شیشه ها را بالا نکشیم

 

شیشه ها را بالا نکشیم

صاحب نیوز– زهرا ابراهیمی/ اگر چه نگاهش را از من می دزدید، اما شیشه ی ماشین را پایین کشیدم و با نگاهم دعوتش کردم تا نزدیک تر شود.با چشم هایش، دستانم را دنبال می‌کرد، شاید می خواست ببیند بالاخره یک شاخه گل می خرم یا نه؟

این اتفاق، نه حکایت یک روزه من که حکایت هر روزه کودکان کار است. حکایت سال‌ها رهگذری در خیابان‌هایی است که سردی هوا و داغی زمینش را بارها تجربه کرده‌اند.

گویا زبانمان با دیدن این صحنه ها،  بیش از پیش در تقلای گفتگوست. گاه به درگاه خداوند گله می کنیم و او را به معصوم و غیر معصوم قسم می دهیم تا رزق کودکان کار را افزون نماید و گاه نیز لب به نفرین و شکایت باز کرده و بر عاملان تکرار هر روزه این صحنه‌ها لعنت می فرستیم،  آنگاه در ذهن خویش آنهایی را که باعث این حجم از تلخی اند به دادگاه عدالت می کشانیم . گاه نیز با به کاربردن جملاتی که همراه با احساس ترحم است، احساس ناراحتی خویش را بیان می‌کنیم.

اما صحنه دیگری که تکراری تر از صحنه ی حضور بچه‌هاست، این است که برخی به محض دیدنشان از دور،  شیشه های ماشین را بالا می کشند و این گونه مانع نزدیک شدن آنها می شوند.

آنچه بیش از خریدن یک جنس و پرداخت پول به بچه‌های کار اهمیت دارد، روش برخورد با این کودکان است. برخوردی که می ‌تواند عزت نفس آنها را بالا ببرد و یا کرامت انسانیشان را خدشه دار کند،  لبخندی که می‌تواند خنده را بر لبانشان بنشاند و یا اخمی که تخم کینه و حقد در دلشان بکارد. اگر چه شاید قرار گرفتن آنها در این وضعیت و رهایی آنها نیز در دست ما نیست اما طرد کردنشان با بالا کشیدن شیشه ها ویا استقبال از آنها با پایین کشیدن همان شیشه ها در دستان ماست.

بحث بر سر خریدن یا نخریدن اجناس از این کودکان نیست، بحث بر سر کمک کردن یا کمک نکردن به آنها نیست،  بلکه حرف اصلی این است که آنها کودکند و در انتخاب این جایگاه دخلی ندارند، پس نباید با نگاه و رفتارمان آزارشان دهیم.

شاید اگر درمواجهه با آنها لبخند بزنیم، دست نوازشی بر سرشان بکشیم و با آداب تمام از آنها احوالپرسی کنیم، بتوانیم کمی از میزان تنفرشان را از بی‌عدالتی در اجتماع بکاهیم. باید کاری کنیم تا لبخند کودکان کارقشنگ ترین اتفاق این روزهای تلخ خیابان باشد.

و حالا باز چراغ سبز می شود و ما رد می شویم همانگونه که عدالت نیز از مقابل چشمانشان رد شد. چشمانی که همیشه در آن سوال های پرابهام رژه می‌روند و پاسخی برایشان نمی یابند.

 

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب  در خبرگزاری صاحب نیوز