کمی به فکر خودت باش

 

در وجود انسان نیازهای متعدد روحی وجود دارد که مستلزم پاسخگویی مناسب می باشد، اما متاسفانه انسان گاهی اصلا به این نیازها توجهی ندارد و به دنبال یافتن پاسخی مناسب برای آنها نیست و گاهی نیز با وجودی که نیاز درونی اش را حس  می کند اما در دریافت پاسخ، مسیری غلط را می پیماید.

از جمله نیازهای مهم روحی انسان، ارتباط انسان با خود است.بشر امروز علیرغم پیشرفتهای متعدد در برقراری ارتباطات، در بازشناسی این نیاز به شدت ضعیف عمل کرده است.

مشکل انسان امروز، در برقراری ارتباط با دیگران نیست بلکه در عدم برقراری ارتباط با خویش است.گم کردن خود و دفن شدن حقیقت وجودی او در لابلای نیازهای مادی، او را از خود بیگانه نموده است و اگر بشریت برنامه ای برای ارتباط انسان با خود، نداشته باشد شاهد فجایع و مصائب بزرگتری خواهد بود.

ارتباط انسان با خود، او را به تفکر در مورد رفتارها و گرایشهایش وا می دارد و همین تأملهاست که صبر او در برابر معصیت و خطا را افزون می کند.

از جمله فواید ارتباط انسان با خود، رفع غفلت است. وقتی انسان از درون خویش بر خویشتن ناظری گماشت، تذکرها و نصایح آن ناظر درونی، او را به خود می آورد و غفلتش را می زداید.دستور به تفکر قبل از شروع هر کاری و مکث قبل از هرگفتاری ناظر به همین موضوع است.

بر ما لازم است که بر میزان ارتباط با خود بیفزاییم و هر روز مدت زمانی را ولو محدود، به فکر کردن و اندیشیدن در خود اختصاص دهیم و به فرزندان خویش نیز از همان دوران کودکی فکر کردن در مورد خود و رفتارهایشان را بیاموزیم.

هرچقدر خلوت انسان با خود بیشتر باشد، بهره گیری اش از نیروی عقل نیز افزون تر خواهد بود. البته منظور از خلوت خود با خود، متارکه ی دنیا نیست چرا که زندگی اجتماعی و بودن در بین دیگران، جزء لاینفک زندگی بشر است اما در عین حال می توان در جمع بود و با خود نیز خلوت نمود و نتیجه ی این خلوتهای درونی برای انسان این است که حلال، او را از شکر باز ندارد و حرام، صبرش را نرباید.

زهرا ابراهیمی

 

 

بخشش،زنده کننده جامعه است.

پاهایش می لرزید کسی زیر بغلش را گرفته بود و کمک می کرد تا راه برود با این حال چند بار پاهایش ضعف رفت و نزدیک بود سقوط کند که همراهش مانع شد سرش را بالا نمی گرفت تا نبیند لحظه لحظه نزدیک شدنش را به طناب گجنبیند طنابی که قرار بود بر دور گردنش انداخته شود دیگر جانی در بدنش نمانده بود که با طناب از او گرفته شود پیش از جان دادن در حال جان دادن بود که صدایی او را میخکوب کرد بخشیدم. گذشتن از خون یک همخون را می توان  اوج بخشش دانست اما بخشش مختص به این مورد نیست گذشتن از خطای فرزند ،همسر ، دوستان ونزدیکان نیز همانند گذشتن از جان یک شخص گناهکار می تواند زنده کننده  یک فرد بلکه جامعه ای شود زیرا بخشش باعث افزایش سلامت روانی افراد می شود و میزان خشونت و جرم وجنایت به همین میزان کاهش می یابد. 

گذشت از نظر پزشکی نیز تأثیراتش ثابت شده است طبق تحقیقات روانشناسان کسی که از دست دیگران ناراحت وخشمگین می شود تا زمانی که آن شخص را نبخشد مدام در ذهنش خطای او را مورد بررسی  و  مرور قرار داده و درباره اش قضاوت می کند. همین امر خشم و غضب فرد را شعله ور تر می کند و باعث رویش کینه ونفرت در دل فرد می شود. شخص مدام درحال فکردن به این قضیه است که چگونه تلافی کند و انتقام بگیرد. در نتیجه شخص دچار اضطراب وفشارهای عصبی، مشکلات قلبی و عروقی، درد های مزمن  می شود. علاوه براینکه جهان را خصمانه می بینند و نمی توانند ارتباط خوب و مؤثری با اطرافیان برقرار کند. 

در روایات  نیز به این  اثر گذشت اشاره شده است. پیامبرصلى ‏الله ‏علیه‏ و ‏آله می فرمایند:

" تعافوا یسقط الضّغائن بینکم؛

از یکدیگر گذشت کنید، تا کینه‏ هاى میان شما از بین برود."

 بزرگان دینی گذشت از خطا واشتباه  را در صورتی که همراه با سرزنش و تندی نباشد عامل آرامش روحی، طولانی شدن عمر معرفی. می کنند. همچنین خداوند از خطاهای او می گذرد. در جهان آخرت نیز.  بهشت و دریافت مزد از جانب خدا وعده  داده شده است. البته گذشت در جایی که دین را  در معرض خطر یا ضعف  قرار  دهد و یا حق دیگران ضایع کند، به هیچ عنوان توصیه نشده است. اما چگونه می توان گذشت کرد؛ بهترین راهکار این است که  هنگامی که از خطا واشتباه دیگران رنجیده اید،مکان را ترک کنید بعد در گوشه ای آرام نشسته و  بر روی کاغذ تمام ناراحتی خود و گفت‌وگوهای ذهنی در مورد آن را بنویسید. زیرا به شما فرصت می‌دهد تا احساس فعلی و منفی خود را در مورد آنچه رخ داده دقیقا بیان وبه بیرون منتقل کنید. بدین‌ترتیب احساس خشم و ناراحتی کمتری می‌کنید؛ درنتیجه بهتر می‌توانید گذشت کنید. شاید به این نتیجه برسید که تعبیرتان از موضوع درست نبوده یا شاید طرف مقابل بیشتر نیازمند ترحم است تا تنفر. پس وقتی بتوانید بر خشم خود غلبه کنید بهتر می‌توانید دیگران را ببخشید. 

اینجا هنوز بوی خدا می آید

اینجا هنوز بوی خدا می آید...

به قلم اکرم خلیل زاده

نیازسازی یا نیاز سنجی؟

 

نیازسازی یا نیاز سنجی؟

هر چند وجود مشکلات اقتصادی در جامعه اسلامی،  ترجمه ای واضح بر عدم اجرای عدالت است و این بی عدالتی ها نقشی موثر بر تربیت فرزندان دارد، اما از این مهم که بگذریم نمی توانیم نقش والدین را در تاثیرگذاری منفی بر تربیت نادیده بگیریم.

امروزه والدین ما با خُلق نیازهای کاذب برای فرزندان، خود را درگیر شغلهای کاذب نموده اند. گویا بچه ها در ذهنشان رؤیاهایی را می پرورانند و متآثر از جامعه ای ملوّن، مدام نیازهای جدیدی را احساس می کنند و والدین به جای جهت دهی صحیح به نیازهای فرزندان، تنها به فکر راه حلهایی فوری برای رفع آن نیازها هستند و همین امر منجر می شود تا پدر و مادر هر دو،  ساعاتی طولانی به کار کردن بپردازند که شاید بتوانند بخشی از آن نیازها را تآمین نمایند.

بی شک تلاش در جهت رفع نیازهای خانواده از اوجب واجبات است اما توجه به نوع نیاز نیز بسیار با اهمیت است.

نیاز سازی  و نیاز سنجی دو مقوله ای متفاوت است که اگر به خوبی از هم تمیز داده نشوند زندگی ما را دچار بحران می کنند.

وقتی با والدینی که هر دو در جهت رفع مسائل اقتصادی تلاش می کنند هم صحبت می شویم جمله ی مشترکی که عموما از آنها می شنویم این است که برای یک لقمه نان از صبح تا شب در حال دویدنیم!!!

غافل از این که همه ی این دویدنها در جهت تآمین همان یک لقمه نان نیست بلکه بخشی از دویدنها برای تامین نیازهایی است که به درستی مورد واکاوی قرار نگرفته اند.

شناخت و در امتداد آن ، توجه به نیازهای حقیقی و واقعی فرزندان بر همه والدین لازم است.اگر نیازها بدون هیچ تقلیلی در ابعادشان مورد توجه قرار گیرند و نیازهای اصلی و حقیقی جای خود را به نیازهای فرعی و کاذب بدهند دیگر با واقعیت تلخی به نام کمبود محبت مواجه نخواهیم بود.

آیا وقت آن نرسیده است که به جای خرج پول به خرج محبت بیاندیشیم؟

 

زهرا ابراهیمی

 

رمضان، فرصتی برای حیات دوباره

 

 

صدای آمدنش را با گوش جان می‌شنویم اگر گوشی برای شنیدن مانده باشد!
و اگر تلنبار شدن گناه در وجودمان اجازه شنیدن بدهد.
خودمان هم دیگر به فکر خودمان نیستیم هر روز بار گناه را سنگین‌تر و بار معرفت را سبک‌تر می‌کنیم.
اما از مهربانی خالق مهربانی‌ها نمی‌توان گذشت و نمی‌توان این فرصت دوباره را انکار کرد.
رمضان فرصتی دوباره است برای حیات بخشیدن به روح انسان.
رمضان نوعی رستاخیز است، برای روحی که در طول سال با انواع خطاها و گناهان در بستر جسم مدفونش نمودیم. 
رمضان ماه قرآن است و خواندن قرآن در این ماه و تدبر در معنای آن می‌تواند عاملی در انشراح ذهن و به تبع آن انشراح روحمان باشد.
شاید روزه گرفتن و تحمل گرسنگی و تشنگی کمی سخت باشد، اما نفس روزه گرفتن، در همین کفّ نفس بودنش هست. صبر در برابر گناه و صبر در برابر خواسته‌ها و مشتهیات نفسانی.
اگر قرار باشد روزه باشیم و سختی نکشیم چیزی نصیبمان نمی‌شود. آنچه در پناه روزه گرفتن نصیب انسان می‌شود همین خواستن‌ها و نتوانستن‌هاست.
این که بخواهی گناه کنی و به حرمت روزه‌ات نتوانی خودش ریاضتی است معنوی در جهت انسان سازی.
سفره ای پهن است و ضیافتی برپاست و هرکه بر سر سفره است از برکات این ضیافت بهره‌مند، پس اولین گام برای مهمان شدن، روزه گرفتن است.
اگر بخواهیم سر سفره باشیم، بدون روزه گرفتن نمی‌شود.هرچقدر روزه گرفتن با شرایط باشد جای ما بر سر سفره ثابت‌تر خواهد بود.
پیامبرمان فرمودند که «شهر دعیتم فیه الى ضیافة اللَّه»؛ این ماهى است که شما در این ماه دعوت شده‌اید به میهمانى الهی.
حساب، حساب دعوت است و دعوت نامه‌ای که خداوند برای همه انسان‌ها فرستاده است، قرار نیست بی دعوت جایی باشیم تا عزتمان خدشه‌دار شود.
باید درک کنیم که دعوت شده‌ایم و باید بفهمیم که مهمانی در حال شروع شدن است و خود را برای آن آماده کنیم.
از گوشه کنار شهر بسیار شنیدیم که ما ماه مبارک را دوست داریم اما سختی روزه گرفتن در ماه تابستان برایمان قابل تحمل نیست. تصورشان این بود که می‌توانند مهمان باشند اما بدون روزه، می‌گفتند ما قرار می‌گذاریم در این ماه گناه نکنیم اما روزه هم نمی‌گیریم!!!
دیدگاه عجیبی است از یک طرف تصمیم بر گناه نکردن می‌گیرند و از سوی دیگر بدون هیچ عذری تن به گناه ترک روزه می‌دهند.
مگر می‌شود از پله‌های حرام به بام سعادت رسید؟
قصدمان اطاله کلام نبود فقط خواستیم چند جمله ای هم صحبتشان شویم تا بدانند بدون روزه و تحمل سختی‌ها مهمان نخواهند بود و از برکات این ماه چیزی عایدشان نخواهد شد.

 

زهرا ابراهیمی

لینک یادداشت در خبرگزاری ایکنا