گسترش آرام ناهنجاری‌های مدرن در جامعه

 

گسترش آرام ناهنجاری‌های مدرن در جامعه؛

کودکانی که قربانی سودآوری والدین در شبکه‌های اجتماعی می‌شوند . 

مجبور است مقابلش بنشیند و گاهی نیز اصلاً نباید تکان بخورد،  چون قرار است از او عکس بگیرند.گاهی باید اخم کند، گاه چهره در هم کشد، بعضی وقت ها باید قیافه اش را جدی نشان دهد و گاه نیز مجبور است با لبخندی ژکوند چال لپش را نمایان کند. وقتی هم که از او فیلم می‌گیرد باید ادبیات کودکانه اش را فراموش کند. بعضی از کلمات را درست ادا نمی کند و شیرینی ادای کلمات بچه گانه اش همواره مخاطب را به خود جذب می کند. دخترک چند ساله برای جذاب تر بودن باید صورت معصومش را در اختیار لوازم آرایش قرار دهد، تا مادر یا آرایشگرش میکاپی متناسب با کالای تبلیغی بر روی صورتش انجام دهد. موهای قشنگ و دخترانه اش را نیز باید دائماً با مواد حالت دهنده و سشوار کشیدن های متعدد به رخ رقیبانش بکشد. او حق ندارد خسته شود، حوصله‌ اش سر رود و یا تمایلی به تبلیغ نداشته باشد. گاهی مادر و پدر نیز در این تبلیغات با او همراه شده و مادر- دختری و یا پدر- پسری باید لباس ها را ست کنند تا در جذب مخاطب موفق تر باشند. حالا فالوورها و مخاطبان، او را دنبال می‌کنند و کودک قشنگ ما ناخواسته و فقط به میل والدین خویش وارد یک مسابقه ی بی امان می شود. مسابقه ‌ای که دونده اش اوست و برنده ظاهریش والدین. این کودکان اینگونه باب کاسبی را برای والدین خود بازکرده اند. دقیقا مثل بچه هایی که سر خیابان فال می فروشند و پولش را به والدینشان می دهند.

ظهور بی‌صدای ناهنجاری‌های مدرن در جامعه

شاید بتوان گفت فرق ناهنجاری های اجتماعی در زندگی سنتی در مقایسه با زندگی مدرن این است که در زندگی سنتی چنانچه رفتاری ناهنجار ببینیم سریع آن را تشخیص داده و با قیاس آن رفتار با ارزش ها، به زشتی آن پی می بریم.  اما ناهنجاری های اجتماعی در زندگی مدرن چنان جذاب و خلاقانه ارائه می‌شود که بدون تیزبینی زشتی اش قابل درک نیست.

عبدالعلی ترشیزی در این رابطه در گفت و گو با خبرنگار صاحب نیوز در این رابطه اظهار کرد: بخش زیادی به مشکلات مربوط به نحوه استفاده از فضای مجازی است؛ وقتی پدر و مادر خود درگیر این فضا هستند و از بچه های خود غفلت می کنند خود مصداقی از کودک آزاری است.

کارشناس روانشناسی خانواده ادامه داد: آن زمانی که باید صرف نیازهای جسمی، عاطفی و روانی کودکان شود، والدین در فضای مجازی صرف می کنند که این نوعی از کودک آزاری مدرن به حساب می آید.

وی بخش دیگری از کودک آزاری مدرن را قربانی کردن کودکان در فضای مجازی دانست و عنوان کرد: فرض کنید یک جشن تولدی برای یک کودک می گیریم و بیش از آنکه این جشن تولد برای ثبت لحظات عاطفی مثبت برای کودکان و کمک به افزایش خودباوری او صرف کنیم، این جشن تولد برای رقابت برای سایر خانواده ها و نزدیکان خواهد بود.

ترشیزی با انتقاد از نبود قوانین موثر برای مقابله با این مشکل اجتماعی، عنوان کرد: فضای مجازی، پدیده نویی در جامعه ایرانی به شمار می رود و بخشی از خلا قوانین مربوط به همین نوپیدایش بودن این عرصه است.

این کارشناس روانشناسی با اشاره به ضرورت ورود اورژانس اجتماعی به این عرصه، خاطرنشان شد: کارشناسان اورژانس اجتماعی باید در آموزش های خود به خانواده ها و دوره های ضمن خدمت و مدارس بخشی از توان خود را برای آگاه سازی خانواده ها در این عرصه صرف کنند.

وی در رابطه با شیوع این پدیده در کشورمان و میزان درگیری جامعه ایرانی با این مشکل روان-اجتماعی، عنوان کرد: فرهنگ ایرانی اهمیت بالایی برای خانواده ها قائل است و همین امر موجب می شود زمانی که توجه والدین به ساختار خانواده یا فرزندان کم شود نسبت به دیگر جوامع آسیب بیشتری به ساختار روانی افراد و ساختار کلی خانواده می زند.

تاثیر استفاده تبلیغاتی از کودکان در گسترش بلوغ زودرس

امروزه بلوغ زودرس معضلی است که نوجوانان و خانواده را بشدت درگیر کرده است اما به نظر می رسد رفتار برخی بزرگ ترها در بلوغ زودرس فرزندان موثر است.اینکه پدر و مادر، برای تبلیغ کالا از فرزند خود استفاده ابزاری می کنند و آن ها را مجبور می کنند مثل بزرگ ترها لباس بپوشند، حرف بزنند، ژست بگیرند و آرایش کنند شرایط بلوغ زودرس کودکان را فراهم می آورد و مصداق جدیدی برای کودک آزاری است.

محمدصادق رحمتی در گفت و گو با خبرنگار صاحب نیوز با انتقاد از شیوع پدیده اپیلاسیون کودکان در برخی از آرایشگاه های و مراکز زیبایی در سطح کشور، اظهار کرد: سیستم شناختی کودکان مبتنی بر دنیای کودکی آن ها است که با سیستم شناختی برگسالان متفاوت است.

کارشناس روانشناسی با بیان اینکه تلاش ناآگاهانه بعضی والدین در حوزه کودک آزاری‌های کمتر شناخته شده، فرایندی است که عوامل مختلفی در آن دخیل‌ هسند، تصریح کرد: شیوع اپیدمی استفاده از شبکه های اجتماعی عامل پدیدآورنده این معضل در جامعه نیست و تنها به شیوع آن در جامعه سرعت بخشیده است.

وی با بیان اینکه متاسفانه آموزش خانواده ها و والدین در مباحث مهارت های فرزندپروری بسیار ضعیف است، عنوان کرد: استفاده از کودکان به عنوان ابزاری برای تبلیغات یا جذب مخاطب پیش از آنکه توسط مردم عادی مورد استفاده قرار گیرد، در تبلیغات بر روی رسانه های صوتی و تصویری و تبلیغات بصری در سطح شهر شایع شد و دستگاه های مربوطه اجرایی نیز اقدامی برای جلوگیری از آن انجام نداده اند.

رحمتی به خلا وجود برندهای بومی و اسلامی برای کودکان و نوجوانان به ویژه قشر دختر در جامعه اشاره کرد و گفت: برطبق نظریات روانشناسی، کودکان در سنین کودکی بسیار مطیع بوده و آنچه به آن ها به عنوان خوراک اخلاقی داده می شود، به عنوان اصول های ثابت اخلاقی درنظر می گیرند که خدشه ای به این اصول وارد نمی شود.

ترویج انیمیشن‌های اغواگر جنسی در بین کودکان

این کارشناس ادامه داد: شخصیت‌های انیمیشن هایی که به وفرو در کشور دوبله و به صورت های مختلف در دسترس خانواده ها قرار می گیرد، نه تنها از اصول زیبایی شناختی پیروی می کنند، بلکه از لحاظ جنسی نیز اغواگر هستند.

وی خاطرنشان شد: وجود این الگوها در کنار استفاده ای که از کودکان به عنوان اینفلوئنسر در شبکه های اجتماعی صورت می گیرد، سیستم شناختی آن ها به سمتی می برد که همین الگوهای اغواگرانه ناخودآگاه به عنوان هدف زندگی آن ها تلقی می شود و نتیجه آن بلوغ زودرسی است که آن ها پیش از آمادگی در سایر حوزه ها با مسائل بزرگسالان آشنا می کند.

رحمتی اذعان کرد: متاسفانه سیستم ارزش گذاری والدین بر این اعمال کودکان و تایید تقلید رفتارهای بزرگسالان توسط کودکان نیز خود به تثبیت شدن این شبه ارزش ها به عنوان ارزش در سیستم شناختی و ساختار روانی کودکان دامن می زند.

وقتی والدین کودکان کم سن و سال خود را درگیر تبلیغ می نمایند، ازهمان کودکی توجه به ظواهر و تن و بدن برای کودک، اهمیتی فراتر از توجه به روح و روان پیدا می کند و این خود نوعی کودک آزاری در لفافه است.

مهمترین بُعدی که باید در فرزندان تقویت شود، هویت است. هویت بخشی به کودک از راه صحیح،  از وظایف مهم والدین محسوب می شود. اما هویت کودکانی که در فضای مجازی ناخواسته مورد سواستفاده از والدین خویش قرار می گیرند در خطر است چرا که مبنای هویت بخشی به این کودکان جذابیت های جنسیتی درنظر گرفته شده و والدین غافل از این مساله، بنای هویت فرزند خود را بر پایه امور ظاهری استوار می کنند.

همانگونه که کودکان خیابانی به دلیل دیده نشدن بسیار در معرض خطرند، کودکان مشهور در فضای مجازی نیز به دلیل زیاد دیده شدن در معرض خطرند و این هر دو برای جامعه اسفناک است.

آری فقط به کسانی که فرزندشان را برای کار کردن سر چهارراه‌ها می فرستند کودک آزار نمی گویند، تنها کسانی که آزار و اذیت های جسمی و روانی را برای کودکانشان رقم می‌زنند کودک آزار نیستند،  بلکه این پدران و مادران مدرن را نیز می توان کودک آزاران مدرن نامید.

 

  زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در صاحب نیوز

وقتی نیازهای اصلی کودکان را تشخیص نمی دهیم

اگر به اتاق فرزندانتان نگاه کنید بسیاری از وسایل غیر ضروری را می بینید. شاید وقتی به دلیل تهیه آن فکرکنید، به نتیجه ای نرسید.

حال اگر چند روزی فرزندتان را به جایی که این امکانات در آن نیست ببرید چه می کنند؟

حداقل کاری که می کنند این است که بهانه آن ها را می گیرند.

 تبلت، لب تاب، وسایل بازی، گوشی، ماشین شارژی و بسیاری از وسایل دیگر.

اما تا به حال فکر کرده اید که کدام یک از وسایلی که برای فرزندتان تهیه می کنید ضروری و جزء نیازهای اساسی آن ها هستند?

شاید امروزه تشخیص نیازها و شبه نیازها کارآسانی نباشد؛ به خصوص که بعضی از این شبه نیازها را مراکز آموزشی از جمله مدارس به خانواده ها تحمیل می کنند. اما غیر ضروری بودن بسیاری از این وسایل واضح است.

با این حال افراد به آن به چشم شبه نیاز نگاه نمی کنند و برای تهیه آن ساعت های متمادی بیرون از خانه کار می کنند; غافل از این که در ازای تهیه شبه نیاز آن ها، نیاز های اساسیشان روی زمین می ماند.

نیاز اساسی غیر جسمانی یک کودک، علاوه بر نیاز به محبت و رسیدگی مادر، حضور پدر در خانه است. به خصوص برای فرزندان پسر، این نیاز ضروری تر به نظر می رسد.

طبق روایاتی که دوران زندگی افراد را به سه دسته تقسیم می کنند هفت سال اول را محبت پذیری کودک از مادر خود، و هفت سال دوم را سال تربیت او می دانند؛ وظیفه هفت سال دوم، بیشتر به عهده پدران گذاشته شده است شاید به همین دلیل باشد که در بحث حضانت بچه های طلاق، بعد از هفت سال، حضانت کودک را به پدر می دهند.

کودکانی که از حضور پدر در خانه محروم می شوند، روند استقلال و خود اتکایی را دیرتر طی می کنند.

اگر نگاهی به جامعه امروزی بیندازید می بینید که پسران امروزی، بیش تر تمایل دارند که ظاهر و رفتاری شبیه مادران خود داشته باشند. مدل مو و رنگ و اصلاح صورت پسران امروزی، بیش تر زنانه است تا مردانه.

شاید یکی از دلایلی که برای این موضوع می توان شمرد الگو گیری پسران از مادر، در خانه باشد.

وقتی پدری چند شیفت کار می کند و خانه برای او حکم خوابگاه را دارد نمی تواند نقش الگو برای پسرش ایفا کند و مادر که بیش تر در معرض دید او قرار دارد به عنوان الگو قرارمی گیرد و رفتارهایش راتقلید می کند.

این باعث می شود که ما در جامعه با پسرانی دخترنما، روبرو باشیم.

این تغییرات، فقط در ظاهر او جلوه گر نیست و روی سایر رفتارهای او نیز اثر می گذارد و باعث می شود که او نتواند در آینده نقش همسری و سرپرستی خانواده را ایفا کند; مردی منفعل بار می آید که رفتارهای زنانه بروز می دهد؛ به راحتی قهر می کند و نمی تواند در مواقع مقتضی تصمیم بگیرد و عکس العمل مناسب بروز دهد ونقش تکیه گاهی اش را انجام دهد.

پس بهتر است که بجای شیفت های کاری طولانی جهت برآوردن نیازهای غیر ضروری و شبه نیازها، با حضور کافی در منزل به تربیت صحیح فرزندانمان بپردازیم تا فرزندانی شایسته و کار آمد تحویل جامعه دهیم.