چالش صداقت در سراب قدرت، اعتماد مردم بزرگترین سرمایه کشور است

 

چالش صداقت در سراب قدرت/ اعتماد مردم بزرگترین سرمایه کشور است

گفتند که آنچنان رونق اقتصادی ایجاد ‌کنیم که مردم به پول یارانه نیاز نداشته باشند. این یکی از بزرگترین وعده ها و قول هایی بود که توسط دولتمردان به مردم داده شد و همه بعینه دیده و می بینیم که بخش اعظمی از مردم علاوه بر یارانه به کمک هزینه معیشتی و… محتاج شده اند.

می توانیم نمونه های زیادی از  چنین سخنانی را از دولتمردان بیابیم که خلاف آن به وقوع پیوسته یا انجام شده؛ حتی در بازه زمانی کمتر از ۴۸ ساعت. شنیدن چنین سخنانی از سوی دولتمردان و سیاسیون این سوال را به ذهن متبادر می کند که راستی و صداقت در سیاست چه جایگاهی دارد؟ آیا یک مقام سیاسی کشور اسلامی می تواند سخن دروغی را به زبان بیاورد؟!

مسلما همه انسان ها به صورت فطری صداقت را خوب و دروغگویی را بد می دانند؛ در اسلام نیز دروغگویی جز برای رفع فتنه جوازی ندارد، چون طبق فرموده امام باقر علیه السلام: «إنّ الله جعل للشرّ اقفالاً و جعل مفاتیح تلک الاقفال الشراب و الکذب شرٌ من الشراب؛ خداوند تبارک و تعالی برای شر و بدی و زشتی قفل هایی قرار داده و کلید قفل بدی ها شراب است. اما دروغ از شراب بدتر است.» (بحار الانوار، ج۷۲، ص۲۳۶)

دروغگویی کلید هر شر و بدی است چون ارتکاب به سایر گناهان را برای فرد دروغگو راحت می کند و بدینگونه باعث دوری او از هدایت الهی، سقوط بیشتر و سریع تر او از انسانیت می شود.

البته آسیب های دروغگویی تنها به خود فرد منحصر نمی شود. ناامنی روانی و بی اعتمادی عمومی از مهمترین آسیب های اجتماعی  دروغگویی است که اگر فرد دروغگو مسئولیت سیاسی و اجتماعی داشته باشد، این آسیب ها به مراتب شدیدتر خواهد شد. با این حال گروهی دنیای سیاست را دنیای دروغ می دانند؛ در واقع نگرش مادی گرایانۀ محض و منفعت طلبی فردی یا گروهی به دور از حق و حقیقت آنها باعث شده تا دنیای سیاست را چنین پر از تزویر بدانند؛ چون هدفشان چیزی جز چپاول مردم، تسلط بر اموال و نفوس از طریق خدعه و نیرنگ و با توسل به دروغ نیست.

برخلاف این دیدگاه در اسلام و حکومت اسلامی دروغگویی هیچ جایگاهی ندارد؛ بلکه صداقت در مسائل اقتصادی و سیاسی همانند صداقت در زندگی شخصی مورد تأکید قرار گرفته است؛ همانطور که در سوره اسراء، آیه ۸۱ آمده: «وَ قُل رَبِّ أَدخِلنِی مُدخَلَ صِدقٍ وَ أَخرِجنِی مُخرَجَ صِدقٍ؛ و بگو: پروردگارا مرا (در هر کار) با صداقت وارد کن و با صداقت خارج ساز.»

خداوند در این آیه به پیامبر رحمت(ص) می آموزد که تمام کارهای فردی و اجتماعی را جز با صدق و راستی آغاز نکند؛ همچنین هیچ برنامه ای را جز به راستی پایان ندهد. در واقع صداقت، درستی و امانت، راه و روش انبیاء و اولیای الهی بوده، به طوری که فکرشان، گفتارشان و اعمالشان در عرصه فردی، اجتماعی و حکومتی از هر گونه غش، تقلّب، خدعه، نیرنگ و هر آنچه که بر خلاف صدق و راستی، پاک بوده است به این دلیل که مردم به آنها اعتماد کنند و سخنانشان را پذیرفته و از آنها پیروی کنند.

