قناعت فرصتی برای آرامش

 

قناعت فرصتی برای آرامش

قناعت یعنی اکتفا کردن به آنچه که داریم و دوری از گله و شکایت بابت آنچه که نداریم.

گاهی وقتها باید داشته ها را نظاره گر بود. خانواده، سلامتی، درآمد کم اما حلال، جایگاه اجتماعی، آبرو، دل خوش، استعداد و هزاران هزار نعمت دیگر که از شمردنشان ناتوانیم.

وظیفه ما در برابر آنچه خداوند به ما بخشیده شکر نعمت است. اگر شکر نعمات الهی را بجا آوردیم رزقمان مضاعف می گردد، اما اگر تنها گوشه ای نشسته و نداشته هایمان را مرور کردیم کم کم داشته هایمان را هم از دست می دهیم.

یکی از راهکارهایی که در روایات برای تمرین قناعت ارائه شده این است که در امور دنیوی به آنهایی که سطح زندگی شان پایین تر است نظر افکنید و در امور مربوط به آخرت به بالادستان نگاه کنید.

وقتی به زندگی کسانی که از نظر مادی از ما پایین تر هستند بنگریم، ناخودآگاه به آرامش رسیده و از میزان اضطرابمان کاسته خواهد شد، چرا که در آن لحظه ذهن ما به این موضوع معطوف می گردد که وضع زندگی ما به لطف خدا از دیگران بهتر است و همین مساله آرامش ما را به دنبال خواهد داشت.

از دیگر سفارش هایی که منجر به شکر بیشتر و قناعت بهتر می گردد رفتن بر سر مزار مردگان است چرا که این امر انسان را متوجه فرصت زندگی می کند و او را شاکر و قانع بار می آورد.

تاکید اسلام به عیادت از بیماران و دلجویی از حال یتیمان و دستگیری از زیردستان و سفارش به همنشینی با فقیران و کمتر همنشینی نمودن با ثروتمندان نیز در راستای تقویت روحیه شکرگزاری انسان است.

نسیان و فراموشی بخش جدا نشدنی از وجود انسان است و شکر دائمی نعمات همچون پادزهری اثر غفلت ها را از بین می برد.

نکته دیگر اینکه در آموزه های اسلام انسان از یک سو به تلاش و کوشش برای کسب روزی دعوت شده و از سوی دیگر تاکید شده که خداوند روزی همه مخلوقات را بر عهده دارد و کسی را بی روزی نمی گذارد. البته این بدان معنا نیست که تلاش نکنیم و چیزی به دست نیاوریم بلکه منظور این است که با تلاش به آنچه رسیده ایم راضی باشیم.

و نکته ی آخر اینکه انسان هرچقدر بیشتر تمکن مالی داشته باشد مسئولیتش نیز بیشتر خواهد بود و با همان دارایی مورد ابتلاء و امتحان الهی قرار خواهد گرفت همانگونه که قرآن می فرماید:

وَ لا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَهَ الْحَیاهِ الدُّنْیا لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ وَ رِزْقُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَ أَبْقى‏

و هرگز به متاعى که ما به گروهى از آنها داده ‏ایم، چشم مدوز که (این) شکوفه و جلوه‏ زندگى دنیاست (و ما مى‏ خواهیم) تا آنها را در آن بیازمائیم و (به یقین) روزىِ پروردگارت بهتر و پایدارتر است. (طه ۱۳۱)

 

زینب صالحی هاردنگی

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

تبلیغ به سبک قرآنی

خبرگزاری حوزه / قرآن کریم همه ی جنبه های هدایتی انسان را مورد توجه قرار داده و تحت عناوین  مختلف به بیان و ارئه ی راهکار برای دست یابی به سعادت پرداخته است.

حتی ممکن است این راهکار در قالب یک داستان در فضای به ظاهر متفاوت بیان شده باشد. یکی از شئونی که مبتلا به زندگی انسان ها علی الخصوص طلاب علوم دینی است امر تبلیغ می باشد.

قرآن کریم برای تأثیر گذاری این امر مهم در مخاطب و نحوه ارائه ی شکیل و منسجم آن به افراد،   ضمن بیان روش مبلغان مطرح در این کتاب آسمانی، مطالب مهم و ارزشمندی را نیز به مبلغان گوشزد کرده است.

البته این مطلب را باید به خاطر داشته باشیم که تبلیغ لزوما به معنی ارائه ی سخنرانی به نحو رسمی و در یک جمع نظامند نیست؛ بلکه می تواند مصادیق فراوانی را شامل شود تا جایی که حتی ارائه ی مفاهیم دینی توسط والدین به فرزندان را نیز در بر می گیرد.

یکی از مضامینی که در قرآن کریم دراین باره می توان سرلوحه کار قرار داد، داستان مؤمن سوره یس است.

وی که از او با نام «حبیب نجار»یاد شده است بعد از این که  متوجه طغیان و شورش علیه پیامبر زمان در مرکز شهر می شود با اینکه فردی عامی و ساده در جامعه است، خود را ملزم می داند که با عجله خود را در میان قوم خویش قرار داده و با اندرز و مؤعظه آنان را از افتادن در ورطه ی هلاکت و نابودی نجات دهد.

وی در آغاز با ادای کلمات محبت آمیز به انذار می پردازد و این نشان دهنده اهمیت مهرورزی نسبت به مخاطب برای دریافت پیام مبلغ است.

بعد در قالب چند جمله به هشدار قوم خود می پردازد. محتوای خیرخواهانه دعوت او خود راهکاری فرا روی مبلغان جامعه است ولی این نکته حائز اهمیت این است که ایشان بعد از دلسوزی فراوانی که برای هدایت قوم خویش ابراز می دارد و با اینکه بی هیچ چشمداشتی خود را از محل دوری به نیازمندان هدایت می رساند، به قتل رسانده می شود.

سخنان پر شور و هیجان‏انگیز او که با استدلالاتی قوی و نیرومند و نکاتی جالب و دلنشین همراه بود در آن قلبهای سیاه و سرهای پر از مکر و غرور نه تنها اثر مثبتی نگذاشت بلکه چنان آتش کینه و عداوت را در دل های آنان برافروخت که از جا برخاستند و با نهایت قساوت و بی رحمی او را به شهادت رساندند.

به روایتی او را سنگباران کردند و پیکرش را چنان آماج سنگها ساختند که بر زمین افتاد و جان به جان آفرین تسلیم کرد و به روایت دیگری او را زیر پاها چنان لگدمال کردند که روحش به آسمان پرواز کرد.

اما نکته جالب، بیانی است که خداوند بعد از این چنین شهادتی و بعد از خطاب «قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّة/ به او گفته شد وارد بهشت شو» (یس-۲۶) از وی نقل می کند.

«قالَ یا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُون/ گفت ای کاش قوم من می‏دانستند» (یس-۲۶) در این جمله هنوز هم محبت عمیق نسبت به مخاطب جلوه گر است.

عبارت «ای کاش» در مواقع حسرت عمیق به کار می رود و همین طور کلمه «قوم من» نشان از محبت و عشق به مخلوقات الهی دارد.

او بعد از رسیدن به نعمات الهی و مشاهده جایگاه خود در بهشت نه تنها از عملی که مردم در حق او مرتکب شده بودند اظهار شکایت نمی کند؛ بلکه هنوز هم آرزوی هدایت آن ها را دارد.

این نمونه یک مبلغ دین و پیغام رسان الهی در میان مردم است که قرآن کریم ماجرای تبلیغ او را در ضمن بیان داستانی گنجانده است تا هر کس در هر زمان و مکانی که دغدغه ی هدایت سایرانسان ها را دارد، وی را الگوی خویش قرار داده و به او تأسی جوید.

آزاده ابراهیمی فخاری

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

رزق، تنها یک ابزار برای بندگی بهتر است

رزق، تنها یک ابزار برای بندگی بهتر است

«زهرا ابراهیمی» در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در اصفهان درخصوص رابطه رزق و درآمد اظهار داشت: رزق انسان از ناحیه خداوند است و خالق هرگز مخلوق خویش را فراموش نمی کند، پس جای نگرانی نیست، همانگونه که خداوند در قرآن می فرماید:«إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِینُ ؛ خدا روزی رسان است و اوست دارنده نیرویی سخت استوار.» (سوره ی الذاریات، 58)

 این محقق حوزوی خاطرنشان کرد: رزقی که برای انسان مقدر شده به انسان می رسد، منتها این امر نباید منجر به غفلت از تلاش گردد، چرا که این عالم، عالم اسباب است و همه امور از جمله مقدرات در سایه زنجیره سبب و مسبب ها و واسطه ها معنا پیدا خواهد کرد؛  لذا هیچ مقدری بدون عبور از مجرای خود به نتیجه نمی رسد، همانگونه که قرآن به این سنت الهی اشاره می کند آنجا که می فرماید: «لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاّ ما سَعی»؛ «بهره ای برای انسان جز سعی و تلاش او نیست.«

وی اضافه کرد: رزق تنها یک ابزاری است برای بندگی بهتر، پس نباید آن را هدف تلقی کرد؛ بنابراین داشتن حساب های بانکی متعدد و پول روی پول گذاشتن و سودآوری بیشتر و تبدیل شدن به دغدغه اصلی انسان ، او را از فلسفه خلقت که همان عبادت و بندگی خداوند است، دور می کند.

 ابراهیمی با بیان اینکه حساب های بانکی اگرچه جزء دارایی و ثروت انسان به شمار می روند، اما گاهی جزء رزق انسان محسوب نمی شوند بلکه حاصل زیاده خواهی او هستند، افزود: توجه کنیم که رعایت تعادل در همه امور زندگی مؤمن، از جمله پول درآوردن او اصالت دارد؛ پس در زمینه کسب روزی نیز نه آنچنان حریص باشیم که وقتی برای بندگی نداشته باشیم و نه اهل کسالت و تنبلی که رزق مان محدود شود، بلکه باید در حد ضرورت و متناسب با توان خویش تلاش کنیم. 

این پژوهشگر مذهبی ابراز داشت: برخی از افراد حسابهای بانکی زیادی دارند، اما بهره حقیقی از آنها نمی برند؛ لذا اینها رزقشان محسوب نمی شود بلکه این اموال تنها وبال گردنشان خواهد بود و باید در برابرش حساب پس بدهند. 

وی یادآور شد: رزق بودن هرچیزى منوط به میزان انتفاع و بهره  بردن از آن است، بنابراین حساب های بانکی اگر منفعتی حقیقی برای انسان نداشته باشد رزق او محسوب نمی شود.
این پژوهشگر حوزوی با تأکید بر اینکه رزق حقیقی و واقعی همان مقداری است که انسان به واسطه آن می تواند بندگی کند، گفت: انسان از یک طرف تلاش می کند و بدون حرص داشتن، با توکل بر خدا برای کسب روزی حلال گام بر می دارد و از طرفی یقین به رزق مقدر دارد و از سویی تمام هم و غم خویش را صرف دویدن های بی اساس نمی کند. 

وی ادامه داد: پس انداز کردن و داشتن حساب بانکی به خودی خود امر مذمومی نیست و گاهی مدیریت صحیح اقتصادی در زندگی انسان را مجاب به پس انداز می کند، منتها اگر این روش پس انداز منجر به تطمیع انسان شود و او را از امور نیکی همچون انفاق و قرض الحسنه دور نماید، مذموم تلقی می شود.

 زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری شبستان

 

 

شیشه ها را بالا نکشیم

 

شیشه ها را بالا نکشیم

صاحب نیوز– زهرا ابراهیمی/ اگر چه نگاهش را از من می دزدید، اما شیشه ی ماشین را پایین کشیدم و با نگاهم دعوتش کردم تا نزدیک تر شود.با چشم هایش، دستانم را دنبال می‌کرد، شاید می خواست ببیند بالاخره یک شاخه گل می خرم یا نه؟

این اتفاق، نه حکایت یک روزه من که حکایت هر روزه کودکان کار است. حکایت سال‌ها رهگذری در خیابان‌هایی است که سردی هوا و داغی زمینش را بارها تجربه کرده‌اند.

گویا زبانمان با دیدن این صحنه ها،  بیش از پیش در تقلای گفتگوست. گاه به درگاه خداوند گله می کنیم و او را به معصوم و غیر معصوم قسم می دهیم تا رزق کودکان کار را افزون نماید و گاه نیز لب به نفرین و شکایت باز کرده و بر عاملان تکرار هر روزه این صحنه‌ها لعنت می فرستیم،  آنگاه در ذهن خویش آنهایی را که باعث این حجم از تلخی اند به دادگاه عدالت می کشانیم . گاه نیز با به کاربردن جملاتی که همراه با احساس ترحم است، احساس ناراحتی خویش را بیان می‌کنیم.

اما صحنه دیگری که تکراری تر از صحنه ی حضور بچه‌هاست، این است که برخی به محض دیدنشان از دور،  شیشه های ماشین را بالا می کشند و این گونه مانع نزدیک شدن آنها می شوند.

آنچه بیش از خریدن یک جنس و پرداخت پول به بچه‌های کار اهمیت دارد، روش برخورد با این کودکان است. برخوردی که می ‌تواند عزت نفس آنها را بالا ببرد و یا کرامت انسانیشان را خدشه دار کند،  لبخندی که می‌تواند خنده را بر لبانشان بنشاند و یا اخمی که تخم کینه و حقد در دلشان بکارد. اگر چه شاید قرار گرفتن آنها در این وضعیت و رهایی آنها نیز در دست ما نیست اما طرد کردنشان با بالا کشیدن شیشه ها ویا استقبال از آنها با پایین کشیدن همان شیشه ها در دستان ماست.

بحث بر سر خریدن یا نخریدن اجناس از این کودکان نیست، بحث بر سر کمک کردن یا کمک نکردن به آنها نیست،  بلکه حرف اصلی این است که آنها کودکند و در انتخاب این جایگاه دخلی ندارند، پس نباید با نگاه و رفتارمان آزارشان دهیم.

شاید اگر درمواجهه با آنها لبخند بزنیم، دست نوازشی بر سرشان بکشیم و با آداب تمام از آنها احوالپرسی کنیم، بتوانیم کمی از میزان تنفرشان را از بی‌عدالتی در اجتماع بکاهیم. باید کاری کنیم تا لبخند کودکان کارقشنگ ترین اتفاق این روزهای تلخ خیابان باشد.

و حالا باز چراغ سبز می شود و ما رد می شویم همانگونه که عدالت نیز از مقابل چشمانشان رد شد. چشمانی که همیشه در آن سوال های پرابهام رژه می‌روند و پاسخی برایشان نمی یابند.

 

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب  در خبرگزاری صاحب نیوز

 

چرایی گرایش مردم به رمال‌ها،وقتی خیال‌پردازی جای عقل را می گیرد

 

چرایی گرایش مردم به رمال‌ها/وقتی خیال‌پردازی جای عقل را می گیرد

به گزارش خبرنگار مهر، این هفته در طرح «سه شنبه‌ها با پاسخگویی به سوالات دینی» خبرگزاری مهر، کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی در ارتباط با یکی از شبهات رایج این روزها درباره آگاهی از آینده با مراجعه به رمال ها و فالگیرها توضیحاتی ارائه کرده است.

در این ارتباط زهرا  ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: انسان به لحاظ انسان بودنش، جویای کسب آرامش و خواهان رسیدن به آسایش است و در زندگی فردی واجتماعی خویش، تمام توان خود را در جهت رسیدن به اهداف مذکوربکار می گیرد.

وی افزود: مشکلات و گرفتاری ها در زندگی انسان مانع آرامش و آسایش او می شوند؛ او برای رهایی از این شرایط گاهی از ابزارهای مادی استفاده می کند و گاهی با تمسک به ابزار معنوی در صدد حل مشکلات خویش بر می آید.

ریشه گرایش به خرافات نیز به نیازهای انسان باز می‌گردد

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی با اشاره به اینکه ریشه ی گرایش به خرافات نیز به نیازهای انسان باز می گردد،تاکید کرد: زمانی که انسان غرق در مشکل می شود، خود را نیازمند کسی یا چیزی می بیند که یاری اش کند و گره از کارش باز نماید.

وی ادامه داد: اگر انسان از طرفی درک درستی از جایگاه خود در نظام خلقت نداشته باشد و نقش تلاش و کوشش خود را نادیده انگارد و از سویی دیگر نسبت به جایگاه خداوند در متن خلقت بی اطلاع باشد و صفاتی همچون علم و حکمت و قدرت خداوند را نشناسد ممکن است در مسیر حل مشکلات،  گرفتار افرادی شود که ازآنها می توان با عنوان راهزنان اعتقادی یاد کرد.

فالگیر راهزنی است که که در مسیر اعتقاد به معنویت انسانها، دام پهن نموده است

ابراهیمی با بیان اینکه رمال ها، کف بین ها، دعا نویس ها و فال گیرها گویا راهزنانی هستند که در مسیر اعتقاد به معنویت انسانها، دام خود را پهن نموده و در بزنگاه مشکلات فعال می شوند، تاکید کرد: کافی است سری به کانال ها و پیج هایی بزنیم که با همین عناوین در فضای مجازی در حال فعالیتند؛ به وضوح خواهیم دید که تعداد دنبال کنندگان این گروه ها حتی نسبت به برخی از گروه های علمی بیشتر است.

وی با تاکید بر اینکه به نظر می رسد آنها که از عقل و منطق بهتر و بیشتری برخوردارند کمتر در اینگونه دام ها گرفتار می شوند، تصریح کرد: اصولا افرادی که اعتقاد محکمی دارند و به جای خیال پردازی در ذهن، با تلاش و کوشش در فضای خارج از ذهن قدم در مسیراهداف بر می دارند، به پوچی کار رمال ها واقفند، اما افرادی که به نوعی می‌خواهند از تلاش و کوشش فرار کنند و به اصطلاح ره صدساله را یک شبه طی نمایند رمال ها را بجای خود و خدا می نشانند و از آنها طلب استمداد می نمایند.

اگر کف بین‌ها و فال‌گیرها کاری از دستشان بر می آمد قبل از همه برای خود کاری می کردند

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی با اشاره به اینکه با کمترین بهره عقلی نیز می توان فهمید که اگر کف بین ها و فال گیرها کاری از دستشان بر می آمد قبل از همه برای خود کاری می کردند تا مجبور به استفاده از این شیوه ها نگردند، بیان داشت: انسانی که گرفتار مشکلات است از حیث روحی همواره در انتظار شنیدن خبرهایی خوش است، خبرهایی که نشان از اتمام مشکلاتش داشته باشد

وی تصریح کرد: .رمال ها گویا در اثر تجربه به برخی از نکات روانشناسانه آگاه شده اند و به همین دلیل با نوید دادن به تمام شدن مشکلات و مژده دادن به سفر ومسافرت، شنیدن خبر خوش، کسب پول، رسیدن به معشوق و دریافت هدیه و غیره همچون چراغی که از دور سوسو می کند نورامیدی می شوند در دل مراجعه کنندگان و مراجعین نیز چون شنیدن این حرف ها خوشایندشان است حاضرند پول بدهند تا این حرف ها را بشنوند.

 تلاش عامل مادی و توکل به عنوان عامل معنوی رمز موفقیت

ابراهیمی با اشاره به اینکه در آموزه های اسلام تلاش به عنوان عامل مادی و توکل به عنوان عامل معنوی رمز موفقیت معرفی شده است، بیان داشت: خداوند در قرآن می فرماید که » بگو، هرگز جز آنچه خدا خواسته به ما نخواهد رسید، اوست پشتیبان ما و مؤمنین بر خدا توکل می کنند.

وی با بیان اینکه وقتی کار رمال ها در جامعه رونق بگیرد این بدین معناست که بهره بردن از عقل و منطق در آن جامعه درحال کم رونق شدن است، گفت: نکته بعد اینکه درآمدهای حلال درآمدهایی است که با سختی و زحمت فراوان عجین شده باشد، اما به خوبی می بینیم که کف بین ها و رمال ها با کمترین زحمت به سودهای فراوانی می رسند و همین مساله می تواند نشانه ای باشد بر عدم تقوای آن ها در کسب روزی حلال و کسی که اهل تقوا نباشد حرفش نیز قابل اعتماد نخواهد بود

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی اضافه کرد: .علاوه براین فریب و دروغ در کسب و کار ، آفت رزق حلال است و این در حالی است که دروغ،  بخش اعظم حرف های رمال هاست، بنابراین فراموش نکنیم که ما با مراجعه به آنها، بازارشان را داغ نموده ایم اما عده ای ممکن است ابتدائا فقط به خاطر هیجان و کنجکاوی سراغ اینگونه امور بروند و یا مثلا به پیشنهاد دوستی،  به فال قهوه خوش بین شوند اما در ادامه جذب این عوامل فریب شده و به سختی از آن نجات می یابند.

وی با اشاره به اینکه کار رمال ها چیزی جز فریب نیست و فریب دادن خلق، از ابزار شیطان است، ابراز داشت: خداوند قرآن می فرماید که (شیطان) آنان را بسیار وعده دهد و آرزومند و امیدوار کند، ولی آنان را چیزی به جز غرور و فریب وعده نمی‌دهد.

ابراهیمی ابراز داشت: رمال ها  تیز هر کس را متناسب با ویژگی هایی خودش فریب می دهند. کافیست چند دقیقه ای بین رمال و مراجعه کننده گفتگویی صورت گیرد و یا واسطه ها و معرف ها اطلاعاتی را در مورد شخص مراجعه کننده به رمال داده باشند، در این زمان رمال متناسب با شخصیت فرد از ابزار لازم برای فریبش بهره می برد.

از نظر آموزه های اسلام کسی جز خداوند از آینده ی بشر اطلاع ندارد

وی بابیان اینکه او گاهی با تطمیع شخص، گاهی با بهره بردن از احساساتش و گاهی از طریق تطهیرکلامش با مطالب دینی و مذهبی مخاطبش را می فریبد، گفت: هیجان انسان در شنیدن خبرهایی از آینده، کف بین ها را مجاب به پیشگوئی می نماید. در حالی که از نظر آموزه های اسلام کسی جز خداوند از آینده ی بشر اطلاع ندارد.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی ابراز داشت: ازجمله راهکارهایی که در نگاه تربیتی اسلام در رابطه با برخورد با شخص دروغگو مطرح می شود این است که نباید به سخنان شخص دروغگو بها و ارزش داد. اگر برخورد ما با کف بین ها و رمال ها نیز منطبق بر همین دستور اسلام باشد و مردم به حرف اینگونه افراد ارزشی ندهند آنها فضا را بدین شدت برای خود باز نمی بینند تا براحتی مانور دهند.

وی تاکید کرد: اگرچه در ابتدای کلام عرض شد که ریشه ی رجوع مردم به فال گیرها ، وجود مشکلات است اما نقش ضعف اعتقاد و ایمان را نباید از نظر دور داشت.عوامل متعدد فردی و اجتماعی و تربیتی و خانوادگی در تقویت و یا تضعیف ایمان موثرند که می توانند دلیلی برای این نوع گرایش ها باشند.

 

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری مهر