به گزارش صاحب نیوز؛ نشریه الکترونیک «همه بر سفره علی علیه السلام مهمانیم» به همت گروه نویسندگی صریر و گروه تبلیغی پاسخگو به مناسبت عید غدیرخم منتشر شده است.
این نشریه دارای 10 پادکست صوتی و 10 یادداشت است که برای اولین بار توسط پایگاه خبری، تحلیلی صاحب نیوز منتشر می شود.
گروه نویسندگی صریر و گروه تبلیغی پاسخگو وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان
لینک نشریه الکترونیک همه بر سفره علی علیه السلام مهمانیم در صاحب نیوز
ویژه نامه همه بر سفره علی (ع) مهمانیم از سوی گروه نویسندگی صریر و گروه تبلیغی پاسخگو وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان منتشر شد.
به گزارش خبرگزاری حوزه، ویژه نامه همه بر سفره علی (ع) مهمانیم از سوی گروه نویسندگی صریر و گروه تبلیغی پاسخگو وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان منتشر شد.
بر اساس این گزارش، در این ویژه نامه یادداشت هایی با موضوع «غدیر؛ هویت دینی شیعه را تثبیت می کند؛ زهرا ابراهیمی»، «اختلاف ها بر سر چیست؟ تفاوت ها ناشی از کجاست؟؛ زهرا ابراهیمی»، «از غدیر می آموزم ...؛ صفورا صیرفیان پور»، «دلایل نادیده گرفتن بیعت بعد از واقعه غدیر؛ زهرا باغبانان»، «سکوت، فریاد حقیقت است؛ زهرا صادقی»، «غدیر و حکایت گری مظلومیت پیام آور رحمت؛ آزاده ابراهیمی فخاری»، «احوال دنیا در روز غدیر؛ زهره نوروزی اصفهانی»، «ندای آسمانی؛ فریبا حقیقی»، «غدیر، چشمه ی حیات؛ مریم اسحاقیان» و «پدر امت؛ ریحانه علی عسکری» منتشر شده است.
همچنین پادکست هایی با عنوان «مقصود از کلمه مولا در حدیث غدیر؛ جواد حیدری»، «غدیر عامل وحدت؛ مهدی وزنه»، «علل انکار غدیر بعد از نبی مکرم اسلام؛ جواد حیدری»، «شاهدان غدیر؛ علی نعمتی»، «شأن نزول آیه ابلاغ و آیه اکمال؛ سید علی نورانی»، «حدیث غدیر و شکایت جیش یمن؛ علی نعمتی»، «تواتر حدیث غدیر؛ محمد کلهری»، «تبیین واقعه ی غدیر؛ محمد کلهری»، «استناد ائمه معصومین علیهم السلام به غدیر؛ سید علی نورانی» و «احتجاج به واقعه غدیر؛ محمد کلهری» نیز در این ویژه نامه منتشر شده است.
یادآور می شود این ویژه نامه به سردبیری زهرا ابراهیمی منتشر شده و علاقمندان جهت دریافت آن، به لینک زیر مراجعه کنید.
گروه نویسندگی صریر و گروه تبلیغی پاسخگو وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان
مگر نه این است که علی (ع) در میان امت اسلامی نخستین کسی بود که معارف الهی را از جانب پیامبر دریافت نمود؟ آیا تاریخ، شهادت نخواهد داد که بعد از معلم اول (پیغمبر اسلام)، کسی جز علی لایق دریافت عنوان معلم ثانی نبوده است؟
آیا طبق نص صریح قرآن، غدیر چکیده اتمام نعمت و اکمال رسالت خاتم رسولان معرفی نشد و ابلاغ نکردن آن، حُکم ترک رسالت را نداشت؟ شکستن اصنام جاهلی در فضای جاهلیت جز به دست علی علیه‌السلام بود؟
و آیا روایت أنا أوّل مَنْ صَدَّقَه و أنا أوّل مَنْ آمَنَ به و إنّی أوّل مَنْ أنابَ و سَمِعَ و أجابَ، لم یسْبِقْنی إلاّ رسول الله (ص) گواهی بر سَبقه ایمانی او نیست؟
آنچه میتواند پای عقیده را بلرزاند دنیاست. آیا مخالفان، شاهد سه طلاقه کردن دنیا توسط علی علیه‌السلام نبودند؟
چه کسی در تاریخ لحظه‌ای را که علی (ع) بعد از تقسیم بیت‌المال، مکان بیت‌المال را جارو می‌کرد و نماز شکر می‌خواند و زمین را بر عدالت ورزی‌اش شاهد می‌گرفت، ثبت نموده است؟
شاهدان غدیر را با فراموشی چه‌کار؟! مگر آنها سالها در رکاب پیامبر نجنگیده و مجروح نشده بودند؟ آنها که حتی از سرمایه‌های خویش در پیشبرد اهداف اسلام دریغ نورزیده بودند؟ چه چیز آنها را به فراموشی راضی نمود تا تنها هفتاد روز بعدازآن جریان، باانگیزه حذف غدیر از تاریخ، اتفاقات دیگری را رقم بزنند؟
سقیفه برپا شد. بحث‌ها بالا گرفت. گفت‌وگوها ادامه یافت، همه بر یک اصل وحدت داشتند و آن نیاز جامعه به رهبر بود. آنها به دنبال تبعیت از دستور رسولی بودند که همواره تأکید می‌کرد جامعه نباید حتی یک روز بدون رهبر بماند. به همین دلیل هنوز جنازه پیامبر بر روی زمین بود که تصمیم به تشکیل جلسه گرفتند.
شاید احساس مسئولیت دست ازسرشان برنمی‌داشت! شاید آنها تابع بودند. تابع کلام رسول! اما چرا از خود نپرسیدند خود پیامبر چه کسی را برای رهبری پیشنهاد داده است؟ چرا در آن مجلس هیچ‌کس از غدیر حرفی به میان نیاورد؟ یعنی به همین زودی نوای طنین‌انداز مَنْ کنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِی مَوْلاهُ پیامبررا فراموش کردند؟
واکنون آیا شاهد نیستیم که عمده روایات مربوط به غدیر، از مدارک اهل سنّت نقل‌شده است؟ آیا دلایل و اسناد این واقعه بزرگ و مقدس در کتب مخالفین به‌وفور یافت نمی‌شود؟
انبوه جمعیت، آفتاب داغ و آن‌همه مقدمه‌چینی از جانب پیامبر، سؤالی را در ذهن منکران غدیر به تصویر نمی‌کشد؟ چگونه عینِ حق را از حق محروم نمودند؟
مگر شما خلیفه خود را باور ندارید؟ مگر خود را مقید به گفته‌هایش نمی‌دانید؟ اگر کلام رسول خدا را فراموش کردید حرفی نیست اما لااقل بر کلام خلیفهٔ خود استوار بمانید آنجا که گفت: لَوْلا عَلِی لَهَلَک عُمَر، آری، غدیر دستِ رّدیست بر تمام نسخه‌های جعلی صراط مستقیم.
غدیر نه یک منسکی ظاهری که تجلیگاهِ پیام رسالت و بستر اجرای فرهنگ نبوی است، غدیر ابتدای مسیر نظام سازی برمبنای دین است.
بدان امید که غدیر را نه انتهای رسالت، که ابتدای مسیر زندگی بر مبنای تمدن اسلامی بدانیم.
چرا فهم شیعیان و اهل تسنن در معنای کلمه مولا متفاوت است؟
قرنهاست که شاهدِ تفاوت در فهمِ شیعیان و اهل تسنن نسبت به معنای حقیقی کلمه "مولا" در خطبه غدیر هستیم. عده‌ای از محققان در هر دو گروه بدون تعصب در صدد کشف مقصود واقعی وجود نازنین پیامبر اکرم(ص) از این واژه هستند و برای دیدگاه مختار خود استدلالاتی بیان کرده‌اند.در مقابل کسانی نیز مغرضانه و متعصبانه از عقیده خود دفاع کرده و شبهاتی هرچند بی پایه و اساس مطرح می‌کنند.
در هر صورت لازم است سوالاتِ مطرح شده، مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته و پاسخ صحیح و به دور از جانبداریهای فرقه ای در دسترس مردم قرار گیرد.
یکی از مباحثی که در این زمینه مطرح می شود این است که شک در مقصود گوینده و بحث و جدل درباره آن بعد از گذشت چهارده قرن، امری طبیعی و منطقی است؛ چرا که کلمات چون طفلی در حال رشد و تحول هستند و ممکن است در هر منزلی از مرکب زمان، بار معنایی خاصی داشته باشند، اما اگر معنای کلمه «مولاء» و مقصود پیامبر(ص) به گونهای باشد که شیعیان بر آن پافشاری دارند؛ چرا صحابه ایشان که در همان زمان زندگی می‌کردند و تمام قرائن متصله و منفصله کلام را پیش روی خویش داشتند؛ چنین برداشتی از کلام ایشان نداشتند و بعد از وفات پیامبر خلاف آن را عمل کردند؟ آنان که در راه اسلام از بذل جان و مال خویش دریغ نمیکردند وشاگردانِ بدون واسطه پیامآور وحی بودند؛ با این وجود، بیعت با کسی غیر از آنکه پیامبر(ص)در روز غدیر خم معرفی فرمودند؛ چه توجیهی میتواند داشته باشد؟
این سوال ناشی از یک اشتباه دو سویه است. بخش اول ازعدم آگاهی و تحلیل صحیح از شخصیت صحابه در صدر اسلام نشات می‌گیرد. با وجود اینکه در میان اولین اسلام آورندگان افراد صالح و مخلص و فهیم به چشم میخورد؛ اما تاریخ مملو از حکایت نامردی و همچنین بی‌بصیرتی صحابه و عدم اطاعت از پیامبر(ص) حتی در زمان حیات ایشان است؛ چه رسد به وقتی که وجود جسمی ایشان از بین آنها رخت بربسته است و نکته جالب اینکه نقل این وقایع علاوه بر منابع شیعی در کتب معتبر اهل سنت هم ذکر شده است.
بارزترین آنها اختلاف میان صحابه و سرپیچی از فرمان رسول خدا (ص) در ماجرای وصیت آن حضرت است. سخن آن فرد از صحابه با این مضمونکه «إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم یَهْجُرُ» ( او بیمار است و هزیان می گوید.) درباره رسولی که سالها شاهد مقام و جایگاهش در درگاه الهی و حمایتهای پروردگار از او بودهاند؛ مطلبی قابل اغماض نیست. (۱)
همچنین سرپیچی از فرمان رسول خدا (ص) در قضیه نماز جمعه نیز نص صریح قرآن است. «وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انْفَضُّوا إِلَیْهَا وَتَرَکُوکَ قَائِمًا قُلْ مَا عِنْدَاللَّهِ خَیْرٌ مِنَ اللَّهْوِ وَمِنَ التِّجَارَةِ ۚ وَاللَّهُ خَیْرُ الرَّازِقِینَ»(الجمعة / ۱۱ )
از صحابهای که حتی در تشریع از مقتدای خویش تبعیت ندارند و حاضر به افطار روزه در سفر، با وجود امر صریح رسول، نیستند چه توقعی میتوان داشت؟ (۲)
بنابراین اتخاذ حداکثری یک موضع از طرف صحابه درباره این مسأله، تأثیری در تعیین مقصود رسول خدا نداشته و خدشه‌ای بر دلالت حدیث غدیر وارد نخواهد کرد.
