معضلی به نام آرایش کودکان

 

معضلی به نام آرایش کودکان

یکی از امور مهم در تربیت فرزند، آگاهی والدین است. والدینی که از اطلاعات کافی برای تربیت کودک برخوردار باشند، می‌توانند شخصیت فرزند خود را به بهترین شیوه‌ی ممکن پرورش دهند.

یکی از اصول تربیتی که روان‌شناسان به آن معتقدند اصل آزادی است. داشتن آزادی عمل از نیازهای اولیه‌ی انسان  است. انسان هرگز دوست ندارد خودش را همواره محبوس ببیند. این علاقه به آزادی عمل از زمان کودکی برای انسان وجود دارد. کودکان از همان ابتدا دوست دارند آزادانه عمل کنند. مهمترین ملاک و معیار در آزادی این است که انسان برای آزادی خودش حد و مرز قائل شود و ضوابط و شرایط آزادی را بشناسد.

گاه دیده می‌شود برخی به صورت افراطی کودک را رها کرده و به او آزادی بی قید و شرط می‌دهند و برخی در نقطه‌ی مقابل، با سخت گیری‌های شدید، خواهان تربیت بهتر کودک خود هستند.

یکی از معضلاتی که امروزه در امر تربیت با آن مواجهه هستیم رواج مصرف لوازم آرایش در کودکان حتی در سنین کم است.

با ریشه‌یابی این مسئله به این نتیجه می‌رسیم که برخی از والدین برای استفاده از لوازم آرایش به کودکان‌شان، آزادی بیش از اندازه می‌دهند و چه بسا ممکن است با این سهل انگاری موجبات انحراف اخلاقی فرزندان خود را در آینده فراهم نمایند.

به راستی علت علاقه‌ی کودکان به لوازم آرایش چیست؟ در این زمینه می‌توان به عللی همچون کنجکاوی کودک، علاقه‌ی او به نقاشی و رنگ‌ها، استفاده‌ی دائم مادر از لوازم آرایش، تماشای برخی سریال‌های شبکه‌های ماهواره، جلب توجه، استفاده از عروسک‌های آرایش کرده، تبلیغات لوازم آرایش و... اشاره کرد.

 بسیار دیده شده که در مهمانی‌ها و جشن‌های مختلف از جمله جشن عروسی، جشن تولد و ... مادران به آرایش کودک‌شان می‌پردازند؛ بدون اینکه توجه داشته باشند این لوازم چه مضراتی برای آنها در پی دارد و چه آسیب‌های روحی و روانی را می‌تواند برای آنها ایجاد کند.

متاسفانه برخی از خانواده‌ها بدون اطلاع از عوارض مصرف لوازم آرایش برای کودکان‌شان، این عمل را انجام می‌دهند.

از جمله خطرات جسمی که لوازم آرایش دارد این است که مقدار قابل توجهی ماده سمی به بدن این کودکان وارد می‌شود که ورود این مواد سمی به بدن کودکان با استفاده از لوازم آرایش ارزان قیمت تشدید می‌شود. از جمله عوارض آرایش کودکان می‌توان به کم خونی شدید، تشدید حملات آسم در کودکان مبتلا به نفس تنگی، آلرژی پوستی،  بسته شدن منافذ پوست، ایجاد جوش و آکنه،  کهیر پوستی و...اشاره کرد.

علاوه بر عوارض جسمی، استفاده از لوازم آرایش پیامدهای روحی نامطلوبی را نیز به همراه دارد. یکی از پیامدهای روحی آن، از بین رفتن حس اعتماد به نفس در کودکان است؛ زیرا وقتی آنها به سن بالاتر می‌رسند دیگر نمی‌توانند در اجتماع بدون آرایش ظاهر شوند؛ چون به آرایش عادت کرده‌اند.

کودکانی که همواره در کودکی خود را به واسطه‌ی استفاده از لوازم آرایش زیبا دیده‌ اند، ممکن است علاقه‌ای به دیدن چهره‌ی واقعی خود نداشته باشند. وقتی فرد در کودکی ظاهر واقعی خود را نپذیرد، چنین فردی در بزرگسالی دچار مشکل می‌شود. عدم اعتماد به نفس ممکن است به شکل استرس، اضطراب و مشکلات روحی دیگر خود را نشان بدهد.

