گروه نویسندگی صریر

هرآنچه از صریری ها در خبرگزاری ها و روزنامه ها و ... منتشر می شود را اینجا با شما به اشتراک می گذاریم.

گروه نویسندگی صریر

هرآنچه از صریری ها در خبرگزاری ها و روزنامه ها و ... منتشر می شود را اینجا با شما به اشتراک می گذاریم.

گروه نویسندگی صریر

ز

 

زنان نقش آفرین در اسلام

زنان در طول تاریخ نقش آفرینی‌های چشمگیری داشته‌اند به‌گونه‌ای که نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد. در قرآن نیز از برخی زنان به نیکی یاد شده است.

از جمله در مورد حضرت مریم سلام الله علیها آمده است «وَ اِذ قَالَت المَلَائِکَةُ یَا مَریَمُ اِنَّ اللَّهَ اِصطَفَاکِ وَ طَهَّرَکِ وَاصطَفیکِ عَلَی نِسَاءِ العَالَمِینَ» (سوره مبارکه آل عمران/آیه ۴۲) بیاد آور زمانی را که ملائکه گفتند: «ای مریم! بدان که خدا تو را برای اهدافی که دارد، انتخاب و از میان همه‌ی زنان عالم برگزید.» همچنین در روایات نیز نام ایشان در کنار سه تن از زنان دیگر جزء چهار زن بهشتی قرار دارد.

در واقعه‌ی عاشورا نه تنها مردان، بلکه زنان نیز در پشت صحنه، تاثیر‌گذاری و رشادت‌های مردانه‌‌ای داشته‌اند. به گونه‌ای که از نقش آفرینی آنان نمی‌توان به سادگی گذشت. اگر از همسر زهیر گرفته تا مادر وهب، حتی بانویی کوفی و زنان قبیله‌ی بنی‌اسد، همه و همه را در خط سیری مستقیم به نظاره نشینیم، به آن بانویی می‌رسیم که با خطبه‌های آتشینش لرزه بر جان یزیدیان انداخت. این‌ها همه نشان از نقش آفرینی زنان در واقعه‌ی کربلا دارد. اصلا بهتر است بار دیگر همان جمله‌ی آشنا و بحق تامل برانگیز را در ذهن خویش مرور کنیم: «از دامن زن مرد به معراج رود» تا همین کلام بهانه‌ای شود برای نگاهی عمیق به حماسه‌های بانوان در عرصه‌ی دین و از این طریق شاهد فداکاری زنان در حفظ و حراست از آئین محمدی باشیم.

اولین اسمی که نزدیکترین اتصال را با پیامبر اسلام دارد آمنه است؛ او که بدون تردید به خاطر ظرفیت وجودی گسترده‌ای که داشت توانست فرزندی بی‌نظیر تقدیم عالم خلقت کند.

از دیگر شخصیت‌های بارز در دفاع از اسلام و پیامبر حضرت فاطمه بنت اسد است که ایشان مأنوس با آمنه بودند‌. آرام آرام که دفتر تاریخ را ورق می‌زنیم با یکی از بهترین زنان عالم روبرو می‌شویم او نیز همچون مریم سلام الله علیها در بین چهار بانوی بهشتی می‌درخشد همو که خداوند عالم عصاره‌ی خلقت را همسر او قرار داد و در نهایت کوثر به او عطا نمود. او که در دامانش صدف‌گونه گرانبهاتر از گوهر را پرورش داد. نام خدیجه در اذهان تداعی کننده‌ی همسری جانفشان و ایثارگر است؛ چرا که او بود که تمام هستیش را در طبق اخلاص قرار داد و خالصانه سرمایه‌ی زندگیش را به پای امین مکه ریخت و خود او نیز شانه به شانه‌ی همسر، در دفاع از آئین روح بخش اسلام کمر همت بست. او بود که تمام دارائیش را خرج احمد کرد و بعد از وفات نیز، ثمره‌ی وجودیش یعنی حضرت زهرا سلام الله علیها به علی علیه السلام سپرده شد تا ولی خدا نیز همانند نبی خدا یاوری بی بدیل داشته باشد و فاطمه نیز بسان مادر، دختری پرورش دهد تا پا در رکاب امام زمانش محنت‌ها به جان خرد.

زینب «سلام الله علیها» با برادر هجرت کرد، تا از مردم و آنچه را غیر خدا می‌خوانند هجرت کند. به اسارت رفت تا الی یوم القیامه الگویی باشد برای تمام انسان‌ها تا تن به اسارت طواغیت ننهند.

ایشان پس از شهادت برادر در کنار یادگار برادر که اکنون امام زمانش شده بود مسئولیت سنگین اهلبیت امام را بر دوش می‌کشید تا در مجلس یزید آموزه‌های نبوی، علوی و فاطمی را تبیین نماید و چهره‌ی پلید و شوم متظاهران به دین را آشکار کند. مجلسی که یزید ابزار فتح الفتوحش می‌دانست را تبدیل به مجلس وعظ و سخنرانی و عزاداری بر سالار شهیدان کرد بگونه‌ای که نه تنها پرده از چهره‌ی یزید کشید بلکه کاشف الغطاء حجابهای ضخیم فطرت نیز گردید.

آری اینگونه در طول تاریخ، زنان نقش آفرینی کرده و تا قیام قیامت نیز نقش آفرین خواهند بود. به همین دلیل است که دشمن، خانواده و مخصوصاً مادران را هدف قرار داده است و از این طریق سعی دارد تا با انحرافاتی که ایجاد می‌کند ریشه‌ی خانواده را قطع نماید.

پس بر همه‌ی ماست پیام عالم فرزانه‌مان را به‌گوش جان بشنویم و تمام توان خویش را بکار گیریم تا تک تک‌مان در مسیر تحقق آرمان رهبر فرزانه‌مان امام خامنه ای «مدَّ ظله العالی» در عملیاتی سازی بیانیه‌ی گام دوم انقلاب گام برداریم و به همین جمله اکتفا می‌کنیم که تلاش غرب در ترویج سبک زندگی غربی در ایران، زیانهای جبران ناپذیر اخلاقی و اقتصادی و دینی و سیاسی به کشور و ملّت ما زده است؛ که مقابله با آن، جهادی همه‌جانبه و هوشمندانه می‌طلبد.

مرضیه رمضان قاسم

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

زهرا ابراهیمی
۲۵ مهر ۹۹ ، ۱۵:۵۵ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰ نظر

ت

فضای مجازی و رونقی به نام تمسخر 

حفظ شخصیت انسان از نظر دین اسلام دارای اهمیت ویژه ای است.

در نگاه دین با عوامل تهدید شخصیت به شدت برخورد شده و انسان مسلمان و مؤمن حق ندارد با رفتار خویش عامل تخریب شخصیت خود و دیگران گردد.

یکی از رذائل اخلاقی که می تواند شخصیت انسان را ضایع گرداند، رذیله ی استهزاء و تمسخر است. اگرچه در این امر شخصیت فرد مورد تمسخر، بسیار آسیب می بیند، اما به نظر می رسد فرد مسخره کننده خودش نیز قربانی آسیب هایی است که در زندگی دیده و یا می بیند.

خداوند در قرآن می فرماید:  

یا اَیُّهَا الَّذِینَ امَنُوا لایَسْخَرْ قَوْمٌ مِن قَوْم عَسَی اَنْ یَکُونُوا خَیْراً مِنْهُمْ وَ لا نِساءٌ مِنْ نِساء عَسَی اَنْ یَکُنَّ خَیْراً مِنْهُنَّ (۱)

ای کسانی که ایمان آورده اید! هیچ گروهی نباید گروه دیگری را استهزا کند که شاید آنان از خودشان بهتر باشند و هم چنین نباید زنانی زنان دیگر را استهزا کنند که شاید آن زنان دیگر از خودشان بهتر باشند.

علمای اخلاق وقتی در رابطه با ریشه های عمل استهزاء سخن می گویند آن را حربه ای می دانند که از سوی برخی از انسان ها برای دفاع از مال و مقام و سایر شئون زندگی بکار گرفته می شود؛ یعنی به محض اینکه فرد،   دیگران را با خود هم سلیقه نمی بیند برای مقابله با اعتراض و حق خواهی آنان از این حربه بهره می گیرد.

یکی از عواملی که می تواند زشتی ها را در جامعه ترویج دهد، تشویق کسانی است که در انجام عمل زشت هیچ ملاحظه ای ندارند.

متاسفانه امروزه فضای مجازی به محیطی برای تمسخر دیگران تبدیل شده و از استهزاء افراد و اشخاص گرفته تا نهادها و مؤسسات و ... در آن رونق دارد.

اما در این میان این ما هستیم که اهل گناه را در تکرار و استمرار گناهشان یاری می کنیم؛ چراکه بعضا صرفا برای سرگرمی و یا بدون قصد و غرض و از سر بیکاری و گاه نیز مغرضانه به اشتراک گذاری مصادیق استهزاء و تمسخر اعم از کلیپ و تصویر و عکس و ... پرداخته و بدین شکل بساط ترویج گناه را فراهم می آوریم.

تمسخر هر انسانی مذموم است؛ اما هرچقدر آن شخص نزد خداوند جایگاه معنوی بالاتری داشته باشد این امر مذموم تر خواهد بود.

امروزه بحث تمسخر در فضای مجازی صرفا نوعی برخورد و شوخی دوستانه نیست؛ بلکه یکی از روش های بسیار مؤثر دشمن است تا از این طریق وجاهت و شأنیت امور مقدس را در نزد مردم بشکند؛ به همین دلیل استهزاء انسان های متقی و مؤمن را در رأس برنامه های خویش قرار داده است.

موضوع استهزاء در فضای مجازی باید مورد دقت ما قرار گیرد و آن را صرفا بازی ها و سرگرمی های بچه گانه تلقی نکنیم.

خداوند در قرآن کسانی که اهل استهزاء هستند را وعده ی عذاب می دهد و بدکرداری های اخلاقی و آلودگی های رفتاری را ریشه ی این عمل دانسته تا جایی که حتی به تکذیب آیات الهی نیز منتهی می گردد.

و قرآن اینچنین متذکر می گردد:

ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ اَساؤُ السُّوءَی اَنْ کَذَّبُوا بِایاتِ اللَّهِ وَ کانُواْ بِها یَسْتَهْزِؤُنَ(۲).

سپس سرانجام کار آنان که مرتکب گناه و کارهای زشت شوند این است که آیات خدا را دروغ بدانند و به تمسخر گیرند.

پی نوشت ها:

۱.حجرات/۱۱

۲.روم/   10

 

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب درخبرگزاری حوزه

زهرا ابراهیمی
۲۳ مهر ۹۹ ، ۲۲:۱۹ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰ نظر

دین

 

«دین مصرفی»، تناقضی مدرن از عصر جدید!

برگزاری عزاداری در ماه محرم و گرامیداشت قیام عاشورا از قدیم‌الایام در میان همه‌ی شیعیان جهان و نیز در میان ایرانیان بسیار رایج بوده و با گذر زمان، به شور و حال آن افزوده‌شده است. سال‌هاست که هم‌زمان با فرارسیدن ماه محرم، دوستداران اهل‌بیت در مجالس عزاداری اباعبدالله (ع) و یاران وفادار ایشان، دسته‌های عزاداری و هیئت‌ها، مراسم تعزیه‌خوانی و جلسات سخنرانی محرم حضور فعال دارند.

اما نکته‌ای که توجه بسیاری از دین‌پژوهان و کارشناسان فرهنگی را به خود جلب نموده این است که عزاداران حسینی در قدیم، آشنایی بیشتری با اصول و عقاید اسلامی داشته و درنتیجه پایبندی عمیقی به انجام واجبات و ترک محرمات و نیز اصول و فروع دین داشتند. این پایبندی آنان به شریعت اسلام موجب می‌شد، شرکت آنان در مراسم محرم، همراه با بصیرت و شناخت درست دین و ائمه‌ی معصومین باشد.

این در حالی است که در عصر حاضر، به دلیل مدرنیته و نیز تهاجم فرهنگی غرب علیه اسلام، شاهد کمرنگ شدن عقاید و باورهای دینی و درنتیجه توجه کمتر به انجام واجبات و ترک محرمات، مخصوصاً در میان نسل جوان و حتی شرکت‌کنندگان در مناسک دینی هستیم.

امروزه در میان عزاداران حسینی ممکن است جوانانی باشند که به نماز و روزه و به‌طورکلی انجام واجبات و ترک محرمات توجه چندانی نداشته باشند. همان‌گونه که در شب‌های احیا در مساجد، شاهد حضور فعال زنان و دخترانی هستیم که شاید توجه چندانی به رعایت حجاب ندارند. درست است که مسجد خانه‌ی خداست و هرکسی با هر باور مذهبی می‌تواند در آن داخل شود و همه‌ی اقشار، حتی غیرمسلمانان به مجالس عزاداری امام حسین ارادت دارند، اما حقیقتاً ریشه‌ی این تناقض در گرایش به امر مستحب و عدم توجه به واجبات در چیست؟

می‌توان با کلیدواژه‌ای که نظریه‌پردازان حوزه‌ی مطالعات فرهنگی ارائه داده‌اند، به این پرسش اساسی پاسخ داد. آن‌ها معتقدند، افراد، فرهنگ و نیز ابعاد گوناگون آن را، همانند یک کالا به مصرف می‌رسانند؛ درنتیجه در عصر حاضر، مصرف، فقط مختص به حوزه‌ی اقتصاد نیست. افراد در جوامع مدرن، مصارف فرهنگی متنوعی دارند. نمونه‌ی این مصارف در جامعه‌ی ما ممکن است توسط رسانه‌ها ارائه شود، مثل گوش دادن به موسیقی؛ اما اخیراً شاهد نوع دیگری از مصرف فرهنگ هستیم که همان شرکت در مراسم عزاداری و هیئت‌های مذهبی استبرخی افراد با این انگیزه در هیئت‌های عزاداری یا مراسم احیاء شرکت می‌کنند که از طریق معنویات به احساسات خوشایندی دست پیدا کنند. این در حالی است که این احساس آرامش و معنویتی که به آنان دست داده، اولاً پایدار نیست و در ثانی بنیان محکم عقیدتی ندارد و گاهی انجام این مناسک تنها نوعی مصرف فرهنگی بشمار می‌رود.

در چنین فضایی، وظیفه‌ی مبلغان و دین‌داران این است که هم‌زمان با تلاش در جهت جذب جوانان به‌سوی محافل مذهبی، درصدد تعمیق باورهای دینی آنان و تنبه بخشی به آنان در جهت جلب رضای الهی از طریق انجام واجبات و ترک محرمات نیز باشند. تبیین مسائلی همچون اینکه حقیقتاً مکتب حسینی چه تعالیمی دارد؟ یک عزادار واقعی امام حسین (ع) کیست و در اعتقادات و نیز سبک زندگی خود، باید از چه الگویی تبعیت نماید؟ و باید توسط این مبلغان صورت گیرد تا یک جوان هیئتی به این حد از فهم برسد که دین‌داری تنها یک مصرف نیست و باید در همه‌ی ابعاد زندگی او حضورداشته باشد.

مریم غازی اصفهانی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

زهرا ابراهیمی
۲۳ مهر ۹۹ ، ۲۱:۵۵ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰ نظر

ل

آیا هرچه لذت بخش است از نگاه اسلام مردود است؟!!

انسان به واسطه ی انسان بودنش خواه ناخواه گرایش های متعددی دارد. یکی از گرایش هایی که در وجود انسان بسیار مشهود است میل او به لذت است.

تمایل به لذت و راحتی و فرار از سختی و مشقت به شکل تکوینی در انسان وجود دارد.

آنچه در این بین، ایجاد اشکال می کند این است که انسان در تشخیص نوع لذتی که برای او مفید است دچار اشتباه می شود و به جای توجه به لذت های ابدی به گزینش لذت های آنی تن می دهد.

قرآن می فرماید:

«وَفیها ما تَشْتَهیهِ الأَنْفُسُ وَتَلَّذُ الاْعْیُنُ.»(۱) [و در بهشت هر آنچه که انسانها بخواهید و چشمها لذّت برند وجود دارد].

در واقع خداوند به واسطه ی اینگونه آیات، توجه انسان را معطوف به لذت های اخروی نموده و از این میل درونی انسان در جهت تربیت دینی او بهره می برد.

درست است که میل به لذت خواهی در انسان فطری است اما این امر بدان معنی نیست که انسان باید این میل را رها نموده و در هر شرایطی آزاد بگذارد.

 خداوند در آیه ی دیگری می فرماید:

«مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَر اَوْ اُنْثی وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً.»(۲)

[هر آن کس از مرد و زن که رفتار شایسته کند و مؤمن باشد زندگی خوشی به او می دهیم].

در این آیه نیز خداوند میل به لذت در انسان را جهت دهی می نماید. اینکه انسان به واسطه ی لذت گرایی دوست دارد زندگی راحتی را تجربه نماید امری طبیعیست و خداوند در این آیه متذکر می شود که تجربه ی یک زندگی راحت و حیات طیب تنها در سایه ی ایمان و عمل صالح نصیب انسان می گردد.

بنابراین اصل ویژگی لذت طلبی در انسان ویژگی مذمومی نیست منتها وقتی انسان غرق در لذت های مادی شود  لذت های حقیقی را فراموش می نماید.

نکته ی دیگری که در باب لذت می توان به آن اشاره کرد این است که رسیدن به لذت ها طبیعتا همراه با تحمل رنج هاست؛ یعنی وقتی انسان بخواهد لذتی را تجربه کند برای کسب آن لذت مجبور است موانعی را رفع نموده و تلاش کند.

یکی از دلایلی که انسان تن به لذت های آنی و زودگذر می دهد و از درک لذت های عالی باز می ماند این است که انسان به دلیل راحت طلبی به لذت های سهل الوصول تر راضی می شود و ترجیح می دهد کمتر تلاش کند و زودتر به لذت برسد.

لذت های دنیوی را می توان با تلاش کم هم بدست آورد به همین دلیل انسان راحت طلب به آن راضی می شود اما لذت های معنوی و عالی را با تلاش مختصر نمی توان صاحب شد و نیازمند همت والا و سعی بیشمار است لذا انسانِ اهل آسایش تاب تحمل این سختی ها را ندارد و از خیر اصل لذت هم می گذرد.

آنچه می تواند معیاری برای تشخیص لذت های زودگذر از لذت های عالی باشد توجه به دو معیار مهم کیفیت لذت و دوام لذت است.

هر لذتی که از حیث کیفیت، برتر باشد و از لحاظ دوام، پایدارتر، مطلوب تر خواهد بود.

به همین دلیل است که خداوند در قرآن می فرماید: «وَالاخِرَةُ خَیْرٌ وَابْقی.»  [و جهان دیگر بهتر و پایدارتر است]. یعنی آن لذت هایی که در آخرت نصیب شما می شود از حیث کیفیت بهتر و از لحاظ دوام پایدارتر است.

عده ای همواره چنین شبهه ایجاد می کنند که چرا هرآنچه لذت بخش است از نگاه دین اسلام مردود است؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت اولا لذت بردن در نگاه اسلام امر مذمومی نیست؛ چراکه میل به لذت امری فطریست و ثانیا اسلام در جایی با لذت ها مخالف است که آن لذت های مادی در تزاحم با لذایذ ابدی بوده و مانع ازوصول انسان به لذایذ بلند اخروی گردند.

پی نوشت ها:

۱. زخرف/ ۷۱.

۲.  نحل/ ۹۷.

 

   

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب درخبرگزاری حوزه

زهرا ابراهیمی
۲۳ مهر ۹۹ ، ۲۱:۵۳ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰ نظر

 

 

آیین فراموش‌شده‌ی چهل ‌ویک منبرون

ادوارد تیلور، دانشمند مشهور انگلیسی، فرهنگ را این‌گونه تعریف می‌کند: مجموعه‌ی پیچیده‌ای از علوم، دانش‌ها، هنرها، افکار، اعتقادات، قوانین و مقررات، آداب ‌و رسوم، سنت‌ها و به‌طور خلاصه کلیه‌ی آموخته‌ها و عاداتی که یک انسان به‌ عنوان عضو جامعه اخذ می‌کند.

مناسک و آیین‌های عاشورایی از مهم‌ترین عناصر فرهنگ ایرانی - اسلامی به شمار می‌آیند و نقش بی‌بدیلی در سبک زندگی ایرانیان ایفا می‌کنند.

اما اخیراً شاهد هستیم که برخی از این مناسک عاشورایی به دست فراموشی سپرده‌ شده و جای خالی آن‌ها در سبک زندگی عاشورایی مشهود است.

یکی از این مناسک فراموش‌شده، آیین مذهبی مراسم چهل‌ ویک منبر در ظهر تاسوعاست.

سال‌ها پیش این آیین زیبای عاشورایی در شهر اصفهان رواج داشته و به ‌عنوان یکی از ابعاد سبک زندگی مردم در روز تاسوعا، به شمار می‌رفته است.

گفته می‌شود این مناسک بیشتر مختص به بانوان بوده و زنان و دختران اصفهانی از قدیم‌الایام به یاد زینب کبری (س) بزرگ بانوی دشت کربلا، در این مناسک شرکت می‌کرده‌اند.

شیوه‌ی برگزاری این آیین به این صورت بوده که عده‌ای از عزاداران حسینی که اکثرا بانوان هستند در روز تاسوعا، ۴۱ شمع در دست می‌گیرند و به‌ قصد شرکت در ۴۱ منبر و مجلس روضه‌ی اباعبدالله (ع) حرکت خود را آغاز می‌کنند.

این حرکت معنوی از سقاخانه‌ی مسجد جامع آغاز می‌شود. عزاداران منزل ‌به ‌منزل و مسجد به مسجد پیش می‌روند و در طول مسیر نذوراتی که همراه خود آورده‌اند را به نیت برآورده شدن حاجاتشان، در میان مردم پخش می‌کنند. درباره‌ی فلسفه‌ی برگزاری مراسم چهل‌ ویک منبرون آورده‌اند که این مناسک به یاد حضرت زینب (س) برگزار می‌شود، با الهام از این امر که ایشان بعد از واقعه‌ی عاشورا و در جهت افشای ماهیت حاکمان بنی‌امیه و ستمی که بر خاندان پیامبر روا داشتند، به راه افتادند و در هر منزل، بر بالای منبر رفته و وقایع عاشورا را بازگو می‌کردند.

گفته می‌شود زنان شرکت‌کننده در این مناسک در طول مسیر به احترام حضرت زینب (س) و شهدای کربلا سکوت اختیار می‌کنند و فقط ذکر صلوات را بر لب جاری می‌سازند.

در لغت‌نامه‌ی دهخدا، در تعریف مناسک چهل ‌ویک منبر آمده است: «نذری است که در شب عاشورا یا شب یازدهم محرم، چهل ‌ویک شمع در چهل‌ ویک جا که منبر و روضه‌خوانی است، به نیت برآورده شدن حاجات یا سلامت و بقای عزیزان افروزند. نذری به‌ قصد روا شدن حاجت‌ها و حصول مرادها. بدین ترتیب که در شب دهم یا یازدهم عاشورا به چهل ‌ویک خانه که محل روضه‌خوانی است رفته در هر خانه، بر پایه‌ی هر منبر شمعی افروزند و جمعاً چهل‌ویک شمع روشن کنند»

لازم به ذکر است به‌غیراز شهر اصفهان، این مناسک عاشورایی ارزشمند در شهرهای لاهیجان و کرمان نیز با روشی مشابه انجام می‌شده است.

اما متأسفانه در سال‌های اخیر شاهد کمرنگ شدن و افول این مراسم آیینی مقدس هستیم تا آنجا که بسیاری از جوانان و نسل جدید از این آیین اطلاعات چندانی ندارند.

از آنجا که این آیین‌های ارزشمند عاشورایی جزء مهمی از فرهنگ دینی ما هستند، باید نسبت به آن‌ها توجه و التفات ویژه‌ای مبذول داشت.

 البته توجه به این نکته لازم است که در عزاداری‌ها به‌ویژه مراسمی که زنان مسلمان در آن حضور فعال دارند، اصل باید بر رعایت عفت و تقوا، حفظ حجاب و عدم اختلاط با نامحرم باشد، مبادا که جهت برگزاری یک آیین مستحب، واجبی زیر پا گذاشته شود.

احیای دوباره‌ی این سنت‌ها و گنجاندن آن‌ها در سبک زندگی عاشورایی مردم، سبب تعمیق باورهای دینی و جلوگیری از نفوذ بدعت‌ها و خرافات در عزاداری‌ها شده و موجب سوق دادن جامعه به‌سوی سبک زندگی اسلامی می‌شود.

  

مریم غازی اصفهانی

لینک مطلب درخبرگزاری حوزه

 

زهرا ابراهیمی
۲۳ مهر ۹۹ ، ۲۱:۴۸ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰ نظر