دانشجوی متعهد

دانشجوی متعهد

آیا به عنوان یک دانشجو، به وظیفه‌ی خود به درستی عمل می‌نماییم؟

به راستی چگونه عمل کنیم تا نتیجه‌ی دعای «خدایا چنان کن سرانجام کار، تو خشنود باشی و ما رستگار» در حق‌مان به استجابت برسد؟

 خداوند در قرآن چه زیبا اشاره می‌فرماید:

«وَمَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْرًا کَثِیرًا»

به هر کسی که حکمت داده شد، به تحقیق خیر فراوانی یافته است. (بقره/۲۶۹)

یک دانشجوی موفق در پی خوب درس خواندن و تلاش در جهت ارتقای علمی خویش است. او باید تمام توان و همت خویش را در جهت تحصیل علم و معرفت به کار گیرد. دانشجو اگر تلاش کند و لحظه لحظه‌ی زندگی‌اش را همزمان با شناختی که به دست آورده،   برای رسیدن به کمال به کار بندد، در این صورت، تحصیل علم زمینه‌ی رشد او را فراهم می‌آورد؛ پس برنامه‌ریزی و تنظیم کارهای روزانه عاملی است تا او زمان را به تسخیر خویش در آورد؛ در این صورت آمادگی لازم برای ارائه‌ی خدمات بیشتر و بهتر ایجاد می‌شود.

ضمن این‌که دانشجو می‌تواند به همراه جهت‌دهی هدف برای قدم گذاشتن در مسیر آنچه به آن علاقه دارد،   مطابق با نیاز اجتماع عمل نماید. این هدف به مرحله‌ی عمل نمی‌رسد مگر با تقویت بنیه‌ی علمی هر دانشجو.

 صرف آموختن علم به تنهایی، نمی‌تواند تحولی در ساختار جامعه ایجاد کند؛ بلکه ما علاوه بر علم،   نیازمند بینش روشن و به روز هم هستیم. طرح‌های جدید و تئوری‌های نو، ثمره‌ی بینش روشن و به روز یک دانشجو است.  

یکی از آسیب‌هایی که در مسیر علم آموزی وجود دارد، آسیب مدرک‌گرایی، رسیدن به شغل و دلبستگی‌های مادی است.

از دیگر آسیب‌های علم آموزی این است که متأسفانه دانشجویان به دلیل شرایط موجود در کشور با اصطلاحی به‌نام فرار مغزها روبرو هستند که دائما این تفکر، دانشجو را تشویق می‌کند به خارج از کشور رفته و در آنجا ادامه‌ی تحصیل دهد.

یک دانشجوی متعهد سعی می‌کند در شرایط ضروری در کشور خویش بماند و حتی اگر  برای ادامه‌ی تحصیل خارج از کشور را انتخاب کرد در عین حال مجددا برای خدمت‌رسانی به کشورش بازمی‌گردد.

حضرت علی(علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«الْحِکْمَةُ ضالَّةُ المُؤْمِنِ، فخُذِ الحِکْمَةَ و لَو مِن أهلِ النِّفاقِ»

حکمت گمشده‌ی مومن است پس، آن را اگر چه از منافقان فرا گیرید. (نهج البلاغه حکمت ۸۰ )

لازمه‌ی رسیدن به این حجم از بینش این است که دانشجو سطح معنویت خویش را ارتقاء بخشد، در غیر این‌صورت ممکن است نتواند در برابر این آسیب‌ها دوام بیاورد.

 یک دانشجوی متعهد با هوشیاری و تیزبینی و دارا بودن تحلیل سیاسی و آگاهی صحیح می‌تواند در شرایط بحرانی، به پشتوانه‌ی علم و ایمان خود یک موضع آگاهانه و مناسب برخاسته از مبانی اسلامی را  اتخاذ کند.

علاوه بر مواردی که در بالا اشاره کردیم موفقیت‌های یک دانشجو در گرو امور دیگری نیز می‌باشد از جمله: تلاش و تحرک و نشاط علمی، آگاه بودن به زمان، درک و بینش عمیق سیاسی اجتماعی در شناخت مسائل، شعور و احساس جمعی، صلابت و استواری در برابر تهاجمات فرهنگی، صریح و مقاوم در برابر انحرافات و کجروی‌ها.

شاید بتوان چنین نتیجه گرفت که رسیدن به اهداف ذکر شده تنها در گرو سعی و تلاش است، چرا که انسان به واسطه‌ی تنبلی و اتلاف وقت هرگز رنگ موفقیت را نخواهد دید.

 یک دانشجوی خوب لحظه‌های ناب را شکار می‌کند و به واسطه‌ی تلاش و سعی، موفقیت خویش را رقم می‌زند. همان‌گونه که قرآن می‌فرماید :

«وَأَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَی»

 نیست برای انسان مگر ثمر و تلاش‌ او. (نجم/۳۹)

مریم کبائریان

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

ناامیدی خود را به دیگران منتقل نکن، یکی از راههای معالجه روح

 

ناامیدی خود را به دیگران منتقل نکن، یکی از راههای معالجه روح

خداوند متعال برای ایجاد اعتماد بین بندگان و همچنین برای تفهیم انحصار نداشتن تدبیر امور به ابزارها و اسباب مادی، گاهی تاثیر علل و اسباب را از موجودات می‌گیرد و گاهی بدون وجود علت‌های ظاهری شیئی را موجود می‌کند، مانند: نسوختن حضرت ابراهیم (علیه السلام) در آتش و صاحب فرزند شدن ایشان در پیری، همچنین شکافتن دریا برای حضرت موسی (علیه السلام) و نیز عدم ‌موفقیت ابرهه، در طرح تخریب کعبه.

آری، اگر مصلحت خدا در ایجاد یا سلب امری باشد، حتی با وجود اسباب و علل ظاهری کاری از آنها برنمی‌آید.

 در برخی از مواقع ممکن است انسان، از اسباب و علل مادی به جایی نرسد. افرادی که از ضعف اعتقاد برخوردار هستند به محض روبرو شدن با چنین شرایطی نا‌امید می‌شوند. اما آیا به راستی انسان در چنین مواقعی چاره‌ای جز ناامیدی ندارد؟ به راستی معنای ناامیدی چیست؟

نا‌امیدی، در فرهنگ قرآنی حالتی است که بر انسان عارض می‌شود و از دریچه‌ی نگاه قرآن به این حالت، قنوط گفته می‌شود. قنوط نوعی ناامیدی از رحمت خداست. هنگامی که این رذیله‌ی اخلاقی در دل انسان رسوخ کند و علائم آن در ظاهر فرد آشکار شود، گویا یکی از بدترین خصلت‌ها در وجود او شکل گرفته است. تثبیت حالت قنوط در وجود انسان باعث می‌شود که نا‌امیدی خود را به دیگران منتقل کند. نکته‌ای که باید به آن دقت کنیم این است، که ویژگی نا‌امیدی بیشتر مربوط به شرایطی است که انسان با سختی‌ها و گرفتاری‌ها در زندگی روبرو می‌شود. در این زمان بر انسان لازم است که تمام هم و غم خویش را برای تلاش بیشتر به کار گیرد و اجازه ندهد این خصلت در وجودش رشد کند.

به عنوان مثال، شرایط کرونا شرایط سختی است که برای مردم ما ایجاد شده است. عده‌ای امیدوار هستند به رحمت خدا و برخی با نا‌امیدی هم به خودشان ضربه می‌زنند و هم موجب نا‌امیدی دیگران می‌شوند. بنا‌براین بر ما لازم است به جای افکار منفی و صحبتهایی که در دل اطرافیان رعب و وحشت ایجاد می‌کند، مثل دادن آمار فوتی ها و صحبت کردن در مورد مشکلات بسیار سخت بعضی از بیماران،  پروتکل‌ها را رعایت کرده و در حد توان خویش کمک فکری، مالی، معنوی و… به یکدیگر بدهیم. به داشته‌های خود توجه کرده و سعی کنیم از آنها لذت ببریم. با دلجویی از یکدیگر و به اشتراک گذاشتن ایده‌های جالب که باعث شادی در زندگی می‌شود، زندگی خود و اطرافیانمان را متحول کنیم.

یکی از مصادیق نا‌امیدی این است که انسان چهره‌اش غمگین است و در صحبت کردن با دیگران گله و شکایت می‌کند و حتی ترس دارد. و بالعکس از مصادیق انسان امیدوار این است که شکر می کند، به جنبه‌های مثبت موضوع می‌نگرد و در واقع زندگی می‌کند و برای داشته‌هایش از خدا سپاسگزاری می‌نماید.

امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند: امیدواری باید متعادل و سازنده باشد. از وجود مقدس پیامبر اکرم(صلوات الله علیه) نیز نقل شده است، که فرمودند: شخصی را در روز قیامت داخل آتشی می‌اندازند و پیوسته صدا می‌زند: یا حنان یا منان، خدا به جبرئیل می‌گوید: برو آن بنده‌ام را بیاور. جبرئیل او را می‌آورد، خدا می‌فرماید: جایگاهت را چگونه یافتی؟ می‌گوید بدترین مکان‌ها بود. خدا می‌فرماید: او را به همان جا برگردانید. چند قدمی که می‌رود، به پشت سرش نگاه می‌کند. خدا می‌فرماید: به چه چیزی می‌نگری؟ آن بنده می‌گوید: من امیدوار بودم که دیگر مرا به آن جایگاه باز نگردانی! خداوند خطاب می‌کند او را به سوی بهشت ببرید. (از کتاب محجه البیضاء، ج‌۷ ص۲۵۴)

خدا به مقدار گمان نیک بندگان به او، به آنها عنایت می‌کند. امیدواری یکی از راههای معالجه‌ی روح و از صفات برجسته‌ی اولیاء خدا می‌باشد. همچنان که خداوند در قرآن می‌فرمایند:

«لا تقنطوا من رحمةالله»

از رحمت و عنایات خداوندی هیچ گاه ناامید نگردید.(سوره زمره/۵۳)

دقت داشته باشید که بین امید و آرزوهای بی پایان تفاوت‌هایی است. همیشه آرزو همراه با کسالت است و فرد آرزومند برای رسیدن به هدف، جدیت ندارد. بنابراین چنین انسانی برنامه‌ریزی مناسب نیز برای رسیدن به هدف خویش ندارد. همچنین، آرزو معمولاً متعلق به امور محال و نشدنی است که خلاف امید و رجاء می‌باشد.

 حضرت علی (علیه السلام) می فرماید: همانا شما اگر به خدا امیدوار باشید به خواسته‌های خود نائل خواهید شد. (غررالحکم، ۶۸/۳)

بنابراین امید در زندگی یعنی گمان نیکو نسبت به اموری که حضورشان برایمان مسرت بخش است

.

مریم کبائریان

لینک مطلب در ندای اصفهان

بهشت، اقتباس کوچکی است از حضور مادر در خانه

 

بهشت، اقتباس کوچکی است از حضور مادر در خانه

امروزه بیشتر خانم‌ها خود را به هر آب و آتشی می‌زنند تا بیرون از منزل برای خود شغلی داشته‌باشند، بدون توجه به این موضوع که خانه‌داری خود یکی از پر درآمدترین شغل‌های دنیاست. ممکن است تعجب کنید و بپرسید چگونه!؟

کافیست بدانیم چطور با پول، سرمایه و امکاناتی که در اختیار داریم، زندگی خوبی بسازیم. خانه‌داری را از دریچه‌ دیگری نگاه کنیم. با توجه به کلام رهبر عزیزمان: «…خانه‌داری یک شغل است، شغل بزرگ، شغل مهم، شغل حساس و شغل آینده ساز.»

پس از انجام پژوهشی در سال 90، دریافتند هر زن خانه‌دار فقط با انجام امور خانه‌اش در هر ماه 640 هزار تومان به اقتصاد خانه کمک می‌نماید، نکته‌ مهم دیگر این است که در همین سال، حداقل دستمزد قانون کار 330 هزار تومان در ماه بوده است.

بنابراین، اگر یک بانوی‌خانه وظایف معمولی‌اش را در خانه انجام ندهد، هزینه ای را به خانواده‌اش تحمیل می‌کند که این هزینه باید از جیب مبارک خود یا همسرش کسر شود. برای روشن شدن موضوع به چند نمونه کارهای خانگی اشاره می‌شود. کارهای ساده و معمولی که همه‌ خانم ها در طول روز و به صورت روزمره انجام می دهند.

بانوی‌خانه می‌تواند با پخت غذاهای خانگی علاوه بر اینکه به اقتصاد خانواده کمک می‌نماید، سلامتی را نیز به اعضای خانواده‌اش هدیه دهد. به جای خرید لباس‌های گران‌قیمت و بی‌کیفیت، پارچه های مرغوب تهیه نماید و با دستان خودش، برای فرزندش لباس بدوزد. در نتیجه لذت یک کار هنری را نیز، تجربه خواهد کرد. با حضور مادر در خانه، هم مهر و عشق مادرانه‌ خود را نثار فرزند دلبندش می‌نماید، هم در تربیت صحیح فرزندش می‌کوشد، هم هزینه‌های بالای پرستار بچه در جیب خودش باقی می‌ماند. خانم‌های عزیز خانه، حتی می‌توانند خانه‌ای زیبا با گل‌های طبیعی و مصنوعی داشته‌باشند و علاوه بر ایجاد فضایی چشم‌گیر در خانه، یک پیج یا وب‌سایت برای فروش این گل‌ها راه اندازی نمایند. خانم خانه بهترین حسابدار و مراقب دخل و خرج خانه نیز هست.

اما از همه مهم‌تر پرستاری است. فردی این‌چنین تعریف می‌‌کرد: کرونا به خانه‌ ما هجوم آورد، خودم، شوهرم و فرزندانم. با حال بدی که داشتم، به خاطر نجات خانواده، بر بیماری غلبه کردم، ایستادم تا پرستار و محافظ خانواده‌ام باشم. این شیر زنان ایرانی همیشه و تا ابد محافظ خانواده‌ خود هستند. آنچه بیان شد تنها گوشه‌ای از فعالیت‌های مادرخانه بود، کارها‌ی فراوان و متنوع دیگری نیز وجود دارد.

بنابراین با کمی تامل متوجه می‌شویم که این کارهای به ظاهر پیش پا افتاده و سنتی به تحکیم بنیان خانواده از لحاظ اقتصادی و روانی می‌انجامد.

پس به جرات می توان گفت خانه‌داری یکی از باارزش‌ترین و مقدس‌ترین شغل‌های دنیاست به شرط اینکه تمام کارهای آن با عشق و علاقه مادرانه و همسرانه آمیخته شود، در این‌صورت، هر کدام از بانوان‌خانه با حضور پر رنگشان می‌توانند خانه‌ے خود را به بهشتی کوچک مبدل نمایند.

 

فاطمه صفری

لینک مطلب درندای اصفهان

تربیت کم هزینه، پرورش گلهای بهشتی در باغ قرآن

 

 

تربیت کم هزینه، پرورش گلهای بهشتی در باغ قرآن

انسان به سبب داشتن تعقل، تفکر و منطق، دارای استعداد ویژه‌ای است که می‌تواند توسط خانواده و اجتماع تربیت شود. آغاز امر تربیت از دوران کودکی شروع می‌گردد؛ زیرا کودکان در این دوران دارای ویژگی‌هایی هستند که بزرگسالان از آن بی‌بهره‌اند و آن، آمادگی پذیرش بسیار زیاد برای یادگیری است که در قلب و ذهن آنان وجود دارد. پیامبر اکرم(ص) نیز، به این مهم تاکید ویژه ای داشته و فرموده‌اند: مَثَل آن کس که در کودکی به فراگیری مطالب پردازد، همانند «حکاکی بر سنگ» است.

حال چرا حکاکی بر سنگ؟

در گذشته های دور برای ثبت و ذخیره‌ے اطّلاعات از نوشتن روی سنگ، روی دیوار غارها استفاده می‌کردند. سنگ از جمله موادی بود که به فراوانی در طبیعت یافت می‌شد و ماندگاری خوبی داشت. کودکی نیز، دورانی است که مادران بیشترین زمان را با کودکشان سپری می‌کنند. عالی خواهد شد اگر این زمان به پوچی نرود. در این زمان مادر، به تربیت فرزند بپردازد.

البته تربیتی مهم و باارزش است که بر پایه و اساس دین و فرهنگ قرآنی باشد. برای آشنایی کودکان با چنین فرهنگ و تربیتی باید ابزار و وسایل تأثیرگذار و جذابی داشته باشیم. لازم نیست هزینه‌های زیادی پرداخت کنیم. یکی از وسایل موثر در تربیت کودک، قصه و داستان است. قصه می‌تواند ریشه بسیاری از انحرافات را در کودک و نوجوان از بین ببرد و تأثیرات شگرف تربیتی بر آنها‌ داشته‌باشد.

قصه های قرآنی در خدمت تربیت فرزند

قرآن کریم، اولین کتابی است که نقل داستان‌ها و سرگذشت‌های واقعی پیشینیان را در راه تربیت به ‌کار گرفته و از این میل طبیعی، در راه تربیت بهره‌برداری کرده است. قصه‌های قرآن به عنوان یکی از مصادیق هنر و ادبیات کودکان نقش مهمی نیز، در تربیت دینی آنان دارد. از قصه های قرآنی که منجر به بالارفتن اعتماد به نفس فرزند می گردد می توان به قصه ی مقابله داوود با جالوت، موسی با فرعون، ابراهیم با آذر و نمرود اشاره کرد. قصه حضرت یوسف، حضرت عیسی و… از جمله قصه‌هایی است که امید به آینده در آنها موج می‌زند.

تنها کافی است والدین عزیز با مطالعه‌ے قصه های قرآنی و بیان آن به شیوه‌های جذاب برای فرزندان، بسیاری از نکات تربیتی، اخلاقی، اعتقادی واجتماعی را به فرزندان خود آموزش دهند. میزان علاقه‌مندی کودک را نسبت به این کتاب آسمانی، با بیان داستان‌های قرآنی از همان کودکی، تقویت نمایند.

بنابراین، بیان داستان بسیار اهمیت دارد. هنر یا حرفه نقل داستان به صورت شعر یا نثر برترین شیوه‌ےداستان‌گویی است. قصه‌های قرآنی می‌توانند به صورت غیر مستقیم، شخصیت‌های مذهبی و دینی را  به کودکان معرفی نمایند. کودک به قصه، علاقه‌ زیادی دارد؛ حال اگر قصه‌ها متناسب با سن کودک بیان شود، موجب علاقه‌مندی او به قرآن نیز خواهد شد.

چون فطرت کودک پاک است از شنیدن این قصه ها لذت می‌برد و به‌طور غیرمستقیم، جوهر وجودش شکل می‌گیرد. از آنجا که قرآن احسن القصص است، بدون شک فرزندی که از کودکی این چنین با قصه های قرآنی و آیه های آن آشنا گردد، آن ها را از نزدیک و با شیوه ای کودکانه درک نماید، تربیت قرآنی با پوست و گوشتش عجین می شود  و سعادت دنیا و آخرتش در سایه قرآن، تضمین شده است.

 

ملیحه نبی

لینک مطلب در ندای اصفهان

معضلی به نام آرایش کودکان

 

معضلی به نام آرایش کودکان

یکی از امور مهم در تربیت فرزند، آگاهی والدین است. والدینی که از اطلاعات کافی برای تربیت کودک برخوردار باشند، می‌توانند شخصیت فرزند خود را به بهترین شیوه‌ی ممکن پرورش دهند.

یکی از اصول تربیتی که روان‌شناسان به آن معتقدند اصل آزادی است. داشتن آزادی عمل از نیازهای اولیه‌ی انسان  است. انسان هرگز دوست ندارد خودش را همواره محبوس ببیند. این علاقه به آزادی عمل از زمان کودکی برای انسان وجود دارد. کودکان از همان ابتدا دوست دارند آزادانه عمل کنند. مهمترین ملاک و معیار در آزادی این است که انسان برای آزادی خودش حد و مرز قائل شود و ضوابط و شرایط آزادی را بشناسد.

گاه دیده می‌شود برخی به صورت افراطی کودک را رها کرده و به او آزادی بی قید و شرط می‌دهند و برخی در نقطه‌ی مقابل، با سخت گیری‌های شدید، خواهان تربیت بهتر کودک خود هستند.

یکی از معضلاتی که امروزه در امر تربیت با آن مواجهه هستیم رواج مصرف لوازم آرایش در کودکان حتی در سنین کم است.

با ریشه‌یابی این مسئله به این نتیجه می‌رسیم که برخی از والدین برای استفاده از لوازم آرایش به کودکان‌شان، آزادی بیش از اندازه می‌دهند و چه بسا ممکن است با این سهل انگاری موجبات انحراف اخلاقی فرزندان خود را در آینده فراهم نمایند.

به راستی علت علاقه‌ی کودکان به لوازم آرایش چیست؟ در این زمینه می‌توان به عللی همچون کنجکاوی کودک، علاقه‌ی او به نقاشی و رنگ‌ها، استفاده‌ی دائم مادر از لوازم آرایش، تماشای برخی سریال‌های شبکه‌های ماهواره، جلب توجه، استفاده از عروسک‌های آرایش کرده، تبلیغات لوازم آرایش و... اشاره کرد.

 بسیار دیده شده که در مهمانی‌ها و جشن‌های مختلف از جمله جشن عروسی، جشن تولد و ... مادران به آرایش کودک‌شان می‌پردازند؛ بدون اینکه توجه داشته باشند این لوازم چه مضراتی برای آنها در پی دارد و چه آسیب‌های روحی و روانی را می‌تواند برای آنها ایجاد کند.

متاسفانه برخی از خانواده‌ها بدون اطلاع از عوارض مصرف لوازم آرایش برای کودکان‌شان، این عمل را انجام می‌دهند.

از جمله خطرات جسمی که لوازم آرایش دارد این است که مقدار قابل توجهی ماده سمی به بدن این کودکان وارد می‌شود که ورود این مواد سمی به بدن کودکان با استفاده از لوازم آرایش ارزان قیمت تشدید می‌شود. از جمله عوارض آرایش کودکان می‌توان به کم خونی شدید، تشدید حملات آسم در کودکان مبتلا به نفس تنگی، آلرژی پوستی،  بسته شدن منافذ پوست، ایجاد جوش و آکنه،  کهیر پوستی و...اشاره کرد.

علاوه بر عوارض جسمی، استفاده از لوازم آرایش پیامدهای روحی نامطلوبی را نیز به همراه دارد. یکی از پیامدهای روحی آن، از بین رفتن حس اعتماد به نفس در کودکان است؛ زیرا وقتی آنها به سن بالاتر می‌رسند دیگر نمی‌توانند در اجتماع بدون آرایش ظاهر شوند؛ چون به آرایش عادت کرده‌اند.

کودکانی که همواره در کودکی خود را به واسطه‌ی استفاده از لوازم آرایش زیبا دیده‌ اند، ممکن است علاقه‌ای به دیدن چهره‌ی واقعی خود نداشته باشند. وقتی فرد در کودکی ظاهر واقعی خود را نپذیرد، چنین فردی در بزرگسالی دچار مشکل می‌شود. عدم اعتماد به نفس ممکن است به شکل استرس، اضطراب و مشکلات روحی دیگر خود را نشان بدهد.

علاوه بر این ممکن است کودک ما دو شخصیتی شود یعنی همواره با یک شخصیت زیباتر و یک شخصیت معمولی رو به رو می‌شود و بین این دو شخصیت رقابت ایجاد شود؛ یعنی در واقع فرد دچار بحران هویت می‌شود.

از پیامدهای روحی دیگر می‌توان به بلوغ زودرس در دختر بچه‌ها اشاره کرد. بلوغ زودرس به ظاهر شدن زود هنگام علائم بلوغ جسمی و هورمونی گفته می‌شود.

از همه این‌ها که بگذریم با توجه به اینکه ما مسلمان هستیم و لازم است بر اساس آموزه‌های اسلام رفتار کنیم عادت کردن کودکان به استفاده از این لوازم ممکن است در سنین کودکی از لحاظ شرعی مشکلی نداشته باشد ولی در بزرگسالی به دلیل عادتی که پیدا کرده‌اند؛ ممکن است به این امر ادامه دهند؛ در حالی که این امر برازنده‌ی یک زن مسلمان نیست؛ چرا که خدا در قرآن می فرماید: ولا یبدین زینتهن(آیه ۳۱/نور) به زنان مومن بگو زینت خود را آشکار نسازند.

از جمله راهکارهایی که می‌توان به آن اشاره کرد آگاهی یافتن والدین نسبت به خطرات جسمی و روحی این موضوع است. والدین می‌توانند از طریق مطالعه کردن، مشورت و تحقیق آگاهی‌های لازم در این زمینه را به دست آورند. علاوه بر این باید برای آموزش کودکان نیز وارد عمل شویم.

یکی از روش‌ها برای جلوگیری از این معضل، سرگرم کردن کودکان به فعالیت‌هایی چون ورزش و نقاشی است. اصولا بچه‌ها جذب چیزی می‌شوند که برای آن‌ها جذابیت دارد؛ لذا باید اموری را که برای بچه‌ها گیرایی بالایی دارد جایگزین آرایش کنیم مثل تعبیه کردن صورتک‌هایی که بچه‌ها روی آنها بتوانند نقاشی بکشند یا نقاشی در دفتر و کار با آبرنگ و...این امر سبب می‌شود تا حس تنوع طلبی آنها ارضا شود. با توجه به اینکه دختر بچه‌ها به جذابیت نیازمند هستند تهیه کردن گل سر،تاج، سنجاق سر و... می‌تواند به عنوان ابزار دیگری جانشین لوازم آرایش شود. از موارد دیگر که می‌توان به آن اشاره کرد این است که برای بچه‌ها بازی‌های جذاب ایجاد کنیم چرا که در جریان بازی کودک خوب و بد را می‌آموزد.

باید دقت کرد که کودکان با بازی‌های جذاب سرگرم می‌شوند و لذت می‌برند و علاوه بر آن، مهارت‌های زندگی را تمرین و ایفای نقش می‌کنند. والدین، در این زمینه باید بازی‌هایی را که با فرهنگ ایرانی_اسلامی هم خوانی دارد برای بچه‌ها نصب کنند.

متاسفانه برخی از والدین بازی‌هایی را برای بچه‌ها نصب می‌کنند که کاراکترهای آرایش کرده، نقش آن بازی‌ها را بر عهده دارند. علاوه بر آن برای رفع این معضل می‌توانیم از ارائه داستان استفاده کنیم. امید است که والدین بتوانند با راهکارهایی که در این نوشتار ارائه شد به اهمیت این موضوع پی ببرند.

    

الهام یوسفیان

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه