انگشتی که به خودم اشاره می کند
«انگشتی که به«خودم»اشاره میکند»
از شمردن شانس های دیگران در زندگی،خسته نشده اید؟
فکر میکنید؛جفت شش های روزگار، تنها به شما ست که دهن کجی می کند؟
از زمین و زمان شکایت دارید؛ چون دائم چوب لایِ چرخِ پیشرفتهایتان گذاشته اند؟
شده تا بحال کلید واژه ی«خودم چه کرده ام؟» را در موتورهای جستجوگرتان پیگیری کرده باشید؟
بیایید با هم رو راست باشیم.برای یکبار هم که شده انگشت روی عملکرد خودمان بگذاریم و پیش از متهم کردن دیگران ، ریشه ی سندرمِ «ناکامی در فرصت ها» را ابتدا در درون خودمان بخشکانیم.
«شاخه های اضافه را هَرَس کنیم»
«هر کسی را به یک کار،به همه کار.هر کسی را به همه کار،به هیچ کار.» نمیدانم تا بحال این ضرب المثل را شنیده اید یا نه؟ ولی این عبارت در عین سادگی ، حاملِ یک آینده نگریِ صحیح و منطقی است که نقشه را علامت گذاری کرده و راه میان بُر را به ما نشان میدهد.میگوید:«اولویت هایت را مشخص کن و تنها به آنها بپرداز. چون، رمز موفقیت تو جز این نیست». بلاتکلیفی و از این شاخه به آن شاخه شدن؛ ما را شبیه به کلافِ سردرگم میکند و داغِ موفقیت را بر دلمان میگذارد.یک بافنده،فرصتهای زیادی را باید هزینه کند تا سرِ نخ را در کلافِ سر در گُم بیابد.چه بسا،به قدری گره های کور زیاد باشند که به طور کل از بافتن منصرف شود.در این صورت آیا ما، لباس دستبافِ زیبا و بی عیب و نقصی به تن خواهیم کرد؟ بر عکس، تداوم و استمرار در یک نوع کار و حرفه، گام به گام ما را به هدف نزدیک و نزدیکتر می کند.با اولویت بندی و تمرکز ، نه تنها از آرامش و مواهب طول مسیر بهره مند میشویم ؛ بلکه در انتهای مقصد، نتیجه ای شیرین،چشم به راه ماست .یک باغبان هیچگاه نهال های میوه را در هم و برهم نمیکارد.هیچگاه اجازه ی رشد به سر شاخه های اضافی نمیدهد.بنابراین تا فصلِ جوانه زدن به پایان نرسیده؛ مانند باغبانی دلسوز، شاخه های اضافه را هرس کنیم و شاهد باروریِ سرشاخه های اصلی باشیم.
«در مصرف ویتامین صرفه جویی نکنیم»
راهی هست که به قول قدیمی ها «هنوز به ی بسم الله نگفته» باعث میشود امیدمان نااُمید نشود.میپرسید چه راهی؟ اینکه باید حسابی از خودمان مراقبت کنیم تا دچار کمبود ویتامین «تلاش» نشویم و گرنه مغلوبیم و راه به جایی نمی بریم.شما،چند نفر را میشناسید که با دست روی دست گذاشتن؛ با سستی و امروز و فردا کردن و در انتظار شنبه های مُنجی نشستن؛ نفر اول مسابقه شده باشند؟ چند نفر را دیده اید که بدون تلاش ، قهرمانانه به درخشش مدال خود افتخار کنند؟ تلاش و پشتکار، کلیدیست جادویی که اگر گم شود؛ گنج های موفقیت تا ابد زیر خاک مدفون میمانند. پس هیچگاه از جادوی تلاش غافل نشوید که «کار نیکو کردن از پر کردن است». مگر نشنیده اید «لَیس الانسان الاّ ما سعی»؟
«زره جنگ به تن کنیم»
حالا که قدم در مسیر اصلی و حقیقی گذاشتیم؛ نباید دلهره ها و ترس ها مهلت ورود به دل هایمان را پیدا کنند.بله حق با شماست؛احتیاط شرط عقل است.حضرت موسی علیه السلام و برادرشان هارون علیه السلام نیز در هنگام مواجه با فرعون، از حوادث پیش رو خوف داشتند.ولی وقتی رضایت خدا در کاری آشکار شد؛چرا باید از ادامه ی مسیر بترسیم؟ چرا با اضطرابهای بیهوده و نگرانی از برچسبِ دیگران،همه ی رشته ها را پنبه کنیم و معطل حرف مردم بمانیم؟ رمزاش این است که امید به پیروزی را در زندگی ارزش گذاری کنیم و صدر اعظم هدف هایمان قرار دهیم. بعد با تمام قدرت خنجرهایمان را در گلوی ترس های ناروا فرو ببرم و مطمئن باشیم، خدا با ماست. همان طور که در کنار حضرت موسی علیه السلام بود و ضمانت کرد«لا تَخافا،اِنَنی مَعَکُما، اَسمَعُ و اَری».
زهره نوروزی اصفهانی
