رمضان چگونه در رقت قلب انسان مؤثر است؟

 

 

خداوند هدایت انسان را بر خود لازم دانسته و ابزارهای گوناگونی برای هدایت بشر فرستاده است. یکی از طرق هدایت انسان، ماه مبارک رمضان است تا در سایه این ماه پربرکت به مقام وَیَرْضَی بِهِ عَنَّا برسیم و او این‌گونه از ما راضی گردد.

پیامبر نیز ماه مبارک رمضان را شهر الله خواندند و در خطبه خویش ارزش این ماه را این‌گونه متذکر شدند:

«قَدْ أَقْبَلَ إِلَیْکمْ شَهْرُ اللَّهِ بِالْبَرَکةِ وَالرَّحْمَةِ وَالْمَغْفِرَة. (بحارالانوار، ج 93، باب 46، ص 356)

همانا ماه خدا، همراه با برکت و رحمت و آمرزش، به شما روی آورده است».

شهر خدا بودن این ماه و منسوب بودنش به خدا ایجاب می‌کند تا رحمت الهی در این ماه افزون گردد. همان‌گونه که شَهْرَ الطَّهُور بودن این ماه یعنی ماهی که پاک‌کننده است ایجاب می‌کند تا انسان راحت‌تر از آلودگی‌های گناه پاک شود. البته شرط بهره‌مندی از این رحمت، تسلیم شدن در برابر خداوند و دستورات و تکالیف الهی است.

یکی از ویژگی‌هایی که به‌طور فطری در وجود انسان به ودیعه نهاده شده، ویژگی رقت قلب است. منظور از رقت قلب کیفیتی نفسانی و احساسی درونی است که در شرایط خاص بر وجود انسان عارض شده و به‌وسیله کنش‌هایی چون اشک و گریه و غم و ناراحتی نمود پیدا می‌کند. رقت قلب از عواطف انسانی ما سرچشمه می‌گیرد و نقطه مقابل آن قساوت قلب است. کسی که قسی‌القلب باشد از هیچ امری محزون نمی‌گردد؛ اتفاق‌ها و گرفتاری‌های دیگران برایش معنایی ندارند و از کنار تمام مردم بی‌تفاوت رد می‌شود.

در معرفی ماه رمضان در روایت می‌خوانیم: «رَقَّتْ فِیهِ الْقُلُوبُ، وَ قَلَّتْ فِیهِ الذُّنُوبُ» یعنی ماهی که در آن ماه دل‌ها رقت پیدا می‌کنند و گناهان کاهش می‌یابند. بنابراین ماه رمضان می‌تواند قلب انسان را رقیق کند و او را به خود آورد. منظور این است که احکام این ماه به‌گونه‌ای تعبیه‌شده که می‌تواند موانع رقت را از بین ببرد. اما این ماه چگونه می‌تواند در رقت قلب انسان مؤثر باشد؟

یکی از اموری که آدم‌ها را نسبت به یکدیگر سنگدل می‌کند پرخوری است. شما هم بسیار شنیده‌اید که می‌گویند سیر، خبر از گرسنه ندارد. این تعبیر بدین معناست که انسانی که شکمش سیر باشد و غم نان نداشته باشد توانایی درک گرسنگان را نیز ندارد و این عدم درک، او را قسی القب می‌کند. هرچقدر پرخوری افزون گردد، قلب قسی‌تر می‌شود و درک انسان نسبت به هم‌نوع ضعیف‌تر. ماه رمضان تمرین کم خوردن است تا از این راه، قلب، رقت را تمرین کند و دست از قساوت بردارد.

از دیگر اموری که می‌تواند در تقویت رقت قلب مؤثر باشد، تضرع است. تضرع رو آوردن به‌سوی خداوند است با اشک و آه. غفلت‌های متعدد در زندگی روزمره در طول سال ممکن است شرایط تضرع و خلوت باخدا را کم‌رنگ نماید. اما ماه رمضان فرصت تضرع و استغفار را برای انسان فراهم می‌آورد. آدمیزاد در رابطه‌اش با خداوند مسئله‌هایی دارد که با پرسه زدن در کوچه و خیابان‌های حقیقی و مجازی از پس حل کردنش برنمی‌آید و تنها خلوت باخدا است که می‌تواند این گره‌ها را باز کند و رقت را برای قلب مؤمن به ارمغان بیاورد.

خداوند در قرآن می‌فرماید:

«فَلَوْلا إِذْ جَاءهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَـکن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛ (انعام، 43)

پس چرا هنگامی‌که مجازات ما به آنان رسید، تضرع نکردند؟ علتش این بود که دل‌هایشان قساوت پیداکرده بود.»

طبق این آیه خداوند علت عدم تضرع را قساوت قلب معرفی می‌نماید؛ پس برای رفع قساوت قلب باید از تضرع کمک گرفت و رمضان فرصتی برای تضرع بیشتر به درگاه الهی‌ست.

اینکه افراد دلشان به حال هم نمی‌سوزد، اشکشان جاری نمی‌شود و با خنده در نگاه، به هر غمی می‌نگرند، با هیچ معیاری جز قساوت همخوانی ندارد. رمضان سخاوت خداوند در بذل رقت قلب به مؤمنین را، به منصه ظهور می‌رساند و خوش بر احوال آن‌ها که باروحشان وارد معامله باخدا می‌گردند.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

شرم ابدی

 

ویژگی مسئولیت‌پذیری و اولویت‌بندی در حادثه کربلا به‌زیبایی به منصه ظهور رسید. آن‌ها که در رکاب امام به شهادت رسیدند، فضیلت مسئولیت‌پذیری را به اوج رساندند؛ برخی نیز همچون طرماح‌بن‌عدی به دلیل عدم وقت‌شناسی برای انجام مسئولیت و عدم‌اولویت‌بندی، توفیق شهادت درراه امام را به‌راحتی از دست دادند.عقیده انسان زمانی از اصالت برخوردار خواهد بود که انسان برای رسیدن به آرمان‌های مبتنی بر آن عقیده از بذل جان خویش دریغ نکند.طرماح در طول مسیر کربلا به امام حسین علیه‌السلام ملحق شد. امام حسین علیه‌السلام دنبال کسی بود که به راه و مسیر آشنا باشد. بخت درِ خانه طرماح را زده بود. او راه‌بلد بود. جلو افتاد و کاروان در پی او.خداوند فرصتی به طرماح بخشیده بود. حالا وقتش رسیده بود که به اعتقادش عمق ببخشد و در راه حسین آماده شهادت شود.نمی‌دانم از کِی و از کجا اضطراب و تشویش‌های درونی دست از سر طرماح برنداشت. این را که تاریخ ننوشته است؛ اما شاید هزار بار با دلش خلوت کرده باشد. شاید هزار بار در لاک اندوه و تردید فرو رفته باشد. شاید هزار بار مچاله شده باشد. طرماح می‌توانست در منتهای درخشش، شهید عزیزی از شهدای کربلا باشد؛ اما حقیقت عریانی که تاریخ از او به نمایش می‌گذارد، این است که او با تصمیمش معنای خویشتن را در زندگی از دست 

داد.او میانه راه اجازه طلبید برای بازگشتن. می‌خواست به قبیله‌اش و خانواده‌اش سری بزند و بازگردد. او رفت. به خانواده‌اش رسیدگی کرد. حسین و خانواده‌اش را تنها گذاشت. نرفت که نیاید. رفت که بازگردد و بازگشت. به «عذیب الهجانات» که رسید، خبر شهادت امام را شنید. غمگین شد. گریست. اما چه سود. او فرصت پرواز را از دست‌ داده بود. طرماح‌بن‌عدی پله‌های نردبان کم‌سعادتی را بی‌محابا تا پله آخر بالا رفت.کاش کسی به او می‌گفت طرماح نرو. کاش کسی بود و به او حالی می‌کرد که با رفتنت برای همیشه در تاریخ، خود را در معرض تبعید قرار خواهی داد و برچسب مردودی از امتحان کربلا تا ابد به روی پیشانی‌ات خواهد ماند.طرماح‌بن‌عدی سخاوتمندانه سعادت اخروی خویش را با دنیا تاخت زد؛ غافل از این‌که سهم برگ‌های کتاب تاریخ از رفتنش برای همیشه حزن و خجالت بود و دیگر هیچ و ما را هر یک درون خویش، طرماحی هست که شاید تشویقمان کند به بازگشتن، به نماندن، به صبور نبودن.ادعای حضور حسین در بندبند وجود ما زمانی به اثبات می‌رسد که تاب ایستادگی داشته باشیم و بدانیم که تقریر این عشق با تقلیل مرارت هم‌خوانی ندارد. عشق، مرارت و سختی دارد و بهانه‌های رنگ‌ورورفته و نخ‌نما نمی‌تواند کوتاهی ما را در پذیرش مسئولیت توجیه کند. امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند: «مَنِ اشْتَغَلَ بِغَیْرِ الْمُهِمِّ، ضَیَّعَ الْأَهَمَّ»؛ یعنی کسی که مشغول کارهای غیرمهم شود، کارهای مهم‌تر را ضایع می‌کند.به‌راستی چه چیزی می‌توانست مهم‌تر از دفاع از امام خویش باشد، در شرایطی که تعداد یاران امام محدود بود؟! و اکنون نیز چه چیزی می‌تواند بااهمیت‌تر از توجه به امام زمان حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه باشد، در شرایطی که جهان تشنه حضور ایشان است؟!

 

 

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در اصفهان زیبا

تحلیلی بر رفتار هلیا

 

در رابطه با هلیا تحلیل‌های متعددی را خواندم. شاید بتوان گفت وجه اشتراک تمامی آن تحلیل‌ها این بود که اکثر نویسندگان، کمترین درصد خطا را به هلیا و بیشترین درصد را به عوامل دیگر داده بودند.

از تاثیر فضای مجازی گرفته تا نحوه‌ی تربیت والدین، از ناکارآمدی مدیران فرهنگی تا معضلات اقتصادی و سیاسی، از نظام بی‌تفاوت آموزشی تا ساختار به‌ دردنخور آموزش و پرورش همه و همه هر کدام سهمی را در این جریان از آن خود کرده‌اند.

اگرچه کسانی که در صدد آسیب‌شناسی معضلات جامعه برمی‌آیند اهل دغدغه‌اند؛ اما آنچه امروز ضروری به نظر می‌رسد آسیب‌شناسیِ آسیب‌شناسان است .

گویا خود قضیه‌ی بررسی عوامل و آسیب‌شناسی کردن یک موضوع امروز نیازمند بازبینی و آسیب‌شناسی است.

طبیعتاً وقتی جریانی مورد تحقیق قرار می‌گیرد باید تمامی علت‌های قریب و بعید آن مورد رصد واقع شود و به هر کدام به اندازه‌ی اثرگذاری، سهمی واگذار گردد .

مهم‌ترین ویژگی انسان اراده و اختیار اوست. انسان به واسطه‌ی قدرت تعقل و تفکر، توان انتخاب و گزینش دارد.

درست است که عوامل مختلف در نوع انتخاب انسان موثر است؛ اما نباید توجه بیش از اندازه به عوامل بیرونی، انسان را از اثر عامل درونی یعنی حق انتخاب و اختیار غافل کند.

متاسفانه امروزه به دلیل مشکلات متعددی که در جامعه شاهدیم، به محض بروز خطا و مشاهده‌ی ناهنجاری‌های اجتماعی از سوی جوانان و نوجوانان، سریعا تمامی ذهن‌ها به سمت پیش زمینه‌های بیرونی آن ناهنجاری معطوف می‌گردد و توجه بیش از اندازه به پیش زمینه‌ها جوانان و نوجوانان امروز را افرادی مسلوب الاراده معرفی می‌کند واین باعث می‌شود تا نوجوان ما در برابر خطا جسور شده و مسئولیت پذیر نباشد.

به دیگر سخن، او همواره دلایل دیگری خارج از وجود خود را عامل خطایش می‌داند و همیشه دنبال چیزی می‌گردد تا او را مقصر جلوه دهد و  البته که آسیب‌شناسی برخی از آسیب‌شناسان نیز  به او در رسیدن به این هدف کمک می‌نماید.

آسیب شناسان باید بذر تردید را در دل نوجوان بکارند تا حداقل ذره‌ای به خودش و انتخابش شک کند و از خود بپرسد که چرا من چنین کاری انجام دادم؟!

تحلیل‌ها باید قدرت انطباق صحیح علت و معلول‌های حقیقی را به نوجوان تزریق نمایند نه اینکه قلدری را در وجودش تثبیت کنند.

گویا دنبال مقصر گشتن برای خطاها، بخشی از هویت جمعی ما ایرانیان است. وقت آن است تا بدین باور برسیم که بار سنگین اصلاحات را از دوش فرد برداشتن و نهادن آن در متن اجتماعی نمی‌تواند زندگی اجتماعی ما را اصلاح کند.

ما قبل از ایجاد تحولات عظیم در ساختار فرهنگی، نیازمند تحول عظیم در ساختار درونی خویش هستیم. تا زمانی که مسئولیت خطای خود را به عهده نمی‌گیریم هیچ عاملی نمی‌تواند منجر به دگرگونی حیات جمعی فرهنگی ما شود. تنها روزنه‌ای که بتواند اندک نور امیدی بر گوشه‌های تاریک اتاق زندگی اجتماعی ما بتاباند، قدرت پذیرش خطا و القای اصل خطاپذیری به دیگران است.

     

 

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

جنگنده بودن اثر خاصی روی انسان می گذارد

زهرا ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: واژه جنگ همواره تداعی کننده زخم و رنج و درد است. به محض نقش بستن تصویر جنگ در خیالمان، ویرانی ها یکی یکی مقابل چشمانمان رژه می روند. اگر چه جنگ نظامی یادآور تلخ ترین زجرها است، اما فارغ از جنگ های بیرونی نفس جنگیدن و مبارزه برای رسیدن به هدف امری ارزشمند است.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی با بیان اینکه انسان به واسطه انسان بودن همواره درگیر جنگ‌های درونیست ادامه داد: درگیری‌هایی میان شرع و شیطان، نزاع هایی میان عقل و عشق و کشمکش های میان خواطر الهی ونفسانی از جنگ های درونی انسان است.

وی افزود: برخی برای رهایی از جنگ، به تسلیم شدن می اندیشند چرا که تسلیم شدن سختی های جنگ را در نظرشان بیرنگ می کند. غافل از این که درد نجنگیدن بسیار عمیق تر از زخم‌های جنگیدن است.

 ابراهیمی با بیان اینکه آنها که با تلاش و همواره با روحیه ای جنگنده به فتح قله ها می اندیشند وآنها که جنگ را حتی با وجود زخم و ترس و طعنه انتخاب می‌کنند، زخم‌های جنگیدنشان دیر یا زود التیام می یابد و نتیجه ای جز آرامش نخواهند داشت، گفت: نقشِ جنگیدن بر روح انسان نقشیست زیبا و ردّیست پر افتخار که به محض یادآوری اش سرِ انسان به نشانِ سربلندی بالا می‌رود.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی افزود: جنگنده بودن اثر خاصی روی انسان می گذارد، حتی گویش و نگارش انسان نیز به واسطه ی آن تغییر می کند تا جایی که انسان اهل جنگ، موسی وار به کلمات جان می بخشد و جانِ کلامش در روح مخاطب به یادگار می ماند و در پرتو این اعجاز، امتی را پیرو خود می کند.

وی با اشاره به اینکه نجنگیدن اما، اگرچه در ظاهر زخمی ندارد، ولی دردش عمیق و تا ابد بر قلب انسان ماندگار است، خاطرنشان کرد: زخم نجنگیدن هرگز خوب نمی شود، خونش هیچ وقت بند نمی آید و جای ردّش تا آخر عمر انسان را رسوا نگه می دارد.

 

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری ایمنا

 

آیا لیله الرغائب شب آرزوهاست؟

 

آیا لیله الرغائب شب آرزوهاست؟

زهرا ابراهیمی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در اصفهان، درباره شب آرزوها اظهار داشت: با توجه به مشکلات متعددی که در زندگی برای انسان امروزی رخ می‌دهد یکی از توصیه‌ها و سفارش‌های مؤکد روانشناسان توجه به مسئله آرزو، اهداف بلند‌مدت، امید و انگیزه داشتن است.

وی افزود: کلاس‌ها و سمینارهای متعددی نیز در سال‌های اخیر با عناوینی همچون مثبت‌اندیشی و توجه بر آمال و آرزوها با هدف تأمین سلامت روان انسان برگزار می‌شود. از سوی دیگر در روایات متعددی طول امل یا آرزوهای طولانی امری مذموم تلقی شده و معصومین(ع) نسبت به خطرات آن هشدار داده‌اند.

کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان بیان کرد: نکته قابل توجه در این مسئله این است که امید داشتن به خداوند و با امیدواری زندگی کردن ممدوح است چرا که امید، انسان را به تلاش و تحرک وا می‌دارد اما آنچه در نگاه دین از آن برحذر شده‌ایم آرزوهای طولانی است.

وی ادامه داد: در روایت آمده است که از تکیه زدن بر آرزوها بپرهیزید که همانا سرمایه احمقان است و مانع خیر آخرت و دنیا است. این روایت آرزوی طولانی داشتن را از ویژگی افراد احمق معرفی می‌کند. فرد احمق توجهی به حقایق نمی‌کند و بدون در نظر گرفتن شرایط فقط در خیال خود به خیال‌پردازی مشغول می‌شود.

ابراهیمی گفت: لازم به توضیح است که صِرف آرزو داشتن چیز بدی نیست، ولی آنچه مهم است این است که انسان چه آرزویی داشته باشد؟ گاهی آرزوهای انسان مادی و گاه معنوی است. در آرزوهای مادی نیز گاهی ممکن است انسان بخواهد به امور مادی اعم از مال و مقام و ثروت و غیره برسد بدون اینکه چگونگی این رسیدن برایش مهم باشد، طبیعتاً این دست از آرزوها صحیح نیست.

وی خاطرنشان کرد: گاهی نیز برخی درخواست امور مادی را دارند و آرزوی رسیدن به مادیات را در سر می‌پرورانند و هدفشان فقط لذت بردن از دنیا است و دیگر هیچ. اگر انسان در آرزوهایش هدفی متعالی نداشته باشد و تنها برای لذت و تجربه لذت‌های دنیوی آرزوهای طولانی در سر بپروراند طبیعتاً این حالت هم از نگاه دین مذموم است.

کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان اظهار داشت: وقتی انسان آرزو می‌کند، به دنبال آن مجبور است همت و تلاش خود را برای رسیدن به آرزوهایش به خرج دهد. حالا باید از وقت و توان خویش در جهت رسیدن به آرزوهایش استفاده کند.

وی افزود: اگر آرزوها هیچ رنگ معنوی نداشته باشند بدین معنا است که انسان عمری را فقط در تلاش برای رسیدن به مادیات بوده و به کمال حقیقی خویش یعنی عبودیت بی‌توجه بوده است.

ابراهیمی بیان کرد: ولی وقتی انسان اهدافی را مد نظر گیرد و نیتش برای رسیدن به این آرزوها نیتی الهی و در جهت بندگی و خدمت به خلق باشد هر چقدر هم که توان و وقت صرف کند اینکه در حال بندگی و عبادت بوده است.

وی تصریح کرد: از دیگر نکاتی که در باب آرزو می‌توان به آن اشاره کرد این است که آرزوهایی می‌توانند ارزشمند باشند که با شرایط و امکانات و میزان توان و قدرت انسان هماهنگ باشند یعنی احتمال رسیدن به آن آرزو با تلاش وجود داشته باشد.

کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان گفت: انسان آرزوهای متعددی در سر می‌پروراند اما ممکن است امکان رسیدن به خیلی از آن‌ها وجود نداشته باشد و یا با تلاش بتوان به آن آرزو رسید ولی جنس آن آرزو ارزشمند نباشد. بنابراین باید از میان خواسته‌های متفاوت آن آرزویی را برگزید که هم با تلاش بتوان به آن رسید و هم امری ارزشمند باشد تا با رسیدن به آن، تلاش انسان هدر نرفته باشد.

وی خاطرنشان کرد: برخی از افراد فکر می‌کنند اگر آرزوهای کوچک داشته باشند این امر دور از شأن و جایگاهشان است به همین دلیل همواره بلندپروازی می‌کنند. در حالی که اگر انسان آرزوی کوچک اما منطقی و عقلانی داشته باشد و برای رسیدن به آن همت بلند به خرج دهد چنین انسانی نسبت به آن که فقط خیال‌پردازی می‌کند و به اصطلاح فقط اهل حرف زدن است از موفقیت بالاتری بهره‌مند خواهد شد.

ابراهیمی اظهار داشت: آرزوهای ممدوح ریشه در شناخت دارند یعنی انسان خیر واقعی خودش را می‌شناسد و منطبق بر آن آرزو می‌کند. به دنبال این آرزو، همت و تلاش و برنامه‌ریزی وجود دارد و اولویت‌ها در آن رعایت می‌شود، یعنی امید و رجاء انسان رجای صادق است.

وی افزود: در رجای صادق انسان از همه اسباب مشروع بهره می‌برد تا به اهدافش برسد. این آرزوها مقدمه‌ای است برای رسیدن به کمالات معنوی و در روایات با علو همت یا بلندهمتی به آن اشاره شده است. برخلاف آرزوهای مذموم که بدون شناخت دنبال می‌شود و شخص هیچ تلاش و برنامه‌ای نیز برای رسیدن به آن‌ها ندارد.

کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان بیان کرد: غرق شدن در خیالات موهوم منجر به این می‌شود که انسان مرگ را فراموش کند و برای انجام وظائفش در این دنیا برنامه‌ای نداشته باشد.

وی تصریح کرد: از جمله عوارض آرزوهای طولانی دچار شدن به قساوت قلب است. در روایتی در گفت‌وگو و نجوای حضرت موسی با خداوند آمده است: " یَا مُوسَی لاَ یَطُولُ [لاَ تُطَوِّل] فِی الدُّنْیَا أَمَلُک [أَمَلَک] فَیَقْسُوَ لِذَلِک قَلْبُک وَقَاسِی الْقَلْبِ مِنِّی بَعِیدٌ." ای موسی در دنیا آرزوی دراز و طولانی نداشته باش قلبت قساوت یابد و کسی که قلبش سخت و قساوت‌زده است، از من دور است.

ابراهیمی ادامه داد: در این روایت اشاره‌ شده است که آرزوی طولانی قساوت می‌آورد و شخص قسی از خداوند دور می‌شود. کسی که فقط در فکر رسیدن به خواسته‌های مادی خویش است قلبش قسی می‌شود. یعنی هم نسبت به غم و غصه دیگران بی‌تفاوت می‌شود و هم پند و اندرز و نصیحت در او اثری ندارد و همین مسئله منجر می‌شود تا او جسارت برانجام هر گناهی را داشته باشد.

وی خاطرنشان کرد: وقتی انسان بینش و نگرش خود را نسبت به دنیا تغییر دهد طبیعتاً برای آرزوهایش ملاک و معیار هم در نظر می‌گیرد. کسی که تنها دارای آن بینش مادی است و اصالت را تنها از آن زندگی در دنیا و رسیدن به لذت‌های دنیوی می‌داند، آرزوهایش هم حول امور مادی می‌چرخد و باهدف لذت‌جویی آن‌ها را دنبال می‌کند. فردگرایی و توجه صرف به خود و به لذت بردن خود نتیجه نگاه ماتریالیستی یا همان مادی‌گرایی است.

کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان  بیان کرد: ولی وقتی بینش انسان الهی شد زندگی دنیا را محدود به لذت‌جویی نمی‌داند و باور دارد که بعدازاین دنیا زندگی جدیدی را تجربه خواهد کرد این باور به آرزوهای او رنگ و معنای جدیدی می‌دهد پس مهم‌ترین راه برای ترک آرزوهای طولانی تصحیح بینش انسان است.

وی تصریح کرد: از دیگر راهکارهای ترک طول امل، یادآوری مرگ است. یاد مرگ می‌تواند انسان را به خود آورد و مانع غرق شدن او در تخیلات شود. درواقع یاد مرگ بین دنیا و آخرت تعادل ایجاد می‌کند.

ابراهیمی گفت: به اولین شب جمعه ماه رجب لیله الرغائب می‌گویند. رغائب از ریشه رغبت است و منظور از لیله الرغائب شب رغبت‌ها و گرایش‌هاست یعنی شبی که به‌واسطه فضایل و پاداش زیادی که دارد مورد رغبت و میل انسان قرار می‌گیرد.

وی افزود: در روایات این شب‌ به‌ شب رحمت و مغفرت متصف شده است و خداوند از فضل خویش بندگانش را مورد رحمت و مغفرت قرار می‌دهد. اگر چه این شب به‌اشتباه میان مردم به نام شب آرزوها نام‌گرفته است اما این بدان معنا نیست که آرزو کردن در این شب مذموم باشد، بلکه آرزو داشتن و درخواست امور مادی و معنوی از خداوند در این شب نیز نیکوست اما انسان مؤمن به آرزوهای مادی و معنوی خود در جهت بندگی خداوند جهت می‌بخشد.

کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان ادامه داد: بنابراین بهترین دعا و بالاترین آرزو در این شب‌ها آرزوی تقرب به خداوند است که با دعا برای تعجیل در فرج امام زمان (عج) سنخیت و هم‌پوشانی دارد.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری تسنیم