چرا پیامبر اکرم(ص) را «رحمت للعالمین» می نامند؟
چرا پیامبر اکرم(ص) را «رحمت للعالمین» می نامند؟
زهرا ابراهیمی/ وقتی می‌گوییم انسان در این جهان خلیفه‌الله است، بدین معنا نیست که انسانِ ذاتا فقیرمطلق را، جایگزین خداوندِ غنی مطلق بدانیم؛ بلکه منظور این است که انسان باید از طریق تلاش خویش به گونه‌ای در مسیر کمال گام بردارد تا شبیه خداوند شود و صفات الهی را در وجود خویش متبلور سازد.
وجود مقدس پیامبر اسلام و حضرات معصومین علیهم‌السلام از این جهت انسان کامل نامیده شده‌اند که وجودشان تجلی اوصاف الهی است؛ یعنی همانگونه که خداوند صاحب رحمت است و مهربانی‌اش لحظه‌ای از بندگانش دریغ نمی‌شود، ظرف وجودی پیامبر نیز مملو از رحمتیست که از ناحیه‌ی خداوند متعال پُر شذه است. آنچه دقیقا دشمنان دیروز و امروز دست روی آن گذاشته و بر ضد آن تبلیغ می‌کنند همین محبت پیامبر عزیزمان است تا جایی که او را اهل خشونت و خونریزی معرفی کرده و از این طریق به کتمان حقیقت می‌پردازند.
وقتی به وجود مقدس پیامبر و زندگی ایشان دقت می‌کنیم چیزی جز رحمت و مهربانی شاهد نخواهیم بود. خداوند در قرآن پیامبرش را با عنوان رحمه للعالمین معرفی می‌کند چرا که رحمت او هم شامل حال زمینیان وهم آسمانیان می‌شود.
پیامبراسلام به قدری اهل محبت نسبت به دیگران بودند که حتی زمانی که توسط برخی از افراد نادان سنگباران شدند و پای مبارکشان زخمی شد و از آن خون جاری شد باز هم برای قوم خویش دعا کردند و چنین فرمودند: «الّلهمّ اغفر لقومی فانّهم لایعلمون خدایا قومم را (بخاطر اهانت و سنگباران من) ببخش زیرا آنها (از مقام ربوبیّت و رسالت) آگاهی ندارند.»( منتخب میزان الحکمه، ص 499)
ما انسان‌ها حتی اگر مهربان هم باشیم، با رفتنمان از این دنیا باب مهربانی‌مان نیز بسته خواهد شد اما یکی از نکات جالبی که در رابطه با رحمت پیامبر وجود دارد این است که رحمت آن نبی عزیز و رسول مکرم تا قیامت همراه انسان است و اتفاقا این مهربانی و لطف و عنایت در روز واپسین از طریق شفاعت به داد انسان‌ها خواهد رسید.
در آیه ی 23 سوره‌ی فجر آمده است: وَ جیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الإِنْسانُ وَ أَنّی لَهُ الذِّکری و در آن روز جهنم را حاضر می‌کنند؛ (آری) در آن روز انسان متذکّر می‌شود؛ امّا این تذکّر چه سودی برای او دارد؟!
در تفسیر شریف مجمع البیان ( ج10، تحقیق علامه شعرانی، ص 487 ) ذیل این آیه حدیثی به این مضمون آمده است: هنگامی که این آیه نازل شد، حال پیامبر(ص) دگرگون شد تا آنجا که آثار آن در چهره‌اش نمایان گشت. اصحاب از مشاهده وضعیت پیامبر(ص) سخت نگران شدند و برخی از آنان نزد امیرالمومنین(ع) رفته، عرض کردند امر مهمی رخ داده که این آثار را در پیامبر مشاهده کردیم؟ حضرت علی(ع) به سوی آن حضرت شتافت و آن حضرت را از پشت سر در بغل گرفت و میان دو کتفش را بوسید و عرض کرد: ای رسول خدا، پدر و مادرم فدایت باد امروز چه رخ داده است [ که اینگونه متأثر شده‌اید]؟ آن حضرت فرمود: فرشته وحی آمد واین آیه‌ی شریفه را بر من تلاوت کرد؛ از او پرسیدم جهنم چگونه آورده می‌شود؟ جبرئیل گفت: هفتاد هزار فرشته با هفتاد هزار ذمام او را می‌کشند و جهنم سرکشی می‌کند، به‌گونه‌ای که اگر رهایش کنند همه اهل محشر را می‌سوزاند. من متوجه جهنم می‌شوم و جهنم می‌گوید: ای محمد، مرا با تو کاری نیست؛ زیرا خدا گوشت تورا بر من حرام کرده است. پس کسی در صحرای محشر نمی‌ماند مگر آنکه می‌گوید [ خداوندا نجات ده] خودم را، خودم را، و من می‌گویم امتم را، امتم را.
آری پیامبر اینچنین در محشر با ندای امتی امتی، دست از محبت نسبت به امت خود بر نمی‌دارند و برای امت‌شان طلب مغفرت می کنند
زهرا ابراهیمی
لینک مطلب در صاحب نیوز