علاوه بر این ممکن است کودک ما دو شخصیتی شود یعنی همواره با یک شخصیت زیباتر و یک شخصیت معمولی رو به رو می‌شود و بین این دو شخصیت رقابت ایجاد شود؛ یعنی در واقع فرد دچار بحران هویت می‌شود.

از پیامدهای روحی دیگر می‌توان به بلوغ زودرس در دختر بچه‌ها اشاره کرد. بلوغ زودرس به ظاهر شدن زود هنگام علائم بلوغ جسمی و هورمونی گفته می‌شود.

از همه این‌ها که بگذریم با توجه به اینکه ما مسلمان هستیم و لازم است بر اساس آموزه‌های اسلام رفتار کنیم عادت کردن کودکان به استفاده از این لوازم ممکن است در سنین کودکی از لحاظ شرعی مشکلی نداشته باشد ولی در بزرگسالی به دلیل عادتی که پیدا کرده‌اند؛ ممکن است به این امر ادامه دهند؛ در حالی که این امر برازنده‌ی یک زن مسلمان نیست؛ چرا که خدا در قرآن می فرماید: ولا یبدین زینتهن(آیه ۳۱/نور) به زنان مومن بگو زینت خود را آشکار نسازند.

از جمله راهکارهایی که می‌توان به آن اشاره کرد آگاهی یافتن والدین نسبت به خطرات جسمی و روحی این موضوع است. والدین می‌توانند از طریق مطالعه کردن، مشورت و تحقیق آگاهی‌های لازم در این زمینه را به دست آورند. علاوه بر این باید برای آموزش کودکان نیز وارد عمل شویم.

یکی از روش‌ها برای جلوگیری از این معضل، سرگرم کردن کودکان به فعالیت‌هایی چون ورزش و نقاشی است. اصولا بچه‌ها جذب چیزی می‌شوند که برای آن‌ها جذابیت دارد؛ لذا باید اموری را که برای بچه‌ها گیرایی بالایی دارد جایگزین آرایش کنیم مثل تعبیه کردن صورتک‌هایی که بچه‌ها روی آنها بتوانند نقاشی بکشند یا نقاشی در دفتر و کار با آبرنگ و...این امر سبب می‌شود تا حس تنوع طلبی آنها ارضا شود. با توجه به اینکه دختر بچه‌ها به جذابیت نیازمند هستند تهیه کردن گل سر،تاج، سنجاق سر و... می‌تواند به عنوان ابزار دیگری جانشین لوازم آرایش شود. از موارد دیگر که می‌توان به آن اشاره کرد این است که برای بچه‌ها بازی‌های جذاب ایجاد کنیم چرا که در جریان بازی کودک خوب و بد را می‌آموزد.

باید دقت کرد که کودکان با بازی‌های جذاب سرگرم می‌شوند و لذت می‌برند و علاوه بر آن، مهارت‌های زندگی را تمرین و ایفای نقش می‌کنند. والدین، در این زمینه باید بازی‌هایی را که با فرهنگ ایرانی_اسلامی هم خوانی دارد برای بچه‌ها نصب کنند.

متاسفانه برخی از والدین بازی‌هایی را برای بچه‌ها نصب می‌کنند که کاراکترهای آرایش کرده، نقش آن بازی‌ها را بر عهده دارند. علاوه بر آن برای رفع این معضل می‌توانیم از ارائه داستان استفاده کنیم. امید است که والدین بتوانند با راهکارهایی که در این نوشتار ارائه شد به اهمیت این موضوع پی ببرند.

    

الهام یوسفیان

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

اتحاد حوزه و دانشگاه چگونه تحقق می یابد؟

 

 

 

اتحاد حوزه و دانشگاه چگونه تحقق می یابد؟

به گزارش خبرگزاری«حوزه» از اصفهان؛ نامگذاری روزی بعنوان وحدت حوزه و دانشگاه توسط امام خمینی پس از واقعه‌ی ترور دکتر مفتح توسط گروه فرقان، امری است که دلیل و پشتوانه‌ی فلسفی دارد. ایشان با اشاره به این دو پایگاه فکری جامعه یعنی حوزه و دانشگاه، بحث وحدت بین این دو را مطرح می‌کنند. چیزی که سالها دکتر مفتح بخاطر رسیدن به آن تلاش کرد.

 لزوم این اتحاد را این‌گونه می‌توان تبیین کرد که انسان با داشتن اعتقاداتی محکم و صحیح می‌تواند مبنای یک تفکر عقلائی را پایه‌ریزی کند. برهمین اساس برای علوم مختلفی که زائیده‌ی مکانیسم تفکر و تعقل و در ادامه مستلزم تجربه هستند نیز، وجودچارچوبی اصولی و بنیادی لازم است تا شالکه‌ی آن علوم بر آن استوار گردد.

بنابراین آنچه که برای رسیدن به جامعه‌ای با اهداف دینی و اسلامی نیازاست، منابعی غنی مطابق با قوانین الهی است. هرچند همیشه افرادی مانند سکولارها و کسانی‌ که در تقابل با این فلسفه هستند، موانعی در این راه ایجاد کرده‌اند.

 با اندک تاملی می‌توان چنین نتیجه گرفت که مطالبه‌گران دانشگاه که درگذشته فقط ساختارهای کلان اجتماعی و حکومتی بودند اما امروزه به دلیل گسترش علوم توسط رسانه‌ها، مردم  نیز به جمع مطالبه گران دانشگاه افزوده شدند. لذا اگر تولیدات دانشگاه مبنای دینی اصیل نداشته باشد، هم در مسیرحکومت انحراف ایجاد می‌کند و هم در تفکر مردم، و در ادامه کار به جائی می‌رسد که علوم دیگر توانائی حل مشکلات جامعه را نخواهند داشت،.

بنابراین ایجاد وحدت بین حوزه و دانشگاه باعث به حداقل رساندن انحرافات موجود در جامعه می‌شود، چراکه  وظیفه‌ی حوزه، تبیین چارچوب حاکمیت و زندگی اسلامی است و در همین راستا دانشگاه‌ها نیز باید به تبیین مسائل کاربردی زندگی بپردازند لذا این دو می‌توانند مکمل هم  باشند و در طول هم عمل کنند. این نگرش باعث می‌شود که شعار یا حوزه یا دانشگاه بی اثر گردد.

نکته‌ای که باید توجه کرد این‌است که منظور از وحدت بین حوزه و دانشگاه یکی شدن ساختارها و یا رویه‌ها و روش‌های تحقیق و پژوهش نیست، بلکه در معنائی عمیق تر، این وحدت را باید یک راهبرد تلقی کرد. همانطور که حضرت امام (ره) با تاکید بر لزوم وجود دانشگاه‌ها فرمودند، دانشگاه مبدأ همه‌ی تحولات است و مدیران جامعه قرار است از همین نهاد تربیت شوند و رشد کنند.

آنچه که از دانشجویان انتظار می‌رود حرکت در مسیر برقراری پیوند میان دین و تولیدات علمی و نیازهای انسان‌ها است. دانشجویان لازم است تلاش کنند تا زبان علوم را برای مردم سطح جامعه فهم پذیرتر کنند. لذا نیاز به ایجاد ادبیاتی مشترک میان حوزه و دانشگاه به خوبی احساس می‌شود. همچنین لزوم ورود نیروهای با کیفیت اگرچه محدود،از روحانیت به دانشگاه‌ها و آوردن دانشجویان به محیط‌های حوزوی و همچنین آشنایی نزدیک با کسانی که حضورشان برای حوزه نوعی تبلیغ است، از جمله راهکارهای تحقق این  اتحادخواهد بود.

روحانیون لازم است در این راستا کوشش کنند که نمونه‌های کامل عالم دین و طلبه‌ی علوم دینی را به دانشجویان و دانشگاهیان معرفی کنند تا این دو قشر باعلاقه، در کنار یکدیگر، همکاری نمایند.

درعین حال جلوگیری از دامن زدن به اختلافات وتنش‌ها برای ایجاد همبستگی امری است ‌که باید هردو به آن اهتمام ورزند.

