نقش کرونا در ایجاد سبک زندگی معاد محور
نقش کرونا در ایجاد سبک زندگی معاد محور
سالهاست که وقتی به پایان زمستان و آغاز فصل بهار نزدیک می شویم؛ با دیدن شکوفه های زیبای درختان و جوانه زدن برگهای سبزی که نشان از برخاستن گیاهان از خواب زمستانی دارد؛ این روایت پیامبر(صلی الله علیه و واله و سلم) در ذهنم تداعی می شود که فرمودند:
«اذا رایتم الربیع فاکثروا ذکر النشور» (هر وقت بهار را دیدید بسیار از قیامت یاد کنید».(مفاتیح الغیب، از فخرالدین رازی، جلد ۱۷، ص: ۱۹۴)
لکن چیزی که در هیاهوی شب عید بین افراد جامعه مشاهده می کردم، تداعی کننده همه چیز بود، جز یاد آخرت و جهان پس از مرگ. همه در حال تدارک بودند برای برپایی جشن. جشنی که سنت های حسنه آن در این عصر مد و مدگرایی به یغما رفته است و جز پوسته ای از آن چیزی باقی نماده است.
به دیدن خویشان و نزدیکان دور و نزدیک می رویم اما نه برای رفع کدورتها و نزدیک شدن دلها؛ نه برای یافتن راهی در زدودن غم از چهره صاحبخانه؛ بلکه برای به رخ کشیدن هماهنگی لباسهایمان با هم و حتی به نحوی سِت بودن آن با لباس دیگر اعضای خانواده.
مقدم میهمان را به منزلمان گرامی می داریم البته نه برای جلب رضای الهی و نزول برکات در خانه خود و جامعه؛ بلکه از این جهت که سفره هفت سینی که ساعت ها وقت صرف تزئینش کرده ایم و هزینه زیادی بابتش پرداخته ایم را نظاره گر باشند و دیگر اجزاء دکوراسیون خانه را که گاه با خون جگر به روزرسانی کرده ایم مقابل چشمان حسرت زده میهمان به نمایش بگذاریم…
اما امسال ویروس منحوس کرونا بهارمان را رنگ بوی قیامت داده است. با وجود غمی که از درد و رنج و عزای هموطنان بر دلمان سنگینی می کند؛ اما از الطاف خفیه خداوند در ورود این بیماری مهلک نمی توان غافل شد. انگار آمده است تا دلهای زنگار گرفته ما را با خدا، آخرت، مرگ و جهان پس از مرگ آشتی دهد. آمده است تا گذرا بودن دنیا و بقای آخرت را به ما یادآوری کند، تا در سایه آن فرهنگ ایثار و گذشت و بی اعتنایی در برابر تجملات دنیایی، بار دیگر رنگ و بوی تازه ای بیابد.
سالهای قبل بنای سبک زندگی را به نحوی قرار می دادیم که دلبستگی مان را به دنیای فانی می افزود؛ اما امسال دیگر مهم نیست که مبلمان خانه از مد افتاده است. اهمیتی ندارد که رنگ لباسمان رنگ سال نیست. در شرایطی به انتظار سال جدید نشستیم که حفظ یا به دست آوردن گوهر سلامتی و بازگشتن امنیت اجتماعی را برای خود، نزدیکان و جامعه آرزو می کنیم و این از الطاف خفیه الهی است که در زمان نزول بلا جلوه گر میشود.
اسلام با شادی مخالف نیست، بلکه اگر از برخی مظاهر شاد زیستن نهی می کند؛ به دلیل زود گذر و سطحی بودن آن است. شادی در اسلام باید عمیق و از ته دل باشد و این وقتی حاصل می شود که قلب را با یاد معاد جلا داده و آن را مملو از ذکر خدا گردانیم و هیچ وسوسه ای را به حریم وجودمان راه ندهیم و بتوانیم عمیق ترین احساس رضایت از خود را در لبخندی تجربه کنیم که بر لب بنده ای از بندگان خدا می نشانیم نه اینکه بزم شادیمان را بر کوله بار غم و اندوه دیگران بگسترانیم و از شرایط اضطرار جامعه سوء استفاده کنیم. اسلام شادی را زمانی ممدوح می داند که رنگ و بوی خدایی داشته باشد.
آری، در این ایام کرونایی تصمیم بگیریم که سبک زندگی معاد محور را در بهار و پس از آن در سراسر زندگی خویش سریان بخشیم.
