تعدد زوجات به نفع زنان یا مردان؟

 

تعدد زوجات به نفع زنان یا مردان؟

حق ازدواج و تأهل، از جمله حقوق اولیه  هر انسانی است که محروم نمودن او از این حق، ظلمی است بزرگ و غیر قابل جبران.

 در دین اسلام، ازدواج و اقدام برای تشکیل خانواده برای مردان و زنان، مستحب موکد است؛ زن و مرد، هردو حق انتخاب دارند و هر دو مستحق دریافت آرامش از ناحیه یکدیگرند؛ بنابراین هرآنچه بتواند در تثبیت این آرامش موثر باشد رواست و هر امری که آرامش این دو را در متن خانواده بر هم زند مذموم شمرده می شود.

همانگونه که قرآن می فرماید که «و از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد؛ در این نشانه‌هایی است برای گروهی که تفکّر می‌کنند!( روم آیه ۲۱)»

در آموزه های اسلام آنچه در دایره ی واجب، حرام،مکروه، مستحب و مباح قرار گرفته است همه و همه به میزان تاثیرگذاری این احکام در سعادتمندی انسان بازمی گردد.چنانچه تاثیر امری به شدت در تامین سعادت انسان موثر باشد، واجب و چنانچه او را از سعادتمندی دور نماید حرام است و به همین ترتیب سایر احکام نیز دارای فلسفه و علت است حتی اگر برای ما قابل درک نباشد.

تبعیض و عدم توجه به حقوق زن و مرد هر دو آسیب زاست. اگر چه برخی برای رهایی از تبعیض علیه زنان، به ظلم ناخواسته بر علیه مردان اقدام نموده اند و عده ای نیز در دفاع از حقوق مردان آنچنان بی وقفه تاختند تا جایی که ظلمشان بر زنان گوش فلک را کر کرد.

هنگام ظهور اسلام در میان اعراب، برخورد دین با قوانین به سه شکل ابداع، اصلاح و حذف نمود پیدا کرده است؛ در واقع دین اسلام مبدع برخی از امور، اصلاح کننده برخی دیگر و همچنین حذف کننده  قوانین ضد انسانی و اخلاقی بود.

بنا و اساس اسلام در امر ازدواج تکیه بر ازدواج دائم با محوریت تک همسری است و این موضوع مورد توجه، تأیید و تأکید آموزه های دین قرار گرفته است؛ فرم تک همسری در اسلام طبیعی ترین حالت ممکن درازدواج است و انحصار احساسات و عواطف زن و مرد به یکدیگر زیباترین مظهر عشق ورزی.

اسلام مبدع چند همسری نبوده است

در جامعه عرب قبل از اسلام، بحث چند همسری وجود داشت و ریشه این بحث به قرنها پیش از ظهور اسلام باز می گشت؛ بنابراین اسلام مبدع چند همسری نبود و تعدد زوجات به اصطلاح از احکام تأسیسی اسلام نبوده است بلکه از احکام امضایی اسلام بشمار می رود.

منتها به دلیل توجه اسلام به تمام شرایط و موقعیتها، این مساله به طور کامل حذف نشد و مجوز استفاده از آن به برخی از زمانها و در بعضی از شرایط تعلق گرفت.

بعضا ممکن است شرایطی در برخی از خانواده ها پیش آید که تنها راه نجات ازاین بن بستها تجویز این مساله باشد و یا مواردی همچون فزونی تعداد زنان در مقایسه با مردان، نازایی و بیماری مسری زن یا مواردی که زن به هر دلیلی، همسر اول خود را از دست داده است و نیازهای جنسی، مالی، فرهنگی، عاطفی و غیره همچنان وجود دارد.‏

نحوه استفاده افراد از مباح بودن چند همسری مایه تاسف است

 آنچه باید احساس تاسف انسان را در امر چند همسری برانگیزد نه وجود این قانون در دین، بلکه نحوه استفاده افراد از این قانون دینی است به نوعی که برخی از افراد درجه نگاهشان به این امرِ مباح، در حد استحباب و یا حتی تکلیف دچارچرخش می شود و این تغییردیدگاه و همچنین بهره بردن از این قانون دینی در غیر شرایط ضروری و بدون داشتن پیش زمینه های لازم، زیست اخلاقی آنها را به زیست غیر اخلاقی تنزل می دهد و موجبات تنفر برخی اززنان و موضع گیری برخی از مردان را فراهم می آورد.درحالی که باید دقت نمود که تعدد زوجات اگرچه جایز است اما ثواب و استحباب ندارد.

لازم است بدانیم که ازدواجهای پنهانی که همراه بی عدالتی وعدم توانایی اقتصادی و مدیریتی در زندگی است تنها با برچسب مجوز چند همسری شایستگی نمی یابند و نمی توانند از مصادیق مورد نظر اسلام در تعدد زوجات باشند چنانچه خداوند در قرآن کریم می‌فرماید  « و اگر بیم آن دارید که به عدالت رفتار نکنید، فقط یک زن بگیرید.(نساء، آیه ۳)»

دین اسلام در تعدد زوجات شرایط سختی برای مرد گذاشته است و رعایت انواع عدالت اعم از عدالت مالی و رفتاری و غیره را لازم و ضروری دانسته است، بنابراین اگر مردی حتی گمان و خوف ‌این را داشته باشد که نمی‌تواند عدالت را در مورد همسران متعدد مراعات نماید حق ازدواج مجدد را ندارد و این در حالی است که سهل پنداشتن این قوانین توسط برخی از مردان، بنیان خانوادها را دچارتزلزل نموده است.

در مسئله تعدد زوجات، سه امر باید در کنار هم مورد توجه قرار گیرد و نگاه ما به این مسئله باید ذوابعاد باشد.بنابراین تعدد زوجات از سه دریچه نگاه زن اول، مرد و زن دوم نیازمند رصد است.

 نکته قابل تامل این است که اگرچه نگاه احساسی ما را وا می دارد تا با چنین قانونی مقابله کنیم اما واقع‌بینی، انصاف و تفاوت‌های زن و مرد اقتضا می‌کند که برای اوضاع و احوال خاص نیز چاره‌ای اندیشیده شود.

 

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری خبر آنلاین

 

دود بی مسئولیتی، آتش جان امنیت

 

 

دود بی مسئولیتی، آتش جان امنیت

دود آسمان را سیاه کرده بود، سرک کشید. یکدفعه دوستش گفت: «چی را می خواهی ببینی؟ بیا کنار الآن یکی با چاقو تو را می زنه، بدو تا شب نشده به خانه برسیم، اینجا دیگر امن نیست.»

امن، امنیت، این واژه ها تا قبل از شنبه ۲۵ آبان، وجودش برای ما ایرانیان مثل نفس کشیدن امری عادی بود بطوریکه فراموش کردیم چه نعمت بزرگی در اختیار داریم؛ ولی شنبه شب و دو روز بعد آن با تمام پوست و گوشت و استخوان به خاطرش آوردیم.

قبل از آن وقتی می شنیدیم در سوریه، عراق یا افغانستان مردم به خاطر حفظ جانشان فرار می کنند و خانه و کاشانه شان منفجر می شود و در آتش می سوزد، معنایش را به وضوح درک نمی کردیم، چون در ایران امنیت کامل برقرار بود، اما فقط دو روز اغتشاش شد و خانه، مغازه، پمپ بنزین و بانک به آتش کشیده شد، همه در ایران معنای این جمله که بدترین شهر، شهری است که در آن امنیت نباشد را فهمیدند.

البته امنیت دارای ابعاد مختلفی است اما امنیتی که از آن صحبت می شود امنیت اجتماعی است که به واسطه آن امنیت ملی نیز ایجاد می شود.

اگر جمعیت تشکیل‌دهنده یک کشور نسبت به ارزشهای حیاتی مانند تمامیت ارضی، رژیم سیاسی، اعتقادات دینی، فرهنگ و استقلال، احساس تعلق کرده و در احیاء و ارتقای هویت ملی بکوشند، انسجام و امنیت اجتماعی به وجود می آید. اما اگر گروه های مختلف جامعه، اطمینان خاطر خود نسبت به سلامت جامعه را از دست بدهند و با تکیه بر وجوه تمایز مذهبی، دینی و قومی، در مشروعیت ارزش‌های حیاتی تردید کنند و دست به اعمال غیر قانونی بزنند، آنگاه نظام اجتماعی جامعه از هم گسیخته می‌شود و زمینه برای جنگ داخلی، مداخله خارجی، بی اعتمادی و امنیتی شدن مسائل عادی مهیا می‌شود.

 بعد از گرانی بنزین، مردم به سوءمدیریت در نحوه انجام این افزایش قیمت آن هم در شرایط سخت معیشتی شان معترض بودند ولی به  تمامیت ارضی، رژیم سیاسی، اعتقادات دینی، فرهنگ و استقلال سرزمینشان علاقه مند بودند؛ اما عده ای گمان کردند مردم ارزش هایشان را رها خواهند کرد؛ لذا از حق طبیعی مردم برای اعتراض سوءاستفاده کردند تا عقده های خود را خالی کنند، به مال و جان مردم حمله کردند.

آنها امید داشتند تا مردم هم با آنها همراهی کنند و کشور را به سمت جنگ داخلی ببرند، ولی مردم ایران با اقتداء به رهبرشان، در پیروی از قانون، صف خود را از آشوبگران جدا کردند و بدین طریق آشوب ها در ظرف ۴۸ ساعت فروکش شد.

البته اعتراض مردم نسبت به سوءمدیریت ها تمام نشده است، لذا برای جلوگیری از سوءاستفاده غارتگران امنیت جامعه، مسئولین باید فضا و ابزارهای لازم برای ابراز وجود، اعتراض و طرح نظر از سوی مردم را فراهم کنند تا مردم بتوانند، صدایشان را به گوش مسئولین برسانند. همچنین مردم نباید مسئولیت خودشان در به وجودآمدن چنین شرایطی را نادیده بگیرند؛ چون این خود مردم بودند که به مسئولینی که الآن معترض به عملکردشان هستند رأی دادند، پس مسئولیت بزرگتر برای حفظ امنیت و پیشرفت کشور بر عهده خود مردم است.

مردم با انتخاب های آگاهانه خود می توانند افراد شایسته را به مسند قدرت بنشانند و مانع بروز شرایط بد اقتصادی امنیتی شوند. به همین خاطر مردم باید در هنگام انتخاب های خود به جای توجه صرف به تبلیغات اشخاص، کمی، فقط کمی سوابق مدیریتی قبلی نامزدهای کسب مقام های حکومتی را بررسی کنند تا علاوه بر فهم خط مشی فکری آنها به توان مدیریتی‌شان نیز پی ببرند و با توجه به میزان کارایی، آنها را انتخاب نمایند.

 

زهرا باغبانان 

لینک مطلب در ندای اصفهان

عاشقانه از جاده نجف تا کربلا…

 

عاشقانه از جاده نجف تا کربلا…

همگان با چشمانی اشک بار به یک سو می نگرند و به سمت آن گام های کوچک و بزرگ برداشته می شود؛ آری هدف معلوم است، رسیدن به کربلا.

پیاده روی اربعین قبل از آنکه یک همایش عظیم بشری در بعد جهانی باشد، یک بحث عمیق علمی، فلسفی و عقیدتی است. هرکسی با هر سطح از علم و اعتقاد به ادیان و مذاهب مختلف، پس از توفیق شرکت در این کنگره حماسی باید خود را در برابر این پرسش ها بیابد که: آیا این حضور مرا مسئول خواهد کرد؟ پس از بازگشت چه باید بکنم؟ از کجا باید آغاز کنم؟

به خصوص درمورد شیعیان، مسئولیت بسیار جدی تر و سنگین تر است. اصل «اصالت عمل» پس از پذیرش اصول اعتقادی در جهان بینی شیعی، مسئولیت را چیزی بالاتر از انجام تکلیف می داند. «مسئولیت شیعی  تعهدی عاشقانه است که شخص بر اساس ملاک های ارزشی، خود را در قبال عمل به آن متعهد می داند. پیاده روی اربعین آغازیست برای انجام تعهداتی که جا مانده اند؛ چه در پشت مرزهای غفلت و فراموشی و یا لجاجت و تعمد.

آری، قدم های شیفتگان مسیر را می پیمایند تا به نقطه وصال برسند و توشه حرکتی عظیم تر را از مولای خویش دریافت نمایند.

پیاده روی اربعین یک خاطره نیست که پس از گذشت آن تا تقویم سال بعد به فراموشی سپرده شود و زائر آن فقط چند روزی احیاگر شعائر و شور حسینی باشد. زائر اربعین همان گونه که احیاگر روح اسلام است، باید در جهت ثبوت و تحکیم اساسی ترین مبانی اسلامی همواره در حرکت باشد. هدف از پیاده روی اربعین باید حرکتی مداوم باشد؛ نه اینکه در کربلا ایستاد تجلیلی کرد و بازگشت. از شهر کربلا باید به نفس کربلا رسید.

پایان راه نباید همان نقطه آغاز حرکت باشد؛ چرا که اگر چنین شد از زائر آن سلب مسئولیت می کند. حقیقت این حرکت نیابت است؛ یعنی مسئولیتی که زائر به عهده می گیرد تا ادامه دهنده رسالت و نهضت امام (ع) باشد. نفس این همایش عظیم بشری موهبتی ست الهی که پرده از مقابل چشم ها کنار می زند تا برداشت های نادرستی را که بر اذهان مردم چیره شده، از بین ببرد و بگوید که انقلاب امام حسین (ع) برای مبارزه با حکومت امویان بر پا نشد؛  بلکه این انقلاب تبین باوری است که حسین (ع) فدایی همه بشریت شد تا انسان به شکوه و عظمت انسانیت خویش برسد.

آری، اربعین قیام است، قیامی بر علیه غفلت خویش. الهامی است که به پا خیزید؛ اینک وقت یاری حجت خداست. مبادا شما نیز همانند انسان های غافلی باشید که جد غریبش را در صحرای کربلا تنها گذاشتند.

امروز دین می گرید، قرآن می گرید، مومن می گرید، جهان می گرید که مهدی (ع) نیز غریب است؛ هزاران مرتبه غریب تراز جدش حسین (ع). پس باید حرکت کنیم از جنس حرکت حسین(ع)؛ باید انقلاب کنیم از جنس انقلاب حسین (ع)؛ لبیک گوئیم از جنس لبیک یاحسین (ع)؛ اما لبیک به دردانه وجود حسین (ع).

فریاد زنیم لبیک یا مهدی (ع). آقاجان شمشیرهای ما برای توست. آمده ایم با شما عهد و میثاق بندیم که احیاگر اصل «نه» گفتن علوی باشیم؛ «نه» از جنس «نه» گفتن حسین (ع) به تمامی امویان درون و برون، به تمامی آلودگی های فکری و اعتقادی و به تمامی حکومت های غاصب و استبدادی. و بگوئیم که موجی حسینی آمدیم و موجی مهدوی باز می گردیم.

عاشقانه جاده نجف تا کربلا را با همه سختی ها پیمودیم و با تاول هایمان آن را هموار کردیم تا از ارباب بی سر اذن گیریم که با بقیه نفس نفس های عمرمان، بزرگراه ظهورت را صیقل دهیم و در اوج تنهائیت بگوئیم که پدر مهربانی ها دست ما را بگیر تا ما مسافران کربلا از سیره حسین (ع) جا نمانیم.

 

منیرتاج 

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

وحدت یعنی: مسلمان بودن و ماندن نیازمند پرداخت هزینه است!

آزاده ای که  از روزهای اسارت می گفت، از نقشه های پلید و دشمنی های دنباله دار. از فرقه سازی به نام اسلام و به کام یهود داستان ها تعریف می کرد. از شیعه و سنی کردن جبهه و سودای جدایی این دو از هم. از روزهای سختی که زیر آفتاب داغ، کتک می خوردند اما در برابر خواسته های فرقه سازان تسلیم نمی شدند، نجوا می کرد.

می گفت: شیعه و سنی باوری مشترک دارند و آن خدا و قرآن و پیامبر است و این باور مهم برای آنهایی که دینشان را غرق در خرافه و دروغ کرده اند، سخت و گران آمده و به همین دلیل همواره در صدد نقشه کشیدن برای مسلمانان هستند تا آنها را از اریکه قدرت به زیر بکشند. اعتقاد به خاتم بودن پیامبر چیز ارزانی نیست که بتوان ارزان فروخت و همین مساله باعث شد که بهای پذیرش خاتم بودن پیامبر را مسلمانان با جنگ های فرسایشی پرداخت کنند و بدین ترتیب ثروت مسلمانان تاراج قوم لعن شده ابدی شود. آری مسلمان بودن و ماندن در این مسیر نیازمند پرداخت هزینه است.

وحدت یعنی یکی شدن و یا بهتر بگویم وحدت یعنی یکی بودن و همین کافی است چرا که برای ما مسلمانان دین مبین اسلام، چهارچوبی به محکمی قرآن دارد و هرچه غیر آن باشد صراطی جز صراط مستقیم خواهد بود.

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ

اى کسانى که ایمان آورده اید! آنگونه که حق تقوا و پرهیزگارى است، از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید و جز بر آیین اسلام از دنیا نروید.

(آل عمران/۱۰۲)

یا در آیه ای دیگر چنین می خوانیم:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا  وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَهٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا  کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ

و همگى به ریسمان خدا [= قرآن، و هرگونه وسیله وحدت الهى]، چنگ زنید، وپراکنده نشوید. و نعمتِ (بزرگِ) خدا را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دلهاى شما، الفت برقرار ساخت، و به برکتِ نعمتِ او، برادر شدید! و شما بر لبِ حفره اى از آتش بودید، خدا شما را از آن نجات داد. این چنین، خداوند آیات خود را براى شما آشکار مى سازد. شاید هدایت شوید.

(آل عمران/۱۰۳)

آزاده‌ی عزیز من (عموی مهربانم) درس وحدت را بهتر از من که طعم قفس رانچشیده ام، آموخته است. او معتقد است مسلمانان در همه حال با هم اخوت و دوستی دارند و مبارزه ی همزمانشان با ظلم جهانی، تبیین کننده مسیر ابدی و دائمی شان است و شاهد استوارش همان آیات و براهین قرآنی است که مورد قبول همه مسلمین از آغاز تا پایان، بوده و هست.

 

فریبا حقیقی

لینک مطلب در ندای اصفهان

پیامبر با مهربانی وحدت را جاری کرد

فلسفه بزرگداشت میلاد و شهادت معصومین(ع) شناخت صفات و خلقیات آن بزرگواران و سعی در متخلق شدن به آن ویژگی هاست. مسلم است که برای ما مقدور نیست به شناخت عمیقی ازآن بزرگواران دست یابیم چرا که ظلمت گناه،  لوح سفید قلبمان را مکدر کرده است؛ اما در حد توان باید کوشش کنیم که آیینه قلب خویش را جلا داده تا بتوانیم جلوه‌ای از صفات ایشان را در آن متبلور سازیم.

در رابطه با وجود مقدس پیامبر اسلام (ص) نقل شده است: هر کس به حضور ایشان شرفیاب می‌شد هنگام برگشتن چنان از جام محبتشان سیراب شده بود که می گفت«من محبوب ترین فرد نزد پیامبر اکرم (ص) هستم.» با کمی تامل درباره این ویژگی به خوبی در می یابیم که مسلما ایشان اهل تظاهر و ریا نبودند و وقتی با کسی اینگونه رفتار می کردند حتما محبت قلبیشان را نثار او می کردند. اما چرا ما قادر نیستیم حتی درباره نزدیک ترین دوستان و یا حتی اقوام خود این طور رفتار کنیم؟ چرا حتی فرزندانمان چنین پیام آکنده از محبتی را از طرف ما در وجود خویش دریافت نمی‌کنند؟ چرا نمی‌توانیم با شریک زندگیمان که سالها در کنار او زندگی کرده ایم و حداقل بنده‌ای از بندگان الهی است، این گونه با عشق رفتار کنیم؟
برای پاسخ به این سوال از مثالی ملموس استفاده می‌کنیم. آیا شده عزیزی مثل فرزند و یا خواهر و یا دوستی داشته باشید که به او بسیار وابسته بوده و با تمام وجود دوستش بدارید؟ تقریبا می‌توان گفت هر کسی در زندگی محبوبی دارد که تا حدی به او وابسته است. اما سوال دیگر اینکه آیا پیش آمده که از آن فرد دوست داشتنی و محبوب، مدتی دور باشید یا مثلا ساعتی فرزندتان در خانه خواب باشد و نتوانید او را درآغوش پر مهر و محبتتان جای دهید؟ آیا پیش آمده که در شرایط فراق،  وسیله مورد علاقه او مثل یک اسباب بازی و یا حتی لباسش را ببینید و دلتان برای محبوبتان بلرزد و احساس کنید حتی این وسیله مورد علاقه او را هم به دلیل وابستگی شدیدش به معشوق، دوست دارید؟ آیا در این لحظه عروسک محبوب او را با محبت بر نمی‌دارید و لباسش را نمی‌بویید و با عشق مرتب نمی‌کنید؟ اگر جوابتان به این سوال هم مثبت باشد می توانیم راز دوری قلبهایمان را از یکدیگر را در یابیم. می‌توانیم به علت تفاوت نگاه پیامبر(ص) نسبت به اطرافیانمان پی ببریم.
اگر ما چنین مهری به مخلوقات خدا در خود نمی‌بینیم،  اگر آفریده‌های معشوق را که تمام هستی شان از اوست و مسلما محبوب خالقشان هستند غرق در محبتمان نمی‌کنیم و حتی با نزدیکترین افراد به خود چنین ابراز علاقه‌ای را نداریم باید در رابطه خود با خالق مان تجدید نظر کنیم.
وجود نازنین پیام آور مهربانی‌ها به هر کدام از بندگان خدا می‌نگریستند از این جهت که آن شخص  نیزمخلوق همان خالق است و بدین وسیله وابستگی با حضرت محبوب دارند؛ خالصانه به او عشق می‌ورزیدند و با تمام وجود او را مورد تفقد خویش قرار می‌دادند. در واقع وجود نازنین او تمام هستی را از آن جهت که جلوه‌ای از نور خداست نظاره‌گر بوده و همه را شایسته محبتی عمیق می‌بینند.
اگر عاشق حضرت معبود باشیم به محبوبان درگاهش نیزعشق می‌ورزیم. آری باید با تمسک به عبادت و خلوت‌های شبانه با پروردگار و انجام واجبات و ترک محرمات ریشه محبت حضرت حق را در خود مستحکم تر از پیش سازیم تا قلبمان حرم امن الهی گردد و وسعتی به وسعت عالم وجود یابد تا هر آنچه به او مرتبط است و پرتویی از وجود اوست در آن جای گیرد.

آزاده ابراهیمی 

لینک مطلب در خبرگزاری ایمنا