قرآن و رمضان

 

   قرآن و رمضان

ماه مبارک رمضان ماهی است که ابتدایش رحمت، میانه‌هایش مغفرت و پایانش آزادی از آتش جهنم است. (بحارالانوار،   ج ۹۳ ص ۳۴۲).

ماهی است که در آن فرشته‌ی وحی قرآن را بر قلب نازنین پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله‌وسلم) نازل گرداند تا پیامبر خاتم،   پیام الهی را به گوش مردم جهان برساند و آنان را از غفلت برهاند و به سوی کامیابی هدایت کند.

آری این ماه، ماهی است که از طریق روزه، مناجات، عبادت، انس با قرآن و زمینه‌سازی معنوی به استقبال دریافت کتاب الهی می‌رویم و با بهره‌گیری فکری و عملی، خط ارتباط خود را با قرآن استوارتر می‌کنیم و راه سعادت را برای خویش هموارتر می‌سازیم.

امام باقر(علیه‌السلام) می‌فرمایند: «لِکُل شَیء رَبیع وَ رَبیعُ القرآن شَهرُ الرَمضان/  برای هر چیزی بهاری است و بهار قرآن شهر رمضان است. (اصول کافی، ج۲)

همانگونه که خون در رگ‌های  کالبد انسان جریان دارد و سبب حیات او می ‌شود، تلاوت قرآن نیز حقیقت کلام الهی را در رگ‌های وجودی روزه‌داران به جریان می‌اندازد و به آنان احساس خوشایندی از تجربه‌ی لذت معنوی را منتقل می‌کند.

همچنین امام علی(علیه‌السلام) در شأن قرآن کریم فرموده‌ اند: در قرآن بیندیشید چرا که بهار دلهاست. (خطبه ۱۱۰ نهج البلاغه)؛ از این رو باید گفت بیشترین برکات در ماه مبارک رمضان در گرو تلاوت، انس و تدبر در قرآن است که روزه‌دار باید بذر دستورات الهی را در دل خود کاشته تا رشد کند و در نهایت ثمره‌ی قرآن غذای روحش گردد.

تلاوت قرآن در ماه مبارک رمضان از اهمیت والایی برخوردار است. همانگونه که امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرمایند: تلاوت یک آیه از کتاب خدا در این ماه مثل آن است که انسان در ماه‌های دیگر تمام قرآن را بخواند. «مَن قَرَا فی شَهرِ الرَمضان آیَه مِن کِتابِ الله کانَ کَمَن خَتَمَ القُرآن فِی غَیره مِن الشُهور» (بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۳۴۳)

باید توجه داشت که این کتاب الهی به دست همه‌ی انسان‌ها رسیده اما در مقابل، نسبت به قرآن رفتار یکسانی نشده است؛ زیرا خداوند در آیه‌ی ۱۲۱ سوره‌ی بقره اشاره به دو گروه می‌کند:

گروه اول کسانی هستند که به خدا ایمان دارند و قرآن را تلاوت می‌کنند و در نهایت حق آن را به جا می‌آورند و گروه دوم کسانی هستند که به کتاب خدا ایمان نیاورده و کافر شدند و اینها همان زیانکاراند. «الذین آتَیناهُمُ الکِتابَ یَتلُونَهُ حَقَّ تَلاوَتِهِ اولَئکَ یُومنون  بِهِ وَ مَن یَکفُربِهِ فَاولئکَ هُمُ الخَاسِرون».

باید دانست که حق قرآن فقط با حفظ آیات و پشت سر هم خواندن حروف و کلمات ادا نمی‌ شود؛ بلکه این امر با تدبر و تأمل در آیات الهی و قرار دادن آن دستورات به عنوان سرلوحه‌ی زندگی انجام می‌پذیرد.

    

شکریه احمدی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

رمضانمان را لحظه دیدار بگردان!

رمضانمان را لحظه دیدار بگردان!

قدم قدم نزدیک می‌شوی. عطرت از دورادور به مشام همگان می‌رسد. تو مظهر خوبی‌ها و نورهایی. تو نابود کننده‌ی تاریکی‌ها و ظلمت‌هایی.

آری تو! خود تو را مقصود است؛ ماه عزیز خدا، ماه نیکو و زیبای رمضان…

زمانی که در گرداب ظلمت و غفلت غرق آرزوهای دنیا شده بودم، زمانی که در دریای تاریکی دست و پا می‌زدم، عطر تو که به مشامم رسید لحظه‌ای به خود آمدم؛ نه تنها من، بلکه تمام بندگان غافل و ناغافل خالقم.

ناغافلان را که خوشا به سعادت و اقبالشان، که نه رمضان، بلکه تک تک روزهای خداوند را فرصتی برای وصول به سعادت می‌دانند، و منِ غافل را که رمضان برایم با دیگر ماه‌ها تفاوتی حاصل است.

رمضان ماه میهمانی خداست و خوشا میهمانانی که میزبانشان خالقی چون خدا باشد. خدایی که سایبان مهربانی و لطف و عنایت را بر سرشان نهاده است.

سی روز، هفتصد و بیست ساعت و هزاران هزار دقیقه و ثانیه قطعا فرصت کمی نیست، برای به خود آمدن، برای خدایی شدن و رنگ خدایی به خود گرفتن، برای نجات از گرداب هلاکت و وصول به معبودی بی‌همتا. رمضان معجزه‌ایست بی‌نظیر.

معبودی که با وجود تمام گناهان و کاستی‌ها، با وجود تمام بی‌لطفی و بی‌مهری‌ها، باز هم عاشقانه مانند مادری به بندگانش مهر می ورزد. معبودی که همیشه آغوش گرمش برای پناه بردن باز است و هیچ گاه از دسترس آدمی خارج نیست.

زمزمه‌ی “یا علی و یا عظیم” به گوش می‌رسد. انگار همین نزدیکی‌هاست سحرهایی که بوی نمناک باران می‌دهد؛ بی‌آنکه بارانی باریده باشد و این عطر، عطر رحمت خداست.

گویی رمضان ماه پرهیز و پرهیزگاری است، پرهیز از انبوه گناهان. ماه تشنگی و عطش؛ اما نه تشنگان آب! بلکه تشنگان “عشق الهی” که هرگز سیراب نخواهند گشت و پیوسته برای رفع عطش خود خواهند جنگید.

در رمضان باید اینگونه بود. دیگر نیازی به چتر نیست. چترها را باید بست و زیر باران رحمت الهی خیس شد. [چتر گناه و معصیت، چتر تکبر و غرور، چتر حسادت و کینه، همه و همه باید بسته شوند، چرا که مانع رسیدن لطف و رحمت معبود می‌گردند.]

خداوندا! یاری رسان، تا نه تنها در رمضانت بلکه در تمام لحظه ها و سال ها و ماه ها و روزهایت چتر گناه را هرگز باز نکنیم و ما را پیوسته از رحمت و لطف خود بی‌نصیب مگذار. امید آنکه در افطار روزه های رمضان امسال همسفره‌ی مهدی فاطمه باشیم؛ البته اگر لیاقت و سعادتی باشد. پس رمضانمان را لحظه ی دیدار بگردان.

افسانه مرادی

لینک مطلب در  ندای اصفهان