چگونه احساس ارادت به اهل بیت(ع) را در فرزندانمان افزایش دهیم؟

چگونه احساس ارادت به اهل بیت(ع) را در فرزندانمان افزایش دهیم؟

سبک زندگی مفهومی است که گستره ی وسیعی دارد و تمام زوایای زندگی انسان اعم از بُعد فردی، خانوادگی و اجتماعی او را در بر می گیرد، اما وقتی از سبک زندگی دینی سخن می گوییم منظور این است که ویژگی های رفتاری هر انسان در سبک زندگی اش با معیار دین مورد سنجش قرار می گیرد.

در سبک زندگی اسلامی، عواطف و احساسات دینی جایگاه خاص خودش را دارد و کسانی که به دنبال پیاده کردن سبکی دینی در زندگی خویش هستند می توانند از این عواطف در جهت تربیت دینی بهره ببرند.

مهم ترین عامل موثر در تربیت فرزندان، والدین هستند،  گو اینکه میوه درخت تربیت، ریشه در خاک خانواده دارد. یکی از ابزارهایی که والدین می توانند از آن بهره برده و سبک دینی را در زندگی خود پیاده کنند تقویت عواطف دینی خود و فرزندانشان است. اگر خانواده ای از همان ابتدا به تقویت حب اهل البیت علیهم السلام بپردازد و احساس ارادت خود را به این خاندان به اشکال و انحاء مختلف نشان دهد، فرزندان نیز با عشق به اهل البیت (علیهم السلام) مانوس می شوند.

احساس ارادت به حضرات معصومین (علیهم السلام) دارای مصادیق متعدد است. از نصب پرچم سیاه سر در خانه ها گرفته تا تهیه  لباس مشکی برای خود و فرزندانمان، از جلسات عزاداری کوچک چند نفره با خواندن زیارت عاشورا و روضه ای از ابا عبدالله تا نذری دادن هرچند اندک، ازاشک ریختن بر مصیبت امام حسین علیه السلام تا تعریف داستان هایی از زندگی ائمه با زبان کودکانه همه و همه می تواند در تقویت عاطفه دینی فرزندان ما موثر واقع شود.

از دیگر اموری که می تواند به تقویت عاطفه ی دینی در جمع خانواده ها کمک نماید تطبیق دادن خواسته های خود بر سفارشات و دستورات ائمه ی معصومین (علیهم السلام) است. دوراهی هایی که در زندگی وجود دارد و انسان را مجبور به گزینش و انتخاب می کند می تواند  هم محک خوبی برای سنجش ایمان باشد و هم والدین از این طریق با انتخاب صحیح و تطبیق خواسته های خود بر خواسته های دین، عاطفه ی دینی فرزندانشان را تقویت نمایند. بعضا شده است که شرایط انجام گناهی برای یک خانواده فراهم می شود کافیست پدر یا مادر با اشاره به حب ابا عبدالله (علیه السلام) از انجام آن گناه دوری کنند و به رضایت امام بر ترک گناه اشاره کند. قطعا با مشاهده ی چنین صحنه هایی حالت انجذاب درونی و علاقه قلبی فرزندان به ائمه افزون خواهد شد.

آنچه می تواند بهره بردن از عواطف دینی در امر تربیت را به تعویق اندازد، افراط در بکارگیری آن هاست. تربیت امری تدریجی است و والدین باید مقتضیات سن، عوامل طبیعی، جسمی و روحی فرزندان را مد نظر قرار دهند. اینکه والدین بخواهند دائما به بهانه تقویت عواطف دینی فرزندانشان، زیاده روی و افراط کرده و آن ها را مجبور به انجام امور دینی کند قطعا نتیجه مطلوبی نخواهد داشت و چه بسا نتایج معکوسی به بار آورد.

 

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در صاحب نیوز

 

توکل در سایه تلاش

توکل در سایه تلاش

یکی از ویژگی های ارزشمند روحی و اخلاقی در وجود انسان ویژگی توکل است. توکل خصوصیتی است که انسان به واسطه ی آن صبرش بر تلخی ها مضاعف می گردد و تحملش نسبت به بلایا افزون.

خداوند در قرآن کریم انسان را به توکل دعوت می نماید آنجا که می فرماید:

«وَ عَلَى اللّهِ فَتَوَکَّلُواْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ؛ (1) و بر خدا توکل کنید اگر ایمان دارید.»

با نظر به این آیه براحتی می توان دریافت که توکل داشتن از نشانه های ایمان است و گویا ایمان بدون توکل بر خداوند معنایی ندارد.

حقیقتا توکل بر خداوند آرامشی روحی را به ارمغان می آورد، اما باید دقت نمود که منظور از توکل این نیست که امور خویش را به خداوند بسپاریم و تلاش را فراموش کنیم، بلکه توکل در سایه ی تلاش معنا می یابد.

انسان در زندگی با امور متعدد روبرو می شود و گاه گرفتاری ها، او را به سمت تمسک به اموری غیر الهی وا می دارد، به گونه ای که تمام تاثیر را از آن امور دانسته و خداوند را فراموش می کند. اما روحیه ی توکل مرز دقیق استفاده از ابزار مادی و تمسک به خداوند را برای انسان معین می نماید. اینکه انسان از واسطه های دنیایی برای رفع مشکلش بهره ببرد یک سوی قضیه است و اینکه تمام اثر این واسطه ها را نیز از خداوند بداند و بر او توکل کند سوی دیگر مساله. به همین دلیل خداوند ما را از توکل بر غیر خود بازداشته و در قرآن می فرماید:

«وَ إِن یَمْسَسْکَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلاَ کَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَإِن یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلاَ رَآدَّ لِفَضْلِهِ؛(2) و اگر خداوند، زیانى به تو رساند، هیچ کس جز او آن را برطرف نمى‏ سازد و اگر اراده خیرى براى تو کند، هیچ کس مانع فضل او نخواهد شد.»

اما براستی اعتماد به غیر خداوند چه اثر سوئی به دنبال خواهد داشت؟

در روایتی از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «أَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یَقُولُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی وَ مَجْدِی وَ ارْتِفَاعِی عَلَى عَرْشِی لَأَقْطَعَنَّ أَمَلَ کُلِّ مُؤَمِّلٍ مِنَ النَّاسِ‏ غَیْرِی بِالْیَأْسِ وَ لَأَکْسُوَنَّهُ ثَوْبَ الْمَذَلَّةِ عِنْدَ النَّاسِ؛(3)

خدای تبارک و تعالی می‌گوید: قسم به عزتم، و قسم به جلالم، و قسم به مجدم و قسم به استیلایم بر عرش (و حاکمیتم بر جهان)، هر کس که به غیر از من امید ببندد البته امیدش را ناامید و تبدیل به یأس خواهم کرد و به این ناامیدی اکتفا نمی‌کنم و در میان مردم جامه ذلت بر او می‌پوشانم.»

مواجهه ی با ذلت از اثرات و عوارض توکل بر غیر خداست و چون مومن همواره عزیز است برای حفظ عزت نباید جز بر خدا بر کسی اعتماد کند.

توکل بر خداوند منجر به این می شود که انسان به فقیر مطلق بودن خویش و غنی مطلق بودن خداوند اذعان نماید. همانگونه که قرآن می فرماید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُم‏ الْفُقَرَاء إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ؛(4) اى مردم شما نیازمند به خدائید و تنها خداوند است که بى‏ نیاز و شایسته هرگونه حمد و ستایش است.»

وقتی انسان به واسطه ی توکل فهم درستی از فقر خویش در برابر خداوند بدست آورد نهایتا از غرور و خودبزرگ بینی دوری می کند. بنابراین توکل به خداوند در درمان غرور نیز موثر است.

پی نوشت ها:

1-مائده(5)، 23.

2-یونس(10)، 107.

3 -کلینى، محمد بن یعقوب، ‏الکافی، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج ‏2، ص 66، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق

 4-فاطر(35)،15

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

امتحانی به نام کرونا

 

امتحانی به نام کرونا

خداوند در قرآن می فرماید: «أَ حَسِبَ النَّاسُ أَن یُترْکُواْ أَن یَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ» (1) آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم رها می ‌شوند و مورد آزمایش قرار نمی‌ گیرند.

سنت آزمایش و ابتلاء الهی همواره انسان مومن را بر سردو راهی‌ها یا چند راهی‌ها قرار می دهد تا در سایه ی اختیارخویش دست به انتخاب بزند.

یکی از اموری که انسان به واسطه ی آن مورد امتحان الهی قرار می گیرد دلبستگی های اوست. گاه ممکن است این دلبستگی ها مادی باشد مانند مال و فرزند و گاه ممکن است دلبستگی انسان به چیزی از جنس معنویات باشد مانند حب و علاقه ی انسان به اهل بیت علیهم السلام.

از دیگر سو تمامی تکالیف و وظایف الهی که بر دوش انسان قرار دارد از مصادیق امتحان و ابتلاء الهیست.

گاهی شرایط به گونه ای است که انسان با حضور پررنگش در عزاداری ها، خود را در صف محبان اهل بیت علیهم السلام قرار می دهد و اینگونه دلبستگی اش را نشان می دهد و گاه ممکن است شرایط به گونه ی دیگری رقم بخورد و انسان مجبور شود به خاطر اولویت هایی دیگر، عزاداری را در خلوت خانه ی خویش تجربه کند.

آنچه در این میان مهم است این است که هر دو شرایط، بستری برای آزمایش الهیست و سعادتمند کسی است که با موفقیت از این آزمایش بیرون آید.

در قرآن درباره ی اصحاب سبت آمده است که خداوند به آن‌ها دستور داده بود که روز شنبه ماهی صید نکنند. «إِذْ تَأْتیهِمْ حیتانُهُمْ یَوْمَ سَبْتِهِمْ شُرَّعاً وَ یَوْمَ لا یَسْبِتُونَ لا تَأْتیهِمْ کَذلِکَ نَبْلُوهُمْ بِما کانُوا یَفْسُقُون» (۲) همان هنگام که ماهیانشان، روز شنبه (که روز تعطیل و استراحت و عبادت بود، بر سطح آب)، آشکار می‌شدند؛ امّا در غیر روز شنبه، به سراغ آنها نمی‌آمدند؛ این چنین آنها را به چیزی آزمایش کردیم که نافرمانی می‌کردند!

اما این گروه به دنبال راهی برای دور زدن دستور الهی بودند. به همین دلیل گفتند: ما روز شنبه صید نمی‌کنیم؛ ولی حوضچه‌هایی کندند و روز شنبه آب را به درون آن حوضچه‌ها هدایت می‌کردند. وقتی ماهی‌ها درون حوضچه‌ها می‌رفتند، جلوی آب را می‌بستند و روز یک شنبه می‌رفتند آنها را صید می‌کردند.

اینگونه دستورات برای محک زدن کمیت و کیفیت ایمان و میزان تبعیت آنها بود. امسال نیز کرونا شرایطی را فراهم کرده است که رعایت پروتکل های بهداشتی و دور شدن از اجتماعات بزرگ اسباب امتحانی برای دوستداران حسینی است.

تا امتحان نباشد رشد و کمال صورت نمی‌گیرد و کرونا امسال می تواند زمینه ی رشد و کمال انسان را فراهم آورد. ظهور حقیقی شخصیت افراد به واسطه ی نوع رفتارهای گزینشی آن ها امکان پذیر خواهد بود و یکی از حکمت هایی که برای آزمایش الهی مطرح می شود آگاهی نسبت به طهارت و خباثت نفس انسان است؛ چرا که برجستگی ها و کرامت های روحی انسان در شرایط دستور ابتلاء خود را نشان می دهد.

انسان مؤمن نیز می تواند با تبعیت از آنچه عقل و شرع می گوید طهارت نفس خویش را بروز داده و ایمان خود را در شرایط کرونایی اینگونه ثابت کند.

خداوند در قرآن می فرماید:

(وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّی نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنْکُمْ وَالصَّابِرِینَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَکُمْ) (۳)

«ما همه شما را قطعاً آزمایش می کنیم تا معلوم شود، مجاهدان واقعی و صابرین از میان شما کیانند و اخبار شما را بیازماییم.»

  

پی نوشت ها:

۱. العنکبوت / ۲

۲. الاعراف / ۱۶۳

۳. محمد/۳۱

 زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

این بار سیدالشهدا محک دیگری برای سنجش میزان شعور مدعیان محبتش آماده کرده است.

 

 

 

این بار سیدالشهدا محک دیگری برای سنجش میزان شعور مدعیان محبتش آماده کرده است.

«آزاده ابراهیمی فخاری» در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان اصفهان درخصوص عرض ارادت و عزاداری سیدالشهدا در شرایطی شیوع ویروس کرونا گفت: در ماه  محرم که طنین دلنواز شور حسینی از در و دیوار عالم بیشتر و پر هیجان تر شنیده می‌شود، حساب کار افراد مغرض و معاند جداست اما این بار امام حسین(ع) محک دیگری برای سنجش میزان شعور مدعیان عشقش آماده کرده است.

استاد حوزه و پژوهشگر قرآنی با اشاره به اینکه بعضی از یک طرف بام می افتند و ویروس را در خیمه حسین بن علی(ع) تحت فرمان الهی و بی اثر و رعایت موازین بهداشتی را غیر ضروری میدانند اضافه کرد: برخی افراد خطر ویروس در مجالس عزا را می‌پذیرند ولی خوف ابتلاء به این بیماری را با احتمال خطر در دفاع مقدس و دفاع مدافعان حرم قیاس میکنند و یا این طور توجیه می¬کنند که چرا شمال بروند و در بازارها و پارتیها پرسه بزنند ولی وقتی به دین و مذهب می-رسیم کم بگذاریم یعنی دیواری کوتاهتر از حسین(ع) پیدا نکرده اید؟!!!

وی افزود: بعضی نیز از طرف دیگر بام می افتند و در فکر تعطیلی تمامی جلسات و هیات‌ها هستند با این استدلال که اگر آمار مبتلایان به کرونا افزایش پیدا کند، همه از چشم عزاداران حسین(ع) میبینند، پس در خانه بمانیم و برای هر کاری خواستیم خارج بشویم لکن به مجلس روضه نرویم.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه آنچه از پیشوایان مان آموختهایم این است که «خیر الأمور أوسطها»«بهترین هر چیز و هر کار، حدّ میانه آن است» اظهار داشت: نه عقل را کامل تعطیل کرده و بر ضریح زبان بزنیم و نه انداختن خود و جامعه در ورطه خطر را با دفاع رزمندگان و مدافعان حرم، قیاس مع الفارق نماییم.

وی متذکر شد: بیتوجهی به تمام برکاتی که از روضه امام حسین(ع) منشعب می‌شود و محروم کردن محبان اباعبدالله(ع) به طور مطلق، از آثاری که شرکت در اینگونه مجالس برای افراد و کل بشریت به همراه دارد بی معرفتی و کفران نعمتی است که عواقب آن دامنگیر همه خواهد شد، هر کس گذارش به اینگونه مجالس افتاده باشد به این امر اذعان دارد که لذت و آرامش و شور و شعفی که از طنین روضه حسین(ع) در جان انسان حاصل میشود، با هیچ چیز قابل مقایسه و معاوضه نیست.

این پژوهشگر قرآنی ادامه داد: اکسیری که بنا بر نظر متخصصین، در این روزهای پر تلاطم یکی از مهمترین راه‌های مقابله با ویروس کرونا است، دل آرام و روح رها شده از اضطراب است و نیاز کسی که به اینگونه مجالس خو کرده است بیشتر از نیاز به کسب و کار برای اقشار ضعیف جامعه نباشد، کمتر نیست. چرا که ما با روضه حسین(ع)نه تنها نفس تازه میکنیم؛ بلکه توان نفس کشیدن مییابیم واین طنین در ذره ذرهی سلول‌های افراد جامعه چه متوجه باشند و چه نباشند، همین اثر را دارد.

ابراهیمی خاطر نشان کرد:  اگر میخواهیم در دام تبلیغات دشمن نیفتیم و متعادلانه رفتار کنیم باید نه از رهبری جامعه جلوتر رفته و نه عقب بمانیم، امسال اگر تا جلوی در مجلس روضه رفتیم و رعایت موارد پزشکی را مشاهده نکردیم و برگشتیم عزادارحسینیم و اگر از وابستگی به هیأت و حسینیهی خاص و مداحی خاص، گذشتیم و خالصانه و بدون خودنمایی و ریا حتی به برگزاری مجلسی در خانواده با اهل و عیال خود قناعت کردیم و یا در فضای باز و با رعایت فاصله فیزیکی عشق خود را به مولایمان اثبات کردیم، عزادار واقعی سید و سالار شهیدان محسوب میشویم و در یک کلام اگر پشت سر رهبرمان حرکت کردیم و نه عقب ماندیم و نه جلوتر رفتیم، مفهوم ولایت و فلسفه عاشورا را درک کرده و در جرگه اصحاب آن بزرگوار درآمدهایم.

 

آزاده ابراهیمی فخاری

لینک مطلب در خبرگزاری شبستان

Life-giving Spirit of Haj Qassem Soleimani

 

 

 

Life-giving Spirit of Haj Qassem Soleimani

Throughout human history, there have always been people who have had creative minds and influential personalities. These people had the art of seeing the invisible matters, seeing and understanding things that ordinary people could not comprehend. The ability of these people not only to understand issues but also to make decisions and open horizontally to show the way to act and make the right decision is special and exceptional. These people can lead people well because of their unique personality traits and receiving special attention from God. They manage people in such a way that they can penetrate the hearts of the people, mobilize people when necessary, and motivate them to achieve the goal. A clear example of such people in our time is Major General Qassem Soleimani.

He was a pious, sage, and, in every sense, charismatic figure. His leadership in maintaining security, countering terrorism, and repelling foreign threats was extraordinary. Major General Qassem Soleimani had two unique and prominent characteristics: first, he had the power to understand and comprehend issues well, and second, he had a great ability to influence the other people and that is why he was called the "General of Hearts". We must say that Major General Qassem Soleimani did not remain at the level of an individual with such moral, behavioral, and managerial characteristics. Rather, it became a School that could nurture people like himself and be humanizing.

The humanization of the Soleimani School is not only on a national and regional scale but also a model for the free people all around the world. But in the current situation where our country is facing many cultural issues due to cultural invasion and the Soft War, people like Major General Qassem Soleimani must appear in our cultural management department, find the root of the problems, penetrate the hearts of the people and This will shake the cultural system and lead to improvement and reform. The solution to the problems of our society in the field of culture depends on the existence of people like him. One, who goes beyond the algebra of existing cultural structures, reverses the structure of culture and revives it with his Life-giving spirit.

Maryam Ghazi Esfahan

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه