خدیجه (سلام‌الله‌علیها) الگوی ایثار

 

خدیجه (سلام‌الله‌علیها) الگوی ایثار

فضیلت اخلاقی مهمی که متأسفانه در این روزگار کم‌رنگ به نظر می‌رسد ایثار و ازخودگذشتگی است. ایثار بالاتر از انفاق است به این بیان که اگر از مازاد دارائیت ببخشی، انفاق کننده هستی؛ که مسلماً بسیار عمل پسندیده‌ای است؛ اما اگر در عین نیاز، بذل سرمایه کردی، ایثارگر محسوب می‌شوی.

مع الاسف منیت‌ها در جامعهٔ ما روبه ازدیاد است و در پی آن فرهنگ ایثار کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود. در این شرایط ترسیم چهره‌های ایثارگر و بیان ازخودگذشتگی آن‌ها نیاز ضروری جامعه است.

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) از چهره‌های ماندگار این خُلق پسندیده در هماره‌ی تاریخ است.

ایشان در بذل جان و مال و آبرو به نهایت درجهٔ ازخودگذشتگی نائل آمدند.

صرف مال درراه ترویج و تثبیت اسلام از طرف ایشان، زبانزد خاص و عام بوده و هست. رسول خدا (صلی‌الله علیه و اله و سلم) نیز همواره می‌فرمودند: «هیچ مالی به من سود نبخشید، آن‌گونه که ثروت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) به من سود بخشید» (المناقب آل ابی‌طالب، ج ۱، ص ۱۵۹) بنابراین ایثار در مال از طرف ایشان نیاز به بیان ندارد.

از طرف دیگر ایشان زمانی پیامبر (صلی‌الله علیه و اله وسلم) را به همسری برگزیدند که از لحاظ موقعیت اجتماعی و اقتصادی در شرایط مطلوبی نبودند و هجمه‌ی توهین و تحقیر از طرف جامعه و اطرافیان به‌سوی وجود مقدس حضرت خدیجه سلام‌الله علیها سرازیر گردید.

بعد از بعثت و ابلاغ رسالت به پیامبر نیز باوجود فشارهای سیاسی و اجتماعی که به خانواده وارد می‌شد در کنار پیامبر ایستادند و از ایشان حمایت کردند. بنابراین در بذل آبرو هم نمونهٔ ازخودگذشتگی بودند.

درست است که در تاریخ برایشان، شهادت منظور نشده است ولی با توجه به این‌که وفات ایشان سه سال بعد از محاصره اقتصادی- اجتماعی، در شعب ابی‌طالب به وقوع پیوسته است و با توجه به بیماری ایشان که ناشی از گرسنگی‌های شدید و وضعیت سخت زندگی در مدت محاصره است؛ وفات شهادت گونهٔ ایشان هم مؤید ایثار در حیطهٔ جان است.

به همین دلیل است که این بانوی شریف، به مقامی نائل آمدند که لایق سلام خاص خدا و جبرئیل (علیه اسلام) گردیدند.

ابوسعید خدری می‌گوید: رسول خدا (صلی‌الله علیه و اله و سلم) فرمودند: وقتی‌که در شب معراج، جبرئیل مرا به‌سوی آسمان‌ها برد و سیر داد، هنگام مراجعت به جبرئیل گفتم: «آیا حاجتی داری؟» جبرئیل گفت: «حاجت من این است که سلام خدا و سلام مرا به خدیجه برسانی» پیامبر (ص) وقتی‌که به زمین رسید، سلام خدا و جبرئیل را به خدیجه ابلاغ کرد. خدیجه گفت «ان الله هو السلام، و فیه السلام، الیه السلام، وعلی جبرئیل السلام؛ همانا ذات پاک خدا سلام است، و از او است سلام، و سلام به‌سوی او بازگردد و بر جبرئیل سلام باد. (بحارالانوار، ج 16، ص 8)

خدیجه (سلام‌الله علیها) زنی است که پیامبر خدا (صلی‌الله علیه و اله وسلم) در حق او می‌گوید: «ای خدیجه! خداوند متعال هرروز به وجود تو چندین بار به ملائکه‌اش مباهات می‌کند.» (تحلیل سیده فاطمه زهرا، علی‌اکبر بابایی، ص 37)

به امید این‌که با معرفی و بیان ویژگی‌های ایشان بتوانیم این خلق عظیم را در جامعه تسری بخشیده و نهادینه نماییم.

 

آزاده ابراهیمی فخاری

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

.

 

به چه کمکی، کمک‌های مؤمنانه می‌گویند؟

 

 

به چه کمکی، کمک‌های مؤمنانه می‌گویند؟

چند سالی است ماه مبارک رمضان که به نیمه می‌رسد، به یمن ولادت کریم اهل‌بیت‌ علیه‌السلام سفره‌های کرامت رنگ و بوی تازه‌ای به خود می‌گیرد و عطر نان تازه‌اش مشام جان را می‌نوازد. به برکت این روز در بعضی نانوائی‌های سطح شهر، نان رایگان هم توزیع می‌شود. چه ایده‌ی خوبی است و چقدر زیباست که پس از ۱۴۰۰ سال در این عصر رسانه، هنوز سنت امامان بزرگواری که کیسه‌های نان بر دوش می‌گذاشتند و به محله‌های نیازمند می‌رفتند، در بین شیعیان‌شان جاری است. مخصوصاً در این یک‌سال اخیر که به دلیل اوضاع نابسامان اقتصادی و شیوع بیماری کرونا، کمک‌های مؤمنانه جان گرفته‌اند.

کمک‌های مؤمنانه! چه عنوان با مسمایی! به‌راستی به چه کمکی، کمک‌های مؤمنانه می‌گویند؟ کمک کردن باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد تا لقب مؤمنانه به خود بگیرد؟ خوب است سری به قرآن بزنیم و از زبان شیوای قرآن، ویژگیهای یک کمک مؤمنانه را بیان کنیم. خداوند متعال می‌فرماید:

«الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ ثُمَّ لا یُتْبعُونَ ما أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذیً لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»

کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند سپس به دنبال انفاقی که کرده‌اند منت نمی‌گذارند و آزاری نمی‌رسانند، پاداش آن‌ها نزد پروردگارشان (محفوظ) است و نه ترسی دارند و نه غمگین می‌شوند.( بقره ۲۶۲)

آری! کمک مؤمنانه یعنی کمک بی‌منت، با حفظ شخصیت و آبروی انسان‌های شریف و شایسته‌‌تر این است که اگر بتوانیم کمک‌مان را مخفیانه انجام دهیم، تا هم ما گرفتار ریا نشویم و هم عزت و آبروی بندگان عزیز خدا حفظ شود. همان‌گونه که امامان ما عمل می‌کردند. با همان شیوه.

امام حسن مجتبی علیه‌السلام گاهی اصلأ اجازه نمی‌دادند سائل، نیازش را به زبان بیاورد؛ گاهی از روزنه‌ی درب‌ خانه کیسه‌ی طلا را به او می‌بخشیدند، تا سائل صورت امام را نبیند و شرمنده نشود. زمانی هم به درخواست کننده توصیه می‌کردند: خانه‌ی کریم را نشانه کن تا اگر دوباره دشمن فقر به سویت آمد ما را محرم خود بدانی.

از زیبایی‌های دیگر کمک مؤمنانه، بخشیدن از بهترین نعمت‌هایی است که خداوند متعال به ما عطا فرموده است.‌ همان چیزی که اگر به خودمان ببخشند، خوشحال می‌شویم و اگر آن را دوست نداریم، پس شایسته‌ی انفاق نیست.

چرا که خداوند متعال می‌فرماید:

«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَیْ‏ءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلیمٌ.»

هرگز به نیکى دست نمى‏‌یابید، مگر آنکه از آنچه دوست دارید، (در راه خدا) انفاق کنید و بدانید هر چه را انفاق کنید، قطعاً خداوند به آن آگاه است(آل‌عمران ۹۲)

آری، پذیرش انفاق از سوی خداوند متعال نعمتی است برای انفاق کننده. پس خوب است که قدر آن‌ را بدانی و در کم و کیف آن کوتاهی نکنی. چه‌بسا برگ زردی روی آب، کشتی‌ صد مورچه شود.

گاهی هم پیش می‌آید که به چیزی نیاز داری، اما وقتی می‌بینی هم‌نوعت بیشتر به آن نیاز دارد، ایثار می‌کنی تا شادی را در صورتش ببینی و دلت آرام گیرد. انفاقی که از روی محبت و دوستی باشد، توصیه‌ی قرآن است و این نوع بخشش، انسان را در زمره‌ی نیکوکاران قرار می‌دهد.

گاهی انسان چیزی برای بخشیدن ندارد، اما می‌داند، کلام گرمش، نگاه مهربانش، محبت، هم‌دلی و هم‌دردی‌اش لبخندی بر لبی می‌نشاند و گره‌ای از ابرویی باز می‌کند.

انفاق نیز می‌تواند، بذل علم و دانش و تجربه باشد. راهی را به کسی نشان دادن، مشکل علمی دانش‌آموزی را حل کردن و مشورتی برای یک انتخاب درست دادن.

همه‌ی آنچه در قرآن می‌خوانی، در زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام به روشنی می‌بینی. وجودی سرشار از گذشت، بخشش، مهربانی، صبر و حسن‌خلق.

آری، خوش خلقی‌، گذشت و بخشش‌هاست که نیاز امروز جوامع بشری است. همین خوبی‌ها و بزرگ‌منشی‌هاست که زندگی اجتماعی را شیرین و لذت‌‌بخش می‌کند و چتر آرامش را بر سر جامعه می‌گستراند.

چه خوب است که گاهی هم به بهانه‌ی ولادت یا شهادت ائمه علیهم‌السلام به سیره‌ی رفتاری ایشان سری بزنیم و سعی کنیم تا اخلاق و رفتار کریمانه‌شان را، در زندگی‌های پر تلاطم امروزمان جاری کنیم.

نیره تسلیم

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

 

قرآن و رمضان

 

   قرآن و رمضان

ماه مبارک رمضان ماهی است که ابتدایش رحمت، میانه‌هایش مغفرت و پایانش آزادی از آتش جهنم است. (بحارالانوار،   ج ۹۳ ص ۳۴۲).

ماهی است که در آن فرشته‌ی وحی قرآن را بر قلب نازنین پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله‌وسلم) نازل گرداند تا پیامبر خاتم،   پیام الهی را به گوش مردم جهان برساند و آنان را از غفلت برهاند و به سوی کامیابی هدایت کند.

آری این ماه، ماهی است که از طریق روزه، مناجات، عبادت، انس با قرآن و زمینه‌سازی معنوی به استقبال دریافت کتاب الهی می‌رویم و با بهره‌گیری فکری و عملی، خط ارتباط خود را با قرآن استوارتر می‌کنیم و راه سعادت را برای خویش هموارتر می‌سازیم.

امام باقر(علیه‌السلام) می‌فرمایند: «لِکُل شَیء رَبیع وَ رَبیعُ القرآن شَهرُ الرَمضان/  برای هر چیزی بهاری است و بهار قرآن شهر رمضان است. (اصول کافی، ج۲)

همانگونه که خون در رگ‌های  کالبد انسان جریان دارد و سبب حیات او می ‌شود، تلاوت قرآن نیز حقیقت کلام الهی را در رگ‌های وجودی روزه‌داران به جریان می‌اندازد و به آنان احساس خوشایندی از تجربه‌ی لذت معنوی را منتقل می‌کند.

همچنین امام علی(علیه‌السلام) در شأن قرآن کریم فرموده‌ اند: در قرآن بیندیشید چرا که بهار دلهاست. (خطبه ۱۱۰ نهج البلاغه)؛ از این رو باید گفت بیشترین برکات در ماه مبارک رمضان در گرو تلاوت، انس و تدبر در قرآن است که روزه‌دار باید بذر دستورات الهی را در دل خود کاشته تا رشد کند و در نهایت ثمره‌ی قرآن غذای روحش گردد.

تلاوت قرآن در ماه مبارک رمضان از اهمیت والایی برخوردار است. همانگونه که امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرمایند: تلاوت یک آیه از کتاب خدا در این ماه مثل آن است که انسان در ماه‌های دیگر تمام قرآن را بخواند. «مَن قَرَا فی شَهرِ الرَمضان آیَه مِن کِتابِ الله کانَ کَمَن خَتَمَ القُرآن فِی غَیره مِن الشُهور» (بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۳۴۳)

باید توجه داشت که این کتاب الهی به دست همه‌ی انسان‌ها رسیده اما در مقابل، نسبت به قرآن رفتار یکسانی نشده است؛ زیرا خداوند در آیه‌ی ۱۲۱ سوره‌ی بقره اشاره به دو گروه می‌کند:

گروه اول کسانی هستند که به خدا ایمان دارند و قرآن را تلاوت می‌کنند و در نهایت حق آن را به جا می‌آورند و گروه دوم کسانی هستند که به کتاب خدا ایمان نیاورده و کافر شدند و اینها همان زیانکاراند. «الذین آتَیناهُمُ الکِتابَ یَتلُونَهُ حَقَّ تَلاوَتِهِ اولَئکَ یُومنون  بِهِ وَ مَن یَکفُربِهِ فَاولئکَ هُمُ الخَاسِرون».

باید دانست که حق قرآن فقط با حفظ آیات و پشت سر هم خواندن حروف و کلمات ادا نمی‌ شود؛ بلکه این امر با تدبر و تأمل در آیات الهی و قرار دادن آن دستورات به عنوان سرلوحه‌ی زندگی انجام می‌پذیرد.

    

شکریه احمدی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

انتخاب اصلح و زمینه‌سازی برای ظهور

 

انتخاب اصلح و زمینه‌سازی برای ظهور

یکی از مهمترین مباحث مهدویت، بحث ایجاد حکومت جهانی و رفع ظلم نه تنها در قسمتی از جهان بلکه در کل عالم است و این امر زمانی تحقق خواهد پذیرفت که جامعه به آن حد از بلوغ و رشد فکری نائل آید که آمادگی پذیرش این حکومت جهانی را داشته باشد.

تاریخ در موارد متعددی گواه این مطلب است که اگر جامعه، پذیرای حکومت عدل نباشد و به آن حد از برائت از ظالم نرسیده باشد که بتواند برای حکومت عدل جانفشانی کند، به سعادت نخواهد رسید؛ حتی به زودی یافته خود را از دست خواهد داد.

نمونه ی بارز این امر، حکومت حضرت علی (علیه السلام) است. با وجود این که مردم در این برهه از تاریخ ، بدون هیچ شکی وتردیدی انتخاب درستی را انجام داده بودند؛ اما از آنجا که انتخاب آنها  از روی رشد و بلوغ فکری نبود، به سر منزل مقصود نرسید.

دلیل واضح عدم بلوغ فکری جامعه، انتخاب ابوموسی اشعری در مدتی کوتاه بعد از انتخاب به حق امیر المومنین علی (علیه السلام) برای حکومت بود.

مردم آن زمان، با وجود این که چنان به پذیرش حکومت حضرت رغبت نشان دادند که ایشان فرمودند: «فَتَدَاکُّوا عَلَیَّ تَدَاکَّ الْإِبِلِ الْهِیمِ یَوْمَ وِرْدِهَا وَ قَدْ أَرْسَلَهَا رَاعِیهَا وَ خُلِعَتْ مَثَانِیهَا حَتَّی ظَنَنْتُ أَنَّهُمْ قَاتِلِیَّ أَوْ بَعْضُهُمْ قَاتِلُ بَعْضٍ لَدَیَّ.» (چنان بر من هجوم آوردند که شتران تشنه به آبشخور روی آرند و چراننده پای‌بند آن ها را بردارد و یکدیگر را بفشارند؛ چنان که پنداشتم خیالِ کشتن مرا در سر می پرورانند یا در محضر من، بعضی خیالِ کشتن بعض دیگر را دارند).( نهج البلاغه، خطبه ۵۴)

این واقعه نشان دهنده ی انتخاب اصلح، نه از روی بصیرت و احساس نیاز واقعی به برقراری عدالت بلکه تحت فشار شرایط و موقعیت خاص موجود در جامعه بود.

در واقع هجوم مردم به خانه مولی الموحدین علی (علیه السلام) به این دلیل نبود که ایشان فهمیده بودند برای رسیدن به سعادت، راهی جز رعایت و پذیرش همه جانبه ی حق و عدالت ندارند که اگر به این سطح از تفکر رسیده بودند تا پای جان بر سر آرمان خویش باقی می ماندند و فریب ظاهر سازی معاویه را در جنگ صفین نمی خوردند؛ بنابراین زمانی جامعه برای تحقق حکومتی جهانی توسط بقیه الله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آمادگی لازم را خواهد داشت که نه تنها اکثریت افراد آن در مواردی محدود انتخاب اصلح داشته باشند؛ بلکه همواره بهترین ها را انتخاب کنند. در واقع باید گرایش به عدالت و حکومت عادلانه در جامعه نهادینه شده باشد.

 قرار خدا بر این است که این بار زمانی دست خود را از آستین خلیفه اش بیرون آورد که هدف نهائی خلقت تحقق پذیرد و این هدف همانا ارث بردن حکومت توسط مستضعفان و مظلومان است.

«وَنُریدُ أَن نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ استُضعِفوا فِی الأَرضِ وَنَجعَلَهُم أَئِمَّةً وَنَجعَلَهُمُ الوارِثینَ» (قصص-۵)

ما می‌خواهیم بر مستضعفان زمین منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم!

بنابراین باید زمینه ی همه جانبه ی برقراری و پایداری عدالت در جامعه وجود داشته باشد و مهمترین آن پذیرش حقیقی عدالت در بین مردم است نه پذیرش موقتی و بدون بصیرت.

    

آزاده ابراهیمی فخاری

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

ماه خاص

 

ماه خاص

پیامبر اکرم(ص) در حدیثی گهربار می فرمایند: «لَوْ یَعْلَمُ الْعَبْدُ ما فِی رَمَضانِ لَوَدَّ اَنْ یَکُونَ رَمَضانُ السَّنَة؛ اگر بندگان از برکت ها و حقایق ماه رمضان آگاهی می یافتند، آرزو می کردند که رمضان یک سال باشد.»

خداوند ماه های گوناگونی، به منظور تنظیم اوقات شب و روز و همچنین حساب و کتاب سال ها بر ما مقرر داشته است؛ اما از میان همه ی آن ماه ها، ماه رمضان فضیلت و جایگاه خاصی دارد، به گونه ای که آن را از سایر ماه ها متمایز نموده است.

ماه رمضان فرصتی است برای ما آدم های اهل زمین، تا به اهل آسمان بپیوندیم و روح خویش را در دریای مناجات و عرفان، شستشو دهیم؛ در پرتو آن، خود واقعیمان را باز یابیم، آنچه را که از ما فوت شده، به دست آوریم و همچنین از فیوضات الهی بهره مند گردیم.

رمضان ماه متخلق شدن به اخلاقی الهی، رسیدن به بندگی، اوج کمال، قرب و لقای الهی است.

اهمیت آن تا بدین پایه است که امام سجاد(ع) هنگام ورود به ماه رمضان از پروردگار درخواست تطهیر از آلودگی ها، بازستانی حق خویش از ظالم، صلح و صفا با مخالفان و .. داشته اند و چنین بیان داشتند که:

«پروردگارا، در این ماه سعادتی نصیب ما فرما تا به ارحام و آشنایان خویش نیکی کرده و به آنها یاری رسانیم و همسایگان را با عطایا و هدایا خشنود سازیم و اموال و دارایی مان را از آلودگی ها تطهیر کنیم و کسانی را که آزرده ایم، از رنجش و آزردگی به در آوریم و حق خویش را از ظالم باز ستانیم و با مخالفان خود، از در صلح و صفا وارد شویم.

پروردگارا! بر روان مطهر محمّد و آل محمد درود فرست و ماه مبارک رمضان را با زینت طاعت و عبادت ما بیارای و در شبها و روزهای آن یار و مددکار ما باش تا در نماز و روزه خود سستی و کوتاهی نکنیم.»

ماه رمضان، ضیافتی الهی برای تمامی مؤمنین است. در این ضیافت فرقی ندارد که از کدام قبیله، با چه زبان و با چه رنگ پوستی باشیم. همه ی ما به آن دعوت شده ایم، تا از آن بهره‌مند گردیم.

همان طور که مقام معظم رهبری (مدظله العالی) نیز در ضمن یکی از گفتارهایشان چنین فرمودند:

«شروع ماه مبارک رمضان در حقیقت عید بزرگی برای مسلمانان است. جا دارد که مؤمنین، ورود این ماه را به هم تبریک بگویند و یکدیگر را به استفاده هرچه بیشتر از این ماه توصیه کنند، چون ماه ضیافت الهی است. در این ماه فقط مؤمنین و کسانی که اهل ورود در این ضیافت اند، بر سر سفره پروردگار منّان و کریم می نشینند. این، غیر از سفره عام کرم الهی است که همه انسانها، بلکه همه موجودات عالم از آن بهره‌ مندند. این، سفره خواص و ضیافت خاصان پروردگار است.»

لذا این ماه فضیلت بسیاری دارد که آن را خاص نموده است. برای نمونه، می توان موارد آن را چنین بر شمرد:

    

۱- برترین ماه سال

از میان تمام ماه ها ماه رمضان برتری خاصی دارد؛ چرا که در آن قرآن کریم نازل شده است و آن را منحصر نموده است.

پیامبر گرامی(ص) درباره ماه رمضان می فرماید:

«ای مردم! ماه خدا با برکت و رحمت و مغفرت به شما روی آورد، ماهی که نزد خدا از همه ماه ها برتر و روزهایش بر همه روزها و شب هایش بر همه شب ها و ساعاتش بر همه ساعات برتر است، ماهی است که شما در آن به میهمانی خدا دعوت شده و مورد لطف او قرار گرفته اید، نفس های شما در آن تسبیح و خوابتان در آن عبادت، عملتان در آن مقبول و دعایتان در آن مستجاب است.... بهترین ساعاتی است که خداوند به بندگانش نظر رحمت می کند.»( وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۱۳)

    

۲- نزول کتب آسمانی در این ماه

تمام کتب آسمانی چون: قرآن، تورات، انجیل، زبور و صحف در این ماه نازل شده است.

حضرت امام صادق(ع) می فرماید: «کل قرآن کریم در ماه رمضان به بیت المعمور نازل شد، سپس در مدت بیست سال بر پیامبر اکرم(ص) و صحف ابراهیم در شب اول ماه رمضان و تورات در روز ششم ماه رمضان، انجیل در روز سیزدهم ماه رمضان و زبور در روز هیجدهم ماه رمضان نازل شد.»

   

۳- توفیق روزه داری

خداوند متعال توفیق روزه داری را به بندگان خویش در این ماه عنایت نموده است، لذا کسانی که توانایی به جا آوردن این فریضه را دارند، باید روزه بدارند.

انسان علاوه بر جنبه جسمی، دارای جنبه روحی نیز می باشد که هرکدام از آن‌ها، به‌منظور رشد و رسیدن به کمال خویش، نیازمند برنامه ریزی های خاص خود است. ماه رمضان علاوه بر برنامه ریزی جسمی به‌منظور تنظیم خوراک و کنترل شهوت خوردن، بُعد روحی انسان را نیز در پرتو دعا و مناجات تقویت نموده و رشد می‌دهد، تا سبب سعادت ما در دنیا و آخرت گردد. پس لازم است به فضیلت آن واقف گردیم تا بهره کافی و وافی در جهت استفاده مطلوب از فیوضات الهی ببریم.

    

خدیجه محمدجانی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه