شترمرغ نباش

شترمرغ نباش

امروزه وقتی از زندگی پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) به عنوان اسوه و الگو در سلوک و سبک زندگی خویش می گوییم؛ وقتی درباره تمسک به سیره حضرت زهرا (سلام الله علیها) و اهل بیت (علیهم السلام) در تعیین خط مشی زندگی، سخن به میان می آوریم، با واکنشی روشنفکرمآبانه مواجه می شویم با این مضمون که، بین زمان زندگی ما با 1400 سال پیش تفاوت های اساسی وجود دارد.

زندگی ما از لحاظ تکنولوژی، اجتماعی و حتی جغرافیایی با آن زمان بسیار متفاوت است؛ بنابراین پیروی از این بزرگواران هرچند که در زمانه ی خود افراد برگزیده ای بوده اند و از لحاظ فردی و اجتماعی و مادی و معنوی، در حد اعلای انسانیت قرار داشته اند؛ اما مناسب برای زمانه ی ما نیست.

ما می توانیم آنان را دوست داشته باشیم و مورد احترام قرار دهیم. حتی در مراسم عزا و شادی آن ها شرکت کرده و برای آخرت خودمان توشه تهیه کنیم؛ اما پیروی از منش و سیره آن ها علی الخصوص در زندگی اجتماعی در دوران مدرن و پست مدرن معقول نیست.

حال باید پرسید؛ آیا تمسک به سلوک غربیان حتی با وجود هم زمانی با زندگی ما ایرانیان امری معقول است؟ آیا هرآنچه برچسب قدیمی بودن دارد لزوما محکوم به فناست؟ و هرآنچه با ویژگی تجدد خودنمایی می کند بدون هیچ قید و بندی مورد ستایش است؟ اصلا جدای از معقول بودن، آیا الگوبرداری از سبک و سیاق زندگی غربی امکان وقوعی دارد؟

اگر خوب دقت کنیم همزمانی دلیلی بر همزبانی، هم اندیشی و یکسان بودن نیازها نیست. اگر زمانه ی ما با دوران زندگی معصومین(علیه السلام) تفاوت هایی دارد، از دیگر سو اختلاف در جغرافیا و فرهنگ و در نتیجه نیازها و آمال و آرزوهای ما با دیگر جوامع نیز امری نیست که قابل چشم پوشی باشد.

حال باید دید راه صحیح چیست؟ یعنی آیا برای اتخاذ منش صحیح در زندگی راهی برای الگوگیری از افراد موفق چه در زمان گذشته و چه در زمان حال وجود ندارد؟

آیا تفاوت های مکانی و زمانی و اقلیمی مانعی بر استفاده از تجارب موفق دیگران است؟

آیا قرآن کریم که می فرماید: «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ/ قطعا برای شما در [اقتدا به] رسول خدا سرمشقی نیکوست» به این امور توجهی نداشته است؟

این سؤالات حتی ذهن افراد متدین را نیزدچار بحران نموده است. از طرفی به دین، معصومین (ع)،   قرآن و اهل بیت (ع) علاقمندند ولی در عین حال حس می کنند نمی‌توانند و نمی‌شود به سبک زندگی آن‌ها زندگی کرد. از آن طرف تبعیت از سبک زندگی غربی را عامل دوری از اهل البیت علیهم السلام می دانند.

این امر باعث شده که زندگی ما شبیه شتر مرغ شود که نه همچون سایر پرندگان پرواز می کند و نه چهارپایی است که بتوان بر پشت آن سوار شد. به همین دلیل مفهوم سعادت در جامعه ی ما مفقود گشته است.

در پاسخ باید ابتدا معنای سبک زندگی را مشخص کنیم. سبک زندگی در چند بُعد می تواند مورد توجه قرارگیرد. اولاً در نگرش ما به زندگی و عالم هستی (یعنی افکار و عقاید)، ثانیاً در احساس ما نسبت به زندگی یعنی کمیت و کیفیت حب و بغض های ما و ثالثاً در بعد برنامه‌ها و روش‌ها و رفتارهای ما.

مسلما معنایی که پروردگار در آیه ی شریفه مد نظر دارد و انسان ها را به اسوه قرار دادن پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله وسلم) امر می فرماید، معنای قالبی سبک زندگی نیست، چرا که اهل بیت در بحث قالب زندگی امر فرموده اند که فرزند زمان خود باشیم. (غررالحکم و دررالکلم، حدیث ۴۴۷)

آن چه باید در منش ما مورد تمسک به حضرات معصومین قرار گیرد، نگاه، جهان بینی، دیدگاه‌ و افکار ما نسبت به عالم هستی و موضوعات زندگیست که باید بر مبنای تفکر محمدی(صلی الله علیه و آله وسلم) یعنی همان تفکر توحید محور باشد نه تفکرالحادی، اومانیستی و نه حتی التقاطی و غربگرایانه.

اینجاست که اقتصاد توحیدی، سیاست توحیدی، تربیت توحیدی و... و. معنا پیدا می کند.

در این صورت آن چه اصل و روح و غایت حیات ما را تشکیل می دهد یک حقیقت واحد است و آن چه طبق شرایط زمانی و مکانی متحول می شود فروعاتی است که در سعادت ما نقش تعیین کننده و سرنوشت ساز ندارد. البته فراموش نکنیم که در سبک زندگی توحیدی برای فروعات نیز ضوابطی مدنظر قرار گرفته و خط قرمزهایی مشخص شده است تا در سایه ی این مرزبندی زیست اخلاقی در متن سبک زندگی ساری و جاری گردد.

 

آزاده ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

واژه پرمحتوایی که برای نجات از رنج کرونا به آن محتاجیم

 

 

 

این قصه خیالی نیست!

واژه پرمحتوایی که برای نجات از رنج کرونا به آن محتاجیم

تعداد افراد خانواده من سه نفر بیشتر نیست. من و دختر و همسرم. اگر بخواهیم شعاع این دایره متحدالمرکز را بیشتر افزایش دهیم و پدر و مادر و برادرم را هم در نظر بگیریم؛ سر جمع می شویم شش نفر.

این روزها که گره «ویروس کرونا» و بحران این بیماری روی همه بحران های گذشته را سفید کرده و معلوم نیست هنوز قله مرتفع و فتح نشده دیگری باقی مانده تا بومرنگ حوادث روی آن فرود بیاید یا نه!؟ من و خانواده ام همچنان بر سر یک سفره می نشینیم و ماکارونی، پلو ماش، نان و پنیر و یا هر غذای خوردنی دیگری که تدارک دیده ایم را میل می کنیم. به تازگی یک نوع چایی دیر دم هم خریده ایم که یکی دو ساعت بعد از ناهار آن را دم می کنیم و باز در کنار یکدیگر می نوشیم.

تا چند هفته پیش، با فرا رسیدن شب جمعه تعداد افراد دور این سفره خیلی بیشتر از این حرفها بود. چون همان ماکارونی، پلو کلم و یا آش شله قلمکاری را که هر خانواده برای وعده شامش در نظر گرفته بود، می آوردیم و داخل سفره ای می گذاشتیم که عمو، دختر عمو، عمه و همه اعضای فامیل بر سر آن نشسته بودند. چایی و میوه هم به عهده میزبان بود.

اما در این روزهای رنج، وقتی که برای دورهمی های شب های جمعه از فعل گذشته «بودیم» استفاده می کنم؛ یا تلاش زن عمو، دختر عمه، برادر و بقیه را در گروه فامیلی «مجازیمان» برای شاد نگه داشتن روحیه ها می بینم؛ در عمق خاطرات گذشته بیشتر فرو می روم و ریزه کاری های زیادی از زمان سپری شده جلوی چشمهایم آینه می شود. ما برای اینکه «با هم» بودنمان حفظ شود، تا بحال از خیلی چیزها صرفنظر کرده ایم. موقعیت های فردی زیادی را پشت کوه های بلند انداخته ایم تا این دورهمی های فامیلی، این دورهمی های شش نفره و حتی سه نفره برقرار بماند، سفره بی تجملی گشوده شود. چند نفر با همان اندک بضاعتی که داخل سفره چیده شده سیر و از آرامش لبریز شوند. بی کدروت، بی قهر و با آشتی. به نظرم این خاطراتِ روی دور تکرار افتاده در ذهن من برای استمرار یافتن، برای تبدیل شدن فعل «بودیم» به «هستیم»، برای جدا شدن از غصه و رنج، همچنان محتاج تقویت و بازیابی واژه پرمحتوایی است که بیشتر از هر چیز در عمل معنی و مصداق پیدا می کند…

پیشترها قصه ای خوانده ام که همه شخصیت های محوری آن از یک خانواده اند. تعداد نفرات آن خانواده از انگشتان دست تجاوز نمی کند و همیشه سفره غذایشان خالی از تجمل است. روزی تعدادی از اعضای این خانواده دچار رنج و بیماری می شوند. آنها در یک قرار خانوادگی تصمیم می گیرند برای دفع بیماری و بازگشت سلامتی و آرامش، سه روز پشت سر هم روزه بگیرند و تصمیمشان را عملی می کنند. اما هر سه روز، موقع افطار، نیازمندی به خانه آنها مراجعه می کند و همه افراد آن خانواده با وجودی که خودشان سخت گرسنه هستند، وعده افطارشان را به آن سه نیازمند می بخشند.

دانای کل در این قصه زبان حال آن خانواده را اینچنین بازگو می کند: «إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا؛ و گویند ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی‌طلبیم» (سوره دهر،آیه ۹، تفسیر ترجمه المیزان) و در پایان ماجرا خداوند مهربان در عوض عملکردشان رنج بیماری را از آن خانواده برمی دارد.

به گمانم آن واژه ی پرمحتوایی که امروز برای استمرار «با هم بودن»هامان و نجات از این رنج به تعریف و عملی شدنش محتاجیم، در این قصه مصداق عینی تری می یابد، که دانای کل در این قصه به آن «ایثار» می گوید.  

 

زهره نوروزی 

لینک مطلب در ندای اصفهان

 

برای مقابله با ویروس کرونا چه کنیم؟

اخبار منفی بعد از آنکه به أشکال مختلف در جامعه رواج پیدا کرد بشدت روی احساسات روانی افراد اثر گذاشته و نتایجی از قبیل اضطراب و نگرانی، خشم، افسردگی، بدخلقی و بی‌اعتمادی را به دنبال دارد.

متأسفانه در روزهای اخیر به خاطر شیوع یک بیماری، اضطراب و نگرانی فراوانی به سراغ مردم آمده است؛ در صورتی که شاید درصد تلفات این بیماری از تصادفات و بیماری های خطرناک دیگر از جمله N۱H۱ و HIV کمتر باشد و این در حالی است که ترس از این بیماری بیش از خود بیماری، روح و روان مردم را درگیر نموده است و این همان موج روانی است که موج سواران از آن بسیار بهره برده و فارغ از اصل بیماری، آن را به یک معضل سیاسی تبدیل می نمایند.

آری، جدیدترین بازی سیاسی ورشکستگان سیاسی علیه نظام اسلامی، کروناست که علاوه بر فشارهای اقتصادی، فشارهای روانی بسیاری را بر مردم تحمیل نموده و تاب آوری و امید را درسطح جامعه کاهش می دهد و در این میان، وظیفه طلاب دینی به عنوان سفیران دینی ایجاب می کند که در پررنگ نمودن نشاط معنوی و روانی جامعه تلاش نمایند.

 اخبار منفی که  انسان ها مرتب در معرض آن ها  قرار می گیرند، می تواند استرس را بر افراد تحمیل نموده و آرام آرام شخصیت افراد آن جامعه را آسیب پذیرتر و شکننده تر نماید.

در این میان تبیین گزاره های مقابله مؤثر با مسائل و چالش های زندگی توسط طلاب می تواند بر روی بُعد روانشناختی افراد تأثیر گذاشته و از این طریق می توانند انسان هایی قوی و مقتدر بار بیاورند؛ به گونه ای که این انسان ها بتوانند در مواجهه ی با مشکلات و رنج ها به بهترین شکل عمل نموده و توان مقابله با هر بحرانی را به دست آورند.

پر واضح است که نشاط اجتماعی در یک جامعه ثمره ای جز امنیت روانی نخواهد داشت و خشم و خشونت را نیز تعدیل می بخشد.

اگر بنا باشد در جامعه به طور مکرر به این موضوعات منفی پرداخته و اخبار منفی منتشر شود طبیعی است که بهداشت روانی افراد تحت تأثیر قرار گرفته و ممکن است آسیب ببینند.

باتوجه به آنچه که گفته شد بالابردن میزان تاب آوری وتحمل افراد وظیفه اصلی است که باید به آن پرداخت.

تمرین تاب‌آوری ظرفیت مقابله با استرس و شرایط بحرانی را در انسان بالا می برد؛ چراکه این تمرین سعی دارد تا قابلیت انسان را برای سازگاری و غلبه بر سختی‌ها افزایش دهد. بنابراین افراد می‌توانند حتی پس از طی شرایط بحرانی و پراسترس به بازسازی زندگی خود بپردازند و این امر بر عهده سفیران علوم دینی است.

تاب‌آور بودن به معنای حذف شرایط سخت و استرس از زندگی نیست؛ بلکه به معنای توانایی مقابله با شرایط دشوار و پاسخ انعطاف‌پذیر به فشارهای زندگی است.

تاب‌آوری استرس را محدود نمی‌کند و مشکلات زندگی را پاک نمی‌کند؛ بلکه به افراد قدرت می‌دهد تا با مشکلات پیش رو مواجهه صحیح داشته باشند؛ بر سختی‌ها فائق آیند و در مسیر جریان زندگی حرکت کنند.

تاب آوری قابل آموزش است و سایر افراد نیز قادرند آن را بیاموزند و ارتقاء دهند. تاب‌آوری توانایی سازگاری موفقیت آمیز با شرایط استرس زا و چالش برانگیز است.

باورهای دینی افراد در آرامش بخشیدن روان آنها بسیار مؤثر است؛ به عنوان مثال: توسل به دعا نقش مهمی در تخلیه هیجانی و کاهش استرس روانی دارد.

دعا یکی از فاکتورهای مهم است که در آیات و روایات معصومین نیز به آن اشاره شده و کسانی که از آن بهره گیرند آرامش و صبر در برابر مشکلات و رنج ها را تجربه خواهند کرد.

اعتقاد به تقدیر و سرنوشت از یک طرف و سربلندی در ابتلاء و امتحان الهی از طرف دیگر می تواند در بهتر روبرو شدن افراد با مشکلات و همچنین در کم کردن رنگ مفهوم ذهنی استرس ناشی از بلایا مؤثر باشد.

آری باید تبیین کرد که این رنج ها و مصیبت ها جزو جدانشدنی از زندگی همه ی انسان هاست؛ فرقی نمی کند که ماهیت این مصیبت ها چه باشد و یا چه رنگ و چه جنسی داشته باشند؛ مهم این است که ما به عنوان یک انسان چه عکس العملی در قبال آن ها داشته باشیم؟ آیا خود را ببازیم یا با آن مقابله کنیم و بر آن ها فائق آییم.

 آری، باید روحیه توکل و صبر را در جامعه تقویت نمود همان گونه که امیرمؤمنان (ع) می‏فرمایند:

«یابن آدم لاتحمل هم یومک الذی لم یأتک علی یومک الذی قد اتاک/ ای فرزند آدم! اندوه روز نیامده را بر امروزت میفزا».

کسی که بر خدا توکل می‏کند، از خطرات نامعلوم هراسان نمی‏شود و یا قرآن می‏فرماید: «والصبر علی ما اصابک؛ مصیبت‏هایی که بر شما می‏آیند، مقابل آنها صبر و مقاومت کنید و در برابر مشکلات تسلیم نشوید؛ چراکه تسلیم شدن از ابزارهایی است که شیطان برای نابودی انسان به کار می برد.

و همچنین خداوند می فرماید:

«و کأین من نبی قاتل معه ربیون کثیر فما وهنو لما اصابهم فی سبیل‏اللّه‏ و ما ضعفول و ما استکانوا واللّه‏ یحب‏الصابرین/ و بسی پیامبران که خداپرستان بسیاری در کنارشان نبرد کردند و از هر رنجی که در راه خدا دیدند، سست و زبون و درمانده نشدند و خدا صابران را دوست می‏دارد.

صبر یعنی تحمل سنگینی مصیبت و از بین بردن آن، نه شکستن و تسلیم شدن و از پا درآمدن.

فاطمه فرهادیان

لینک مطلب در خبرگزاری حوزه

 

تاثیر فضای مجازی در ایجاد دلهره غیرواقعی از «کرونا»

 

 

تاثیر فضای مجازی در ایجاد دلهره غیرواقعی از «کرونا»

زهر ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار مهر، با بیان اینکه انسان موجودی متشکل از جسم و روح است و آسیبهای متعدد جسمی و روحی همواره در کمین او هستند، اظهار داشت: وجود بیماری ها، سلامت جسم و روح انسان را تهدید می نماید و بر انسان لازم و واجب است که درحفظ سلامت خویش کوشا باشد.

وی افزود: از طرفی نظام خلقت بر اساس سلسله علتهای مادی و معنوی اداره می شود بنابراین بیماری ها خودبه خود به وجود نمی آیند و بدون تلاش برای رفع آنها، مرتفع نمی شوند.

توجه به عوامل مادی و معنوی راهکار  اصلی مقابله با بیماری هاست

کارشناس اخلاق نمایندگی مرکز ملی پاسخگویی به شبهات دینی اصفهان با بیان اینکه در نگاه اسلام آنچه می تواند راهکار مقابله با بیماری ها باشد توجه به عوامل مادی و معنوی است، تاکید کرد:. به عنوان مثال برای مقابله با ویروس کرونا توجه به دستورات بهداشتی و پزشکی و همچنین بهره بردن از عوامل پیشگیرانه و تقویت سیستم ایمنی بدن به شدت تاثیرگذاراست؛ این نوع دستورات در دایره ی سلسله امورمادی جای می گیرند و پزشکان به عنوان طبیبان جسم متولی توصیه و تذکر در این باب هستند.

وی ادامه داد: زمانی هم که توصیه هایی معنوی همچون خواندن دعا و یا دادن صدقه و توسل به ائمه، توسط برخی از بزرگان مطرح می شود به نوعی با هدف تکیه برسلسله علتهای معنوی گوشزد می گردد و بر این اساس بزرگان شریعت اسلام بر مبنای اصول دینی به مردم توصیه می کنند که برای مراقبت از خویش هم به دستورات بهداشتی و هم به تذکرات معنوی توجه نمایند.

یکی از حکمتهای بلا و گرفتاری، آزمایش انسان است/بشارت به استقامت کنندگان

ابراهیمی با تاکید بر اینکه ازجمله دستورات مهم معنوی توصیه به صبر است، ابرداز داشت: یکی از حکمتهای بلا و گرفتاری، آزمایش انسان است و قرآن در این زمینه ما را به صبر دعوت کرده است و می فرماید که «قطعاً همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، و کاهش در مالها و جانها و میوه ها، آزمایش می کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان!».

وی اضافه کرد: علاوه بر این خواندن آیات ۵۱ سوره ی توبه، ۱۰۷ سوره ی یونس، آیه ی ۶ سوره ی هود، آیه ی ۶۰ سوره ی عنکبوت، آیه ی ۲ سوره ی فاطر و آیه ی ۳۸ سوره ی زمر طبق روایتی از حضرت علی علیه السلام در هنگام بلا و گرفتاری بسیار موثر است.

ملتهب شدن فضای مجازی منجر به ترس اکثر مردم شده

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی  به سوالات دینی با اشاره به فراگیر شدن ترس از بیماری کرونا در جامعه تصریح کرد: نکته مهم در باب ویروس کرونا این است که ملتهب شدن فضای مجازی منجر به ترس اکثر مردم شده و درواقع اگرچه در گذشته هم بیماری های خطرناکی وجود داشته اما پیشرفت تکنولوژی در جهان امروز ترس را هم به بیماری اضافه کرده است.

وی اضاف کرد: مردم نامسلمان ووهان چین از پنجره ها با هم حرف می زدند و به هم قوت قلب می‌دادند و همدیگر را به آرامش دعوت می کردند ما جای تاسف دارد اگر مردم مسلمان ایران تنها به ترساندن یکدیگر مشغول باشند چراکه این گونه رفتارها برازنده ی یک مسلمان حقیقی نیست.

اعتیاد به فضای مجازی عادت مردم ما شده است

ابراهیمی با تاکید بر این نکته که اعتیاد به فضای مجازی و بدتر از آن اعتیاد به خواندن خبرهای بد، عادت مردم ما شده است، اظهار داشت: همین مساله باعث شده تا مردم در شرایط فعلی از حیث روحی دچار ترس شَدید از بیماری شوند تا جایی که با خواندن علائم ویروس کرونا، گویا افراد، ناخواسته برخی از علائم را در وجود خود حس می کنند.

وی با اشاره به اینکه فرصت دادن به خودنمایی اخبار منفی، نتیجه ای جز یاس و عدم کارایی ندارد، تاکید کرد: توصیه می شود که ازفضای مجازی در حد اعتدال بهره گرفت و به استقبال خبرهای بد هم نرفت؛ البته این حرف به معنی سهل انگاری و عدم توجه به توصیه ها ویا ساده انگاشتن نقش این ویروس نیست.

کارشناس اخلاق مرکز ملی پاسخگویی  به سوالات دینی با بیان اینکه اگرچه شدت شیوع ویروس کرونا زیاد است اما به شدت مرگبارنیست، گفت: از سویی راههای پیشگیری از آن هم بسته نیست و ما می توانیم با حفظ آرامش خویش سلامت جسم و روح خود را تامین نماییم؛ بنابراین هرخطری را باید به اندازه ی خودشنه کوچکتر و نه بزرگتر دید.

جامعه  ما در مواجهه با شرایط سخت دارای بحران مدیریت نیست

وی با عنوان این مطلب که متاسفانه جامعه  ما در مواجهه  با شرایط سخت از جهات متعدد دارای از بحران مدیریت و عدم اطلاع رسانی دقیق و به موقع گرفته تا نحوه ی برخورد مردم با مشکلات دارای اشکال است، ابراز داشت: چندین برابر شدن هزینه ی ماسک، ترساندن یکدیگر، اشاعه ی شایعات، آمار غلط، استمرار پروازها به چین بعد از پیدا شدن این ویروس، تمسخر و کوچک نمایی از طریق جوک ساختن، بزرگ نمایی و افراط، مهندسی غلط افکار عمومی توسط برخی رسانه ها، اعلام افکار متنافض از منابع رسمی، بلا تکلیف بودن وضعیت تعطیلی مدارس و دانشگاه ها ازجمله ی این آسیبهاست که ما و مسئولان هر دو در ایجاد آنها سهیم هستیم.

ابراهمیمی تاکید کرد: مسئولین بی مسئولیت از خود ما هستند و از سیاره ای دیگر به زمین نیامده اند، بنابراین این ما هستیم که برخود ظلم می کنیم وبا بی توجهی به مسئولیت خویش، کار را برای دیگران سخت می نماییم چرا که جامعه همچون دومینویی می ماند که رفتارها بر یکدیگر اثرگذار است.

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در خبرگزاری مهر

 

چه حقارتی پست تر از این که بخواهیم بعد از شهادت سردار، پیشنهاد مذاکره دهیم

 

به بهانه ی هشتک نه مرسی!!

چه حقارتی پست تر از این که بخواهیم بعد از شهادت سردار، پیشنهاد مذاکره دهیم

زهرا ابراهیمی؛ اگر چه تاریخ اسلام مملوِّ از شهادت ها و رشادت های انسان هایی الهی است،  اما شهادت بانویی عظیم القدر آن هم با پهلویی شکسته و فرزندی سقط شده، نشان از اوج وقاحت ظلم و نجابت مظلوم در برابر ظالم دارد؛ بانویی که پیامبراسلام برای اثبات عظمتش،  دست او را می بوسد و نامش را مادرِ  پدر می‌نهد.

بانویی که سیره اش سیره  علی(ع) و روشش روش محمد (ص) است،  نه صرفاً به این علت که علی(ع) همسر او و محمد(ص) پدرش است،  بلکه به این دلیل که او با تمام وجود تابع نبوت و امامت و ولایت است.

سیره  حضرت زهرا سلام الله علیها در ابعاد گوناگون قابل بررسی است، اما یکی از ابعاد مهم وجودی ایشان دشمن شناسی از یک سو و دشمن ستیزی از سوی دیگر است.

تشخیص و شناخت دشمن،  بخش کوچکی از جهاد است و بخش عظیم تر آن مقابله با دشمن و دشمن ستیزی است،  بدین معنا که علاوه بر تشخیص دقیق و عمیق،  به موقع نیز باید عمل کرد و دشمن را رسوا کرد.

حضرت زهرا سلام الله علیها با اَشکال و انحاء مختلف به رسوایی دشمن می پرداختند و از هر فرصتی برای افشاگری بهره می‌بردند .

تنها سه روز بعد از رحلت پیامبر(ص) خلافت غصب می‌شود، علی(ع) خانه نشین می شود و حضرت زهرا عزادار فقدان پدر.

گریه های حضرت زهرا سلام الله علیها در این مصیبت تا جایی ادامه می یابد  که مردم رو به علی(ع) کرده و معترض می‌شوند که علی به فاطمه بگو یا روز گریه کند یا شب.غافل از اینکه مرثیه سرایی حضرت نه فقط گریه از سر دلتنگی برای پیامبر و نه گریه  یک دختر در غم از دست دادن باباست،  بلکه این گریه، گریه ایست سیاسی که نتیجه ای جز افشاگری ندارد، حضرت زهرا سلام الله علیها گریه می‌کردند و با گریه  خویش به افشاگری نفاق های درونی می پرداختند.

آری سیره  حضرت،  سیره ی مبارزه با دشمن بود و این دشمن ستیزی تا زمان شهادت ادامه داشت.

چه آن زمان که در دفاع از ولایت خطبه خواندند و چه آن زمان که وصیت کردند تا شبانه غسل و کفن شوند و شبانه دفن گردند،  باز هم از این طریق به نوعی به افشاگری پرداختند و با این وصیت صدایِ نفاق حاکم بر زمان خویش را به گوش تاریخ رساندند. اصلاً دفاع ایشان از ولایت و شهیده بودن حضرت،  نشان از مبارز بودن ایشان داشت و مبارز جایی معنا دارد که دشمنی باشد و جهادی صورت پذیرد.

به یقین می توان گفت دیپلماسی حضرت در برابر دشمن،  از نوع عزت است چرا که هرگز از موضع دفاع از ولایت تغییر جهت نداده و همواره با افشای دشمن به خوار و خفیف کردن او پرداختند.

یکی دیگر از اموری که درسیره  حضرت زهرا سلام الله علیها قابل توجه است،  رونق بخشیدن به فرهنگ شهید و شهادت است، بعد از جنگ احد حضرت زهرا سلام الله علیها هر دوشنبه و پنجشنبه فاصله  مدینه تا احد را طی می کردند و با پای پیاده بر سر مزار شهدای احد رفته و آنجا به دعا و نماز مشغول می شدند و این چیزی جز بزرگداشت شهید و شهادت نیست.

تاریخ همواره تکرار می شود و اثبات این امر کار سختی نیست،  چرا که همواره حق و باطل در هم آمیخته و هر دو کنار هم روزگار سپری می کنند پس تا زمان،  زمان است حق و باطل هست و تا حق و باطل باشد این مبارزه نیز ادامه دارد.

مطابق با آنچه ذکر شد اگر بخواهیم تابع سیره حضرت زهرا سلام الله علیها باشیم هم باید دشمن شناس باشیم و هم دشمن ستیز و در عین حال شهید و شهادت نیز باید در نگاه ما از ارزشی عظیم برخوردار باشد.

دیپلماسی عزت،  به شهید و شهادت عزت می بخشد.در این تفکر شهید ارزشمند است و خون شهید عزت بخش.

اما آنجا که دیپلماسی ذلت و حقارت هویدا شود، ارزش شهید نیز کم رنگ می شود تا جایی که صاحبان چنین منشی بعد از شهادت سردار سلیمانی نیز همچنان به دنبال راهی برای مذاکره می گردند و چه حقارتی پست تر از این که بخواهیم بعد از شهادت سردار،پیشنهاد مذاکره دهیم  و ترامپ با گفتن نه مرسی!!! عزتمان را زیر سوال ببرد.

منطق ما منطق مقاومت است و در این منطق رفتار ذلیلانه جایی ندارد، سردار سلیمانی با شهادت خویش به جهان اسلام عزت می بخشد چرا که تابع سیره  اهل البیت است و در همین دوران دیگرانی نیز بزرگترین مولد حقارتند چرا که از ولایت دوری می کنند.

مگر نه اینکه قرآن می فرماید: کسانی که کافران را به جای مومنان دوست خود می‌گیرند آیا عزت و قدرت را نزد آنان می طلبند؟ یقیناً همه قدرت و عزت نزد خداست.

آری خداوند عزت را در میان خوبان به ودیعه نهاده است، اگرچه دیپلماسی التماس، عزت را در دستان کفتارها جستجو می‌کند.

 

زهرا ابراهیمی

لینک مطلب در صاحب نیوز