نگاهی بر عوامل گسترش پدیده شوم بدحجابی

نگاهی بر عوامل گسترش پدیده شوم بدحجابی

دیگر نیازی به پژوهش ها و آمارها نیست. با گذری در شهر، عمق فاجعه را در خواهی یافت ... به راستی چرا وضعیت عفاف و پوشش یک جامعه مسلمان به این سمت و سو کشیده شده است؟ متولیان این امر در کدام خواب غفلت به سر می برند؟ چه عواملی در این زمینه دخیل هستند ... و هزاران سؤال دیگر که ذهن را درگیر کرده است ... اما از جمله عوامل مهم گسترش و شیوع بدحجابی را می توان در پنج عامل دانست؛ خانواده اولین موقعیت تربیت ارزش های دینی است که تأثیر عمیقی در التزام فرزندان به عفاف و حجاب دارد؛ عدم رعایت حدود و مرزهای ارتباطی والدین در خانه، بی توجهی والدین، خویشان و دوستان خانوادگی به حریم حجاب، ضعف در تلاش در تربیت دینی و مهم تر از همه عدم تأمین نیاز های زیستی و روانی فرزندان توسط خانواده که منجر به حس خودنمایی می شود از جمله عوامل آسیب زننده به تربیت عفاف و حجاب در خانواده است.

سهم نهادهای آموزشی در حوزه عفاف و حجاب همتراز با خانواده است؛ عامل نبودن به حجاب در برخی متولیان آموزشی، ضعف در آموزش حکمت حجاب در محیط های آموزشی، بی توجهی به حدود و کیفیت پوشش در موقعیت های مختلف آموزشی، بهره برداری نکردن از روش های مؤثر و متنوع تربیتی، ضعف تبیین عواقب بد پوششی و البته در برخی موارد افراط و تعصب بی جا در حجاب افراد از شایع ترین آسیب های تربیتی در این نوع است.

رسانه های جمعی به جهت استفاده کمی وکیفی بیشتر مردم از آن ها تأثیر عمیق و گسترده ای در ارتقای فرهنگ دینی جامعه دارند؛ فقدان راهبرد منسجم علمی برای ترویج حجاب و عفاف، تأکید بر ظواهر و خلاصه کردن عفاف در حجاب، تناقض پوشش بازیگران و مجریان با وضعیت حضور در مجامع عمومی و نقش پر رنگ سلبریتی ها در الگوگیری جوانان از آنان، نمایش زنان در نقش نابهنجار اخلاقی با حجاب اسلامی و تحقیر حجاب برتر به طور کاملا نامحسوس و حتی آشکار، اصل ارزش حجاب را مخدوش و تضعیف نموده است.

کم توجهی برخی مسئولان نظام و عملکردهای سیاستی و حکومتی ضعیف در نبود برنامه و قوانین، ضعف دستگاه ها در عمل  به قوانین و اجرای آن، اختصاص ندادن زمان و نیروی مناسب برای آسیب شناسی و عدم هماهنگی بین قوه قضاییه و وزارت خانه های فرهنگ و ارشاد اسلامی، آموزش تحقیقات و فناوری، آموزش و پرورش و حوزه های علمیه در تثبیت ارزش های اسلامی در جامعه و کم توجهی به پدیده امر به معروف و نهی از منکر همگی از جمله عوامل مورد توجه در این زمینه است.

در نتیجه می بایست با بررسی این عوامل و آسیب ها در حوزه های مختلف خانواده، محیط های آموزشی، رسانه ها و نهاد های حکومتی نسبت به رفع این پدیده شوم اجتماعی که منجر به از هم پاشیده شدن خانواده و اجتماع می گردد اقدام نمود.

 

فاطمه فرهادیان 

لینک مطلب در خبرگزرای حوزه

آیا فرزندان مانع پیشرفت پدر و مادر می شوند؟!

آیا فرزندان مانع پیشرفت پدر و مادر می شوند؟!

وقتی با پدران و مادران درباره محبت به فرزند سخن گفته می شود شاید با پاسخی عجیب رو به رو شویم و آن اینکه آنها میگویند در قدیم که پدر و مادر ما به ما محبت نکردند چه اتفاقی افتاد و چه بلایی سرمان آمد که حالا به سرفرزندمان بیاید؟ حالا فرزندمان هم مثل خودمان! یعنی دقیقا فرزندشان را با گذشته خود مقایسه میکنند و محبت را وسیله لوس شدن و زیاده روی می دانند و اینگونه است که نمی توانند محبت کنند و عاجز از این مهر و محبت می گردنند.
البته طرز تفکر اینگونه انسان ها بسیار اشتباه است زیرا بلایی که قرار است بخاطر این بی مهری بر سر فرزندانمان بیاید همیشه انحراف او به سمت اعتیاد و کارهای خلاف نیست بلکه افسردگی و ناامید شدن از زندگی و همان احساس کردن اینکه خانواده از محبت دریغ میکنند خود بلایی ناگوار و خطرناک است که در آینده ای نه چندان دور خود را نمایان می سازد.
از طرفی نباید وجود فرزند و محبت به او را مانع پیشرفت در زندگی از جمله پیشرفت در کار و تحصیل دانست چرا که در اسلام همیشه خانواده از جمله تربیت فرزند در اولویت قرار داشته است و روایات و آیات فراوانی در این باره موجود است و شاید تنها روایتی که مکرر به گوشمان خورده و شاید کمتر کسی پیدا شود که به گوشش نخورده باشد این است که “بهشت زیر پای مادران است” بهشتی که همه در تلاش اند راه وصول به آن را بیابند و فکر میکنند راه رسیدن به آن تنها انجام عباداتی چون نماز و روزه و حج و… است.

البته این عبادات از اهمیت ویژه و وافری برخوردارند که هرگز نمی توان آنها را نادیده گرفت اما همیشه حقیقت عبادت تنها این امور نیست و محدود نمی گردد. همانطور که پیامبر(ص) در مقام مادر چنین فرمودند: ای ام سلمه! زن باردار شد اجری دارد و مانند کسی است که جهاد کرده و وقتی زایمان کرد تمام گناهانش بخشیده می شود (مانند کودک تازه متولد شده)، و زمانی که به فرزند شیر داد به او پاداش کسی را می دهند که برده ای از نسل اسماعیل(ع) آزاد کرده است.
پس با به دنیا آوردن فرزند و نگهداری و تربیت او می توان به بهشت نزدیک شد و اموری ازجمله فرزندداری را باید مکمل سایر عبادات و کنار آن ها قرار داده تا بتوان به هدف اصلی که همان رستگاری و سعادت است رسید.
وظیفه پدری و مادری وظیفه ای است که انسان را به هدفش نزدیک می کند و بلکه لازمه آن می باشد.
باید در پاسخ کسانی که اعتقاد دارند فرزند مانع پیشرفت آنان می گردد و باعث عقب ماندگی است پرسید: آیا وظیفه تربیت و محبت به فرزند که اسلام بر آن تاکید فراوان کرده موجب عقب ماندگی است؟ همان امری که پاداش فراوان اخروی و سعادت در آن است؟ محبت به فرزندی که شادی و شوق و برکت را به همراه خود به خانه می آورد می تواند موجب عقب ماندگی گردد؟

و در آخر: تنها هدف انسان بندگی خداوند متعال است و کسی پیشرفت می کند که خدا را بندگی کند و عقب ماندگی در ترک بندگی خداوند است و محبت به فرزند گونه ای از بندگی خداست….

افسانه مرادی

لینک مطلب در ندای اصفهان