درواقع وقتی مردم به کلام و گفتار مسئولان و سیاست‌مدارانشان اعتماد نداشته باشند، در بسیاری از کارهای کلیدی هم مشارکت نمی‌کنند و همین امر رشد و توسعه هرکشوری را متوقف می‌کند. مسئولان نباید فراموش کنند، اعتماد مردم بزرگترین سرمایه آنها و کشور است که تنها از طریق صداقت، راستی و شفافیت تأمین می شود.

 

زهرا باغبانان

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

خانواده قرآنی با الهام از بهار و طبیعت

 

خانواده قرآنی با الهام از بهار و طبیعت

خداوند در قرآن در سوره روم آیه ۵۰ می فرماید:

«فانظر الی آثار رحمت الله کیف یحیی الارض بعد موتها ان ذلک لمحیی الموتی و هو علی کل شیء قدیر»

(پس به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده می کند؛ قطعا او زنده کننده مردگان است و بر هر چیزی تواناست)

بهار فصل رویش و زنده شدن طبیعت است. در قرآن نیز در آیات فراوانی در رابطه با مردن زمین و زنده شدن دوباره آن سخن گفته شده است.

بهار گویی آیینه قیامت است. با دقت در آیات و روایاتی که به مسئله بهار پرداخته است در می یابیم که بهار فقط منحصر به طبیعت و زمین نیست، بلکه هر چیزی بهار متناسب با خود را دارد.

با توجه به فرموده حضرت علی که می فرمایند:یاد بگیرید قرآن را که همانا آن بهار دل هاست»در می یابیم که تلاوت قرآن می تواند زمینه بهاری شدن دلهایمان را فراهم نماید.

همانگونه که در فصل بهار، طبیعت متحول می شود، ما نیز با الگو گرفتن از طبیعت باید جان و روح و زندگی خود را در معرض نسیم وحی الهی قرار دهیم و متحول شویم چرا که سهم قلب ما از بهار نباید کمتر از سهم جسم ما از طبیعت باشد.

زمانی که طبیعت با اشتیاق هر چه تمام، نو شدن را تجربه می کند، حیف است که انسان جان و زندگی خویش را از حیات جاودانه الهی محروم گرداند و به تلاوت قرآن پناه نبرد.

آری باید به امید معطر شدن بیشتر هوای زندگی مان به بوی خوش قرآن و بهار، از آن ها الهام گرفته و با شکوفا شدن گل های بهاری، طبیعت دلمان را با قرآن پیوند زده و با داشتن قلبی مملو از نور قرآن، برای داشتن خانواده قرآنی تلاش کنیم.

از جمله آثاری که در بهار مشهود است شادابی و سرزندگی ست. یک خانواده قرآنی نیز با الهام گرفتن از طبیعت، محیط زندگی را سرشار از نشاط و شادابی می کنند، چنانچه مولای متقیان می فرمایند: مواقع تفریح و شادمانی فرصت است، افراد عاقل زندگی را مغتنم می شمارند و از آنها به نفع خوشبختی و سعادت خویش استفاده می کنند. (غررالحکم ص ۱۵۷)

در اسلام تفریح و شادی نیز امری هدفدار است. شادی های سالم، شادی هایی است که باعث رشد و تکامل اعضای خانواده شود. در روایات نیز مصادیق گوناگونی از جمله ورزش، سفر، تغذیه سالم، خوش خلقی، روابط صمیمی، وضو، دعا خواندن و… برای شادی و نشاط جسمی و روحی ذکر شده است.

دومین اثر فصل بهار بر طبیعت، تعادل در محیط است. خانواده قر آنی نیز با الهام گرفتن از طبیعت خانواده ای معتدل است، یعنی از افراط و تفریط می پر هیزد و در همه امور اعتدال را رعایت می کند و به همه نیازهای جسمی و روحی در کنار هم توجه می کند.

سومین اثری که بهار دارد رشد و تغییر و تحول است. فصل بهار فصل حرکت و تحول و شکوفایی است. پس یک خانواده قرآنی با الهام از طبیعت همواره پویا و فعال است و در مسیر رشد و شکوفایی گام برداشته و از تنبلی و توقف پرهیز می کند.

از دیگر ویژگی های بهار نزول رحمت و برکت است. بارش باران نیز از نمادهای برکت در فصل بهار است. خانواده قرآنی نیز با عنایت امام زمان دارای زندگی پر از رحمت و برکت به واسطه رزق حلال هستند، چنانچه امام رضا علیه السلام می فرمایند: هر کس به روزی حلال اما کم خشنود و راضی باشد،  رنجش کمتر و خاندانش در آسایش و آرامش زندگی می کنند.

بیایید در این روزهای بهاری با الهام از طبیعت و الگو گرفتن از قرآن که بهار دلهاست زندگی سرشار از شادی، نشاط و تحرک و برکت داشته باشیم.

 

لیلا جوانمردی 

لینک مطلب در ندای اصفهان

آرامش را اینگونه به خانه خود بیاوریم

آرامش را اینگونه به خانه خود بیاوریم

خداوند در قرآن می فرماید: وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ.

و از نشانه های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه هایی است برای گروهی که تفکّر می کنند! (سوره ی روم، آیه ۲۱)

در این آیه خداوند مهربان یکی از حکمت های امر مقدس ازدواج را رسیدن به آرامش معرفی می کند.

در واقع آرامش داشتن ثمره ی طی کردن مسیر طبیعی زندگی یعنی ازدواج و تشکیل خانواده است.

ازدواج چون امری منطبق بر فطرت است اضطراب را از انسان دور نموده و آرامش او را تامین می کند.

برخی از مکاتب معتقدند که اضطراب و دلهره از ویژگی های ذاتی انسان است اما از نگاه دین، اضطراب امر عرضی است که بر انسان عارض می شود ودر حالت طبیعی انسان باید آرامش داشته باشد.

اینکه اکثر افراد معتقدند قبل از ازدواج آرامش داشته اند و بعد از ازدواج آرامش آنها بهم خورده است نشان دهنده ی بدی امر ازدواج نیست؛ بلکه ممکن است آن ها در نوع  عملکرد خویش دقت لازم را بخرج نداده باشند.

آنچه منجر به ایجاد آرامش در خانواده می گردد وجود محبت و عواطف است.

در واقع رسیدن به آن هدف قرآنی یعنی آرامش، در سایه ی عشق ورزیدن و محبت کردن فراهم می گردد.

بنابراین افرادی که در خانواده احساس آرامش ندارند احتمالا از حیث میزان محبت و عشق ورزیدن در سطح بسیار پایینی قرار دارند.

بین آرامش داشتن و میزان محبت رابطه ای مستقیم برقرار است. آنها که محبت را در زندگی خود خدشه دار می سازند، آرامش را نیز مخدوش می نمایند.

ازجمله راهکارهای مهم برای تقویت آرامش، تقویت محبت است. بنابراین بر زن و شوهر لازم است تا از تمام مصادیق محبت ورزیدن بهره برده و از کوچکترین محبت ها تا بالاترین آنها را در حق یکدیگر بجا آورند.

احترام به خواسته های یکدیگر و فراهم آوردن زمینه ی تحقق خواسته ها در حد معقول یکی از مصادیق محبت ورزیدن است.

گاهی زن و شوهر آنقدر درگیر مسائل زندگی می شوند که از خواسته های جزئی و کوچک یکدیگر بی خبر می مانند و همین مساله عواطف آن ها را کم رنگ کرده و آرامش را سلب می نماید.

جنس زندگی خانوادگی جنس محبت است و اصولا با روحیه ی خود رأی و مستبد بودن فاصله دارد.

برخی از زنان و یا مردان در خانواده تنها به سلیقه ی خود توجه کرده و هرآنچه را خود می پسندند بر طرف مقابل تحمیل می کنند؛ در حالی که در نگاه اسلام زن مرد و هریک دارای وظایف و تکالیفی هستند که باید بدان عمل نمایند و در اموری که مخالفتی با شرع ندارد، باید با مسامحه رفتار کنند. به عنوان نمونه در امور مربوط به خانه، باید سلیقه زن به عنوان مدیر خانه، پذیرفته شود و کارهای بیرون از منزل، بیشتر با سلیقه مرد انجام پذیرد.

از دیگر مصادیق محبت بهره بردن از قانون تغافل است. یعنی زن و مرد باید تا جایی که می شود چشمهایشان را بر خطاهای یکدیگر ببندند.

برخی از زنان و یا مردان تمام خطاهای یکدیگر را به رخ هم کشیده و بسیار متعصبانه و سختگیرانه برخورد می کنند و اینگونه می خواهند پرده از زرنگی و تیزبینی خود بردارند این در حالیست که اسلام ما را به تغافل و بخشش یکدیگر دعوت نموده است.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

 

امام حسین(علیه السلام) الگویی برای خدمت رسانی در ایام قرنطینه

 

امام حسین(علیه السلام) الگویی برای خدمت رسانی در ایام قرنطینه

ماه شعبان که می­ رسد عطر و بوی اعیاد ولایت، فضا را عطر آگین می­ کند. با رسیدن هر کدام از این مناسبت­ های مبارک، شایسته است که نهایت تلاش و کوشش خود را به کار گیریم تا خود را حتی الامکان به خلق و خوی این بزرگواران متخلق نماییم و راهکارهای رسیدن به حیات طیبه را از سخنان و سنت ­های رسیده از آنان اتخاذ نماییم.

مشکلات کنونی جامعه بشری از معضلات اقتصادی و اجتماعی گرفته تا انواع بیماری­ها علی الخصوص بیماری مسری کرونا که در این برهه از زمان دامنگیر مردم جهان شده است؛ گذشته از لزوم پیگیری عوامل انسانی و یا طبیعی آن، عذابی الهی است که می ­تواند ریشه در سلوک و روابط انسانی جوامع مختلف داشته باشد. ریشه ­یابی این قهر الهی در لابلای گفتار و سبک زندگی معصوم امکان پذیر است.

سنت­های حسنه ­ای که در پیچیدگی زندگی کنونی نخ نما شده و نزدیک است که به طور کلی به چاه فراموشی فرو رود. از جمله این فضایل می توان به خدمت رسانی و لزوم اشاعه­ فرهنگ کمک به هم­نوعان اشاره کرد.

امام حسین (علیه السلام) نه تنها خود نمونه­ بارز انفاق و خدمت­گزاری در جامعه آن روز بودند، بلکه تلاش داشتند این اندیشه عالی و دیدگاه بلند را به جامعه اسلامی القاء نمایند. برای تحقق همین امر است که فرمودند:

«ای مردم! با ارزشهای والای اخلاقی زندگی کنید و برای به دست آوردن سرمایه­ های سعادت شتاب کنید، کار خوبی را که برای آن شتاب نکردید به حساب نیاورید، ستایش را با کمک کردن به دیگران به دست آورید، با کوتاهی کردن، سرزنش­ ها را به جان نخرید، اگر نیکی به کسی روا داشتید و آن شخص قدردانی نکرد؛ نگران نباشید، زیرا خداوند او را مجازات خواهد کرد، و خدا بهترین پاداش دهنده و بهترین هدیه دهنده است.»

آن­گاه نیاز دیگران به انسان و برآورده کردن آن را از نعمت­های الهی به شمار آورده و بی ­تفاوتی و چشم فرو بستن در برابر احتیاج بندگان الهی را، از عوامل عذاب معرفی فرمودند:

«واعلموا ان حوائج الناس الیکم من نعم الله علیکم فلا تملوا النعم فتحور نقما» بدانید نیازهای مردم به سوی شما، از نعمت­های پروردگار برای شما است؛ پس نعمتها را [پس نزنید و] از دست ندهید که دچار عذاب الهی می شوید.» (کشف الغمه، ج ۲، ص ۲۹)

سلوک ایشان به نحوی بود که حتی قبل از درخواست نیازمندان جویای احوال آن­ها شده و به استقبال زدودن غبار غم از چهره­ آنان می ­رفتند و همواره در صدد رفع مشکلات مردم بودند. گفته ­اند روزی امام حسین (علیه السلام) برای عیادت «اسامه بن زید» که سخت بیمار بود؛ به خانه او رفت. وقتی نگاه او به امام افتاد آهی کشید و از اندوه خود یاد کرد. حضرت فرمودند: «و ما غمک یا اخی؟ ای برادر! چه اندوهی داری؟»

اسامه عرض کرد: اندوه من قرض فراوان است. من شصت هزار درهم بدهکارم. حضرت فرمودند: «ادای دین تو بر عهده­ من است.» اسامه گفت: می­ ترسم از دنیا بروم و قرض من پرداخت نگردد. حضرت فرمودند: «لن تموت حتی اقضیها عنک; پیش از آن­که مرگ تو فرا برسد من قرض تو را می پردازم» (بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۱۸۹، حدیث ۲ )

بنابراین آنچه واضح است در راستای رفع مشکلات از جوامع باید هر کس خود را از بند نگاه فردی و خویشتن محوری برهاند و سعادت و سلامت فردی را در نجات و رفع مشکل از جامعه بیابد. اگر این تفکر در بین افراد نهادینه شود، فراهم شدن زمینه­ خدمت‌رسانی را نه تنها وزر و وبال؛ بلکه نعمتی لایق شکر محسوب می­کنند. دیگر کسی برای سود بیشتر ماسک و لوازم بهداشتی را احتکار نخواهد کرد. دیگر کسی برای گریز از بیماری به نقاط دیگر کوچ نمی ­کند و باعث انتقال ویروس به دیگران نمی ­شود و مسلما دیگر کسی را نمی ­یابی که تنها به رهایی خود از مشکلات بیاندیشد.

آزاده ابراهیمی

لینک مطلب در ندای اصفهان

معیارهای سبک زندگی اسلامی

 

معیارهای سبک زندگی اسلامی

خانواده مناسب ترین جایگاه برای تامین نیازهای فرد و بهترین بستر برای رشد و ترقی اوست؛ جایی که انسان در آن احساس امنیت و آرامش می کند. گرچه در جامعه ی امروزی عوامل متعددی سبب تزلزل و سستی خانواده گشته و  آن را دچار چالش و مشکلاتی نموده است، اما با این حال هیچ چیز هرگز قادر نخواهد بود که جایگزین مناسبی برای خانواده گردد.

ادیان الهی نیز همگی بر حرمت و قداست این جایگاه تاکید نموده و از آن حمایت می کنند؛  از سوی دیگر اسلام نیز قوانینی را در راستای حفظ  خانواده مقرر نموده است.

سبک زندگی به روشی می گویند که افراد در طول زندگی انتخاب می نمایند و پایه و بنای آن در خانواده نهاده می شود.

به عبارتی سبک زندگی همان منش و کردار انسان برای رسیدن به خواسته ها و اهدافش است که متأثر از فرهنگ و نژاد وباورهای فرد بوده و انسان از آن الگو گرفته و رفتار و کردار خود را مطابق با آن تنظیم می نماید.

هم چنین اسلام سبکی را مناسب برای زندگی می داند و برمی گزیند که از یک طرف موجب هدایت و تعالی فرد و ازطرف دیگر منجر به سلامت جسم و روح وی گردد.

بحث سبک زندگی اسلامی آنقدر مورد توجه و اهمیت قرار گرفته که رهبر معظم انقلاب در این باره می فرمایند: «یکی از ابعاد پیشرفت با مفهوم اسلامی عبارتست از سبک زندگی کردن، رفتار اجتماعی شیوه ی زیستن، این یک بعد مهم است ما اگر از منظر معنویت نگاه کنیم که هدف انسان رستگاری و فلاح و نجاح است، باید به سبک زندگی اهمیت دهیم اگر هم به معنویت و رستگاری معنوی اهمیت نمی دهیم و اعتقاد نداریم،  برای زندگی راحت و زندگی برخوردار از امنیت روانی و اخلاقی باز پرداختن به سبک زندگی مهم است بنابراین مسئله، مسئله ی مهمی است».

دین اسلام برای سبک زندگی و استحکام آن معیار هایی معرفی می کند که برخی از آن ها عبارتند از، مسئولیت پذیری اعضای خانواده، رعایت حقوق متقابل، امنیت روانی، حل عاقلانه و عادلانه ی اختلافات، ارتباط محبت آمیز بین اعضاء، احسان به والدین و هم چنین تلاش در جهت تامین نیازها و معاش خانواده.

 در نگاه آموزه های دین،  سبکی اسلامی تلقی می شود که شامل چنین معیارهایی باشد.

یک خانواده ی اسلامی خانواده ایست که تلاش گر و فعال باشد؛  چراکه تلاش افراد در این مورد نه تنها سبب عزت نفس آنان می گردد،  بلکه موجب نشاط و سلامت روح و روان آن ها نیزمی شود.

 امام صادق علیه السلام در این باره می فرمایند:«هرکس به شایستگی در حق خانواده اش نیکی کند عمرش طولانی می شود.»و در حدیثی دیگر نیز از امام علی علیه السلام آمده است:«خدمت به خانواده، کفاره ی گناهان کبیره و خاموش کننده ی خشم خداوند ومهریه ی حور العین و ازدیاد کننده ی حسنات و درجات است.»

 همانطور که می دانیم دیدگاه اسلام این است که هرکس در راه امرار معاش و برطرف کردن نیازهای خانواده تلاش کند مانند کسی است که در راه خدا جهاد کرده پس چه زیباست این جهاد در راه خدا و برگزیدن سبکی اسلامی برای زیستن.

افسانه مرادی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه