نقش مردم و مسئولین در تعجیل یا تأخیر ظهور

نقش مردم و مسئولین در تعجیل یا تأخیر ظهور

بر اساس روایات، از ویژگی‌های مهم و بارز آخرالزمان فراگیر شدن ظلم و جور و گناه است. در روایت معروفی نقل شده است که: «خداوند به وسیله‌ی ظهور حضرت مهدی «علیه‌السلام» زمین را پر از عدل و داد می‌کند، پس از آنکه از ظلم و ستم پر شده باشد».(کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، ج ‌۲، ص ۳۷۷).

 یا در روایت دیگری امام زمان فرموده‌اند: «هرج و مرج و فتنه‌ها و آشوب‌ها از نشانه‌های ظهور دانسته شده است». (محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۷).

علامه مجلسی در روایت دیگری در باب نشانه‌های ظهور از امام صادق «علیه‌السلام» بیان کرده، در جوامع بشری و حتی جوامع‌اسلامی ظلم و ستم و گناه و فجور و انواع آن رواج کامل خواهد یافت و از آن جمله به این فجایع [به عنوان فتنه و فساد] اشاره فرموده‌اند:

«شراب‌خواری، خرید و فروش مسکرات، رباخواری، زنا، قساوت قلب، تقلب، نفاق، رشوه خواری، ریاکاری، بدعت، غیبت و سخن‌چینی، بی‌عصمتی، بی‌حیایی، بی‌حجابی، ترک امر به معروف و نهی از منکر، کفر و الحاد، بی‌احترامی به پدر و مادر و آزار آنها، قطع صله‌ی‌رحم، ترک خمس و زکات، تسلط بیگانگان بر کشورهای اسلامی، تعطیلی حدود الهی و ...».(بحار، ج۵۲، ص۲۵۴).

 سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا این ظلم و ستم‌ها و گناهان مربوط  به مردم است یا منظور مسئولین آنها هستند؟

در جواب باید گفت ظلم، ستم و گناه ذکر شده در روایات شامل هر دوی مردم و مسئولین‌شان می‌شود. بین رفتار مردم و مسئولان رابطه‌ی متقابل وجود دارد. وقتی جامعه نسبت به معیار و میزان‌های شرعی کوتاهی کند، گرفتار گناهان فردی و اجتماعی خواهد شد. بدین معنا که با گناه، مانع رشد نفس خود شده و خوی حیوانی ایشان بر خوی انسانی‌شان پیشی خواهد گرفت.

انسانی که تنها به جنبه‌ی حیوانی خود تکیه داشته باشد در انتخاب‌های خود دچار اشتباه خواهد شد. در این صورت علاوه بر زندگی شخصی در مواردی که باید در انتخاب‌های اجتماعی و همگانی شرکت داشته باشد، دچار لغزش می‌شود و موقعی که می‌خواهد افراد مناسب را براساس ملاک‌های دینی و ارزشی انتخاب کند، این انتخاب توسط مردم درست صورت نمی‌گیرد و افرادی را انتخاب می‌کنند که ملاک‌های لازم را ندارند. یعنی مردم با انتخاب نادرست خود باعث می‌شوند افرادی مسئول شوند که زمینه‌ی فساد را فراهم کرده و آن را گسترش می‌دهند.

در مقابل، مسئولین نیز وقتی ملاک‌های شرعی در اولویت برنامه‌های آنها نباشد، با برنامه‌های نادرست خود و عدم توجه به مصالح شرعی، حکومتی و مردمی، زمینه‌ی فقر و فساد و بی‌ایمانی مردم را فراهم خواهند کرد.

با اندکی تأمل خواهیم دانست شروع این چرخه‌ی بی‌پایان به دست مردم است و راه آن چنان که امام زمان ارواحنا له الفداه فرموده‌اند: «تقوا پیشگی و تسلیم امر او بودن است».

حضرت می‌فرمایند: «به سمت راست میل نکنید و به سوی چپ نیز منحرف نشوید». (بحارالانوار ج ۵۲، ص ۱۷۹). در این بیان تقوا در عدم انحراف به چپ و راست معرفی شده است؛ بنابراین چشم امید داشتن به بیگانگان منحرف به چپ یا راست، کارگشا نخواهد بود. راه رشد و فراهم ساختن زمینه‌ی ظهور تنها در تقواپیشگی یعنی عمل به دستورات دینی در هر زمینه‌ای است. با عدم انحراف مردم، افراد غیر منحرف نیز مورد انتخاب قرار نخواهند گرفت.

در جای دیگر امام زمان ارواحنا له الفداه در نامه‌ای به شیخ مفید فرمودند: «اگر شیعیان ما که خداوند آنها را به طاعت خود موفق بدارد، در وفای به عهد و پیمان الهی اتحاد داشتند، و عهد و پیمان الهی را محترم می‌شمردند، سعادت دیدار ما به تأخیر نمی‌افتاد و زودتر به سعادت دیدار ما نائل می شدند». (طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج ‌۲، ص ۴۹۹). 

منظور از این عهد همان تقید به دین و هدف امامان «علیهم‌السلام» است و حضرت بازگشت به آن را دلیل کسب سعادت دیدار خودشان می‌دانند؛ بنابراین هر کس در این امر مهم بکوشد زمینه ساز ظهور خواهد شد؛ لذا هم مردم با انتخاب مسئولین شایسته می‌توانند زمینه‌ی ظهور را محقق کنند و هم مسئولین با بازگشت به عهد و پیمان الهی در راستای زمینه ‌سازی ظهور قدم خواهند برداشت.

و اما نکته‌ی قابل تأمل اینکه، مردم غالبا نسبت به جریان‌های سیاسی و تفکرات ایشان آگاهی ندارند و بر فرض که مردم به اصلاح خود بپردازند و آمادگی انتخاب اصلح را پیدا کنند، وظیفه‌ی آن‌ها تکمیل نشده، بلکه آن‌ها موظفند بهترین انتخاب را داشته باشند و چون این مهم در توان ایشان نیست، باید از دیگران کمک بگیرند. اما این راهنما چه کسی می‌تواند باشد؟ در آیات قرآن وظیفه‌ی مردم رجوع به اهل ذکر دانسته شده است، «فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِن کُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ، ﺍﮔﺮ [ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ] ﻧﻤﻰ‌ﺩﺍﻧﻴد ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ» (سوره نحل آیه٤٣).

 منظور از اهل ذکر کسانی هستند که، نسبت به موضوع مورد مراجعه، آگاهی داشته باشند. متخصصین باتقوا محل رجوع خواهند بود. ایشان وظیفه دارند مردم را به ویژگی‌های کاندیدای اصلح آگاه کنند و در صورت تمام شدن حجت بر خودشان، حتی مصداق معرفی کنند.

قرآن در باب ویژگی این افراد متخصص می‌فرماید: «یُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا یَخَافُونَ لَوْمَةَ لَائِم؛ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻰ ‌ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻫﻴﭻ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻛﻨﻨﺪﻩ‌ﺍﻱ نمیﺗﺮﺳﻨﺪ»، (سوره مائده، آیه٥٤).

بنابراین ایشان به معرفی افرادی خواهند پرداخت که بهترین انتخابند و در این راه  هیچ تهدید و یا منفعت شخصی بر روند راهنماگری ایشان تأثیر نخواهد گذاشت.

 و در مقابل قرآن کسانی که نمی‌دانند را شایسته پیروی و مشاوره نمی‌داند. و می‌فرماید: «قَالَ قَدْ أُجِیبَت دَّعْوَتُکُمَا فَاسْتَقِیمَا وَلَا تَتَّبِعَانِّ سَبِیلَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ، [ ﺧﺪﺍ ] ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﻋﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ اجابت ﺷﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ [ﺩﺭ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﭘﻴﺎم ﺧﺪﺍ] ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﻭﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻨﺪ، ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻧﻜﻨﻴﺪ» .(سوره یونس، آیه٨٩). پس بعد از تقوا پیشگی و پایداری بر عهد و پیمان می‌توان با شناخت ویژگی‌های افراد اصلح و با رجوع به متخصصین این مسیر، افرادی را انتخاب کرد که با حمایت از مردم و تقویت ایشان زمینه‌ساز دولت امام زمان «علیه‌السلام» باشند.

    

زهرا صادقی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

قرنطینه اجباری؛ فرصتی برای محبت ورزی اختیاری

قرنطینه اجباری؛ فرصتی برای محبت ورزی اختیاری

دغدغه های جامعه ی امروزی فرصت محبت و عشق ورزی افراد خانواده به یکدیگر را کم کرده و به دنبال آن سردی روابط بر خانواده ها سایه افکنده است. به دلیل شرایط اقتصادی و شغلی، زن یا مرد یا هر دو مجبورند ساعات زیادی را خارج از خانه سپری کنند. خستگی ناشی از کار و تنش های موجود در جامعه باعث بی حوصلگی و خستگی روحی اعضاء خانواده می شود. امروزه زندگی بعضی از خانواده ها صرفا محدود به رفع نیازهای مادی و عدم توجه به نیازهای معنوی شده است.

نیاز به محبت و عطوفت یکی از نیازهای جدی انسان به شمار می رود که بهترین منبع تأمین آن خانواده است. در صورتی که در خانواده به این نیاز پاسخ داده نشود، اعضاء خانواده یا به دنبال تأمین این نیاز در بیرون از خانواده می گردند و یا این نیاز را در درون خویش سرکوب می کنند که در هر دو صورت آسیب های اساسی به اعضاء خانواده وارد خواهد شد. خیانت بین همسران، دوستی های نامشروع بین دختران و پسران، افسردگی و گسست عاطفی بین اعضاء از جمله این آسیب ها به شمار می رود.

 محبت طبع گرمی دارد و به دنبال آن گرمی روابط بین اعضاء به وجود می آید و عدم محبت و بی تفاوتی طبعش سرد و روابط را سرد می کند. هر گاه محبت بین اعضاء به وجود آید، به دنبال آن آرامش نیز بر خانواده گسترده می شود. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ، ﻭ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ [ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺭﺑﻮﺑﻴﺖ ]ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻫﻤﺴﺮﺍﻧﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ; ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺩﺭ ﺍﻳﻦ [ ﻛﺎﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ] ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ  ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺪ، سوره روم آیه ۲۱»، هر چند در آیه از آرامش بین همسران صحبت می شود، ولی آرامش بین پدر و مادر آرامش فرزندان را نتیجه می دهد.

ابراز محبت و مهربانی در حق اعضاء خانواده از جمله دستورات دینی به شمار می رود. کسی که بندگی خداوند را پذیرفته به این دستور نیز عمل می کند.

نبی مکرم اسلام فرمودند: «هر اندازه بر ایمان بنده افزوده شود، محبتش به زنان (همسرش) افزون تر می شود».(من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۳۸۴) و بنابر روایتی از امام صادق «علیه السلام»، همسر دوستی از اخلاق پیامبران است.(کافی، ج۵، ص ۳۲۰) وقتی پیامبران که برترین افراد نزد خداوند هستند متخلق به چنین اخلاقی باشند، باید گفت سایرین نیز لازم است از ایشان پیروی کنند؛ چراکه رفتار پیامبران بر بندگان حجت است.

این روزها به دلیل شیوع بیماری جدید که عامل آن ویروس نوظهور کرونا است، افراد مجبور شده اند که بیشتر در خانه بمانند. در نتیجه می توان گفت شرایط پیش آمده بهانه ای برای جمع شدن اعضاء خانواده در کنار یکدیگر و جبران کمبودهای عاطفی گذشته است. اکنون نه اضطراب کارهای عقب افتاده وجود دارد و نه تکاپوی انجام کارهای بیرون منزل؛ پس لازم است فرصت پیش آمده را قدر دانست و به آنچه رضای خداوند در آن است؛ یعنی محبت و مهرورزی مشغول شد. بنابر فرموده ی امام صادق «علیه السلام»: خداوند به بنده به دلیل محبت زیاد او به فرزندش رحم می کند. (من لایحضره تلفیقی، ج۳، ص ۴۸۲)  و در روایتی پیامبر اکرم «صلوات الله علیه» فرموده اند: «در روز رستاخیز، مردی از امت مرا می آورند، در حالی که هیچ کار نیکی که به سبب آن، برایش امید بهشت برود ندارد؛  اما خداوند متعال می فرماید: او را به بهشت ببرید؛ چراکه به خانواده اش مهر می ورزید». (کنزالاعمال، ج۱۶، ص ۳۷۹) همان طور که ملاحظه می شود محبت و مهرورزی نه تنها زندگی معنوی انسان را در دنیا تأمین می کند، بر زندگی اخروی او نیز موثر بوده و سعادت اخروی را نیز تأمین خواهد نمود.

زهرا صادقی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

تلافی، تلاقی یا تنافی

عقد ازدواج از مقدس ترین تعهدات در فضای جامعه ی اسلامی به شمار می رود.

 امام علی «علیه السلام » خیانت را نوعی عهد شکنی می داند (غررالحکم:۱۰۷) و در جایی دیگر انسان ها را از خیانت نهی کرده و آن را بدترین گناه دانسته و خائن را مستحق عذاب می داند(غررالحکم:۲۶۶۷).

محدودیت ایجاد شده توسط قوانین شرعی باعث جلوگیری از فساد و منبع آرامش جامعه محسوب می شود. طبق شریعت الهی هیچ کدام از زن و مرد اجازه ی رابطه ی آزاد با نامحرم را ندارند. شریعت برای کسانی که از این خط قرمزهای شرعی عبور کنند، مجازات های سنگینی قرار داده است و مجازات زنان و مردان متأهل از مجازات زنان و مردان مجرد سنگین تر است. به طور مثال زن یا مرد متأهلی که دچار خیانت به همسر خویش شده و گناه بزرگ زنا را مرتکب شود؛ علاوه بر حد زنای  محصنه و مجازات مادی، تا ابد از ازدواج با فردی که با وی زنا انجام داده، نهی می شوند و در اصطلاح حرام ابد می شوند.

گسست خانواده و به خصوص رابطه ی بین همسران در دستور کار دشمن قرار دارد و دشمن همواره با هدف تخریب خانواده از هیچ اقدامی فرو گذاری نمی کند.

 آنچه توسط رسانه های دشمن به عنوان اصلی ترین هدف مورد اصابت قرار گرفته شده است، عادی سازی روابط زنان و مردان متأهل با نامحرم است. فیلم و سریال های ارائه شده توسط ماهواره یا برخی مطالب به اشتراک گذاشته شده در فضای  مجازی باعث رشد آمار خیانت در بین متأهلین و فروپاشی نهاد خانواده شده است. حال آن که امام علی «علیه السلام» فرموده اند: « اوج خیانت، خیانت کردن به دوست صمیمی و شکستن عهد و پیمان هاست»(غررالحکم: ۶۳۷۴) و چه کسی نزدیک و صمیمی تر از زن و شوهر و چه پیمان و عهدی محکم تر از عهد ازدواج.

واکنش اولیه ی هر کدام از زن و مردی که همسرش دچار گناه خیانت شده، بسیار مهم و نقش بسیار مؤثری بر حیات آینده ی خانواده و فرزندان دارد.  

برخی از زنان یا مردانی که متوجه خیانت همسر خویش می شوند، در اولین برخورد دچار برانگیختگی ناشی از خشم شده و سعی می کنند تمام اطرافیان را متوجه ی خیانت همسر خویش نمایند؛ در صورتی که بنابر فرموده ی امام علی «علیه السلام»، هر گاه گناهان (خیانت ها) آشکار شود، برکت ها از میان می رود(غررالحکم:۴۰۳۰).

 بنیاد خانواده خود یکی از برکت هایی به شمار می رود که در صورت چشم پوشی نکردن از گناه همسر از بین خواهد رفت. برخی دیگر سعی به مقابله به مثل نموده و خود نیز به سمت روابط حرام روی آورده و گمان می کنند به این شیوه خیانت همسر خویش را بدون جواب نگذاشته اند. در صورتی که پیامبر اکرم «صلوات الله علیه» فرموده اند:«به کسی که به تو خیانت کرده است، خیانت نکن که تو نیز چون او خواهی بود». (بحارالانوار، ج۳، ۱۷۵، ۱۰۳ )

 خیانت در برابر خیانت نه تنها راه حلی برای مشکل نیست؛ بلکه گره ی مشکل را محکم تر و حل آن را غیر ممکن می سازد و علاوه بر آن روح انسان را نیز درگیر و گناه را در نظر فرد، عادی جلوه می دهد.

و اما عاقلانه ترین برخورد در مقابل خیانت همسر کمک گرفتن از مشاوران دین مدار و چاره جویی در جهت حل مشکل و در صورت امکان،  بازگردان حیات به زندگی خانوادگی است. بنابراین آشکار نمودن خیانت و یا اقدام متقابل راه حل اساسی نیست. در صورتی که گناه آشکار شود، راه بازگشت دوباره به زندگی بسته شده و این امر زمینه  ساز نفرت و بدنامی شخص خطاکار می شود. با اقدام متقابل نیز علاوه بر اینکه خانواده سست تر خواهد شد، فرزندان بشدت آسیب می بینند.

در نهایت اگر زن و مرد قادر به بخشش همسر خطاکار خود نیستند، به دستور شریعت آخرین راه حل، یعنی طلاق را بپذیرند که به طور قطع آثار منفی یک طلاق اصولی از گسترش فساد در خانواده و اجتماع کمتر خواهد بود.

زهرا صادقی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

مشورت با تک تک اعضای خانواده ، تصمیم با سرپرست خانواده

مشورت با تک تک اعضای خانواده / تصمیم با سرپرست خانواده

«زهرا صادقی» در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری شبستان اصفهان با اشاره به اینکه وجود مشکلات و اختلاف های زیاد خانوادگی و گاه عدم توانایی خانواده در حل مسائل مطرح شده نشان از عدم موفقیت دیدگاه ها و رویه های بشر تا به امروز دارد گفت:  در طول زندگی خانوادگی بشر، تصمیم گیری ها و حل مشکلات خانوادگی، گاهی متوقف بر نظر مرد و باعث پدرسالاری و گاهی متوقف بر نظر زن و باعث مادرسالاری شده و امروزه متأسفانه خانواده به سمت فرزندسالاری سوق پیدا کرده است.

این کارشناس خانواده با بیان اینکه باید ضمن حل مسائل خانواده، اقتدار مرد، احترام زن و اعتماد به نفس فرزندان تقویت شود خاطر نشان کرد: مشورت و رسیدن به راه حلی مبتنی بر نظر تک تک اعضای خانواده راه بسیار کارآمد و مطمئنی در حل مسائل و تقویت مولفه های مطرح شده به شمار می رود.

وی افزود:  تحولات سریع و پیشرفته ی امروزی، شرایطی فراهم آورده که می توان گفت امروزه هر یک از اعضای خانواده‌ در برخی زمینه ها نسبت به دیگر اعضاء از اطلاعات و تجربه های متفاوتی برخوردار هستند.

صادقی اظهار داشت: شرایط باعث شده که اغلب زنان از علوم و آگاهی های آکادمیک برخوردار باشند، مردان به جهت تعامل بالا با جامعه و افراد مختلف بیشتر از تجربه ی عملی برخوردار بوده و فرزندان غالبا نسبت به علوم و تکنولوژی های جدید آگاه باشند؛ از این رو در تصمیم گیری ها و مسائل مربوط به زندگی خانوادگی، نظر هر کدام از اعضاء و در نهایت تعادل و توازن و جمع بندی بین پیشنهادات و نظرات کارگشا خواهد بود.
وی تاکید کرد: دین اسلام نیز به عنوان برنامه جامع و کاربردی، پیروان خویش را به هم اندیشی و مشورت سوق می دهد، حضرت علی«علیه السلام» فرمودند:«کسی که با دیگران مشورت کند، در خرد آن ها شریک است» و در جای دیگر می فرمایند: «بهترین کسانی که شما با آن ها مشورت می کنید، صاحبان خرد و علم و صاحبان تجربه هستند» 
کارشناس مذهبی با بیان اینکه در واقع آنچه اهمیت دارد مشورت و در نظر گرفتن نظر اعضای خانواده در جامعه ی کوچک خانوادگی است که دین نیز از این نظر حمایت می کند تصریح کرد: اینکه مدیریت خانواده که بر عهده ی مردان گذاشته شده نه تنها با مشورت منافاتی ندارد؛ بلکه در مدیریت بهتر مؤثر است.

عضو گروه نویسندگی صریر اضافه کرد:  مدیری که از سایرین در مواردی که اطلاعات کاملی ندارد، کمک می گیرد و به هم اندیشی می پردازد از مدیر خودرأی موفق تر خواهد بود، امام علی «علیه السلام» فرمودند: «هر کس تنها به آنچه خود می اندیشد عمل کند، هلاک می شود.»

وی یادآور شد: مرد در خانواده نظر تمام اعضاء را می شنود و در پایان با بررسی نظرات مختلف بهترین تصمیم را گرفته و به بهترین وجه مشکلات پیش آمده را حل خواهد کرد؛ در مقابل در صورت توجه نکردن به نظرات دیگر اعضاء، یکی از ارکان مهم مدیریت یعنی احترام به سایرین را نقض نموده و نه تنها موفق نخواهد شد؛ بلکه باعث بروز چالش در زندگی و بروز مشکلات جدید می شود.

زهرا صادقی 

لینک مطلب در خبرگزاری شبستان

 

سکوت، فریاد حقیقت است

 

سکوت، فریاد حقیقت است

در زمان خلافت عمر، دو زن بر سرِ مادری یک کودک ادعا داشتند، هر کدام ادعا می کرد بچه ازآنِ اوست و هیچ کدام بیّنه ای برای اثبات دعوای خویش نداشتند. عمر در قضاوت بازماند و از امیرالمؤمنین «علیه السلام» درخواست کمک نمود. حضرت،  زنان را فراخواند و ایشان را پند و موعظه نمود و از عذاب قیامت ترسانید؛ و لیکن هیچ کدام از ادعای خویش دست برنداشتند. سپس حضرت اره درخواست کردند. زنان گفتند اره برای چه می خواهید، حضرت فرمودند: «قصد دارم کودک را دو نیم کنم و هر کدام را به یکی از شما بدهم». یکی از زنان سکوت نمود و دیگری فریاد زد، تو را به خدا ای ابالحسن، اگر شما چاره ای جز این ندارید، من حق خود را به این زن می بخشم. در این حال حضرت فرمودند: «الله اکبر، این کودک فرزند این زن است، اگر فرزند زن دیگر بود،  آن زن بر کودک رحم و شفقت داشت». زن دیگر نیز پذیرفت که مادر واقعی کودک،  زنی است که راضی به آسیب دیدن کودک نشد.(1) 

چه آشنا بود این وضعیت برای مولایی که روزگاری از حق خویش گذشته بود. آن زمان قاضیِ عادلی همچون او،  ادعای بر جانشینی پیامبر اکرم «صلوات الله علیه» را داوری نمی کرد، تا حق در دستان صاحبش قرار گیرد. 

هزاران نفر در غدیر حضور داشتند و با تمهیدات حضرت پیامبر«صلوات الله علیه» ادعای هیچ کدام مبنی بر نشنیدن پیام غدیر، قابل پذیرش نبود.اما دیری نپائید که همه از ترس دنیای خود حق را کتمان نمودند و مانع رشد اسلام شدند. 
 بر سر خلافت ادعا شد، یک طرف امیرالمؤمنین علی«علیه السلام» و طرف دیگر ابوبکر و عمر قرار داشتند. برخلاف دعوای این دو زن، حضرت،  بیّنه به قدر اثبات ارائه نمودند. از دیگر سو حضرت فاطمه «سلام الله علیها» هر شب دست کودکان خویش را می گرفتند و با رفتن به در خانه ی مهاجر و انصار، خانه به خانه واقعه ی غدیر را برای ایشان بازگو فرموده و خواست خدا و نبی را به ایشان یادآوری می کردند. اما چه می توان کرد که میخ آهنین بر سنگ فرو نرود و چشم و دلی را که وانمود به خواب کند، بیدار نتوان نمود. 

به همین جهت حضرت علی «علیه السلام» از حق خویش گذشتند و در وصف اوضاع پیش آمده فرمودند: به خدا سوگند ابوبکر، جامه ی خلافت بر تن نمود، در صورتی که می دانست جایگاه من نسبت به خلافت همانند محور آسیاب به خود آسیاب است که دور آن می چرخد. او می دانست که سیلاب علوم و معارف از سرچشمه من سرازیر می شود و هیچ کس به بلندای مقام من نمی رسد. پس در حالی که در این اندیشه بودم، که حق خویش را به تنهایی بگیرم یا در آن فضای تاریک، صبور باشم. صبری که پیرها را فرسوده، جوانان را پیر و مردان مؤمن را تا روز ملاقات خداوند اندوهگین نگاه می دارد. به ناچار جامه ی خلافت را رها نموده و از آن کناره گیری کردم؛ چرا که دانستم صبر بر این امر، خردمندانه تر است. پس صبر کردم در حالی که خار در چشم و استخوان در گلو داشتم. (چرا که نه می توانستم گمراهی امت را ببینم و نه امکان داشت حرفی بزنم). تنها می دیدم که خلافت را به غارت می برند..(2)

 ازیک طرف رئیس حکومت به لقاء پروردگار شتافته بود و جامعه ی نوپای اسلامی در معرض تهدید قدرت های بزرگ بود و از طرف دیگر خطر منافقین خودنمایی می نمود. از همین رو حضرت، صبر را خردمندانه تر دانستند و برای حفظ جامعه ی با ارزش اسلامی؛ آن گاه که خواستند اره بر بطن جامعه بگذارند و آن را تکه‌تکه کرده و دشمنان را به سیطره بر مسلمین بخوانند، همچون مادر آن طفل از حق خویش گذشتند و حق بودن خویش را با سکوت خود فریاد زدند. در حالی که اگر مدعیان خلافت چون زمان هایی که از قضاوت عاجز می شدند و به حضرت علی «علیه السلام» پناه می بردند، قضاوت حضرت در باب خلافت را باور داشتند، اکنون مساله ای چون اختلاف شیعه و سنی، بهانه به دست دشمنان نمی داد و وحدت مسلمانان را خدشه دار نمی کرد.

 

زهرا صادقی

لینک مطلب در خبرگزاری شبستان