 تقویت پل ارتباطی مناسب میان حوزه و دانشگاه  تلاش متصدیان امورفرهنگی را می‌طلبد تا با استفاده از ابزارهای مناسب، امکان انتقال متقابل دست آوردهای علمی و فقهی بین حوزه و دانشگاه را فراهم نمایند.

صداوسیما، مطبوعات و نشریات تخصصی که مهم‌ترین ابزار ارتباطات عمومی هستند نیز باید برای تقویت جایگاه دانشگاه و حوزه نسبت به جامعه  از هیچ تلاشی فروگذار ننمایند.

    

مریم اختریان

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

سرمه‌ی سعادت؛تقوا راه کسب هدایت ثانویه

 

 

 

سرمه‌ی سعادت/ تقوا راه کسب هدایت ثانویه

انسان، موجود‌‌ی دوبعدی است. یکی بعد جسمی او و دیگری بعد روحی. ابعاد وجودی انسان اعم از بعد جسمی و روحی، دراثر مواجه‌ شدن با ویروس‌ها دچار اختلال می‌گردد. به عنوان مثال زمانی که جسم در معرض ویروس منحوسی قرار می‌گیرد، اختلال‌هایی در سیستم دفاعی انسان ایجاد می‌شود، و به همین ترتیب نیز روح انسان زمانی که مرتکب گناه می‌شود آسیب‌هایی را متحمل می‌گردد. خداوند برای اینکه روح انسان در مقابل ویروس‌های مهلک ‌‌‌‌‌‌محفوظ بماند، ابزارهای ایمن کننده‌ای برای انسان قرار داده که یکی از آن ابزارها هدایت است. هدایت بر دو گونه است. نوعی از هدایت، هدایت فراگیر است که این هدایت شامل حال همه‌ی موجودات می‌گردد و به آن هدایت تشریعی اولیه می‌گویند.

پس هدایت تشریعی اولیه یعنی قوانینی که خداوند به عنوان پله‌های صعود برای رسیدن به لذت‌های معنوی بی‌نهایت، رشد، موفقیت و عاقبت‌به‌خیری انسان قرار داده است. در اصل انسانها با عمل به این قوانین‌ الهی استعدادهای خود را از حالت بالقوه خارج و به حالت بالفعل در می‌آورند، و پله‌های نردبان را یکی پس از دیگری بالا می‌روند.

یکی دیگر از هدایت‌های الهی، هدایت پاداشی تشریعی ثانویه است که خداوند به خاطر تلاش و کوشش مضاعفی که بندگان در مسیر بندگی خدا به جان می‌خرند آن را نصیب انسان می‌گرداند. این هدایت ویژه‌ی تقوامداران است. خداوند در سوره‌ی بقره آیه‌ی دوم می‌فرماید: «هُدیً لِلْمُتَّقینَ» هدایت برای متقین است و در آیه‌ی سوم سوره‌ی طلاق نیز می‌فرماید: «وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجا» و هر کسی خداترس و پرهیزگار شود خدا راه بیرون بر او می‌گشاید.

و این‌گونه خداوند هدایت ثانویه را نصیب بندگان خود می‌کند. به نظر می‌ر‌سد راه کسب هدایت ثانویه دریافت تقوا است. از بارزترین و مشهورترین تقوامداران حضرت یوسف علیه‌السلام است. به گفته‌ی قرآن در داستان حضرت یوسف علیه‌السلام یکی از زیباترین و متشخص‌ترین زنان مصر از ایشان درخواست کام‌جویی می‌کند، اما او با جسارت تمام دست رد به سینه‌ی نامحرم می‌زند و به سمت درب‌های بسته حرکت می‌کند و به اذن الهی راه خروج گشوده می‌گردد. پس کسی که تقوا و صبر در مسیر بندگی خدا داشته باشد خدا هم پشتیبان و محافظ او خواهد بود و طبق گفته‌ی قرآن خداوند‌ اجر محسنین را ضایع نمی‌کند.

در واقع حضرت یوسف علیه‌السلام نیز قوانین الهی را بر لذت های مقرون به آلودگی، ترجیح داد و خداوند نیز اجر این تقواپیشگی را به او هدیه کرد و او را عزیز مصر گردانید؛ پس طبق گفته قرآن سوره‌ی بقره آیه  ۲۱ که خداوند می فرماید: یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ اى مردم! پروردگارتان را که شما، و کسانى را که پیش از شما بودند آفرید پرستش کنید، تا پرهیزگار شوید.

کسانی از هدایت خاص الهی برخوردار خواهند بود که تقوای الهی را سرلوحه‌ی زندگی خویش قرار دهند و عاقبت‌به‌خیری و سعادتمندی از آن تقوامداران خواهد گردید. آری دوری از گناه یعنی کسب تقوا و کسب تقوا پیش زمینه‌ی دریافت هدایت تشریعی ثانویه است

سلاله اخلاقی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

چگونه خودمحوری مانع فرزندآوری در جامعه می شود؟

 

چگونه خودمحوری مانع فرزندآوری در جامعه می شود؟

به گزارش صاحب نیوز؛ اومانیسم، شالوده‌ی فرهنگ و فلسفه‌ بعد از دوران رنسانس در غرب است که بر اساس آن، خود انسان میزان و معیار کلیه‌ی ارزش‌ها و فضایل است. این جنبش، سرشت انسانی و علایق طبیعی او را معیار همه‌چیز قرار داده است. یعنی اصل، اراده‌ و خواست انسان است (خودمحوری، انسان مرکزی). در این تفکر، گاهی انسان در برابر خدا قرار می‌گیرد، یعنی خواسته و میل انسان، برتر از خواسته‌ی خداوند است.

متأسفانه با نفوذ فرهنگ غرب در سبک زندگی جامعه‌ی ما، در سال‌های اخیر مشاهده می‌شود که زوج‌های جوان تمایلی به فرزند‌‌آوری ندارند. البته دلیل این موضوع در افراد مختلف، متفاوت است. برخی از آنان مشکلات اقتصادی و فقر و نداری خود را دلیل این مسئله ذکر می‌کنند. درحالی‌که اگر بخواهیم با نگاه دین به این موضوع بنگریم، خداوند  خود ضامن روزی همه‌ی موجودات است، انسان که دیگر جای خود دارد. همانگونه که خداوند می‌فرماید:«نَحنُ نَرزُقُکُم وَ اِیّاهُم. ما شما و آنان را روزی می‌دهیم»(انعام، 151).

برخی دیگر نیز ممکن است نسبت به مسائل اقتصادی نگرانی کمتری داشته باشند، اما عدم‌آمادگی خود، ترس از تربیت و عدم اعتمادبه‌نفس و توانمندی در تربیت فرزند را به‌عنوان دلایل عدم فرزند‌‌آوری خود مطرح می‌کنند.

عده‌ای نیز ممکن است به دلیل مشکلات جسمی و روحی، بر این باور باشند که آمادگی فرزندآوری را ندارند، درحالیکه چه بسا وجود فرزند سبب برطرف شدن این مشکلات و باعث نشاط در خانواده شود.

اما روی سخن با کسانی است که نه با دلایل واقعی بلکه به بهانه‌های واهی از پذیرش این مسئولیت سرباز می‌‌زنند. با دقت در این مسئله متوجه خواهیم شد که دلیل اصلی این موضوع، راحت‌طلبی این زوج‌ها است؛ زیرا آنان، فرزند را مخل آسایش و راحتی خود دانسته و خود را آماده‌ی پذیرش این مسئولیت نمی‌دانند. متأسفانه برخی از این افراد، نیاز خود به فرزند را با رو آوردن به سرگرمی‌های کاذب تأمین می‌کنند. به‌عنوان مثال،  عده‌ای، برای سرگرم کردن خود، به پرسه‌زنی در فضای مجازی و وب‌گردی ‌می‌پردازند و به دنبال فالوو کردن و لایک کردن سلبریتی‌ها و یا شاخ‌های مجازی هستند، درحالی‌که این کار هیچ سودی برای آنان ندارد. آن‌ها تنها، گوهر ارزشمند عمر خود را بیهوده صرف می‌کنند.

انسان بعد از ازدواج از منیّت خود جدا می‌شود و به ما بودن می‌رسد. اگر تا به حال تنها به خودش می‌اندیشیده است، از آن به بعد به همسرش و نیازهای او نیز فکر می‌کند. به همین ترتیب با تولد فرزند، پدر و مادر باز هم فاصله‌ی بیشتری از منیّت خود گرفته و به تربیت و پروش فرزند خود و رفع نیازهای او فکر می‌کنند. بنابراین زندگی آنان نظم می‌گیرد و هدفمند می‌شود. آنان دیگر نیازی به پرداختن به امور بیهوده ندارند.

آفت دیگر عدم فرزندآوری که ریشه‌ی آن همان اومانیسم (خودمحوری) است، پرداختن به خود و توجه بیش‌ازحد به‌ ظاهر است. امروزه همان‌طور که ملاحظه می‌شود، جوانان به‌ویژه بانوان جوان به عمل‌های زیبایی رو آورده‌اند. هرروز عمل‌ها و شیوه‌های جدید زیبایی به بازار عرضه می‌شود و جوانانی که موضوع دیگری (فرزندی) برای اندیشیدن به آن ندارند، خود را گرفتار آن می‌کنند. صرف‌نظر از آسیب‌های اجتماعی این عمل‌ها، عوارض آن ممکن است تا سال‌ها گریبان‌گیر فرد شود.

نکته‌ی قابل‌تأمل دیگر، این است که عدم وجود فرزند، ممکن است باعث سردی و یکنواختی زندگی و بروز اختلافاتی شود که سرانجام بنیان خانواده را سست کرده و منجر به طلاق گردد. درحالی‌که وجود فرزندان در خانواده باعث نشاط و گرمی کانون خانواده می‌گردد.

برخی از زوج‌ها نیز، با فرزندآوری موافق هستند ولی آن را به یک فرزند محدود می‌کنند. می‌توان گفت که حتی تک‌فرزندی نیز خود، منجر به تربیت انسان خودمحور دیگری خواهد شد، زیرا شخصی که سال‌ها، محور توجهات خانواده بوده است، چگونه می‌تواند در آینده از راحتی و رفاه خود چشم‌پوشی کند و مسئولیت تربیت فرزند را بپذیرد.

اضافه شدن فرزند به جمع خانواده، سبب می‌شود، والدین وقت خود را صرف تربیت فرزندان نموده و برای پر کردن اوقات خود به کارهای بیهوده نپردازند. همچنین باعث می‌گردد زندگی والدین، هدفمند باشد، زیرا آنان برای تربیت انسانی سالم و صالح که می‌تواند در آینده برای جامعه مفید باشد، تلاش خواهند کرد.  آنان  همچنین با تربیت فرزند، سرمایه‌ای معنوی برای آخرت خود فراهم می‌کنند، زیرا پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: فرزند صالح دسته‌گلی ازگل‌های بهشت است.

الهه دهقانی

لینک مطلب  در صاحب نیوز

 

دوربین مدار بسته الهی

 

دوربین مدار بسته الهی

داشتم آلبوم عکس های قدیمی و کودکی‌ام را می‌دیدم، یادش بخیر! روزهایی که یک نگاتیو ۲۴ یا ۳۲ تایی می خریدیم و روی دوربین می انداختیم. چقدر دقت می کردیم که نور به نگاتیوها برخورد نکند.

با دوربین عکس می گرفتیم و بعد آن را برای چاپ به عکاسی می‌بردیم.

لحظه شماری می کردیم تا عکس ها چاپ شود؛ بالاخره لحظه ی موعود فرا می رسید؛   با ذوق و شوق هر چه تمام، عکس های ظاهرشده را داخل آلبوم عکس می گذاشتیم.

گاهی اوقات آمدن مهمان، بهانه ای می شد تا آلبوم ها را بیاوریم و با دیدن عکس ها تجدید خاطره کنیم.

امروزه با پیشرفت تکنولوژی و ورود گوشی های لمسی، هرکجا و هرزمان به راحتی عکس می گیریم؛ اما افسوس که فرصت چاپ کردن عکس ها را نداریم.

مدتی که می گذرد با پیغامی مواجه می شویم که حافظه ی گوشی پُر شده و برای گرفتن عکس جدید فضای کافی موجود نیست.

این وضعیت زمانی غم انگیز است که در مسافرت بوده و دسترسی به جایی نداشته باشیم تا عکس ها را به فلش یا سی دی منتقل کنیم؛ در این شرایط مجبور می شویم یا عکسهای قبلی را با ناراحتی حذف کنیم و یا از عکس گرفتن جدید منصرف شویم.

دیروز به یاد قدیم‌ها داشتم عکس‌ها را نگاه می‌کردم. همانطور که در حال ورق زدن صفحات آلبوم بودم یاد یکی از آیات الهی که در قرآن آمده است افتادم:

 أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَری‌ / آیا انسان نمی داند که خداوند همه چیز را می بیند.   (۱۴ علق)      

آری، این جهان مجهز به دوربین مدار بسته ی الهی است.

شناخت و توجه به هر یک از اوصاف الهی، آثار تربیتی فراوانی را با خود به همراه دارد. از جمله ی این اوصاف، علم خداوند و احاطه دقیق پروردگار به اعمال بندگان است.

توجه به این حقیقت، سبب می‌شود تا انسان همواره خود را در محضر خالق خویش حاضر ببیند و از عملی که موجب ناخشنودی او می‌شود، دوری کند.

اگر انسان متوجه باشد که خداوند همه‌جا وجود دارد و در هر حالی (پنهان یا آشکارا) شاهد و ناظر اعمال اوست، دائماً مراقب رفتار خویش خواهد بود.

چنین نگرشی، نه‌ تنها مانع انجام گناه می‌شود؛ بلکه تحمّل انسان را در سختی ها و مصیبت‌ها نیز بالا می‌ برد.

بسیاری از افراد هنگام گرفتن عکس یا فیلمِ چند لحظه‌ای، حواسشان را جمع خودشان می کنند. به عنوان مثال اگر در محیطی که دوربین مداربسته وجود دارد، قرار بگیرند، مواظب رفتار و حالات خود هستند، لباس خود را مرتب می کنند، چرا که می دانند هر لحظه رفتار آنها ثبت و ضبط می شود و این یک امر طبیعی است.

براستی! آیا ما به همین میزان که در مقابل دوربین های معمولی مواظب (حساس) هستیم، در مقابل دوربین مدار بسته الهی نیز حساسیت نشان می دهیم و مواظب اعمال و رفتارمان هستیم؟

آیا دوربین مدار بسته ی الهی همچون دوربین های معمولی حافظه اش پُر می شود؟

همانطوری که اگر حافظه ی دوربین مدار بسته ی معمولی پُر شود آن را پاک می کنند تا دوباره از آن استفاده کنند؛ آیا بعد از مدتی در دوربین مدار بسته ی الهی عکس ها و فیلم های قبلی پاک و عکس و فیلم های جدید جایگزین آن می شود؟

بنابراین باید همواره به یاد داشته باشیم از لحظه‌لحظه زندگی‌مان فیلم‌برداری می‌شود، آن هم با بالاترین کیفیت و وضوح تصویر، اما هیچگاه پیغام فضای خالی برای ذخیره کردن موجود نیست، روی دوربین خداوند نمی آید.

مهمتر از همه این که بعدا این فیلم برای ما پخش می شود و مجبوریم آن را ببینیم و برای تک تک رفتارهای خود پاسخی مناسب ارائه دهیم.

قرآن نیز بر این مطلب صحه گذاشته و این گونه می فرماید:

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ. وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ

پس هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک کرده باشد (پاداش) آن را خواهد دید. و هر کس به قدر ذره‌ای کار زشتی مرتکب شده آن هم به کیفرش خواهد رسید.   «زلزال آیه ۷ و۸»

آری! وظیفه ی ما این است در سکانس‌هایی که می‌دانیم با پیام و دستور خدا هماهنگ نیست حضور نیابیم. اگر میزان صحنه‌های خوب در زندگی ما افزایش پیدا کند به شکلی که بخش خوب فیلم‌ها غلبه پیدا کند و روند داستان زندگی‌مان خیر باشد، خداوند-صاحب مهم‌ترین دوربین- خودش صحنه‌های بد را پاک کرده و نادیده می‌گیرد. همانگونه که خداوند در قرآن می فرماید:

إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ / حسنات و نیکوکاری ها، سیّئات و بدکاری ها را نابود می‌سازد.   (۱۱۴ هود)

    

زهرا اسحاقیان

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه