اینگونه برای فرزندان دعا کنیم

 

اینگونه برای فرزندان دعا کنیم

خداوند در قرآن می فرماید: «وَالَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَذُرِّیّاتِنا قُرَّةَ أَعْیُن وَاجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماما (۱) /  و [عبادالرحمان] کسانی اند که می گویند: پروردگارا، به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مایه ی روشنی چشمان [ما] باشد، و ما را پیشوای پرهیزگاران گردان».

با دقت در این آیه می بینیم که یکی از ویژگی های عبادالرحمان و بندگان خوب خداوند این است که  از خداوند طلب فرزند و همسری می نمایند که مایه ی چشم روشنی آنها باشد. 

منظور از روشن شدن چشم با دیدن زن و فرزند این است که انسان از ناحیه ی آن ها هیچ نگرانی و اضطرابی نداشته باشد و وقتی چشمش به آن ها می افتد دلش شاد گردد.

علاقه ی به همسر و فرزند از ویژگی های فطری انسان است اما در عین حال انسان باید به این ویژگی فطری جهت بخشد.

توجه به سعادتمندی همسر و فرزند از ویژگی های خاص انبیاء الهی بوده است و در قرآن نیز نمونه هایی از این توجه را می بینیم.

به عنوان مثال در رابطه با حضرت ابراهیم علیه السلام اینگونه آمده است که وقتی ایشان با فرزندشان اسماعیل مشغول ساختن خانه ی کعبه بودن دعا کردند و چنین گفتند:

رَبَّنا وَاجْعَلْنا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِنا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَک؛ (۲) پروردگارا، ما را تسلیم [فرمان] خود قرار ده، و از نسل ما امتی که تسلیم فرمانت باشند [پدید آور].

در واقع با این دعا حضرت ابراهیم علیه السلام خواستار نسلی شدند که مطیع اوامر الهی باشد و بدین طریق برای فرزندان خویش دعا می فرمودند.

یکی از ویژگی هایی که نماد محبت والدین به فرزندان است دعا برای آنها می باشد؛ اما بعضا شاهد بوده ایم که پدر و مادر درخواست های مادی و دنیایی و یا در یک کلام سعادت دنیوی را برای فرزند خویش خواسته اند اما در دعاهای خود توجهی به سعادت اخروی و معنوی فرزندان نداشته اند؛ لذا با نظر به قرآن باید والدین به این امر خطیر نیز توجه نمایند و در کنار تلاش برای هدایت و اصلاح فرزندان در دعاهای خود نیز سعادتمندی دنیوی و اخروی آنان را نیز مدنظر قرار دهند.

حضرت ابراهیم حتی زمانی که به مقام امامت نائل شدند باز هم از دعا برای ذریه و فرزندان خویش دست برنداشتند و برای آنها نیز دعا کردند.

یکی از قرارهای معنوی که والدین می توانند خود را مقید کنند که همیشه به آن اهتمام ورزند این است که بعد از هر نماز، دعای خیری برای فرزندان خویش داشته باشند و توفیق بهره های معنوی را از خداوند مهربان برای فرزندانشان خواستار شوند تا ان شاءالله فرزندان نیز مایه ی چشم روشنی آن ها گردند.

پی نوشت ها:

۱. فرقان (۲۵)، ۷۴.

۱. بقره (۲)، ۱۲۸.

 زهرا ابراهیمی

لینک مطلب درخبرگزاری حوزه

 

چرا «دعا و تضرع» کرونا را دور نمی کند؟؛ مومن دلواپسی ندارد

 

 

چرا «دعا و تضرع» کرونا را دور نمی کند؟؛ مومن دلواپسی ندارد

به گزارش خبرگزاری «حوزه» از اصفهان، همواره یکی از توصیه های دینی به مسلمانان خاصه در مکتب صادق آل محمد، بهره مندی از ظرفیت بی بدیل دعا در دفع بلا و گره گشایی مشکلات بوده است، اما چند صباحی است که کشور ایران و جهان به بلای عجیبی چون ویروس کرونا مبتلا گشته است که در این میان ترس و واهمه ای را بر جان و تن افراد انداخته است. اما شبهه ای که از روزهای آغازین اپیدمی شدن این ویروس در جهان و ایران دائما در حال دست به دست شدن در شبکه های اجتماعی این که «چرا دعا و تضرع، کرونا را دور نمی کند»؛ ذهن برخی افراد را درگیر کرده است.

نظام تکوینی و تشریعی

زهرا ابراهیمی از کارشناسان مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی نمایندگی اصفهان در پاسخ به این سؤال، گفت: ربوبیت خداوند در عالم خلقت،  در دو بخش تجلی پیدا می کند،  یکی نظام تکوینی و دیگری تشریعی؛ وقتی ما ربوبیت خداوند در نظام تکوین را می پذیریم یعنی هرآنچه در جهان رخ می دهد را تحت تدبیر و تقدیر او می دانیم.  زمانی هم که ربوبیت خداوند در بُعد تشریع را می پذیریم یعنی قائلیم که خداوند به انسان اختیار و اراده داده و او باید با اختیار خود انتخاب کند.

وی ادامه داد: در رابطه با وجود بیماری ها مثل ویروس کرونا نیز وضع به همین منوال است، با نظر به دستگاه تکوینی، هر آنچه در عالم رخ می دهد،  منتسب به خداست؛ پس انسان باید راضی به تقدیر الهی باشد و با توجه به دستگاه تشریعی، این انسان است که باید با تلاش خود سعی در رفع بیماری کند و با ابزارهای مادی مثل عمل به توصیه های بهداشتی و در خانه ماندن و ابزار معنوی همچون تضرع و دعا به از بین رفتن ویروس کمک کند.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی افزود: بنابراین راضی بودن به آنچه خدا مقدر کرده مربوط به حوزه ی تکوینی است و تلاش و کوشش و دعا مربوط به حوزه ی تشریع است و این دو با یکدیگر منافات ندارند.

ابتلاء و آزمایش انسان ها در هر زمان و مکان

وی ابراز کرد: در دیدگاه الهی همه ی انسانها در هر زمان و مکانی مورد ابتلاء و آزمایش الهی قرار می گیرند، بنابراین مشکلات و بیماریها (اعم از جسمی و روحی) که انسان با آن ها دست و پنجه نرم می کند نیز بخشی از این امتحانات است؛ آنچه که ما ازجانب خداوند بدان دستور داده شده ایم استفاده و بهره بردن از ابزارهای مادی و معنوی برای رفع مشکل است.

ابراهیمی اضافه کرد: گاهی انسان از ابزارهای مادی و معنوی بهره می جوید، اما ممکن است نتیجه ی دلخواه را نگیرد، در این حالت نا امیدی جایگاهی ندارد، چرا که ما به وظیفه ی خود به عنوان یک بنده عمل کرده ایم و نتیجه با خداست.

ضرورت تحرک، تلاش و پویایی

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی با بیان اینکه وظیفه ی ما تسلیم شدن در برابر خداست، گفت: البته تسلیم شدن در برابر خواست خداوند به معنی عدم تحرک و تلاش و پویایی نیست، بلکه باید بدانیم که خواست خداوند نیز دعوت ما به تلاش و سپردن  نتیجه ی کار به اوست.

برخی نگاه معامله ای به جهان هستی دارند

وی با تاکید براینکه برخی افراد نگاهشان به زندگی نگاه توحیدی است، اما برخی دیگر نگاه معامله ای دارند، تصریح کرد: فرق نگاه توحیدی محض با نگاه معامله ای این است که در نگاه توحیدی اگر شخص به حاجات خویش اعم از مادی یا معنوی دسترسی پیدا نکرد خود را تسلیم خداوند دانسته و شکرگزار است و لب به گله و شکایت باز نمی کند، اما در نگاه معامله ای به محض عدم دریافت حاجت، شخص نه تنها شکرگزار نیست، بلکه گاهی گله مند هم می شود.

ابراهیمی عنوان کرد: وقتی انسان خداوند را خیرخواه خویش بداند و به این باور برسد که هر آنچه او برایم رقم می زند، خیر محض است، دیگر نسبت به برآورده شدن یا نشدن حاجت نا امید و ناراحت نمی شود.

وی ابراز کرد: دعا عامل اتصال انسان به خداست و نوعی عبادت تلقی می شود، اما در عین حال شرایط و آدابی دارد که با رعایت آن آداب، دعاهای ما به اجابت نزدیک تر خواهد شد.

 نتیجه را به خدا واگذار کنیم

ابراهیمی اذعان کرد: بیان حوائج و مشکلات و به زبان آوردن خواسته ها هنگام دعا امری مطلوب و پسندیده است و در روایات به ما توصیه شده که  حتی نمک غذای خویش را هم از خداوند بخواهید، بنابراین ذکر نیازمندی ها و خواسته های مادی و معنوی نشانگر فقر ذاتی و ناچیز بودن ما در برابر خداوند است و می توان گفت نوعی تمرین بندگی است و توحید افعالی انسان را محکم تر می کند.

وی افزود: در عین حال لازم است در کنار بیان نیازها و خواستن آنها از خداوند متعال، در ادامه خواست خداوند و مصلحت او را نیز هنگام دعا مدنظر گرفته و کار را به خداوند بسپاریم، در واقع  حاجت خویش را در محضر خداوند متعال بیان نماییم، اما با این قید که خدایا اگر تو مصلحت می دانی و برایم خیری در برآورده شدنش است آن را برایم برآورده ساز؛ ما با این کار نتیجه ی دعا را به خداوند سپرده ایم و خودسرانه عمل نکرده ایم.

الزامات برآورده شدن حاجات

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی نمایندگی اصفهان با تاکید براینکه این را بدانیم که خداوند سامع و شنونده ی همه دعاها و خواسته های ماست، گفت: یکی از وعده های امید بخش خداوند در قرآن، وعده ی برآوردن حاجات بندگان است، اما بدانید که این وعده دارای شرایط و ضوابطی است که با مهیا بودن شرایط، حاجات برآورده می شود.

وی ابراز داشت: البته استجابت دعا به معنی این نیست هرآنچه من می خواهم به همان شکل رقم بخورد، بلکه گاهی دعای ما به اشکال دیگر برآورده می شود، درحالی که ما متوجه نیستیم.

ابراهیمی یادآور شد: نظام جهان نظام حکیمانه و بر مبنای سبب و مسبب است، بنابراین در دعا کردن نباید انتظار داشته باشیم که خداوند نظم عالم را برای ما به هم بزند تا امری که مصلحت نیست را تبدیل به مصلحت نماید.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی نمایندگی اصفهان عنوان کرد: گاهی انسان نسبت به خیر و شر خود آگاه نیست، به گونه ای که آنچه به خیر خود می‌داند، شرّ اوست و آن چه شر می پندارد، خیر اوست. 

تشخیص استجابت دعا با خداست نه بنده

ابراهیمی خاطرنشان کرد: آنچه از ما خواسته شده، دعا کردن است و طبیعی است که انسان به صلاح خود دعا می کند، ولی ممکن است دعایی از دیدگاه ما دارای مصلحت باشد و مخالفتی با عقل و شرع نداشته باشد، اما استجابت آن به صلاح ما نباشد، پس تشخیص نهایی این که استجابت آن به صلاح ماست یا نه، بر عهده ی خداست نه بنده، زیرا احاطه ی دقیق به همه ی مصالح، فرع بر علم بی پایان است که در اختیار بندگان نیست.

بساط امتحان برای همه گسترده است

وی بیان کرد: آزمایش در دنیا، سنت خداوند است  و برای  مومن و غیر مومن همواره بساط امتحان  گسترده است؛ وقتی انسان خود را در دایره بندگی خداوند قرار دهد باید میزان بندگی او مورد سنجش قرار گیرد و به اصطلاح ادعایش اثبات شود، لذا سختی ها و بلاها ممکن است زندگی او را تحت تاثیر قرار دهند و اینجاست که با صبر و تحمل،  حرفش در عمل نیز ثابت خواهد شد،علاوه بر این تحمل و صبر بر بلاها موجبات ترفیع درجه ی مومن را فراهم می آورد و کفاره ی گناهان او خواهد بود و باعث ریزش گناه او می گردد.

خداوند متعال در قرآن می فرماید:

وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرینَ

قطعاً همه شما را با چیزی از ترس ، گرسنگی ، و کاهش در مالها و جانها و میوه ها ، آزمایش می کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان!

یعنی بلاها و گرفتاری ها برای انسان های صابر و شکیبا سودمند و مفید است

فلسفه سختی ها و بلایا فقط سنجش میزان ایمان نیست

وی اضافه کرد: علاوه بر این هیچ گروهی و هیچ فردی نیست که مورد آزمایش و امتحان قرار نگیرد و همه ی انسان ها لحظه به لحظه مورد آزمایش قرار می گیرند، البته بین ابتلاء و گرفتاری اهل ایمان با دیگران تفاوت وجود دارد، چرا که بلا و گرفتاری برای سایر افراد ممکن است نوعی عذاب و بازتاب عمل منفی آنها در دنیا باشد، در حالی که به تعبیر قرآن این بلاها برای مومن بلاء حسن است و در سایه این بلاها مومن عزیزتر می شود.

چرا که خداوند در قرآن می فرماید:

وَ لِیُبْلِیَ الْمُؤْمِنینَ مِنْهُ بَلاءً حَسَناً إِنَّ اللَّهَ سَمیعٌ عَلیمٌ

و خدا می خواست مؤمنان را به این وسیله امتحان خوبی کند خداوند شنوا و داناست.(۲)

ابراهیمی افزود: رسیدن به درجات بالای ایمان نیازمند تحمل سختی ها و گرفتاری هاست، لذا مومن با تحمل سختی ها خود را به درجات بالایی می رساند که بدون وجود آن سختی ها نمی توانست به آن درجات برسد، فلسفه شداید و بلایا فقط سنجش میزان ایمان نیست، بلکه  زیاد کردن ایمان را نیز به دنبال دارد، پس با نگاه کردن از این زاویه نه تنها بلاها شر محسوب نمی شود، بلکه جز خیر برای مومن نتیجه ای ندارد.

جای هیچ نگرانی و دلواپسی برای مومن وجود ندارد

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی نمایندگی اصفهان در پایان گفت: در کتب کلامی و اعتقادی نیز بابی تحت عنوان «اعواض الآلام» ؛ عوض های سختی ها و رنج ها» بیان شده و نشان دهنده این امر است که سختی ها و مصائبی که از جانب خداوند به انسان ها می سد در آخرت جبران می شود، پس دیگر جای هیچ نگرانی و دلواپسی برای مومن وجود ندارد.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

آرامش را اینگونه به خانه خود بیاوریم

آرامش را اینگونه به خانه خود بیاوریم

خداوند در قرآن می فرماید: وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ.

و از نشانه های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه هایی است برای گروهی که تفکّر می کنند! (سوره ی روم، آیه ۲۱)

در این آیه خداوند مهربان یکی از حکمت های امر مقدس ازدواج را رسیدن به آرامش معرفی می کند.

در واقع آرامش داشتن ثمره ی طی کردن مسیر طبیعی زندگی یعنی ازدواج و تشکیل خانواده است.

ازدواج چون امری منطبق بر فطرت است اضطراب را از انسان دور نموده و آرامش او را تامین می کند.

برخی از مکاتب معتقدند که اضطراب و دلهره از ویژگی های ذاتی انسان است اما از نگاه دین، اضطراب امر عرضی است که بر انسان عارض می شود ودر حالت طبیعی انسان باید آرامش داشته باشد.

اینکه اکثر افراد معتقدند قبل از ازدواج آرامش داشته اند و بعد از ازدواج آرامش آنها بهم خورده است نشان دهنده ی بدی امر ازدواج نیست؛ بلکه ممکن است آن ها در نوع  عملکرد خویش دقت لازم را بخرج نداده باشند.

آنچه منجر به ایجاد آرامش در خانواده می گردد وجود محبت و عواطف است.

در واقع رسیدن به آن هدف قرآنی یعنی آرامش، در سایه ی عشق ورزیدن و محبت کردن فراهم می گردد.

بنابراین افرادی که در خانواده احساس آرامش ندارند احتمالا از حیث میزان محبت و عشق ورزیدن در سطح بسیار پایینی قرار دارند.

بین آرامش داشتن و میزان محبت رابطه ای مستقیم برقرار است. آنها که محبت را در زندگی خود خدشه دار می سازند، آرامش را نیز مخدوش می نمایند.

ازجمله راهکارهای مهم برای تقویت آرامش، تقویت محبت است. بنابراین بر زن و شوهر لازم است تا از تمام مصادیق محبت ورزیدن بهره برده و از کوچکترین محبت ها تا بالاترین آنها را در حق یکدیگر بجا آورند.

احترام به خواسته های یکدیگر و فراهم آوردن زمینه ی تحقق خواسته ها در حد معقول یکی از مصادیق محبت ورزیدن است.

گاهی زن و شوهر آنقدر درگیر مسائل زندگی می شوند که از خواسته های جزئی و کوچک یکدیگر بی خبر می مانند و همین مساله عواطف آن ها را کم رنگ کرده و آرامش را سلب می نماید.

جنس زندگی خانوادگی جنس محبت است و اصولا با روحیه ی خود رأی و مستبد بودن فاصله دارد.

برخی از زنان و یا مردان در خانواده تنها به سلیقه ی خود توجه کرده و هرآنچه را خود می پسندند بر طرف مقابل تحمیل می کنند؛ در حالی که در نگاه اسلام زن مرد و هریک دارای وظایف و تکالیفی هستند که باید بدان عمل نمایند و در اموری که مخالفتی با شرع ندارد، باید با مسامحه رفتار کنند. به عنوان نمونه در امور مربوط به خانه، باید سلیقه زن به عنوان مدیر خانه، پذیرفته شود و کارهای بیرون از منزل، بیشتر با سلیقه مرد انجام پذیرد.

از دیگر مصادیق محبت بهره بردن از قانون تغافل است. یعنی زن و مرد باید تا جایی که می شود چشمهایشان را بر خطاهای یکدیگر ببندند.

برخی از زنان و یا مردان تمام خطاهای یکدیگر را به رخ هم کشیده و بسیار متعصبانه و سختگیرانه برخورد می کنند و اینگونه می خواهند پرده از زرنگی و تیزبینی خود بردارند این در حالیست که اسلام ما را به تغافل و بخشش یکدیگر دعوت نموده است.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

 

انحراف از فطرت

 

انحراف از فطرت

اگر بخواهیم نگاه دقیقی به ماهیت انسان داشته باشیم به ناچار باید بپذیریم که انسان به حکم انسان بودنش دارای ماهیتی واحد است که در هرگوشه ی این عالم هم که باشد و در هر نقطه ای از تاریخ گذشته و حال و آینده هم که قرار گیرد در امر فطرت با دیگران یکسان است.

اگرچه شکل زندگی او در ادوار مختلف متفاوت است؛ اما وجه تشابه او در فطرت را نمی توان نادیده گرفت.

خداوند در قرآن درآیه ی ۳۰ سوره روم می فرماید:

«فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفا فِطْرَهَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَالنَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَالنَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ»؛ پس روی خود را متوجه آیین خالص پروردگار کن! این فطرتی است که خداوند، انسان ها را بر آن آفریده؛ دگرگونی در آفرینش الهی نیست. این است آیین استوار، ولی اکثر مردم نمی دانند.

دین حنیف در این آیه یعنی دینی که از تمام کجی‌ها و از انحراف و خرافات و گمراهیها به سوی راستی و درستی متمایل شده است.

از دیگر سو، طبیعی ترین شکل و شیوه در تشکیل خانواده زمانی رقم می خورد که دو جنس مخالف یعنی زن و مرد با وجود یک پیوند عاطفی کنار هم قرار گیرند و به رفع نیازهای طبیعی یکدیگر چه از حیث جسمی و چه از جهت روحی و روانی کمک نمایند.

از جمله کارکردهای مهم خانواده تنظیم نمودن غریزه ی جنسی در انسان است. اساسا یکی از هدف‌های ازدواج و تشکیل خانواده، تأمین نیازهای جنسیِ زن و مرد است.

خداوند در قرآن می‌فرماید: (یَا أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُواْ رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُم مِن نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَبَثَّ مِنْهُمَا رِجَالا کَثِیرآ وَنِسَاء ...) (نساء: ۱)؛ ای مردم، بترسید از پروردگار خود، آن خدایی که همه شما را از یک تن بیافرید و هم از آن، جفت او را خلق کرد و از آن دو تن خلقی بسیار در اطراف عالم از مرد و زن پراکند.

اینکه در دوران جاهلیت مدرن شاهد تشکیل خانواده هستیم اما نه با وجود یک زن و یک مرد بلکه با حضور دو زن و یا دو مرد و یا حتی عجیب تر از آن زمانی که یک مرد با حضور یک حیوان ادعای تشکیل خانواده دارد و قوانین حاکم برآن جامعه نیز چنین ازدواج هایی را تصویب می کند، نشان دهنده ی تغییر فطرت انسان و خواسته های فطری او نیست،   بلکه فطرت همواره اصیل است و خواسته های آن منطبق برنیازهای طبیعی انسان است.

این نوع ازدواجها نشان دهنده ی نوعی انحراف از فطرت است. در حقیقت انسان همواره تحت تاثیر عوامل درونی همچون نفس اماره و عوامل بیرونی همچون جو و شرایط محیطی و تربیتی و اجتماعی قرار می گیرد و وقتی چنین اتفاقی بیافتد از فطرت اولیه اش انحراف می یابد.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

ترویج فرهنگ خودخواهی، رسمی غلط در خانواده

 

ترویج فرهنگ خودخواهی، رسمی غلط در خانواده

در دوران مدرنیته تفکرات متعدد فلسفی ترویج پیدا کرد و خانواده نیز از این نوع تفکرات در امان نماند.

از جمله تفکراتی که در غرب و به بهانه ی مدرنیته رواج پیدا کرد بحث فردگرایی بود.

فردگرایی خواه ناخواه، تربیت فرزندان را تحت تاثیر قرار داد و از تربیت دینی و سنتی دور ساخت.

یکی از اموری که در تربیت دینی به آن توجه می شود بحث دیگرخواهی است بدین معنا که انسان فقط به فکر خودش نباشد و دیگران را نیز مورد توجه قرار دهد حتی این دیدگاه تا جایی پیش می رود که تقدم دیگران بر خود و ایثار نیز مطلوبیت پیدا می کند.

 اما با رواج تفکر فردگرایی، خودخواهی مجاز شد و گویا توجه به فرزند و تن دادن به تمام خواسته های درست و غلط او به نوعی مهربانی و محبت تلقی گردد.

شاید ترویج این تفکر را در رفتار مادران بسیار دیده باشیم. مادرانی که با ظرف غذا در دست به دنبال بچه ها می دوند و همیشه با یک جمله که احتمالا برای شما ما هم آشناست، فرزند خود را ترغیب به خوردن غذا می کنند و آن جمله این است: این یک لقمه یا یک قاشق غذا را بخور و گرنه فلان بچه می خورد. کودک نیز به محض شنیدن این جمله حتی اگر سیر هم باشد سریعا غذا را می خورد چرا که حس خودخواهی و حسادت او توسط مادر تحریک شده است.

این یک مثال بسیار ساده برای تفهیمِ ترویج فرهنگ خودخواهی و فردگرایی در خانواده است که متاسفانه خانواده های ما از همان ابتدای تولد کودک خواسته و یا ناخواسته آن را رواج می دهند.

البته این تفکر خودمحور بودن نه تنها کودکان را خودخواه تر بار آورده بلکه بر خود والدین نیز اثر گذاشته تا جایی که امروزه برخی از والدین به بهانه ی اینکه اگر خودت را دوست نداشته باشی نمی توانی دیگران را دوست بداری تمام توجه خویش را معطوف به خواسته های خود می کنند و کمتر به وظایف خویش در برابر فرزند عمل می نمایند.

مهمانی های مجردی که بین زنان و مردان متاهل به شکل افراطی باب شده می تواند نمونه ی خوبی برای اثبات این مساله باشد.

نمونه ی عینی دیگر آن این است که والدین برای فرزندان تبلت و موبایل خریده و از این طریق آنها را سرگرم می نمایند تا بچه بدون نق زدن مشغول بازی گردد و والدین نیز  به کارهای شخصی خود بپردازند.

تربیت هایی با مبنای محبت های افراطی در خانواده های امروزی به همان میزان خطر دارد که تربیت های متحکمانه و آمرانه در خانواده های گذشته داشت.

بنابراین پرهیز از افراط و تفریط شاید بهترین راه برون رفت از این معضل می باشد. خانواده ها باید تمرین تعادل کنند و توجه بیش از حد به خود و یا فرزند را کنار گذاشته و از آن طرف از بی توجهی به خود و یا فرزند نیز اجتناب نمایند.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه