چرا باید برای امام حسین (ع) ‌عزاداری کنیم؟

 

‌

 

چرا باید برای امام حسین (ع) ‌عزاداری کنیم؟

آنچه می‌تواند منجر به معنا بخشی عزاداری باشد فلسفه و حکمت‌های ظاهری و باطنی عزاداری است.

قطعاً عدم توجه به فواید عزاداری منجر می‌شود که هر ساله در آستانه نزدیک شدن به ماه محرم تبلیغات سوء در جهت تخریب این ماه صورت پذیرد و مخالفان از بحث کمک به فقرا به جای نذری دادن گرفته تا متهم کردن دین و دینداران به حزن و اندوه، از هیچ تلاشی در این مسیر فروگذار نکنند.

تصور عزاداری بدون در نظر گرفتن حکمت‌هاست که منجر می‌شود تمام بخش‌های عزاداری از گریه کردن بر اهل البیت (ع) گرفته تا حضور در مجالس روضه، همه و همه کاری عبث تلقی شود غافل از اینکه فلسفه عزاداری بر امام حسین (ع) با فلسفه قیام ایشان گره خورده است.

زهرا ابراهیمی، کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی در باب این مباحث به خبرنگار تسنیم گفت: تعظیم و تکریم بزرگان در هر مکتبی امری عادی است به گونه‌ای که در زمان حیات با احترام و تبعیت و در زمان ممات با برگزاری مراسم بزرگداشت، این تعظیم نمود عینی می‌یابد و افراد با یادآوری آن شخص همواره خود را پیرو راه او می‌دانند.

وی ادامه داد: در مکتب اسلام و در رابطه با اهل البیت (ع) نیز با توجه به هدف مقدس آنان در دفاع از مظلوم و مبارزه با ظلم، این تعظیم جلوه بیشتری یافته و عزاداری نوعی اعلام طرفداری از ستمدیده و بیزاری از ستمگر تلقی می‌شود.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی بیان کرد: وقتی امری برای انسان مهم قلمداد شود و جزء باورهای او گردد با گذشت زمان نفوذ این باور در بُعد فردی و اجتماعی انسان افزون می‌یابد و تاثیرات آن بیشتر می‌شود. واقعه کربلا نیز حادثه‌ای است که بزرگداشت آن سالیان سال به شکل سنتی نیکو در آمده و این سنت اجتماعی هر ساله در رفتارها و هنجارهای فردی و اجتماعی افراد موثر بوده است. بنابراین استمرار بر عزاداری به نوعی کمک در جهت انسان سازی است چرا که باورهای انسان را تقویت می‌نماید.

عزاداری از حیث فردی می‌تواند ارتباط انسان را با امور معنوی افزون کرده و موجب تزکیه و رشد معنوی انسان گردد. همانگونه که بارها شاهد تحول افراد اهل گناه، در دستگاه امام حسین (ع) بوده‌ایم.

ابراهیمی در این باره اظهار داشت: از دیگر آثار عزاداری، زنده ماندن نام و یاد دینداران حقیقی است. عزاداران با یادآوری قیام امام حسین (ع) به انتقال فرهنگ حسینی به نسل‌های بعدی کمک می‌کنند. با تکرار این امر هر ساله فرزندان و کودکان ما در مسیر حسینی شدن و حسینی ماندن گام بر می‌دارند.

وی خاطرنشان کرد: نیازمندی انسان به الگو و نمونه، از جمله اموری است که روانشناسان و جامعه شناسان بر آن اتفاق نظر دارند. وجود الگو در هر کاری منجر به موفقیت بیشتر انسان می‌گردد. الگودهی و معرفی نمونه عینی درجای جای متن واقعه کربلا می‌تواند در دگرگونی انسان نقش بسزایی داشته باشد. وجود پیوند عاطفی میان مردم و الگوها می‌تواند در تبعیت مردم از آنها موثرتر باشد و عزاداری در ایجاد این پیوند اثرگذار است.

از دیگر کارکردهای عزاداری می‌توان به نقش  وعظ و خطابه در مجالس اشاره کرد. این کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سئوالات دینی در این زمینه گفت: حضور در مجلس امام حسین (ع) حضوری است بی بدیل که هر ساله بدون نیاز به فراخوان به صورت خودجوش انقلابی معنوی را در کشور ما رقم می‌زند و این مجالس پتانسیل بالایی در جهت آموزش معارف و اخلاق دارند. بنابراین وعاظ و سخنرانان نیز باید در این جهت تلاش وافری کرده و مردم را نسبت به وظایف دینی آگاه کنند.

وی اظهار داشت: عزاداری خط مشی سیاسی انسان را نیز معین می‌‎کند. عزاداری برای امامی که در برابر سیاست اموی شهادت را بر تسلیم ترجیح داد، تکلیف ما را در برخوردهای سیاسی با قدرت‌های موجود روشن می‌کند.

ابراهیمی تصریح کرد: واژه مظلوم همواره وجود ظلم را در ذهن انسان تداعی می‌کند. وقتی مظلومیت کسی ثابت شود قطعاً ظالمی وجود داشته و ظلمی صورت پذیرفته است. کربلا و عاشورا و عزاداری هر ساله ما برای این وقایع، فریاد مظلومانه حسین (ع) است برای رسوا کردن ظلم در جهان.

«...عزت و غیرت دینی و ذلت ناپذیری امام حسین (ع) نیز از دیگر دروس اخلاقی واقعه کربلاست. غیرت دینی منجر می‌شود که انسان تا پای جان در برابر هتک حرمت به دینش بایستد.» وی با بیان این موضوع ادامه داد: فلسفه قیام امام حسین (ع) را می‌توان در دو بُعد اثباتی (احیاء) و سلبی (اصلاح) خلاصه کرد. امام از یک جهت به زنده سازی و بازپروری دین جدشان همت گماشتند و از طرفی با قیام خویش به اصلاح بینش‌ها و روش‌ها و منش‌ها پرداختند. استمرار ما بر عزاداری هر ساله نیز متوقف بر همین اهداف است.

وی افزود: شهر ما که نه، بلکه فضای تشیع در جای جای جهان شاهد وحدتی است که در سایه سار عزاداری‌ها نصیب مردم می‌شود. همبستگی دینی و اجتماعی با محوریت امام حسین (ع) منجر به وحدت و همدلی مردم شده تا جایی که بی وقفه برای حسین (ع) قدم بر می‌دارند.

به گزارش تسنیم، در گوشه‌های دنج مجالس عزاداری و زیر پرچم اباعبدالله الحسین (ع) چه قلب‌هایی که تلطیف نمی‌شود و چه گناهانی که به برکت حسین (ع) زدوده نمی‌شود. آری عزاداری فتح بابی است برای استغفار از روزمرگی و تکرارهای بی انگیزه هرروزمان.

 

     زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری تسنیم

 

اختلاف‌ها بر سر چیست؟ تفاوت‌ها ناشی از کجاست؟

 

اختلاف‌ها بر سر چیست؟ تفاوت‌ها ناشی از کجاست؟

مگر نه این است که علی (ع) در میان امت اسلامی نخستین کسی بود که معارف الهی را از جانب پیامبر دریافت نمود؟ آیا تاریخ، شهادت نخواهد داد که بعد از معلم اول (پیغمبر اسلام)، کسی جز علی لایق دریافت عنوان معلم ثانی نبوده است؟

آیا طبق نص صریح قرآن، غدیر چکیده اتمام نعمت و اکمال رسالت خاتم رسولان معرفی نشد و ابلاغ نکردن آن، حُکم ترک رسالت را نداشت؟ شکستن اصنام جاهلی در فضای جاهلیت جز به دست علی علیه‌السلام بود؟

و آیا روایت أنا أوّل مَنْ صَدَّقَه و أنا أوّل مَنْ آمَنَ به و إنّی أوّل مَنْ أنابَ و سَمِعَ و أجابَ، لم یسْبِقْنی إلاّ رسول الله (ص) گواهی بر سَبقه ایمانی او نیست؟

آنچه می‌تواند پای عقیده را بلرزاند دنیاست. آیا مخالفان، شاهد سه طلاقه کردن دنیا توسط علی علیه‌السلام نبودند؟

چه کسی در تاریخ لحظه‌ای را که علی (ع) بعد از تقسیم بیت‌المال، مکان بیت‌المال را جارو می‌کرد و نماز شکر می‌خواند و زمین را بر عدالت ورزی‌اش شاهد می‌گرفت، ثبت نموده است؟

شاهدان غدیر را با فراموشی چه‌کار؟! مگر آن‌ها سال‌ها در رکاب پیامبر نجنگیده و مجروح نشده بودند؟ آن‌ها که حتی از سرمایه‌های خویش در پیشبرد اهداف اسلام دریغ نورزیده بودند؟ چه چیز آن‌ها را به فراموشی راضی نمود تا تنها هفتاد روز بعدازآن جریان، باانگیزه حذف غدیر از تاریخ، اتفاقات دیگری را رقم بزنند؟

سقیفه برپا شد. بحث‌ها بالا گرفت. گفت‌وگوها ادامه یافت، همه بر یک اصل وحدت داشتند و آن نیاز جامعه به رهبر بود. آن‌ها به دنبال تبعیت از دستور رسولی بودند که همواره تأکید می‌کرد جامعه نباید حتی یک روز بدون رهبر بماند. به همین دلیل هنوز جنازه پیامبر بر روی زمین بود که تصمیم به تشکیل جلسه گرفتند.

شاید احساس مسئولیت دست ازسرشان برنمی‌داشت! شاید آن‌ها تابع بودند. تابع کلام رسول! اما چرا از خود نپرسیدند خود پیامبر چه کسی را برای رهبری پیشنهاد داده است؟ چرا در آن مجلس هیچ‌کس از غدیر حرفی به میان نیاورد؟ یعنی به همین زودی نوای طنین‌انداز مَنْ کنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِی مَوْلاهُ پیامبررا فراموش کردند؟

واکنون آیا شاهد نیستیم که عمده روایات مربوط به غدیر، از مدارک اهل سنّت نقل‌شده است؟ آیا دلایل و اسناد این واقعه بزرگ و مقدس در کتب مخالفین به‌وفور یافت نمی‌شود؟

انبوه جمعیت، آفتاب داغ و آن‌همه مقدمه‌چینی از جانب پیامبر، سؤالی را در ذهن منکران غدیر به تصویر نمی‌کشد؟ چگونه عینِ حق را از حق محروم نمودند؟

مگر شما خلیفه خود را باور ندارید؟ مگر خود را مقید به گفته‌هایش نمی‌دانید؟ اگر کلام رسول خدا را فراموش کردید حرفی نیست اما لااقل بر کلام خلیفهٔ خود استوار بمانید آنجا که گفت: لَوْلا عَلِی لَهَلَک عُمَر، آری، غدیر دستِ رّدیست بر تمام نسخه‌های جعلی صراط مستقیم.

غدیر نه یک منسکی ظاهری که تجلیگاهِ پیام رسالت و بستر اجرای فرهنگ نبوی است، غدیر ابتدای مسیر نظام سازی برمبنای دین است.

 بدان امید که غدیر را نه انتهای رسالت، که ابتدای مسیر زندگی بر مبنای تمدن اسلامی بدانیم.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری فارس

 

 

فلسفه نامگذاری غدیر به عنوان بزرگترین عید مسلمانان

 

فلسفه نامگذاری غدیر به عنوان بزرگترین عید مسلمانان

اصفهان - کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی در ارتباط با دلایل و فلسفه نامگذاری غدیر به عنوان بزرگترین عید مسلمانان توضیحاتی ارائه کرد.

زهرا ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار مهر،  با اشاره به اهمیت زنده نگه داشتن عید غدیر  اظهار داشت: اگرچه برخی ریشه تفاوت در نگاه شیعه و سنی را، تفاوت در تفسیر و تبیین واقعه غدیر می دانند اما باید به این نکته دقت کنیم که درک درست این واقعه و انتقال این درک صحیح به دیگران، خود می تواند وحدت آفرین باشد.

وی با بیان اینکه آنچه می تواند به بقای یک آیین و تثبیت یک عقیده کمک نماید این است که آن مسئله از حوزه  فردی خارج شده و تبدیل به یک آموزه اجتماعی شود، ابراز داشت: غدیر تنها اعتقادِ فردی بر جانشینی یک شخص نیست بلکه موضوعی اجتماعی است که تشکیل حکومت و جامعه اسلامی بر حول محور آن می چرخد.

بقای اسلام درگروِ زنده نگه داشتن غدیر است

 

 کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی با بیان اینکه نه تنها وجود شیعه بلکه بقای اسلام درگروِ زنده نگه داشتن غدیر است، ابراز داشت: وجود یک حکومت ضامن احکام و قوانین اسلامی چه در مرحله  قانونگذاری و چه در مرحله اجراست و حکومت نیز  به وجود حاکم، امام و پیشوا وابسته است.

وی  با بیان اینکه حقیقت غدیر، ضامنِ وجود امام برای حکومت اسلامی است، بیان داشت: در واقع پذیرش غدیر به پذیرش این امر ختم می شود که جامعه برای رسیدن به سعادت، نیازمند امام و پیشواست.

پذیرش ِنیاز به امام  نیز به معنای پذیرش حکومتی اسلامی است

ابراهیمی گفت: بر همین اساس پذیرش نیاز به امام در جامعه نیز به معنای پذیرش حکومتی اسلامی است تا در سایه آن حکومت، آموزه ها و دستورات الهی  قابل اجرا شوند چراکه نقشِ امام و پیشوا در جهت دهی به حرکت یک حکومت به سمت سعادت نقشی بی بدیل است.

وی تصریح کرد: اینکه شیعه همواره در طول تاریخ به مبارزه بر علیه ظلم بپا خاسته است و این مسیر را تا ظهور حضرت ولی عصر با همین حرارت ادامه خواهد داد نشان دهنده این است که مسلمان شیعی هرگز نسبت به اجتماع و آنچه در اجتماع روی می دهد بی تفاوت نخواهد بود.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی ابراز داشت: تمام جنجالهای استکباری در ارتباط با این قضیه بر سر این است که دست مسلمان از مدیریت  جامعه کوتاه شود، مسلمان شیعی تنها در بُعد فردی اختیاردار عقیده و عمل خویش باشد و اجازه  ورود در مسائل اجتماعی را نداشته باشد و این در حالی است که اعتقاد به مسئله  غدیر تکلیف ما را تا ابد نسبت به اجتماع روشن می سازد.

وی با بیان اینکه قطعا عقیده ای که تنها در پستوی خانه ها چطور زندگی کردن را آموزش دهد در عمل نیز به همانجا ختم خواهد شد، گفت: واقعه غدیر حقیقتی است که انسان را از فردیت خارج نموده و به اثرگذارترین امر در یک جامعه یعنی در دست گرفتن مدیریت آن جامعه، رهنمون می سازد.

تعیین حضرت علی (ع) می‌تواند تبیین کننده  معیارهای لازم برای منصب حاکمیت در جامعه باشد

 

ابراهیمی تاکید کرد: تعیین حضرت علی (ع) از جانب پیامبر گرامی اسلام (ص)، با ویژگی های خاصی که ایشان در علم و تقوا و شجاعت و عدالت دارند، می تواند تبیین کننده معیارهای لازم برای منصب حاکمیت در جامعه باشد و همین ملاکها نیز می تواند به عنوان معیاری مناسب برای تشخیص افراد صاحب صلاحیت در مراتب پایین تر نیز مورد استفاده قرار گیرد.

وی با این اعتقاد که با نگاه به این ملاکها و نیم نگاهی به ویژگی های مدیران و صاحب منصبان در جامعه و مقایسه ی این دو امر، اگر آرامش فکرمان بهم بریزد گناهی نکرده ایم، گفت: آنچه فاصله ما را با آرامش و سعادت زیاد می کند، از دست دادن هویت دینی است و غدیر عاملی برای تثبیت این هویت است.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی ابراز داشت: دشمنان مدام با موضوع غدیر و مسئله ولایت در جامعه  اسلامی مشکل دارند و لحظه کوتاهی دست از تلاش برای تخریب آن بر نمی دارند.

وی تاکید کرد:  دقیقا به همین علت است که غدیرهویت دینی ما را نشان می دهد و جدا کردن یک امت از هویتش مساوی با حذف آن امت است.

 

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری مهر

خَلق تقدس برای برخی مسئولین مانع امربه معروف است

 

خَلق تقدس برای برخی مسئولین مانع امربه معروف است

زهرا ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری«حوزه» از اصفهان، پیرامون امر به معروف و نهی از منکر اظهار کرد: از جمله دستوراتی که در آموزه های اسلام بسیار مورد سفارش قرار گرفته است موضوع امر به معروف و نهی از منکر است.

وی با بیان اینکه عنوان این موضوع به راحتی بیانگر این مطلب است که اسلام دین بی تفاوتی نیست و نسبت به آنچه در اجتماع رخ می دهد حساس است گفت:  اوّلین آمر به‌ معروف ذات مقدّس پروردگار است که می فرماید: اِنَّ اللهَ یَأمُرُ بِالعَدلِ وَ الاِحسانِ وَ ایتآئِ ذِی‌القُربی وَ یَنهی عَنِ الفَحشآءِ وَ المُنکَرِ وَ البَغی؛

این فعال فرهنگی تصریح کرد: با توجه به اینکه انسان زندگی اجتماعی دارد، حضورش خواه ‌ناخواه وابسته به اجتماع است و از طرفیدارای روحی تأثیر پذیر است، لذا هر آنچه که می‌بیند و می‌شنود می‌تواند بر رفتار او و روحیاتش تاثیر بگذارد، بنابراین اصل امر به معروف و نهی از منکر در جهت تصحیح رفتارهای اجتماعی انسان، به دلیل تاثیر پذیری انسان ها از یکدیگر کاملا منطقی و عقلایی است چرا که این اصل می تواند خود کنترلی انسان را در اجتماع نتیجه دهد.

وی ابراز کرد: درباب اهمیت این موضوع در روایت آمده است «وَ مَا أَعْمَالُ الْبِرِّ کُلُّهَا وَ الْجِهَادُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ عِنْدَ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْیِ عَنْ الْمُنْکَرِ إِلَّا کَنَفْثَةٍ فِی بَحْرٍ لُجِّیٍّ، امام علی علیه السّلام می فرمایند: تمام کارهاى نیک و جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهى از منکر چیزى نیست جز به مانند انداختن آب دهان در دریاى پهناور

ابراهیمی عنوان کرد: هرجا عدم شناخت یکه تازی کند، عوارض و آسیب ها خودنمایی می کنند، در بحث معروف و منکر و شرایط آن نیز وقتی شناخت ها کافی نباشد،  درگیری‌های اجتماعی نسبت به چرایی آن و روش‌ها و ابزارهای مورد استفاده در آن به معضلی اجتناب‌ناپذیر تبدیل خواهد شد، بنابراین در وهله اول فریضه دانستن امر به معروف و نهی از منکر و تأکید بر فریضه بودن آن همچون نماز می تواند به احیای این فرهنگ در جامعه کمک نماید.

وی بیان کرد: یکی از نکات مهم در بحث امر به معروف و نهی از منکر همگانی بودن این دستور است، لذا در دایره امر و نهی، فقیر و غنی، حکومت و مردم و همچنین زن و مرد هیچ تفاوتی ندارند و در نگاه آموزه های اسلام همه در برابر این قانون یکسانند.

کارشناس مرکز پاسخگویی به سؤالات دینی اصفهان اذعان کرد: متاسفانه امروزه یکی از اموری که منجر به کمرنگ شدن امر به معروف و نهی از منکر در جامعه شده، خَلق تقدس برای برخی از مسئولین است، گویا برخی اشخاص و نهادها و سازمان ها دارای تقدسی خاص هستند و امر و نهی در برابر آنها همچون نزدیک شدن به قرآن بدون طهارت است، آنچه می تواند امر به معروف و نهی از منکر را راحت و بی تکلف سازد این است که مردم جز پیاده کردن حق از چیزی هراس نداشته باشند، بنابراین وقتی انسان ملاحظه کار نباشد و ترس و خجالت در او اثر نکند می‌تواند به راحتی امر به معروف و نهی از منکر کند.

ابراهیمی ادامه داد: در اصل قانون اساسی هم بحث عمومیت داشتن و همگانی بودن آن ذکر شده است و سه حیطه ی امر و نهی مردم به حکومت، حکومت به مردم و مردم به یکدیگر مورد توجه قرار گرفته است، بنابراین تذکر لسانی مردم به یکدیگر،  می تواند در متن جامعه اتفاق بیافتد،

وی افزود: تذکر مردم به حاکمان، می تواند از طریق بیانیه ها و یادداشت ها و رسانه ها انجام گیرد چرا که معتقدیم کسی که مسئول است باید بیشتر پاسخگو باشد و تذکر حکومت به مردم نیزمی تواند از طریق خطابه ها و مواعظ و سخنرانی ها صورت پذیرد، به نظر می رسد یکی از دلایلی که امر و نهی را در جامعه دچار تکلف کرده، عدم هماهنگی امر و نهی ها در این سه حیطه است،

* اولین، مهمترین و اثرگذارترین گام در امر و نهی، تذکر دادن است

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی یادآور شد: نکته دیگری که می توان در این رابطه به آن اشاره کرد بحث گستردگی محتوای امر و نهی است، آنچه در دایره ی محتوا قرار می گیرد تمام امور اجتماعی مردم است، از نوع پوشش و انتخاب کلمات و روش گفتار گرفته تا نوع درآمد و نوع عملکرد در فعالیت های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی، اما امروزه به محض شنیدن امر به معروف و نهی از منکر، تنها در ذهن ما بحث حجاب و پوشش و مبارزه با کم حجابی تداعی  می شود.

ابراهیمی متذکر شد: متاسفانه در سال های اخیرتکیه بر امر و نهی حجاب بدون توجه به امر و نهی در سایر امور، باعث شده که نه از حجاب بهره ببریم و نه در سایر امور موفق باشیم، خلاف های سیاسی و اقتصادی، خلاف در کسب و کار، خلاف در کار اداری، خلاف های فرهنگی، غیبت، دروغ، توطئه، تمسخر، کم‏ کاری، بردن مال و آبروی مردم همه و همه در دایره منکرات قرار می گیرند و باید به آنها توجه نمود.

وی بیان داشت: نکته مهم دیگر در باب امر به معروف و نهی از منکر این است که باید در ابتدا انسان امر و نهی ها را از خود و خانواده خود و اطرافیانش شروع کند و بدان پایبند باشد و در ادامه رفتارهای اجتماعی مردم را امر و نهی نماید، در بعضی از خانواده ‏ها حقوق زنان و کودکان و نوجوانان رعایت نمی شود، اما این گونه خانواده ها تذکری هم از ناحیه هیچ کس دریافت نمی کنند، لذا ترویج امر و نهی ها در این حیطه نیز بسیار مهم و موثر است.

این فعال فرهنگی با اشاره به روایتی «لعـنـت خـدا بـر آنـان باد که به معروف امر مى کنند و خود آن را وامى گذارند»  اظهار داشت:  اولین، مهمترین و اثرگذارترین گام در امر و نهی، تذکر دادن است، بنابراین نباید تذکر لسانی را بی فایده دانست، به شرطی که همگانی و فراگیر باشد و در عین حال با لحنی مناسب و بیانی خوش، قطعا تذکر لسانی و گفتن و بیان کردن به شرط استمرار، اثرگذار خواهد بود.

*اصلاح شیوه ها و روش ها امر به معروف

وی اضافه کرد: امر به معروف و نهی از منکر دارای مراتب است، اما بهره بردن از ابزار قدرت و نیرو در جایی که تذکر لسانی می‌توانسته مفید باشد از مهمترین روش های نادرست در این مسئله است، عده ای از همان ابتدا به جای طی کردن مرحله اول سراغ گام آخر می روند.

ابراهیمی با بیان اینکه از دیگر اموری که امر و نهی را برای برخی از مردم به عملی زجرآور مبدل نموده این است که برخی به بهانه اینکه نیروی انتظامی یا قوه قضائیه در فلان مسئله وارد عمل نشد ما خودمان وارد عمل می شویم، در صورتی که هیچ ‏چیزی مجوّز این نیست که مردم بخواهند از مرتبه اول امر و نهی یعنی همان تذکر لسانی پا را فراتر نهاده و در آنچه که مربوط به نیروی انتظامی است، دخالت نمایند، اذعان کرد: از معضلات دیگری که همواره جامعه ما با آن دست و پنجه نرم می کند بکارگیری شیوه ها و روش های نادرست در امر و نهی است. ما از لحاظ شیوه ها و روش ها دچار خطا های فراوانی بوده ایم و چون روش ها نامطلوب بوده، اصل هم زیر سؤال رفته است، بنابراین بشدت به برنامه ای برای اصلاح شیوه ها نیازمندیم.

وی ابراز کرد: امروزه به محض نقد کردن، باید منتظر حذف شدن باشیم، اما امر به معروف و نهی از منکر می تواند باب نقد را در جامعه باز کند و مجوز قرآنی و دینی برای نقد رفتارها باشد، امر به معروف و نهی از منکر به ایجاد نگاه نقادانه  و دغدغه مند در انسان کمک می کند.

این کارشناس فرهنگی تاکید کرد: اعتراض به عملکردهای نادرست در سطح خرد و کلان، اگر با روش های صحیح استمرار یابد،  هم نتیجه ی آنی دارد و شخص خطاکار در آن لحظه،  دست از خطایش برمی دارد و هم نتیجه آتی خواهد داشت و در دراز مدت منجر به کاهش خطا خواهد شد.

*فلسفه مهم امر به معروف و نهی از منکر

وی در پاسخ به بیان نظر خود پیرامون فیلم هایی که در فضای مجازی علیه آمران به معروف منتشر می شود، گفت: امروزه تعداد زیادی از کیلیپ هایی را در فضای مجازی شاهد هستیم که اتفاقا مغرضانه هم منتشر می شود و موضوع این کیلیپ ها امر و نهی است، اما متاسفانه از یک طرف امر و نهی ها فقط و فقط به موضوع پوشش خلاصه می شود و از طرف دیگر کسی که خود را موظف به این امر می داند شروع به بحث و گفتگو و گاهی جنگ و دعوا می کند.

ابراهیمی عنوان کرد: باید توجه کنیم که تذکر لسانی در متن جامعه نیازمند سخنرانی های طولانی و بحث های طویل نیست، بلکه یک کلمه باید گفت و رد شد، منتها اگر هر کس یک کلمه بگوید و رد شود کم کم خطاکار از خطایش دست برمی دارد، اما اگر قرار باشد امر و نهی ها همراه با پرده ‏دری، آبروریزی و بی احترامی باشد نتیجه معکوس خواهد داشت.

وی افزود: فلسفه مهم امر به معروف و نهی از منکر این است که فرصت رشد را از فسادهای اجتماعی بگیریم و اجازه رشد و نمو و گسترش به فساد ندهیم. اما وقتی می بینیم امروز فساد در جامعه انتشار یافته است به خوبی در می یابیم که ما در این مسئله موفق نبوده ایم.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی خاطرنشان کرد: یکی از اموری که در امر و نهی کمتر مورد توجه قرار می گیرد این است که آمران به معروف و ناهیان از منکر گاهی جایگاه خویش را در حد یک خواهش کننده و التماس کننده تنزل می دهند، باید به مرزها دقت کرد و از موضع خواهش و التماس دوری کرد و به موضع قوت و اقتدار بازگشت، منظورمان  قطعا برخوردهای فیزیکی و بداخلاقی های رفتاری نیست، بلکه می توان محکم بود و با قدرت عمل کرد و با قاطعیت رفتار نمود و در عین حال مودب و خوش خلق هم بود.

وی ادامه داد: قرار است با امر و نهی جسارت گناه از گناهکار سلب شود، قرار نیست حالت تضرع ما در امر و نهی،  او را نسبت به ما و انجام گناه جسورتر نماید.

 زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

به نام دین، به کام دین‌دارنماها، به ضرر دین‌داران حقیقی

 

به نام دین، به کام دین‌دارنماها، به ضرر دین‌داران حقیقی

«زهرا ابراهیمی» در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در اصفهان با اشاره به دیدگاه و نگرش انسان در هر امری، تکلیف روابط و ضوابط او را در زندگی معین و مشخص می کند گفت: اخلاق دینی از لوازم زندگی دینی می باشد و دین هدفی جز تربیت انسان دیندارِ اخلاق مدار ندارد و تعالیم اخلاقی چه در حوزه ی اخلاق هنجاری و چه در دایره اخلاق کاربری، بخش عظیم و مهمی از آموزه های دینی ما را تشکیل می دهند و شرط اخلاقی زیستن، تمسک بر این تعالیم است.

 کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی تاکید کرد: زیست دینی داشتن در جامعه خواه ناخواه هزینه هایی را برای انسان دیندار به همراه دارد و نمی توان دیندار زندگی کرد اما هزینه های آن را نپرداخت، البته اگر در یک جامعه همه افراد زیست دینی داشته باشند، پرداخت هزینه های دینی زندگی کردن نیز، برای همه یکسان است و در این حالت مشکلی ایجاد نمی شود. اما مشکل اصلی جایی است که در جامعه دینی تعداد زیادی از افراد از روشهای غیردینی بهره می برند و در این شرایط،  اخلاقی زیستن بسیار پُر هزینه خواهد بود.

 

ابراهیمی اظهار داشت: به عنوان مثال در جامعه ای که افراد، رفتارهای غیراخلاقی مثل تهمت، تمسخر، دروغ و عدم پایبندی به قوانین را دارند واز این روشها زودتر به نتیجه می رسند، اخلاقی زندگی کردن بسیار سخت خواهد بود، چرا که در این نوع جوامع اصول اخلاقی تضعیف و یا بدتر ازآن واژگون شده و این امر زندگی را برای افراد دیندار سخت می کند، یکی از اموری که می تواند روح اخلاقی جامعه رابه تسخیرکشاند، استبداد حاکم بر جوامع است.گاهی نوع حکومت، حکومتی استبدادی است که ریشه در ظلم وبی اخلاقی دارد اما بعضا با جوامعی روبرو می شویم که از حیث ماهیت، استبدادی نیست اما از لحاظ عملکرد برخی از سازمانها و نهادهای آن حکومت به ویژگی‌های حکومتهای مستبد نزدیک می شوند.

 وی اذعان داشت: جامعه اسلامی ما نیز اگرچه ماهیتا دینی و اسلامی است اما توجه به اصول اخلاقی در برخی از نهادهای آن کم رنگ است و همین امر عامل ترویج بی اخلاقی و تبدیل شدن ضد ارزشها به ارزش می شود.

 ابراهیمی ادامه داد: در چنین جامعه ای قطعا دینداران حقیقی هزینه های زیادی را متحمل می شوند چرا که آنها خود را مقید به اخلاق می دانند ودر عمل نیز اهل رعایت هستند ولی ترکشهای بی اخلاقی سایر افرادِ به ظاهر دیندار، اینان را نیز آزرده خاطر می سازد.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی تاکید کرد: وقتی در یک جامعه عده ای با نام دین و به کام خودشان عمل کنند، دینداران در آن جامعه مجبور به پاسخ می شوند، در واقع مردم با نگاه ظاهربین خود هرکس که نماد دینداری دارد و از ظاهری دیندار بهره مند است را مقصر تمام کوتاهی های حکومت در آن جامعه می پندارند به همین دلیل هرجا نقص و ضعف و بی عدالتی ببینند سریعا داد و فریادشان را بر سر آنهایی می کشند که نماد دینداری دارند، اما قسمت تلخ تر این جریان جایی است که این افراد  برای رهایی از فشارهای جامعه گاهی مجبور می شوند رفتارهای برخی از نهادهای حکومت را توجیه نمایند، شاید این بدترین هزینه زیست دینی درجامعه دینی باشد، جایی که دینداران باید پاسخگوی عملکرد صاحب منصبان باشند، صاحب منصبانی که با فاصله انداختن بین خود و مردم، حالا سپری محکم به نام متدینین دارند تا بجای آنها فحش بشنوند و گاهی نیز مورد ضرب و شتم و آزار قرار گیرند.

 وی افزود: در این جریان مشکل اصلی آنجاست که اگر ایمان انسان ریشه در جانش نداشته باشد انسان دیندار برای فرار از این هزینه ها، از زیست دینی خود انصراف می دهد و تلاش می کند مظاهر دینداری اش را کم رنگ و کم رنگ تر کند تا جایی که حتی به زیست دوگانه رو می آورد، زیستی که می تواند جای مناسبی برای چنبره زدن نفاق باشد.

 ابراهیمی یادآور شد: داشتن مظاهر دینداری در جامعه امروز ما دارای هزینه است اما فرار از پرداخت این هزینه ها، راه حل مشکل نیست بلکه به نظر می رسد آنچه می تواند در اخلاقی زیستن انسان موثر باشد توجه به دو بُعد علم و عمل است، یعنی انسان در وهله ی اول باید از حیث نظری و معرفتی نسبت به وظیفه اخلاقی خویش آگاهی پیدا کند و در گام بعدی در عمل،  خود را مقید بدانها نماید تا از این طریق با تثبیت ایمان خویش،از دوگانه زیستن در امان بماند.

 وی گفت: همانگونه که در روایت آمده است خداوند عمل را جز با معرفت و شناخت نمی پذیرد، و هیچ شناختی را جز با عمل نمی پذیرد، کسی که شناخت و معرفت دارد آن شناخت او را به عمل راهنمایی می کند، و کسی که عمل نکند در حقیقت معرفت و شناخت ندارد.

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری شبستان