چالش صداقت در سراب قدرت/ اعتماد مردم بزرگترین سرمایه کشور است
گفتند که آنچنان رونق اقتصادی ایجاد کنیم که مردم به پول یارانه نیاز نداشته باشند. این یکی از بزرگترین وعده ها و قول هایی بود که توسط دولتمردان به مردم داده شد و همه بعینه دیده و می بینیم که بخش اعظمی از مردم علاوه بر یارانه به کمک هزینه معیشتی و… محتاج شده اند.
می توانیم نمونه های زیادی از چنین سخنانی را از دولتمردان بیابیم که خلاف آن به وقوع پیوسته یا انجام شده؛ حتی در بازه زمانی کمتر از ۴۸ ساعت. شنیدن چنین سخنانی از سوی دولتمردان و سیاسیون این سوال را به ذهن متبادر می کند که راستی و صداقت در سیاست چه جایگاهی دارد؟ آیا یک مقام سیاسی کشور اسلامی می تواند سخن دروغی را به زبان بیاورد؟!
مسلما همه انسان ها به صورت فطری صداقت را خوب و دروغگویی را بد می دانند؛ در اسلام نیز دروغگویی جز برای رفع فتنه جوازی ندارد، چون طبق فرموده امام باقر علیه السلام: «إنّ الله جعل للشرّ اقفالاً و جعل مفاتیح تلک الاقفال الشراب و الکذب شرٌ من الشراب؛ خداوند تبارک و تعالی برای شر و بدی و زشتی قفل هایی قرار داده و کلید قفل بدی ها شراب است. اما دروغ از شراب بدتر است.» (بحار الانوار، ج۷۲، ص۲۳۶)
دروغگویی کلید هر شر و بدی است چون ارتکاب به سایر گناهان را برای فرد دروغگو راحت می کند و بدینگونه باعث دوری او از هدایت الهی، سقوط بیشتر و سریع تر او از انسانیت می شود.
البته آسیب های دروغگویی تنها به خود فرد منحصر نمی شود. ناامنی روانی و بی اعتمادی عمومی از مهمترین آسیب های اجتماعی دروغگویی است که اگر فرد دروغگو مسئولیت سیاسی و اجتماعی داشته باشد، این آسیب ها به مراتب شدیدتر خواهد شد. با این حال گروهی دنیای سیاست را دنیای دروغ می دانند؛ در واقع نگرش مادی گرایانۀ محض و منفعت طلبی فردی یا گروهی به دور از حق و حقیقت آنها باعث شده تا دنیای سیاست را چنین پر از تزویر بدانند؛ چون هدفشان چیزی جز چپاول مردم، تسلط بر اموال و نفوس از طریق خدعه و نیرنگ و با توسل به دروغ نیست.
برخلاف این دیدگاه در اسلام و حکومت اسلامی دروغگویی هیچ جایگاهی ندارد؛ بلکه صداقت در مسائل اقتصادی و سیاسی همانند صداقت در زندگی شخصی مورد تأکید قرار گرفته است؛ همانطور که در سوره اسراء، آیه ۸۱ آمده: «وَ قُل رَبِّ أَدخِلنِی مُدخَلَ صِدقٍ وَ أَخرِجنِی مُخرَجَ صِدقٍ؛ و بگو: پروردگارا مرا (در هر کار) با صداقت وارد کن و با صداقت خارج ساز.»
خداوند در این آیه به پیامبر رحمت(ص) می آموزد که تمام کارهای فردی و اجتماعی را جز با صدق و راستی آغاز نکند؛ همچنین هیچ برنامه ای را جز به راستی پایان ندهد. در واقع صداقت، درستی و امانت، راه و روش انبیاء و اولیای الهی بوده، به طوری که فکرشان، گفتارشان و اعمالشان در عرصه فردی، اجتماعی و حکومتی از هر گونه غش، تقلّب، خدعه، نیرنگ و هر آنچه که بر خلاف صدق و راستی، پاک بوده است به این دلیل که مردم به آنها اعتماد کنند و سخنانشان را پذیرفته و از آنها پیروی کنند.
درواقع وقتی مردم به کلام و گفتار مسئولان و سیاست‌مدارانشان اعتماد نداشته باشند، در بسیاری از کارهای کلیدی هم مشارکت نمی‌کنند و همین امر رشد و توسعه هرکشوری را متوقف می‌کند. مسئولان نباید فراموش کنند، اعتماد مردم بزرگترین سرمایه آنها و کشور است که تنها از طریق صداقت، راستی و شفافیت تأمین می شود.
زهرا باغبانان
لینک مطلب در ندای اصفهان