سوی ِدیگرِاشتباه، در تلقیِ چنین پرسشگرانی از موقعیت و جایگاه رسول خدا در میان یاران خویش کلید میخورد.
مظلومیت حضرت علی(ع) و دیگر امامان معصوم (علیهم السلام) در بین مردم کاملا شفاف و واضح است، اما برداشت انسانها از شخصیت رسول خدا(علی الخصوص به این دلیل که ایشان ده سال، شخصیت اول حکومت در مدینه بودند) شخصیتی مقتدر و دارای اوامر نافذ و مطاع است؛ درحالیکه اگر چنین برداشتی صحیح بود آیا از دو لب مبارک آن حضرت، سخنی با این مضمون خارج میشد که: «مَا أُوذِیَ نَبِیٌّ مِثْلَ مَا أُوذِیت ( هیچ پیامبری مثل من اذیت نشد.) (۳)
شکست مسلمانان در جنگ احد که ناشی از نافرمانی صحابه ایشان، آن هم در کسوت رزمندهای که جان خویش را بر کف دست گرفته و به جبهه جنگ آمده بود؛ هنوز در حافظه تاریخ جلوهگر است. (۴)
مظلومیت رسول خدا در میان هوادارانی که علی الظاهر گوش به فرمان بودند ولی با اندک وسوسهای ایشان را تا حد مرگ تنها میگذاشتند اگر از حضرات معصومین(علیهم السلام) بیشتر نباشد کمتر به نظر نمیرسد.
بنابراین در پاسخ به این شبهه مراجعه مختصر به وقایع تاریخی ما را کفایت میکند. اگر ذهنیت چنین پرسشگرانی نسبت به تاریخ اصلاح شود به هیچ عنوان اینگونه شبهات در بین آنها جایگاهی نخواهد داشت؛چه رسد به اینکه باعث تزلزل در عقیده و ایجاد تردید درباره غرض اصلی پیامبر در واقعه غدیر شود.
پی نوشت:
۱- صحیح بخاری، ج ۳ ، ص۱۱۱۱ ، ح ۲۸۸۸
۲- صحیح مسلم، ج ۲ ، ص۷۸۵ ، ح۱۱۱۴
۳- مناقب ابن شهرآشوب، ج ۳، ص ۲۴۷
۴- المغازی، ج۱، ص۲۱۹
دلایل نادیده گرفتن بیعت بعد از واقعه غدیر
یک به یک جلو آمدند و با او بیعت کردند؛ ولایت و امامت او را بر همه مسلمانان، از جمله خودشان تبریک گفتند. این حقیقتی است انکارناپذیر که در روز غدیر رخ داد. تاریخ نگاران و محدثین نیز آن را همانند حدیث منزلت، حدیث وصایت و حدیث سفینه به صورت متواتر در کتب معتبر شیعی و سنی نقل کردند، بطوری که جای هیچ شک و شبهه ای را درباره امامت و ولایت امام علی (ع) برای نسل بشر در هیچ دوره ای از تاریخ باقی نگذاشتند.
اما چه شد که از همان ابتدا به محض پایان واقعه غدیر، بیعت کنندگان با امام، بیعت خویش را نادیده گرفتند؟
برای این امر می توان دلایل متعددی را برشمرد که مهمترین آنها عبارتند از: دنیاگرایی، بی بصیرتی و نداشتن ایمان واقعی. آری، این عوامل باعث شدند تا عوام و خواص از فرمان خدا و پیامبر (ص) تبعیت نکرده و با غفلتِ تمام، از کنار مسئله ای به این مهمی به راحتی بگذرند.
برخی از افرادی که مسلمان شده بودند، از ایمان عمیق و ریشه دارى بهره مند نبودند. چون عده اى از آنها تنها به خاطر منافعى که مسلمان شدن برایشان داشت، اسلام را پذیرفته بودند و عده اى چون در اقلیت قرار گرفته بودند، به ناچار مسلمان شدند؛ بعضى دیگر نیز که تا آخرین حد ممکن، در برابر اسلام ایستادگى کرده و دیگر توان مقابله با اسلام را نداشتند، شیوه ای منافقانه برگزیدند و در ظاهر اسلام آوردند همچون ابوسفیان و اطرافیانش.
در واقع حفظ منافع شخصی (دنیا گرایی) در کنار ضعف ایمان باعث شد اشخاص مشهور، چشم بر روی حقیقت ببندند و به مخالفت و فتنه گری برخیزند. در این مسیر به قدری پیش رفتند که وقتی پیامبر(ص) از آنها خواست قلم و کاغذی بیاورند تا برایشان مطلبی بنویسد و بدین وسیله بعد از او هرگز گمراه نشوند و اختلاف نکنند، عُمَر با گفتن: «اِنَّ الرَّجُلَ لَیَهجُر، حَسبُنَا کِتَابُ اللهِ: این مرد هذیان می‌گوید! کتاب خدا ما را کافی است!» مانع از این کار شد.
آنچه که امت اسلامی نیاز داشت و پیامبر (ص) بدان تأکید داشت، همان چیزی است که تشکیلات منافقین پس از غدیر، برای عدم تحققش مدت ها تلاش کرده و با توطئه های پی‌درپی سعی در نابودی آن داشتند. آنها در مسیر رسیدن به اهداف شوم خود، از توهین به مقام پیامبر که قرآن درباره او فرموده بود: «وَ مَا یَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى (نجم/آیه ۳)؛ و از سر هوس سخن نمى گوید.» گرفته تا کُشتن پیامبر (ص) اِبایی نداشتند و به این ترتیب رحلت پیامبر(ص) برای آنها موفّقیّت بزرگی بود.
گام دومی که آنها برای غصب خلافت برداشتند، جهت دهی باور مردم بود. آنها برای محقق شدن این امر، ابتدا از طریق جعل حدیث شایعه کردند که پیامبر(ص) فرموده است؛ نبوت و خلافت در یک جا جمع نمی شود و خداوند نصیب اهل بیت را در آخرت قرار داده است. آنها قصد داشتند با احادیث جعلی، پایه‌های خلافت امیرالمؤمنین علی(ع) را سُست کنند. و با این ترفند برخی از مردم سست ایمان باور کردند که خلافت به هیچ گروه خاصّی تعلّق ندارد.
در کنار آن با حذف فضائل امام، فضیلت تراشی برای مخالفان امام، جلوگیری از نشر حدیث و تدوین آن، تهدید و ارعاب مخالفان، تشویق مخالفان و پرداخت رشوه، سانسور خبری و تبلیغات گسترده علیه امام علی(ع) توانستند عوام را نیز به صورت کامل همراه خود کنند.
در واقع عوام به خاطر ضعف در ایمان، عدم توانایی در تجزیه و تحلیل مسایل، راحت طلبی و تساهل در امور، دنباله رو خواص شده، از آنها تبعیت نموده و با ابوبکر بیعت کردند. بدینگونه جامعه اسلامی از مسیر حق خارج شد تا آنجا که سید شباب اهل جنه را به عنوان کافر خارجی به شهادت رساندند و مردم به پاس این عملشان در برابر خانواده پیامبر (ص) پایکوبی کردند و بدینسان تشکیل حکومت عدل اسلامی را تا به امروز به تأخیر انداختند.
پی نوشت:
1.محمد حسین بیات؛ محمد ابراهیم نوری همدانی، واقعه غدیر خُم و عوامل تغییر مسیر اصلی آن با تکیه بر آیات و روایات، نشریه سراج منیر، دوره ۵، شماره ۱۷، زمستان ۱۳۹۳، صفحه ۳۳-۵۸
2.جلیل تارى، عوامل نادیده گرفتن غدیر و اجتماع در سقیفه، نشریه معرفت ۱۳۸۳ شماره ۷۷
