در جامعه افراد زیادی هستند که وقتی گرفتار یا مریض یا درمانده می شوند سریع آسمان را نگاه کرده و نعره می کشند: «خدایا من بنده ات هستم، کمکم کن» و توقع دارند حتما خداوند او را ببیند و صدایش را بشنود به طوری که اگر کمی برآورده شدن حاجتش دیر شود منجر به کفر گویی شده و تهدید خدا را به همراه دارد!!!
اتفاقا می بینی خداوند همیشه می شنود و گرفتاری او طوری از بین می رود انگار که اصلا نبود، از آن فقط خاطره خوش گذشتن از بحران می ماند و بنده اگر متوجه شود که از سمت خداوند رحمتی دریافت کرده، سر سپاسگزاری فرود خواهد آورد و اگر هم متوجه حضور خدا در زندگی اش نشد، می رود تا بحران و گرفتاری بعدی ای که گریبانگیرش شد، باز با نعره و فریاد خداوند را با القابش بخواند و از او درخواست کمک کند؛ غافل از اینکه خدا هر لحظه، هم می بیند و هم می شنود و هم برآورده می کند، نیازی به فریاد نیست…
اما در رفتار مردم متأسفانه، رابطه کاملا یک طرفه شده به طوری که خداوند بنا به خدایی، وظیفه دارد مخلوق را از همه ابعاد حمایت کند، باید بدهد وگرنه بنده چنین و چنان می کند، از سوی دیگر وقتی نوبت بندگی می رسد، کسی ندای اذان را نمی شنود، کسی ماه رمضان را در آسمان نمی بیند، خدا از بالا به وی نگاه می کند و در قلبش نه با نعره و فریاد و خشم، بلکه آرام و ملتمسانه می گوید بنده ام تو را می خواهم، من تو را می خوانم، می شنوی؟؟
بنده اما می خورد…
می خندد…
و نمی شنود نغمه خدایش را که مهمانم شو، رمضان است...
http://nedaesfahan.ir/98536
👆 به قلم زهرا عابدی
زهرا ابراهیمی