محبت را از فرزندان خود دریغ نکنیم

 

 

آیا فرزندان مانع پیشرفت پدر و مادر می شوند؟!

محبت را از فرزندان خود دریغ نکنیم

وقتی با پدران و مادران درباره محبت به فرزند سخن گفته می شود شاید با پاسخی عجیب رو به رو شویم و آن اینکه آنها میگویند در قدیم که پدر و مادر ما به ما محبت نکردند چه اتفاقی افتاد و چه بلایی سرمان آمد که حالا به سرفرزندمان بیاید؟ حالا فرزندمان هم مثل خودمان! یعنی دقیقا فرزندشان را با گذشته خود مقایسه میکنند و محبت را وسیله لوس شدن و زیاده روی می دانند و اینگونه است که نمی توانند محبت کنند و عاجز از این مهر و محبت می گردنند.
البته طرز تفکر اینگونه انسان ها بسیار اشتباه است زیرا بلایی که قرار است بخاطر این بی مهری بر سر فرزندانمان بیاید همیشه انحراف او به سمت اعتیاد و کارهای خلاف نیست بلکه افسردگی و ناامید شدن از زندگی و همان احساس کردن اینکه خانواده از محبت دریغ میکنند خود بلایی ناگوار و خطرناک است که در آینده ای نه چندان دور خود را نمایان می سازد.

 از طرفی نباید وجود فرزند و محبت به او را مانع پیشرفت در زندگی از جمله پیشرفت در کار و تحصیل دانست چرا که در اسلام همیشه خانواده از جمله تربیت فرزند در اولویت قرار داشته است و روایات و آیات فراوانی در این باره موجود است و شاید تنها روایتی که مکرر به گوشمان خورده و شاید کمتر کسی پیدا شود که به گوشش نخورده باشد این است که “بهشت زیر پای مادران است” بهشتی که همه در تلاش اند راه وصول به آن را بیابند و فکر میکنند راه رسیدن به آن تنها انجام عباداتی چون نماز و روزه و حج و… است.

البته این عبادات از اهمیت ویژه و وافری برخوردارند که هرگز نمی توان آنها را نادیده گرفت اما همیشه حقیقت عبادت تنها این امور نیست و محدود نمی گردد. همانطور که پیامبر(ص) در مقام مادر چنین فرمودند: ای ام سلمه! زن باردار شد اجری دارد و مانند کسی است که جهاد کرده و وقتی زایمان کرد تمام گناهانش بخشیده می شود (مانند کودک تازه متولد شده)، و زمانی که به فرزند شیر داد به او پاداش کسی را می دهند که برده ای از نسل اسماعیل(ع) آزاد کرده است.

 پس با به دنیا آوردن فرزند و نگهداری و تربیت او می توان به بهشت نزدیک شد و اموری ازجمله فرزندداری را باید مکمل سایر عبادات و کنار آن ها قرار داده تا بتوان به هدف اصلی که همان رستگاری و سعادت است رسید.
وظیفه پدری و مادری وظیفه ای است که انسان را به هدفش نزدیک می کند و بلکه لازمه آن می باشد.
باید در پاسخ کسانی که اعتقاد دارند فرزند مانع پیشرفت آنان می گردد و باعث عقب ماندگی است پرسید: آیا وظیفه تربیت و محبت به فرزند که اسلام بر آن تاکید فراوان کرده موجب عقب ماندگی است؟ همان امری که پاداش فراوان اخروی و سعادت در آن است؟ محبت به فرزندی که شادی و شوق و برکت را به همراه خود به خانه می آورد می تواند موجب عقب ماندگی گردد؟

و در آخر: تنها هدف انسان بندگی خداوند متعال است و کسی پیشرفت می کند که خدا را بندگی کند و عقب ماندگی در ترک بندگی خداوند است و محبت به فرزند گونه ای از بندگی خداست….

افسانه مرادی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

صبر از دیدگاه قرآن

صبر از فضایل اخلاقی و سرآغاز بسیاری از نیکی ها و فضایل دیگر می باشد. صبوری همانگونه که دارای آثار فردی و ارزش های فراوانی است می تواند آثار اجتماعی را نیز در بر بگیرد.
صبر از آن دسته فضایلی است که می تواند مانع پیش آمدن آسیب های اجتماعی و فردی گردد که پیشگیری از این نوع آسیب ها زمانی امکان پذیر خواهد بود که این ارزش اصیل را در زندگی بکار ببریم و آن را مبنای عمل خود قرار دهیم.
صبر در لغت به معنای خویشتن داری و حبس نفس است بر چیزی که عقل و شرع آنرا اقضا یا نهی میکند و طبق بیان برخی دانشمندان اهل لغت که می فرمایند صبر به معنی خویشتن داری در مقابل جزع و بی تابی به هنگام بروز بلا و مصیبت است.
صبر آثار فردی بسیاری از جمله: دوستی خداوند، مصونیت از یأس و ناامیدی، زهد و درک صحیح، آسان شدن سختی ها و… را شامل می شود. انسان صبور قطعا هرگز ناامید نمی شود چرا که شکیبایی امیدواری را برایش به ارمغان خواهد آورد.
انسان شکیبا دوستی خداوند را بر حب دنیا ترجیح می دهد و در مقابل مادیات و شهوات و لذات دنیا صبوری پیشه میکند و این بدان معناست که در مقابل نفس سرکش خود صبر می نماید. همانگونه که قرآن نیز در آیه ۱۴۶ سوره آل عمران میفرماید: «و چه بسیار پیامبرانی که با او توده های انبوه جنگیدند و در برابر آنچه در راه خدا به آنها رسید سستی نورزیدند و ناتوان نشدند و تسلیم نگشتند و خداوند صابران را دوست دارد» (حب و دوستی خداوند نسبت به انسان شکیبا).
شاید با خود فکر کنیم صبر تنها برای خود فرد و زندگی شخصی او اثر دارد و کاری به اجتماع و جامعه ندارد اما این کاملا اشتباه است چرا که صبر آثار اجتماعی فراوانی را نیز دنبال می کند که از آن جمله؛حفظ اتحاد و اجتناب از نزاع می باشد که در اینجا صبر سبب روابط سالم اجتماعی و جلوگیری از تنش و نزاع خواهد بود.

مورد دوم پیروزی بر دشمن در میدان جهاد می باشد که در اینجا صبر جمعی و گروهی سبب امیدواری و پیروزی خواهد گشت، و مورد دیگر استحکام پیوندهای اجتماعی می باشد.
در مقابل این آثار اجتماعی آسیب هایی وجود دارد که صبر می تواند مانع آن ها گردد آسیب هایی چون طلاق، خودکشی، وقوع جرم و بزهکاری و… که صبوری در هرکدام یک از این آسیب ها آثار منحصر به فرد خود را دارد.
صبر را می توان از زوایای مختلف تقسیم بندی نمود از جمله تقسیم صبر به صبر جسمانی و صبر نفسانی، صبر مطابق میل و صبر غیر مطابق میل و تقسیم بندی های دیگر که مجال نام بردن آن فراهم نیست.
صبر را از جهت اعتبار و ارزش به سه دسته تقسیم نموده اند: صبر ممدوح همان صبری است که مورد ستایش واقع گردیده و در قرآن با نام صبر جمیل از آن یاد شده. همانطور که خداوند در آیه ۵ از سوره معارج می فرماید: «فَاصبِر صبراً جمیلاً».
صبر مذموم که مورد نکوهش و ذم قرار گرفته همان صبری است که ما در مقابل دفاع از حق انجام می دهیم و قرآن بارها از صبر مشرکان و بی دینان در راه دفاع از خرافات و عقاید باطلشان سخن گفته است و به مسلمانان گوشزد نموده که مخالفان شما همواره یکدیگر را به صبر توصیه می کنند.
و مورد سوم صبر بی ارزش است که هیچ ارزش و منفعتی برای انسان ندارد که نمونه بارز آن صبر گناهکاران در مقابل گناه می باشد.
و در پایان صبر از فضایلی است که خداوند انسان را به آن دعوت فرموده و راهی برای زندگی بهتر و دینی کامل تر پیش پای ما نهاده است.

افسانه مرادی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

غبطه بخوریم یا حسود باشیم؟

 

غبطه بخوریم یا حسود باشیم؟

یکی از اموری که قرآن کریم  به آن می پردازد بررسی علل و عوامل انحرافات انسانی است. خداوند مهربان علاوه بر این که انسان را به علت های انحراف آشنا می سازد به درمان و معالجه ی آن نیز می پردازد.

 از جمله انحرافات اخلاقی که در بین مردم رواج دارد و قرآن نیز به آن می پردازد ویژگی حسد است.

حسد را علمای اخلاق این گونه تعریف کرده اند: «حسادت همان تمنای سلب و قطع نعمت از دیگری است که به صلاح او باشد به عبارتی حسود علاقه مند است که نعمتی از طرف مقابلش سلب گردد حال برایش فرقی نمی کند به او (فرد حسود) برسد یا نه! ».

امیرالمؤمنین علی علیه السلام در مورد حسادت می فرمایند: منشأ و ریشه ی رذایل،  حسادت است»؛

بنابراین برای پیشگیری از رذایل اخلاقی باید ریشه ی حسادت خشکیده شود.

اگرچه حسادت یک ویژگی مذموم است،  اما در نقطه ی مقابل آن ویژگی ممدوحی به نام غبطه وجود دارد. بنابراین لازم است میان حسادت و غبطه مرز قائل شویم.

غبطه در واقع آن است که آرزو کنی آنچه را دیگری دارد، داشته باشی بدون اینکه آرزوی نابودی آن نعمت را برای او در سر بپرورانی،  ولی حسادت یعنی آرزوی نابودی نعمت برای دیگری داشتن و این اوج بی اخلاقیست.

امام صادق علیه السلام در این مورد می فرمایند: «مؤمن غبطه می خورد و حسادت نمی ورزد، منافق حسادت می ورزد و غبطه نمی خورد».

از این حدیث تفاوت غبطه و حسادت به خوبی احساس شده و مرز بین نفاق و ایمان آشکار می گردد.

برای حسادت نشانه های دیگری از جمله ناراحتی از داشتن نعمت دیگری بدون نشان دادن عکس العمل، غیبت، عیب جویی، دشمنی و کینه، بی مهری، قطع رابطه و ... هم ذکر شده است.

نخستین حسادتی که از سوی انسان صورت گرفت حسادت قابیل نسبت به برادرش بود و دلیل این حسادت پذیرفتن قربانی هابیل و نپذیرفتن قربانی قابیل از طرف خداوند بود که این موضوع ریشه ی حسادت را در وجود قابیل محکم و سبب کشتن برادرش گردید.

از طرفی پیامبر گرامی اسلام صلوات الله علیه حسادت را به بیماری بزرگ امت ها تشبیه نموده و می فرمایند که در اثر اختلاف و حسادت است که امت ها نسبت به یکدیگر ظلم و ستم روا می دارند و هرج و مرج ایجاد می کنند.

حسادت از یک سو دارای آثار جسمی و روحی و از دیگر سو دارای آثار دنیوی و اخروی است.

حسادت ایمان انسان را نابود و مانع رشد و تعالی وی می گردد. همچنین موجب آفت دین و حائلی برای جلوگیری از شناخت حقایق  می شود  علاوه بر این بستر سایر گناهان را برای انسان می گستراند.

با توجه به پیوستگی  میان جسم و روح انسان، پر واضح است که حالات روحی و روانی انسان خواه ناخواه برجسم او نیز اثر می گذارد.

افراد حسود معمولا افرادی عصبی، پرخاشگر، رنجور و افسرده هستند و حسادت آن ها نه تنها منجر به تخریب روح و روان آنان شده،  بلکه موجب آسیب به جسمشان نیز می گردد.

همان گونه که حضرت علی علیه السلام نیز می فرمایند: «شگفتا که حسودان از سلامت خود غافل اند».

 احتمالا همه ی ما ضرب المثل حسود هرگز نیاسود را بسیار شنیده ایم و حقیقتا اینگونه است و فرد حسود هرگز رنگ آرامش را به خود نخواهد دید؛ چراکه همیشه از خوشی دیگران غمگین و بخاطر داشتن نعمت دیگران ناراحت است.

این ضرب المثل به شکل زیباتر در کلام حضرت علی علیه السلام آمده است آنجا که می فرمایند: آفرین بر حسادت چه عدالت پیشه است، پیش از همه صاحب خود را می کشد.

همانگونه که ذکر شد برای حسادت آثار اخروی نیز وجود دارد از جمله اینکه شخص حسود بدون حساب به جهنم می رود و بدبختی و شقاوت دنیا و آخرت را به همراه دارد.

و در آخر به قول بزرگان حسود را آزار مده چرا که خود در آتشی بی پایان غرق است.

افسانه مرادی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

معیارهای سبک زندگی اسلامی

 

معیارهای سبک زندگی اسلامی

خانواده مناسب ترین جایگاه برای تامین نیازهای فرد و بهترین بستر برای رشد و ترقی اوست؛ جایی که انسان در آن احساس امنیت و آرامش می کند. گرچه در جامعه ی امروزی عوامل متعددی سبب تزلزل و سستی خانواده گشته و  آن را دچار چالش و مشکلاتی نموده است، اما با این حال هیچ چیز هرگز قادر نخواهد بود که جایگزین مناسبی برای خانواده گردد.

ادیان الهی نیز همگی بر حرمت و قداست این جایگاه تاکید نموده و از آن حمایت می کنند؛  از سوی دیگر اسلام نیز قوانینی را در راستای حفظ  خانواده مقرر نموده است.

سبک زندگی به روشی می گویند که افراد در طول زندگی انتخاب می نمایند و پایه و بنای آن در خانواده نهاده می شود.

به عبارتی سبک زندگی همان منش و کردار انسان برای رسیدن به خواسته ها و اهدافش است که متأثر از فرهنگ و نژاد وباورهای فرد بوده و انسان از آن الگو گرفته و رفتار و کردار خود را مطابق با آن تنظیم می نماید.

هم چنین اسلام سبکی را مناسب برای زندگی می داند و برمی گزیند که از یک طرف موجب هدایت و تعالی فرد و ازطرف دیگر منجر به سلامت جسم و روح وی گردد.

بحث سبک زندگی اسلامی آنقدر مورد توجه و اهمیت قرار گرفته که رهبر معظم انقلاب در این باره می فرمایند: «یکی از ابعاد پیشرفت با مفهوم اسلامی عبارتست از سبک زندگی کردن، رفتار اجتماعی شیوه ی زیستن، این یک بعد مهم است ما اگر از منظر معنویت نگاه کنیم که هدف انسان رستگاری و فلاح و نجاح است، باید به سبک زندگی اهمیت دهیم اگر هم به معنویت و رستگاری معنوی اهمیت نمی دهیم و اعتقاد نداریم،  برای زندگی راحت و زندگی برخوردار از امنیت روانی و اخلاقی باز پرداختن به سبک زندگی مهم است بنابراین مسئله، مسئله ی مهمی است».

دین اسلام برای سبک زندگی و استحکام آن معیار هایی معرفی می کند که برخی از آن ها عبارتند از، مسئولیت پذیری اعضای خانواده، رعایت حقوق متقابل، امنیت روانی، حل عاقلانه و عادلانه ی اختلافات، ارتباط محبت آمیز بین اعضاء، احسان به والدین و هم چنین تلاش در جهت تامین نیازها و معاش خانواده.

 در نگاه آموزه های دین،  سبکی اسلامی تلقی می شود که شامل چنین معیارهایی باشد.

یک خانواده ی اسلامی خانواده ایست که تلاش گر و فعال باشد؛  چراکه تلاش افراد در این مورد نه تنها سبب عزت نفس آنان می گردد،  بلکه موجب نشاط و سلامت روح و روان آن ها نیزمی شود.

 امام صادق علیه السلام در این باره می فرمایند:«هرکس به شایستگی در حق خانواده اش نیکی کند عمرش طولانی می شود.»و در حدیثی دیگر نیز از امام علی علیه السلام آمده است:«خدمت به خانواده، کفاره ی گناهان کبیره و خاموش کننده ی خشم خداوند ومهریه ی حور العین و ازدیاد کننده ی حسنات و درجات است.»

 همانطور که می دانیم دیدگاه اسلام این است که هرکس در راه امرار معاش و برطرف کردن نیازهای خانواده تلاش کند مانند کسی است که در راه خدا جهاد کرده پس چه زیباست این جهاد در راه خدا و برگزیدن سبکی اسلامی برای زیستن.

افسانه مرادی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

واجبی که به فراموشی سپرده شد!، خواب متولیان فرهنگی به چه قیمت؟

 

 

 

 

واجبی که به فراموشی سپرده شد!/ خواب متولیان فرهنگی به چه قیمت؟

امربه معروف و نهی ازمنکر از فروعات دین به شمارمی روند که البته از اصلی ترین واجباتی هستند که تاکید فراوان برآن شده است و تحکم و استواری یک جامعه اسلامی برآن متوقف میباشد.

معروف در لغت به معنای شناخته شده و منکر به معنای ناشناخته میباشد که این دو واژه به ترتیب به معنای نیکی و بدی است.معروف به اعمال نیک ازطرف عمل‌کننده و منکر به کار ناپسندی میگویند که فرد انجام میدهد و باید آنرا ترک کند.

برخی معتقدند امر به معروف ونهی از منکر سبب دخالت در زندگی شخصی افراد است و مانع انجام اعمال وکارهای مورد علاقه ی آنان میگردد و معتقدان به این حرف آمران و ناهیان(امرکننده به معروف و نهی کننده از منکر)را دخالت کننده میدانند، درصورتی که قضیه کاملا برعکس میباشد چرا که این واجب موکد از ابتدای ورود اسلام و پایه گذاری آن وجود داشته و پیامبران و ائمه(ع) عمل کننده ی به آن بوده اند و قطعا اگر دخالت نامیده میشد معصومین(ع) هرگز آن را انجام نمیدادند پس راهی برای انکار آن وجود ندارد از طرفی دیگر این امر ونهی از نکاتی است که قرآن کریم به طور صریح و واضح آن را تاکید میکند همان کتابی که پایه و اصول دین و نازل شده از سوی خداوند تعالی است.

البته هرشخصی را نمیتوان آمر و ناهی نامید چرا که این واجب نیز مانند سایر واجبات شرایط و اصول خاصی را میطلبد از جمله اینکه؛ فرد آمر وناهی باید عامل باشد و این بدین معناست که خود نیز به امر و نهی ایی که میکند عمل کند چرا که در غیر این صورت هرگز تاثیری نخواهد داشت. مانند زمانی که زنی فرزند خود را نزد حضرت علی(ع) آورد و ازحضرت خواست که او را از خوردن خرمای زیاد نهی کند حضرت فرمودند: فردا بیا! فردا که زن فرزندش را آورد حضرت به او فرمود خرمای زیاد نخور…زن باتعجب گفت چرا دیروز اورا نهی نکردید امام گفتند چون دیروز خود خرما خورده بودم! و چه زیباست این عمل امیرالمؤمنین(ع) زمانی که کاری را خود انجام داده اند دیگری را ازآن نهی نمیکنند و چه زیباتر اگر مانیز اینگونه باشیم.

از طرف دیگر امربه معروف و نهی از منکر همیشه از طریق زبان وبه طور مستقیم صورت نمیگیرد بلکه گاهی میتوان با رفتار وحالاتی در چهره به صورت غیر مستقیم مقصود خود را به طرف مقابل فهماند که کارش اشتباه است مانند ترش رویی و اخم کردن و… و یا اینکه با انجام دادن کار نیکی (مانند صدقه دادن)دیگری را به آن کار دعوت کرد و زمانی که زبان و حالات و رفتار جوابگو نیستند گفته شده میتوان از زور استفاده کرد که این اهمیت وافر و فراوان این واجب را تاکید میکند.

هم چنین فرد آمر و ناهی باید با حفظ جان و مال و ناموس خود دست به این عمل بزند زیرا درصورتی که جان و مال او در معرض خطر قرار گیرد این عمل از او سلب میگردد.

باید دانست و متوجه تاثیر این عمل واجب بر جامعه و به ویژه جامعه ی امروزی بود چرا که هرلحظه جامعه از سمت و سویی تهدید میگردد و امر به معروف و نهی از منکر میتواند تاثیر به سزایی در پیشبرد جامعه داشته باشد.

 

افسانه مرادی

لینک مطلب در اصفهان شرق